De knullige dood van Danton

Maria Dolores Pradera

Er was een tijd van geen geld, vervolgens een van gebrek aan oppassen, toen weer een van gebrek aan gezelschap. Allemaal tijden, dat geen haar op mijn hoofd eraan kon denken eens naar een theater te gaan. Met veel moeite lukte het mij wel om een keer een concert van Maria Dolores Predera te bezoeken en om Paolo Conte in al zijn grootsheid in Carré te zien optreden.

Mikis Theodorakis

Oké, als tiener maakte ik mooie dingen mee, zoals het eerste spontane optreden na zijn verbanning van Mikis Theodorakis, op een stoffig voetbalveld in Kerkyra (Griekenland). Het was een volksspektakel. En ik vergeet een prachtige uitvoering van Faust in de buitenlucht van Almere. Oh ja, en de uitvoering van 'Medea' in het oude amfitheater van Dodoni, vlakbij Ioannina. En dan was ik nog eens in een rokerig zaaltje in Athene, waar Chatzis met net zo'n rokerige stem zijn liederen te gehore bracht. Ook heb een eens een jaar een concert-abonnement gehad en kreeg via via wel eens een vrijkaartje voor een toneelstuk. Daarvan is alleen de slappe lol van Jos Brink me bijgebleven. Maar op een mensenleven van ruim 50 jaar is het toch niet veel.

         Een paar maanden terug werden raadsleden overstelpt met informatie over culturele centra, schouwburgen, toneel-, dans- en zanggezelschappen vanwege de aankomende bezuinigingen op cultuur. Als je eenmaal gaat bladeren in zo'n mooie gids, dan kom je altijd wel een paar dingen tegen die boeien. Via internet bestelde ik kaarten voor twee muziekoptredens en een toneelstuk, want behalve dat het me leuk leek, zou ik ook meteen een bijdrage leveren aan de noodlijdende cultuur in mijn gemeente.

Georg Büchner

        Gisteravond gingen Ernst en ik daarom naar de ruïne van Brederode, waar 'Dantons Dood' van Georg Büchner door Nomade werd opgevoerd. Ik verheugde me erop en had me al geruime tijd een voorstelling gemaakt van een toneelstuk op die prachtige locatie. Ik zag de verlichte muren van de ruïne al deel uitmaken van het spel van de acteurs, die van iedere steen gebruik zouden maken en elke nis zouden benutten. In de loop naar de ruïne inderdaad verlichte muren, maar daarmee hield het op. Een kleine overkapte tribune gaf uitzicht op een houten podium, dat aan de achterzijde door grote schermen van wit doek werd begrensd en tevens de coulissen herbergden. Op het podium zelf een chaise longue en een chaise uit de franse revolutie (maar waarschijnlijk uit Xenos) en een tafel. Het enige wat deze teleurstelling nog goed kan maken is het spel van de acteurs, maar dat doet het niet. Niet zozeer omdat ze slecht spelen of omdat de teksten niet deugen (dat zou ik niet durven beweren), maar omdat een toneelstuk naar mijn mening vooral boeiend moet zijn om naar te kijken. Als ik tekst tot mij wil nemen, dan lees ik een boek. Heel veel tekst, soms aangevuld met diabeelden van Geert Wilders (hoe kan het ook anders in deze tijd) en andere wantoestanden in de huidige wereld. En zelfs de val van de muur leek het gezelschap een passende vergelijking met het opgevoerde.

aankondiging Dantons Dood / Nomade

        Een stuk dat vrij serieus begint, verwordt langzaam tot een soort klucht. Eerst met een enkele grappige opmerking, vervolgens met dansjes (die ik nog kon plaatsen als de verlichaming van de spotprenten van het gepeupel), maar dan met vrij hilarische zaken als een geïmproviseerd rijtuig met twee lolllige koetsiers. Dat heet dan een tragikomedie. De tragiek en iedere boodschap die Nomade op de toeschouwer wil overbrengen vergaan in de joligheid van de grappen. Een miskleun is de Nederlandse vlag, die dienst doet voor de Franse. Het was een kleine moeite geweest deze even te draaien., Als de koppen zijn gesneld door de guillotine, dan is het over. Danton is immers dood.
        Net zo dood is mijn avond. Terug op de bank, kijken Ernst en ik elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan en trachten nog een paar woorden te vinden. Dat lukt niet en we pakken allebei een boek. Als ik al in bed lig schiet me een woord te binnen. 'Knullig' zeg ik. 'Ja, dat is het juiste woord,' zegt Ernst 'knullig!'

Graaiers en onderknuppels

Soms lees ik iets en denk: Er zitten toch ook andere kanten aan! Bijvoorbeeld: Hofland schrijft in de Groene A'dammer over de oorzaken van probleemjeugd. Hij geeft het onderwijs de schuld. Ik denk dan direct: en hoe zit het met de opvoeding? Er is nogal wat veranderd in de afgelopen vijftig jaar. We houden veel te veel van onze kinderen en zijn vaak inconsequent als het nodig is te straffen. Zo dreigde ik altijd met allemaal sancties maar voerde ze nooit uit. Toen ik het, ten einde raad, als laatste redmiddel en huilend van ellende een keer wel deed, loste ik in één dag een probleem van 8 jaar op! Klinkt erg overdreven, maar ik lieg niet. Zo zwak was ik dus, die moeder die altijd dacht dat ze nooit over zich heen zou laten lopen.

        Met mijn gedachten over deze problemen, waar we in de politiek in de vorm van 'hangjongeren' natuurlijk ook mee te maken krijgen, duik ik weer andere artikelen in, in kranten of tijdschriften. En wat is het dan grappig, om diezelfde ideeën weer tegen te komen. Zo dacht ik op een moment, dat die managers en directeuren net zulke grote schooiers zijn als de plunderaars in Londen laatst. De plunderaars, volgens deze of gene ook wel 'onderknuppels' genoemd, willen graag de iPod/Pad/Phone en kunnen die niet betalen. TV laat ze voortdurend zien, wat je allemaal kan hebben, als...als je het geld ervoor had. TV laat ze voortdurend zien dat iemand die ooit een dubbeltje was, bijvoorbeeld een jongetje uit de achterbuurt, ineens miljoenen kan verdienen, omdat hij toevallig goed kan voetballen. Het IS dus mogelijk om van niets iets te worden, van een dubbeltje een kwartje. Vroeger niet, maar nu wel. Maar als het hopen op een kans daartoe te lang duurt, sla je toe in de vorm van plunderaar.

        Diezelfde plunderaars zijn ook elders in de maatschappij te vinden: de managers, directeuren, hotemetoten, die honderdduizenden tot soms miljoenen per jaar in hun zak steken, terwijl hun bedrijf moet saneren, werknemers moeten inleveren of worden ontslagen, of de zaak al bijna failliet dreigt te gaan. Voor wie kan ik het minste respect opbrengen, denk ik dan. Voor de jongens en meisjes, die weten dat ze hun hele leven kansloos aan de onderkant van de maatschappij blijven hangen, of voor die tot kwartjes geworden dieven, die nooit genoeg lijken te hebben?

        Normen en waarden maakten vroeger normaal deel uit van de upperclass. Met educatie kreeg je ook die zaken mee (de eeuwige uitzonderingen daargelaten), maar tegenwoordig kennelijk niet meer. Mijn vader heeft ook getracht zo'n halfbakken opvoeding te geven. Gelukkig zonder succes. Maar zijn motto 'denk eerst aan jezelf en dan aan een ander' zullen meer mensen van zijn generatie gehad hebben. Mensen die slechte tijden mee hebben gemaakt, een hongerwinter of opgroeiden in een sociale gelaagdheid die weinig kansen kreeg. Je moest toen pakken wat je pakken kon, vooral op onderwijsgebied. Dat zijn dan de ouders van de mensen, die nu nooit genoeg hebben, de DSKen met de 'wandelende handen' (die is niet van mij!), die alles grijpen, inclusief vrouwen, wat er te grijpen valt. Mensen die geen enkele rem hebben, niet op de macht die ze uitoefenen en niet op hun begeerten, of dat nu seks of geld is.

        Dat deze graaiers rechts stemmen is niet verwonderlijk, maar dat geldt wel voor een grote groep onderknuppels. Ze zoeken naar de schuldigen voor hun armoedige en kansloze leven en vinden die in de vorm van allochtonen, maar gek genoeg niet in de vorm van de graaiers. In plaats van voor tolerantie kiezen ze voor de intolerantie en daarmee kiezen ze voor partijen, die hen juist nog verder de afgrond induwen.

        TV is mede verantwoordelijk voor de afgunst en de haat, die in deze maatschappij bestaat. Het stikt van de programma's waarin nono's iets willen bereiken, het is een constante etalage van het geld: de huizen van BNers, de kleding van BNers, voetbalvrouwen, Gooise vrouwen, royalty programma's, reisprogramma's naar oorden waar de meeste Nederlanders niet eens van kunnen dromen, kookprogramma's, alles draait om de luxe die wij zouden kunnen verwerven, maar die 90 procent of meer van onze bevolking nooit zal verwerven. Alleen al omdat er een groep graaiers in onze maatschappij bestaat met een enorme macht die ze nooit willen delen. Wat dat betreft leven we weer in een situatie van de 19de eeuw en eerder.

        Kranten en bladen staan op het moment bol van dit soort zoektochten naar de oorzaken van rellen, opstanden en zelfverrijkers. Zal het ooit leiden tot een slotconclusie? Een aanleiding vormen tot een zinnige hervorming van ons onderwijsstelsel of het herijken van onze opvoedcultuur? Zal 'Ouders van nu' zich achter de kop krabben en toch maar weer de tik op de vingers toestaan? Hard hoofd in.

Narcotisch

Om half tien wilde het lijf even niet meer. Kato vond dat maar prachtig. Zo vroeg had ze me nog nooit naar bed zien gaan. Spinnend nestelde ze zich in een holletje. Om een uur of half een lig ik op een bed in een antiek ingerichte kamer. Rechts van mij staat een hele oude notenhouten kast. Aan mijn voeteneinde een oud pomporgel en links een vitrine met antiek serviesgoed. Ik mocht er op bed gaan liggen om al de spullen goed te bekijken, maar ben kennelijk in slaap gevallen. Ze hebben me laten liggen. Op zich vreemd, want ze kennen me niet. Ik overweeg op te staan en naar het licht te lopen, dat vaag door een kier van de deur schijnt, maar ik ben nog te moe. Ik vraag me af, hoe ik hier gekomen ben, maar ook, hoe kom ik hier weg?
        Langzaam verandert de notenhouten kast in een Italiaans kledingrek, waarover een zwarte broek hangt. Wat is dat aan mijn voeteneinde? Het lijkt wel de spiegel van Ernst's moeder. Links staat het bruine meidenkastje van mijn oma. Waar ben ik toch? Het duurt nog even voor ik me realiseer, dat ik in mijn eigen slaapkamer ben.

        's Morgens vroeg, als het licht net genoeg is om objecten te onderscheiden, staat de nep geranium pal voor mijn gezicht. Ik tracht de plant te pakken maar ga er met mijn hand doorheen, alsof ik een geest aanraak. Dit ken ik! Ik speel ermee en moet altijd lachen. Ik wijs op de bloemblaadjes, maar prik door ze heen. Dan doe ik mijn ogen dicht en weer open. De plant is er nog. Ik moet zoeken welke van de vijf het is, want anders lukt het niet. Als ik de juiste plant gevonden heb, duw ik zijn 'geest' met een hoofdgebaar terug op zijn plaats. Zo, die is weer waar hij zijn moet. Soms is de 'geest' die 's morgens verschijnt een donkere vorm. Ik moet dan zoeken naar dezelfde vorm in de kamer, om de 'geest' weer terug te zetten op zijn plaats. De ene keer is het een ochtendjas, die aan de deur hangt. Dan weer een schilderij, of laatst de ventilator, die er nog staat sinds juni, toen het zo warm was in de kamer.
        In januari 2007 schrok ik hevig van mijn desoriëntatie en de 'geesten'. Het LUMC was vroeg in de ochtend een gekkenhuis geworden. Overal lagen de gekken om mij heen in smerige bedden. Tralies voor de ramen en een oude smerige tegelvloer op de grond. In de hoek van de zaal zat een vrouw met pukkels, die goed in de gaten hield, of niemand zou ontsnappen. Ik kon niet ontsnappen, want ik kon me niet bewegen. En als ik het had gekund, had ik het zeker niet gedurfd.

        In de jaren daarna ben ik overal wakker geworden. In vreemde woonkamers, in donkere garages, in de gevangenis, of gewoon ergens buiten. En inmiddels zijn er zoveel 'geesten' aan mijn ogen voorbij gegaan, dat ik niet meer weet wat de eerste was, maar ik kan me wel herinneren dat ik snel had uitgevonden hoe ik ze 'terug moest zetten'.
       Het is de erfenis van een lange narcose en misschien zou ik het ooit eens aan een arts moeten vertellen, maar stel dat er een pilletje voor is, dan verdwijnen mijn 'geesten' misschien. Ik denk niet dat ik dat wil.

Eén zoen moet het doen!

Een paar weken geleden sprak een groepje vrienden af in de kroeg. Een stuk of tien mensen, die elkaar allemaal drie keer zoenen. Voor een vrouw zijn dat 27 zoenen. Voor mannen gelukkig minder. Nou vraag ik me al geruime tijd af, waarom we elkaar in Nederland drie zoenen moeten geven. Vroeger was het er één, toen werden het er twee en nu is het al decennia lang drie. In Frankrijk spannen ze de kroon met vier! Waanzin. Het is nog een vermoeiende bezigheid ook, dat domme gedraai met je hoofd. Met bril, laat staan als de ander die ook draagt, is het helemaal een verzoeking.
        Saskia kwam de kroeg binnen en riep direct, dat ze niet van plan was meer dan één zoen te geven, maar dat lukte niet geheel, want het is zo'n gewoonte geworden, die drie, dat je je kop zelfs met nadenken nauwelijks tegen kunt houden voor de volgende zoen. Hoe komen we ooit af van deze irritante zoengewoonte? Via internet zou ik zo denken. Dus hierbij mijn oproep aan Nederland: voortaan één zoen, zo nodig recht op de bek, maar nooit meer drie! Twitter het voort! Facebook het voort! Hyves het voort!

Weg met parabenen, immunofortis, hydra IQ...

'Danone haalt de gezondheidsclaim voor Immunofortis van de site' lees ik op www.evmi.nl, als ik zoek naar de term 'Immunofortis'. Ik wilde toch eens weten wat dat nou precies is. Het blijkt een mix van prebiotische vezels te zijn, die dus blijkt niet te doen, wat Danone beweerde. Had ik anders verwacht? Nee, helemaal niet.
        Ik ga naar 'parabenen': stoffen verwant aan benzoëzuur, gebruikt als conserveringsmiddel. Bij ratten veroorzaakt inname een verlaagde spermaproductie, sommige mensen beweren dat het kankerverwekkend kan zijn, maar uit allerlei onderzoeken is dat niet gebleken. Nergens staat, dat parabenen je huid mooier of strakker maken, wel kunnen zij een allergische reactie veroorzaken, met name op de beschadigde huid.
        Aluminiumzout? Een zout dat de uitmonding van de zweetklieren beschadigt, waardoor men minder zweet. Alcohol laat de openingen samentrekken, waardoor het minder zweten slechts van korte duur is.
        Nou, dat weten we dan. Internet is goed voor bijna alles! Niet voor 'heractiverende microcapsules' (Rexona) en 'hydra IQ' (Nivea). En ook de waterlelies in de vorm van inlegkruisjes (Aldays) kon ik bij geen tuincentrum vinden. Leek me ontzettend leuk in onze vijver. En stel dat je zelf inlegkruisjes kunt kweken, dat scheelt een boel geld! Maar ik zoek verder, net als naar de bijpassende strandstoel, gemaakt van een mega inlegkruis en de iets kleinere parasol.
        Wat bezielt de mens, dat hij/zij zich door middel van reclames zo infantiel laat benaderen door bedrijven? Hebben wij dan geen enkele eigenwaarde? Kennelijk niet. Het ene bedrijf strooit met termen, die de consument niets zeggen, het andere verzint een stof die niet bestaat, het derde vindt blauw menstruatiebloed uit... Neem de Nutricia reclame: een peuter stopt het lepeltje van een ander kind in de mond en de moeder kijkt er vol afgrijzen naar. Dan komt immunofortis en het kind heeft plots een blauwe aura om zich heen. Geen bacterie of bacil kan het kind nog deren. En welk merk zeep heeft nu een bewegingssensor, waardoor je de 'vieze' pomp niet meer hoeft aan te raken? Ben ik vergeten.
        Mal eigenlijk, dat er geen reclame gemaakt wordt voor bacteriën en bacillen. Voor zover ik weet zijn die juist verantwoordelijk voor de opbouw van ons immuunsysteem. Hoe meer je ervan binnen krijgt, hoe beter je lichaam ertegen wordt beschermd. Als een kind in de zandbak speelt en aan zijn handen likt, of uit zijn neus eet, dan maakt niemand zich er druk om, maar gaan we aan tafel, dan moeten ineens de handen worden ontsmet.
        Ik vroeg mijn dochter van drie eens, hoe ze aan de kauwgom kwam die ze kauwde. Die had ze van de straat gekrabd! Ze leeft nog steeds.
        In de vorige eeuw kwam Polio ineens erg veel voor in de VS. Grootscheeps onderzoek wees uiteindelijk uit, dat de oorzaak met name lag in een verminderde weerstand door overmatige hygiëne.

'Wegkijken kan echt niet meer'

Dat is de titel van een artikel van Frans Timmermans (Tweede Kamerlid PvdA) in NRC Next van maandag 15 augustus. Ondertitel: Bestrijd leugens over de Islam. Misschien een open deur, maar toch het lezen absoluut waard (nergens een link te vinden). Hij schrijft o.a.:

"De fanatiekste verdedigers van onze joods-christelijke traditie zijn niet zelden atheïsten. Ze hullen zich in de mantel van het christendom, omdat ze zich zo het best kunnen afzetten tegen de vermeende islamitische vijand. Paradoxaal genoeg doen ze wat ze de islam verwijten. Omdat ze niet gelovig zijn en omdat ze geen affiniteit met godsdienst hebben, maken ze van het christendom een politieke ideologie. Die vullen ze vervolgens aan met voor het traditionele christendom nogal wezensvreemde elementen - vooral op het vlak van persoonlijke vrijheden, zoals homorechten en het recht op abortus of euthanasie.

Elders in het artikel noemt hij de Amerikaanse journalist Christopher Caldwell ("De immigratie van moslims is een tijdbom. Moslims hebben veel kinderen en de christenen bijna geen"), de Amerikaanse essayist Bruce Bawer ("De massale deportatie van moslims is de enige redding voor Europa") en de Canadese journalist Mark Steyn ("Een burgeroorlog is het enige instrument waarmee Europa het demografische tij nog kan keren")."
Timmermans schrijft:

"We kunnen natuurlijk onze schouders blijven ophalen over deze apocalyptische beelden en ze afdoen als de wat zwaar aangezette, oprechte bezorgdheid van mensen die zijn begaan met ons - culturele en etnische - voortbestaan (...), maar wie trouw wil blijven aan de verlichtingsidealen, waarbij de ratio centraal staat in het sociale contract waarop deze samenleving is gebaseerd, zal er alles aan moeten doen om de discussie aan te gaan over deze denkbeelden en de politieke consequenties ervan. Wegkijken kan niet, al wat het maar omdat leugens - consequent herhaald en niet consequent ontmaskerd, de neiging hebben om zich als feiten te nestelen in het collectieve bewustzijn."

Mijn grote trots

Ik heb het haar gevraagd en het mocht, als ik maar geen rare dingen zou schrijven. Ik vroeg haar nog wat ik dan voor raars over haar zou kunnen schrijven.
        "Nou rare dingen enzo."
        Na het eten buiten wordt het wat kil. Lina wil wel naar binnen, want ze heeft eeuwig te weinig kleren aan. Als het warm is als je van huis gaat, dan hou je geen rekening met de kilte van de avond. Het is de oorzaak van mijn uitdunnende voorraad vestjes. Ik stel voor om het vuur in de barbecue aan te maken en lekker buiten te blijven. Ja, dat vindt ze een goed idee. Met een van mijn vesten en een voorraadje chocola komt ze naast me zitten, terwijl ik mijn vaardigheden in het aanmaken van een vuur weer eens kan tonen. Ik krijg meestal geen kans meer, nu ik weer een man in huis heb.

        Lina babbelt altijd en nu dus ook. We praten over familieleden, die ze steeds uitnodigt voor haar verjaardag, maar die nooit komen. Opa zei altijd, dat familieleden mensen zijn, die bij elkaar horen maar zelden bij elkaar passen, vertel ik haar. Ze vraagt om uitleg en ik heb het over het kiezen van vrienden en het verbreken van vriendschappen als het niet meer leuk is. Dat eigen bloed, waar ze heel veel waarde aan hecht, dat is maar bloed. Dat heeft niets met karakters te maken, leg ik uit. Dan gaat het gesprek over de dood van oma. Ze vertelt me, dat ze niet begrijpt, waarom ze niet kan huilen, terwijl ze oma toch best wel mist. Oma was al heel ver van de wereld toen ze overleed. Misschien, zeg ik haar, heb je al ieder jaar een beetje afscheid van haar genomen en begreep je goed, dat het zo voor oma beter was.
        Dan praat ze honderd uit, over vriendinnen, over haar werk en over een man, die haar vroeg wat voor huis het was, waar ze in woonde. Er wonen hier mensen met een beperking, had ze geantwoord. Van een begeleidster mocht ze niet met de man praten, maar ze begreep niet waarom. Die man, vertelde ze, was op zoek naar een restaurant en zo kwam ze met hem aan de praat. Ze heeft hem naar de kop van de haven gestuurd. Daar zou wel iets zijn. De begeleidster was argwanend en waarschuwde haar, dat hij misschien niet te vertrouwen was. Dat vond ze maar onzin. Het was gewoon een man op een fiets met een wat Duits accent. Lina bepaalt zelf wel wie ze vertrouwt en wie niet. Je moet niet te bang worden in het leven, anders kan je niet meer leven. Ik ben het helemaal met haar eens.
        De uren vliegen voorbij en om half tien spreken we af, dat ze om tien uur naar huis zal fietsen. In dat half uur vertel ik haar, dat ik nooit had gedacht ooit nog zo heerlijk met haar te kunnen praten als op deze avond. We hebben moeilijke tijden gehad en we hebben allebei moeten vechten voor de goede relatie die we nu hebben. Ze vraagt me hoe het was, toen ik hoorde dat ze een handicap had. Ik vertel haar dat ik dat al wist toen ze een half jaar oud was. Alle anderen accepteerden het pas, toen ze zes was. Ze staat versteld en vraagt hoe ik het dan al zo snel wist. Ik leg het haar uit. We kijken elkaar lachend aan en voelen ons allebei ontzettend gelukkig.
        "Je bent zo wijs geworden, Lina. Je bent zo'n doorzetter, zo'n vechter. Kijk eens wat je allemaal bereikt hebt!" Ze glundert. "Ja," zegt ze, "ik ben een vechter en een doorzetter. Meer dan Anna, hè?"
        "Absoluut!" en we omhelzen elkaar.
        Als ze om tien uur op de fiets stapt, is het bijna donker. Ik zwaai haar uit en roep haar na dat ik van haar houd en dat ze voorzichtig moet zijn. Terug bij het vuur val ik in een gat van leegte. Haar warmte is weg, haar kwebbelende stemmetje, haar guitige ogen en haar wijsheid. Maar over een paar dagen komt ze vast weer, zomaar ineens vanuit haar werk met een opmerking als "Ja, ik dacht jij houdt wel van spontaan!"

Het grote verlies van mijn krekel

        "Hé, de krekels zijn er weer!" zegt Ernst.
        "Vroeger had ik ook veel krekels in de achtertuin, maar de laatste jaren niet meer," zegt onze bejaarde overbuurvrouw.
Gisteren zei Ernst het weer:
        "Há, weer krekels!"
Het ultieme zomergevoel is pas compleet met die krekels. Ze herinneren me aan mijn vakanties in Griekenland. De hele dag hoorde je ze slijpen in de olijfbossen. Alleen op het heetst van de dag waren ze even stil. En één keer waren ze ook stil, toen het zand onder ons leek weg te zakken, alsof je in de ronde zeef zat van een vrouw die kaf van koren scheidde. Er hing een doodse stilte, geen hond blafte meer en geen mens bewoog, alleen de aarde.

        Ik moet denken aan de mooie zwarte vogel op een tak van een boom in Tsjechië.
        "Kijk, die vogel zit naar lucht te happen," en ik wijs naar de vogel.
        "Nee mam," zegt Anna "hij fluit!"
Dat is al acht jaar geleden, nog net voordat Xeloda pillen het verlies nog zouden verergeren. Op Cuba maakte ik van een tijdschrift een toeter en stopte die in mijn oor om misschien nog een toontje op te vangen van de prachtige zang van een vogel waar Ernst me op wees. Ik hoorde alleen een haan kraaien en dat doe ik zelf al vaak genoeg.
        Het ultieme zomergevoel komt niet meer terug, is me op mijn hart gedrukt. Dat krijgt geen apparaat voor elkaar, maar ik kan mensen wel beter verstaan! Zit ik daarop te wachten? Ik weet zeker dat er in de achtertuin van mijn buurvrouw nog evenveel krekels zitten als in onze tuin, maar dat ze die, net als ik, allang niet meer hoort. Ik wil mijn krekels terug!

Leon de Winter over Islam"debat"

In Elsevier van 6 augustus schrijft Leon de Winter onder de kop "Schofterig antwoord", dat de linkse media na het bloedbad van Breivik direct in de aanval gingen om het islamdebat te smoren. Is er wel sprake van een islamdebat in Nederland, dat kan je je als eerste afvragen. Voor een debat gelden regels en eenzijdig gescheld op alle tekortkomingen van de Islam en de Moslims is naar mijn mening geen debat. Dan noemt de Winter deze schreeuwers bovendien 'critici van de politieke Islam'. Iemand die vrouwen in boerka 'tuig' noemt (nog zwak in vergelijking met andere gehanteerde termen zoals 'varkens') is niet met politiek bezig, noch met politieke Islam (wat dit ook mag inhouden?), maar met regelrechte rassen- en/of godsdiensthaat.

        De Winter noemt Breivik, zoals velen dat doen, een psychopaat en vergelijkt hem met de Palestijnse psychopatische zelfmoordenaars, die hun omstanders met zich meetrekken in de dood. Een Israëlisch meisje heeft dezelfde menselijkheid als een Noors meisje. Absoluut, maar het verschil ligt hem wel degelijk in het feit, dat Palestijnen zich in totaal andere omstandigheden bevinden dan een Breivik, die vrij over de hele wereld kon reizen en kon zeggen en schrijven wat hij wil(de) en niet behoort tot een volk, dat generaties lang in een hoek wordt gedreven (lees vooral eens: "Fuck Israel. Fuck Hamas. Fuck Fatah. Fuck UN. Fuck UNRWA. Fuck USA!" http://post.thing.net/node/3275).
        Leon de Winter is in alles 'half'. Onze wetenschappelijke vooruitgang maakte het ons mogelijk natuur en kosmos te observeren en te begrijpen. Op zoek naar de waarheid, en niet alleen die van de kerk. Hiermee verklaart hij waarom er in de Arabisch-islamitische wereld zoveel armoede en achterlijkheid is.  Leuke stelling met een kern van waarheid, maar hoe zit het met de achterlijkheid in de westerse wereld? Hoeveel armoede is er nog steeds in landen als de VS, een land waarin bovendien de stelling 'Ieder voor zich en God voor ons allen'  tot wet is verheven. En veel PVVers mogen dan wellicht geen geloof meer aanhangen, maar hun politieke keuze getuigt niet van enige intelligentie.
        Ook aan het feit dat in veel Islamitische landen sprake is van een dictatuur gaat de Winter voorbij. Stelselmatige onderdrukking is nou niet bepaald de wijze waarop een volk zich kan ontwikkelen. En deze onderdrukking heeft ook weer niets te maken met geloof, maar alles met macht, want er zijn vele dictaturen in de wereld, waar godsdienst geen rol van belang speelt, zelfs eerder atheïsme. De grap is zelfs, dat de discussie over de multiculturele samenlevingen in het westen juist wordt gevoerd op basis van godsdiensten en niet, zoals zou moeten, over de werkelijke problematiek als acceptatie en integratie. En dat in landen, waar een godsdienstvrijheid heerst. Op deze manier jaag je iedereen tegen je in het harnas en creëer je juist een vorm van extremisme.
        Dan zegt de Winter nog, dat samenlevingen, gebaseerd op westerse normen en waarden meestal leefbaarder, rijker en gezonder zijn, dan samenlevingen die op andere normen en waarden zijn gebouwd. Misschien kunnen we, afgezien van de al genoemde dictatuur, ook nog kijken naar klimatologische omstandigheden, naar (burger)oorlogen, naar uitbuiting van de westerse wereld, naar erfenissen van de koloniale tijd en nog zoveel meer.

        Juist in armoede zullen mensen houvast hebben aan een geloof, dat geldt niet alleen voor de Arabische/Afrikaanse/Aziatische wereld, maar ook voor die van Latijns Amerika (Katholicisme). En juist als men ver van huis is, zal een geloof veiligheid bieden in een vreemde wereld.
        De nagedachtenis aan de slachtoffers van Breivik wordt niet geperverteerd door mensen die het multiculturele debat verafschuwen, zoals de Winter meent dat links Nederland doet, integendeel. Het debat is welkom, maar niet het ongenuanceerde gescheld van mensen, die de helft of nog minder van de werkelijkheid zien, die Marokkanen allen over één kam scheren, die geloofsovertuigingen per definitie als achterlijk bestempelen. Dan gaan we terug in een tijd, dat alleen de Ariër recht had op bestaan. Dan doen we dat, wat we juist veroordelen.

Kwijlende Kerels

Een knul met blond haar schuin over zijn voorhoofd gekamd, een kapsel dat sinds een half jaar schijnt te 'moeten', kwijlt zelfverzekerd lachend naar een meisje achter de kassa van McDonalds. "Of wil je'n menu?" vraagt ze. Hij antwoordt "Nu? Mag het ook later?" Flauwe woordspeling. Zo'n knul zou ik direct door het toilet spoelen, zèlfs als hij het op mij had voorzien. Want ze bestaan, die jonge mannen die denken ieder vrouw te charmeren, ongeacht hun leeftijd.

        In mijn eigen leeftijdsgroep stikt het van de kerels, die ervan overtuigd zijn een vrouw nog alles te bieden te hebben. Het begint met een net iets te pittig compliment. Afhankelijk van de wijze waarop je reageert, en dat is meestal toch vriendelijk of met een wat verlegen lachje, gaat het tijdens een volgende ontmoeting ineens veel verder. Het is altijd met de wederzijdse echtgenoten erbij dat hij ineens zegt "Nou, als je bij hem tekort komt dan kom je maar bij mij hoor!" De grap is, dat de wederzijdse partners erbij staan en hij het dus niet zou menen. Maar dat is niet zo, want hij verwacht helemaal niet, dat je van zijn diensten gebruik zult maken. Hij heeft je alleen maar en plein publique verteld, dat hij hem nog prima omhoog kan krijgen. Dat iedereen dat even weet!

        Maar de zieligheid zet zich voort. Een volgende keer spreekt de man jouw echtgenoot aan en vertelt hem, hoe blij hij met je moet zijn. "Weet je wel dat je een moordwijf hebt?" terwijl hij je gelijktijdig in een niet te ontwijken wurgbeweging in zijn oksel duwt. "Daar moet je zuinig op zijn hoor!" Je wurmt je los en verzint een excuus om weg te lopen. Met anderen erbij voel je je nog enigszins beschermd, maar niets is zo erg als zo'n vent alleen tegen te komen, in de straat of de supermarkt. Er is geen ontkomen aan en bovendien worden de praatjes steeds vulgairder. Op verjaardagen zijn het de mannen die ineens achter je in de keuken staan en je willen helpen met het snijden van de worst. Tot overmaat van ramp is hun huid zo dik, dat ieder spottend antwoord erop afketst. Ook niet reageren of boos worden heeft geen zin. Op het laatste kan je met stelligheid het antwoord "Hé liefie, zo bedoelde ik het niet hoor! Ik wist niet dat je boos werd!" verwachten. De grootste lastpakken voor de oudere vrouw zijn absoluut impotent!

Perfectionisme en het geld ervoor

Op mijn trap ligt een soort touwtapijt met losse draden, witte verfspatten en andere vlekken. Dat moet eens worden vervangen. De bovenste twee treden zijn kaal. Die heb ik twee jaar geleden, met gevaar voor eigen leven, ontdaan van dat tapijt en nog drie lagen ander materiaal. Met een brander. Dat is niet wijs. De bovenverdieping stond blauw en toen mijn kat voorbij liep met een dronkemanspas realiseerde ik me, dat die rook wellicht zwaar giftig zou kunnen zijn. Het is dus bij de twee treden gebleven. Soms zit ik kwijlend naar een huis-programma te kijken, waarin een aftandse trap in één minuut verandert in zo'n ding waar je als vrouw het liefst met prachtig negligé vanaf wilt schrijden. Geen geld, dus blijft het kwijlen.
        Tussen vestibule en gang is een stukje leeg. Ik ben de drempel kwijtgeraakt. Misschien is hij per ongeluk in de barbecue terecht gekomen. Armoedig, dat stukje leeg. Het moet toch een kleine moeite zijn om een drempel te kopen en die erin te timmeren. Maar de oranje badkamer is ook niet naar mijn smaak en de vloer op een zolderkamer kraakt hevig. Een schuifpui in de woonkamer had voorrang, want het kozijn in verrot.
        Eigenlijk stoort het me helemaal niet als ik over de niet-drempel de trap oploop. Ik zie het al niet eens meer, behalve dan die lange draad, die nog aan twee kanten vast zit. Die is gevaarlijk, maar ik vergeet telkens de schaar als ik weer naar boven ga. Een bezoeker ziet het natuurlijk wel. Die zal wel denken: zo'n groot huis en dan geen geld voor de opknapbeurt. Ja, het zij zo. Ik wilde ooit ruimte en de rest zou vanzelf wel komen.
        Elders gaat dat anders. Een bedrijf bouwt een prachtig kantoor en blijkt dat uiteindelijk niet reëel, dan gaan de kosten van de diensten omhoog of het bedrijf gaat failliet. Banken kunnen er ook mee terecht. Eens in de zoveel jaar moeten alle kantoren een metamorfose ondergaan om vooral modern, up-to-date, innovatief of wat dan ook te zijn. Kosten nog moeite worden gespaard en de klanten betalen met z'n allen gewoon iets meer kosten voor hun bankverkeer. Logisch. Zo verving TNT alle rode postbussen voor oranje. In oranje bussen blijven de brieven verser? Nee, de huisstijl van TNT is oranje en dus moesten alle postbussen in Nederland eraan geloven. Afgezien van het feit, dat ik die rode bussen veel mooier en 'echter' vond, vraag ik me nog steeds af hoeveel geld dat geintje heeft gekost? En nu hebben we PostNL. Hoe zou de huisstijl van die tent eruit zien? Afwachten.
        Met de infrastructuur is het niet veel anders. Ineens bedenkt een onverlaat een rotonde,  maar als deze niet intelligent is aangelegd, wordt de rotonde na een jaar of twee weer gewijzigd. Dan moeten er drempels komen, maar die blijken te hoog. Nieuwe drempels. Drempels worden ook vaak verplaatst, omdat de praktijk uitwees, dat zij op hun oude plek geen functie hadden.
        Een van de grootste geldverspillers is de EU. Behalve dat de voortdurende verhuizing van Brussel naar Straatsburg en omgekeerd bakken met geld kost, bouwen ze in beide steden ook kantoorruimten en vergaderzalen, die al meteen te klein blijken te zijn, of die nooit worden gebruikt. Verder zijn er een aantal commissies die informatie verstrekken aan europarlementariërs. Kennisverrijking zou je zeggen, maar nee, de informatie gaat volgens de parlementariërs rechtstreeks de prullenbak in. Ik zou me zo kunnen voorstellen, dat dat in Den Haag ook wel eens gebeurd. Niet getreurd, het is werkgelegenheid, dus het dient nog ergens voor.

Mijn ergernis over de Nederlandse perfectiedrift is uitgebreid met die van Europa. Alles moet worden geregeld, gekamd, geschoren, vastgelegd, gereguleerd. Die perfectie kost bakken met geld en die bakken zijn er niet, maar het lijkt niemand wat te interesseren. Zolang er, in dit geval, een belasting betaler is, of in het andere geval een klant, een cliënt, een patiënt, een leerling, dan melk je die verder uit. Als alles er mooi gelikt uitziet, tot in de puntjes is geregeld, prachtig op glossy papier staat, dan zal de kwaliteit toch ook wel deugen?
Niets is minder waar. Schijn bedriegt.

Sporen we nog wel in Nederland?

Een agent heeft 1000 euro schadevergoeding gekregen, omdat hij door een man werd gedwongen een moeilijke keuze te maken: ofwel zichzelf beschermen tegen de pijl en boog van de man en deze in zijn been schieten, of kiezen voor het wel en wee van de man met de boog. De agent schoot de man in zijn been. Dat was voor de agent kennelijk een hele nare ervaring. 1000 euro moet hem over zijn trauma heen helpen. Als eerste vraag ik me af, hoe geld je over trauma's kan heen helpen. Direct daarop komt toch de vraag, waarom de agent agent is geworden. Is het niet voor de hand liggend, dat indien je een dienstwapen op je heup hebt hangen, je dit wel eens zou moeten gebruiken? Waarom hangt het er anders? Dan rijzen nog meer vragen: waar zou de agent zijn traumageld moeten halen, als hij man met boog (per ongeluk) had gedood?
        En ik kan nog veel meer vragen stellen, zoals: wat bezielt een rechter, om deze agent in het gelijk te stellen. Wat voor precedent schept deze mallotige vertoning. Ik zie het al voor me: een nieuwe Europese wet. Of nog erger: schieten politie, dan kan je flink rijk worden. Ik kan me niet voorstellen (en hoop het ook niet!) dat er veel agenten zijn in Nederland, die zich achter deze flauwekul scharen.

...past ons allemaal?

Een flink aantal jaren geleden alweer zette ik mijn dochter (met verstandelijke beperking en autisme) met de auto af bij haar vader. Ze was erg kwaad, waarover weet ik allang niet meer, en huilde en vloekte. Ik stopte op een brede stoep naast een fietspad, stapte snel uit om haar vader te halen bij een pand 10 meter verderop. In alle haast vergat ik de handrem en mijn auto zeulde slakkig tegen een lantaarnpaal, nog net voordat ik de handrem te pakken had. Ik snelde weer richting vader, maar die had ons al gezien en kwam naar ons toegelopen. Dochter kwam de auto uit en samen kalmeerden wij haar. Op het moment dat ik weer in mijn auto wil stappen, stopt een politieauto met twee agenten voor mij. Ik leg hem uit dat ik even mijn dochter moest afleveren bij paps en verontschuldig me voor de plek waar ik de auto heb neergezet.
        "U heeft een lantaarnpaal aangereden," zegt een agent. Ik ben verbaasd dat hij dat weet, maar ik geef het toe. "Nou, aangereden is een wat groot woord, " zeg ik nog, 'ik tikte hem even aan." Controle. Inderdaad, er is geen enkele schade. Paps heeft het even gadegeslagen en roept me toe, dat hij er met dochter vandoor gaat. "Waar gaat u heen?" vraagt de agent. "Naar huis," zegt paps met dochter aan zijn hand. "Nee, u blijft hier!" zegt agent. "Wie is dat meisje?" vraag agent. "Mijn dochter, onze dochter," antwoordt paps. "Kunt u zich legitimeren?" vraagt agent. "En waarom zou ik dat doen?" vraagt paps. "Omdat ik dat wil," zegt agent autoritair. En dan naar mij: "En u blijft ook hier!". Het wordt een woordenstrijd. De agenten blijken gebeld door omstanders: Een vrouw met verhit hoofd verlaat de auto, die tegen een lantaarnpaal rijdt, met daarin een huilend meisje. Vervolgens holt de vrouw naar een pand verderop. Kenteken, merk auto, dit deugt niet, hier wordt een kind ontvoerd!
        De agent gedraagt zich, ook na herhaalde uitleg van hetgeen gebeurde, uitermate onbeschoft. Als dochterlief naar de vriendin van paps wil lopen, wordt zij twee maal grof teruggeroepen "Nee! Jij blijft ook hier!" Dan is dochter zo volledig over haar toeren dat zij een spurt neemt langs een redelijk drukke weg en de stad in holt. Paps stuurt een vloek richting agent en gaat achter onze dochter aan. Naar mijn gevoel duurt het eeuwen, voordat hij haar weer gevonden heeft. Intussen weiger ik me te legitimeren. Ik kan me niet eens legitimeren, want ik heb voor het korte afzetritje geen tas meegenomen. Als paps met dochter terug is, weiger ik nog met de agent te praten. Ik neem afscheid van mijn dochter, stap in mijn auto en rij weg.
        Een paar dagen later dien ik een klacht in bij de politie. Ik mag op het bureau komen en mijn verhaal doen. In een volgend bezoek aan het bureau hoor ik de verklaring van de agent, die overigens niet in staat was erbij te zijn. Een flauwekul verhaal, heerlijk verdraaid. Ik realiseer me dat ik dit nooit kan winnen. Op een volgende uitnodiging, inmiddels al maanden later, reageer ik niet meer.
        Misschien was dat dom. Misschien had ik wel een schadevergoeding kunnen eisen. Waarvoor? Het heeft jaren geduurd, voordat ik mijn dochter zover had, dat ze politieagenten weer een beetje vertrouwde. Dat kwam omdat wij een buurman hebben, die bij de politie is. Op een straatfeest stelde ik de man, in burger, aan haar voor. Hij was heel aardig en stelde haar allerlei vragen. Thuisgekomen vroeg ze me nog ettelijke keren, of hij echt 'politie' was, want dat kon ze zich toch niet voorstellen. Ik kon het haar pas echt bewijzen, toen ik een foto van hem liet zien in uniform.
        Anderzijds, was mijn meisje eerder de politie gaan vertrouwen als we 1000 euro op haar rekening hadden kunnen storten? Ik denk het niet.

Lokale politiek voor gevorderden

V. Elsenaar (dat zal toch niet het pseudoniem zijn van een Velsenaar, wel?) schrijft in het weekblad 'Huis aan huis' van 4 augustus, dat GroenLinks niet in de coalitie van Velsen thuishoort, omdat het tegen de bouw van een Landal Greenpark is (zie mijn bericht van gisteren). de vermoedelijke Velsenaar denkt wellicht dat CDA, VDD, PvdA, D66 en GroenLinks, alle in de coalitie, sinds het vormen van die coalitie hun eigen identiteit volledig achter zich hebben gelaten en nu als eensgezinde nieuwe partij (we moeten nog een naam verzinnen) Velsen besturen. Wat een goed idee! Geen raadssessies meer, geen debatten meer! We hebben toch een meerderheid in de raad. In één fractievergadering per drie weken even vaststellen of we vóór of tegen zijn en hopla: je hebt een hamerstuk! De oppositie kan ook worden afgeschaft, want die maken geen schijn van kans, met welk tegenargument ze ook aankomen! Ze hebben, ha, ha, toch een minderheid in de raad.
        Maar helaas, zo werkt het niet. Van Elsenaar moet GroenLinks met de billen bloot, dus: GroenLinks is tegen het Landal en dat was ze tijdens de vorige raadsperiode ook. Onder andere omdat GroenLinks houdt van natuur en daarin het liefst zo min mogelijk huizen ziet verschijnen, zeker als deze huizen geen urgentie hebben, zoals reguliere woningbouw. Daarvan zijn de coalitiepartijen volledig op de hoogte. Ze malen er niet om, temeer daar een meerderheid van de raad (ja, de oppositie heeft ook nog een stem) al heeft laten weten dat ze graag een Landal Greenpark zien verrijzen. Daarbij is het plan niet opgenomen in het coalitieakkoord en dus ook geen breekpunt. Elsenaar merkt daarbij op, dat GroenLinks het college steunt. Dat is niet juist: GroenLinks zit IN het college, in de vorm van wethouder Wim Westerman.
        GroenLinks denkt dat deze reactie op de column van Elsenaar (ik heb steeds het gevoel een letter te vergeten) wat duidelijkheid heeft geschapen, met name over de werking van lokale politiek. Wat ons echter niet helemaal duidelijk is, is de ondertekening van V. Elsenaar, met (oud) logo van de gemeente Velsen. Schrijft hij namens de gemeente of denkt hij de hele gemeente te vertegenwoordigen? Onze buren kennen hem niet.

Spaarnwoude hopelijk snel 'onveilig'

De 'bruidsschat' die het recreatieschap Spaarnwoude ooit meekreeg, is bijna op. Nog hooguit vier jaar en dan kan het Schap de boel niet meer onderhouden zoals het dat wil. Dat is een slechte zaak en dus is het Schap naarstig op zoek naar commerciële exploitatie, van derden wel te verstaan. Eén van die plannen is de bouw van een Landal Greenpark bij het Fort Benoorden Spaarndam. Dat fort maakt deel uit van de Stelling van Amsterdam, een oude verdedigingslinie die als werelderfgoed op de Unesco lijst staat. Het nu lekkende en steeds verder in verval rakende fort moet dan een bezoekerscentrum worden. Nee, een gedeelte ervan, want het moet ook nog een restaurant herbergen, de receptie van het park en er komen wat ruimtes, waarin je kan overnachten. Dat moet een speciale ervaring zijn: overnachten in een fort (?).

        Even afgezien van de grote groep tegenstanders (zie Stichting Natuurbehoud Fort Benoorden) van de bouw van een Landal park en de diverse berekeningen van aannemers die zeggen dat het opknappen van het fort veel goedkoper kan dan de 3 miljoen, die het Schap aangeeft, kan je ook stellen, dat het Schap er geen sluitende exploitatie op na houdt. Maar voor die constatering is het rijkelijk laat. Ofschoon?
        Spaarnwoude is een recreatiegebied, een natuurgebied. Maak je een wandeling, dat gaat dat over prachtig aangelegde paden door geweldig gemaaide grasvelden, nette bossages...precies zoals het in Nederland hoort: strak aangeharkt. Geen lol aan te beleven dus. Stijg je met een vliegtuig op van Schiphol, dan zie je het al: de verkaveling van Nederland. Een blokjespatroon, dat ik eigenlijk nog nooit ergens anders heb gezien. Zelfs in Zwitserland, waar de autokerkhoven netjes worden aangeveegd, zie je dat niet. Nederland is wat dat aangaat uniek lelijk. Alleen plaatsen als Naarden zijn leuk om vanuit de lucht te zien.
        Vandaag meldt mijn plaatselijke krant, dat het Schap delen wil sluiten, omdat er geen geld meer is voor onderhoud, want die plaatsen zouden dan onveilig worden. Het eerste wat me te binnen schiet is "Dan onderhoud je het toch gewoon niet!" Ooit lag hier Holtland, een oerbos dat zich uitstrekte van Alkmaar tot  Den Haag. Alles wat daarvan (gecultiveerd) over is, is een zielig stukje Haarlemmerhout. Het lijkt me geweldig om de natuur in Spaarnwoude zijn gang te laten gaan. Een nieuwe droom: een stukje woesternij zoals je ook  in andere landen ook tegenkomt. Ik zie Turkije, Griekenland, Spanje en Italië toch echt hun land niet aanharken. Waar zouden ze moeten beginnen? Als mijn zus in Turkije naar haar huis op de berg gaat, moet ze met haar motor slalommen om het asfalt tussen de gaten te vinden. En als we een stukje gaan wandelen is dat niet over paden, want die zijn er niet. Toch komen we altijd weer veilig thuis.

        Het woord 'natuur' betekent 'niet door de mens gewijzigde omgeving of omstandigheden'. In Nederland is dus helemaal geen natuur. Ik heb dan ook een nieuwe opdracht (en tevens een perfecte oplossing) voor het bestuur van het recreatieschap Spaarnwoude: Leg natuur aan! Dat kost helemaal niets en een dag later kunnen jullie jezelf opheffen.

Het weer weer

Gistermiddag begon mijn plezier, om 6 uur om precies te zijn. Nog in badpak ontkurkte ik de witte wijn en opende Ernst een halve liter witbier. Wat een genot om aan het eind van de middag samen te genieten van het borreluur, met een twee mans BBQ in het verschiet. Stokbrood, tzatziki, kruidenboter, tapenade, hoemoes. En het is allemaal nog veel lekkerder omdat we het buiten eten. Na de barbecue stoken we het vuur hoog op en genieten de rest van de avond van de 'open haard'. Als de buurman uit zijn bovenraam hangt, nodigen we hem en zijn vrouw uit voor een glas wijn. Een half uur later zitten ze naast ons, tot een uur of elf, als het begint te spetteren. Dat was niet afgesproken! Het weer zou pas woensdag omslaan. Dinsdag zou het nog mooi blijven en volgens mij was er dus nog een uur te gaan. Maar goed, buren weer naar huis en wij naar binnen. Met mooie muziek wordt de nacht toch nog onvergetelijk.

        Vanmorgen kon ik lekker uitslapen. Als ik de gordijnen open hoor ik de buurman klagen over de regen. Ik ga naar de wc en hoor Ernst door het raampje praten met een buurvrouw, over het weer. Als ik beneden kom hoor ik weer een andere buurman iets zeggen over het weer en als Ernst binnenkomt wil hij mijn telefoon even hebben, om naar de buienradar te kijken. Om twee uur krijg ik bezoek. We zitten binnen, maar na een uur lijkt het er buiten wat beter op te worden. Ernst legt kussen op de stoelen en we gaan buiten zitten. Nog geen tien minuten later moeten mensen en kussen weer naar binnen. Hè, laten we het nou toch weer even hebben over het weer!

        Mijn broer viel het al op, als hij in Nederland op vakantie kwam. De Nederlander heeft het altijd over het weer! Het is of te koud, of te warm, of te nat, of te droog. Iedereen heeft ook een mening over het weer: het klaart dan en dan weer op, of het gaan vanavond regenen, of volgende week krijgen we een hittegolf. Meestal klopt er niets van. Als je een buur tegenkomt op straat is het 'warm hè!' of 'het is hollen of stilstaan met dat weer hier' of 'nou, de zomer hebben we al weer gehad, zo te zien'. In Italië vragen mensen elkaar hoe het gaat, maar in Nederland bevestigen we elkaar de weersomstandigheden.

        Een avondje televisiekijken levert je ongevraagd minstens vijf weerberichten op, die allen verschillen. De radio doet daar om het uur nog een grote schep bovenop. Wat bezielt de Nederlander toch om het altijd maar over het weer te hebben? We leven in een land, waar het weer geweldig is: genoeg water voor de landbouw, genoeg zon voor een badpak, genoeg sneeuw voor een sneeuwpop, genoeg wind voor een strandwandeling, genoeg onweer om net niet in paniek te raken! Een klimaat waar de halve wereld van zou dromen, maar wij klagen chronisch over het weer.

Leuke reacties!

Zes berichten op facebook, waaronder twee van vriendinnen, die mijn blog leuk vinden. Dat doet me goed. Ik vraag me namelijk wel eens af, waarom ik schrijf, behalve dan dat ik het niet kan laten. Het laatste heeft te maken met een chaos in mijn hoofd. Er komt via kranten en televisie heel veel binnen waarover ik moet of wil nadenken, maar zonder mijn blog blijft iedere persoonlijke conclusie, iedere mening en ieder gevoel in dat hoofd zitten. Het wordt er eenvoudig te vol en dan ontstaat er chaos.
        Een alternatieve optie is een dagboek, dat is waar. Dan verveel ik niemand met mijn gedachtegang en kan ik bovendien nog eens flink vloeken ook, roddelen over mensen of uit mijn nekharen l...leuteren. Ik kan dan beginnen met 'lief dagboek' om vervolgens president Assad van Syrië dood te wensen, omdat hij weer 97 doden op zijn geweten heeft en 100 gewonden de toegang tot ziekenhuizen heeft ontzegd. Maar zo'n dagboek zou me nog meer frustreren, omdat het geen werkelijke uitlaatklep is. Het verdwijnt iedere dag weer in een laatje en tegen de tijd dat Anna of Lina het erven weten ze allang niet meer wie Assad was. Tenminste, ik hoop dat ik zolang leef.
        Is het narcistisch om een er een blog op na te houden? Waarschijnlijk wel. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Ik hoop namelijk dat mensen het lezen en dat het ze op de een of andere manier aan het denken zet. Misschien ook wil ik laten zien hoe ik in de wereld sta, ofschoon ik best weet, dat er een heleboel mensen zijn, die net als ik in de wereld staan. Mensen die gruwen van de dagelijkse kost is de krant. Die zich hopeloos voelen, als ze de narigheid lezen die mensen elkaar aan doen, maar ook de narigheid die door aardbevingen en noodweer worden veroorzaakt.
       Goed, ik leg me erbij neer: ik ben narcist, misschien daarbij nog wel betweter en ontzettend eigenwijs (dat was al eerder bekend). Vergeef mij mijn zonden, maar blijf vooral lezen, want zonder publiek is het niet leuk om narcist te zijn.

Legertop in Turkije opgestapt

Legertoppen staan doorgaans niet bekend als vredelievend. De geschiedenis van deze wereld heeft dat veel te vaak bewezen. Een reden wellicht waarom veel Nederlanders niet wakker liggen van het opstappen van de legertop in Turkije. Zo, die kunnen geen staatsgreep meer plegen. Helaas, het ligt anders, heel anders.
        Mijn Turkse zwager is oud-officier van de Turkse marine. Hij is een fel voorstander van de scheiding van kerk en staat, zoals de meeste militairen. Hun grote angst is een steeds grotere invloed van de Islam in hun land, waaraan Erdogan zijn volledig medewerking verleend.
        Ettelijke vrienden van mijn zwager zitten inmiddels in de gevangenis, zonder enige aanklacht en zonder proces. Opgepakt om angst aan te jagen, om monden te snoeren. Dat de legertop is opgestapt is een signaal naar de wereld toe. Zij roepen om vrede en om echte democratie. Daarvan is onder Erdogan geen sprake: journalisten worden vermoord of opgepakt. Iedere uiting van kritiek op het huidige bewind wordt hard afgestraft. Regelmatig worden verworven vrijheden van de burger middels nieuwe wetten weer teruggedraaid. Het leger versus de AKP staat voor de moderne 'westerse' Turk versus de conservatieven.

Turkse gedetineerden (o.a. journalisten) hebben een krant uitgegeven. Ik hoop dat deze krant de rest van de wereld (vertaald) zal bereiken.