Boele Beu 4

Luisteren én schrijven zijn vakken, Bart. En als het dan niet zo snel allemaal te volgen is, dan staat het meeste nog op papier. Handig om nog even te checken of het allemaal wel klopt wat de oren hebben gehoord.

     PvdA, CU en BD hebben inderdaad een amendement op de nota 'Dierenwelzijn' ingediend. Daarin stelden zij de raad voor, om de budgetverhoging van € 65.576,-- voor de wettelijke taken van de dierenwelzijnsnota voor 2012  te schrappen uit het raadsvoorstel en ook, om deze meerjarige budgetverhoging in de Voorjaarsnota 2012 niet te verwerken. In overleg met wethouder Westerman lieten zij het bezwaar tegen verwerking in de voorjaarsnota vallen. Het amendement werd door de raad dus aangenomen met alleen het schrappen van de budgetverhoging.
     Om dat uit te leggen als 'Op voorstel van PvdA, CU en BD is het bijbehorende budget verhoogd met € 65.576,--' is dan wel een hele vreemde uitleg van zaken. Dat bedrag is namelijk geschrapt! Het gewijzigde amendement, dat door de raad werd aangenomen, heeft de wethouder financieel carte blanche gegeven: hij vroeg om ruim 65 duizend, maar kreeg eigenlijk een blanco cheque.

     GroenLinks is natuurlijk in zijn nopjes. Want in tegenstelling tot wat je vervolgens schrijf, Bart, is het niet Marc Hillebrink die de aanzet tot de dierenwelzijnsnota heeft gegeven, maar GroenLinks. De eerste stap werd gezet in de vorige raadsperiode, toen Westerman en Hillebrink nog samen GroenLinks vertegenwoordigden. Hillebrink was dus portefeuillehouder voor GroenLinks, iets wat Merhottein bij zijn vertrek heeft overgenomen. Pas veel later werd Marc onafhankelijk raadslid. En zoals je heel goed weet, is het niet de woordvoerder, maar altijd de partij, die verantwoordelijkheid draagt, zowel voor heden als verleden. Maar ik heb Wim en Marc na de raadsvergadering natuurlijk van harte gefeliciteerd met het behaalde resultaat, want het was immers hun 'kind'.
     Oh ja, het gaat hier niet om jouw column, maar om gewone verslaggeving, dus wat dat aangaat mag ik deze keer onverholen kritiek hebben. Het klopt van geen kanten wat je schrijft! Heb je nou echt niet begrepen, wat er in die raad gaande was, of heb je de boel opzettelijk zo verdraaid, dat jouw politieke voorkeur weer even de schijnwerpers haalde? Dat zou dan toch redelijke volksverlakkerij zijn, moet ik zeggen. En zo niet, doe dan eens wat aan je vakbekwaamheid.

Sap: Oppositief

Dit woord is net zo toevallig ontstaan als de gelegenheidscoalitie. Afbreken van woorden aan het eind van een regel wil in kranten nogal eens tot vreemde zaken leiden, in dit geval oppositief-racties. Dank dus aan het slechte controlemechanisme van de tekstverwerker en niet aan mijn fantasievol brein.

     Oppositief waren de afgelopen dagen zeker. Ik had het in mijn vorige blog niet bij het rechte eind: een aantal ego's in de politiek was kennelijk niet te groot om tot een bezuinigingsakkoord te komen. Het maakt me trots, dat GroenLinks daarbij hoorde. Yolande Sap heeft ballen getoond!
     Na haar Kunduz keuze had ik nog weinig vertrouwen in onze leidster, niet alleen omdat ik die keuze niet kon waarderen, maar ook omdat zij daarna redelijk in het niets verdween en zij de media niet haalde. Maar deze week heeft zij dat helemaal goed gemaakt. Sap laat dus van zich horen als zij constructief een bijdrage kan leveren, dat is nu wel duidelijk.

     Misschien lijken we wel meer op elkaar dan ik dacht. GroenLinks Velsen heeft een bloedhekel aan stemverklaringen en ander gepraat, dat alleen voor de camera's wordt gebezigd, om hopelijk nog maar even in beeld te komen. Al dat geleuter houdt een vergadering op en heeft geen enkele toegevoegde waarde. Dan weet u nu, waarom wij vaak ons kop houden. Onze mening blijkt wel uit ons stemgedrag en goede discussies zijn helaas schaars. Meestal moet je enkele keren hetzelfde herhalen, omdat er niet wordt geluisterd naar de inhoud van je woorden. Zo vroeg ik laatst in het debat over burgerparticipatie aan een raadslid, waarom de wijkplatforms eerder moesten worden geïnformeerd dan andere burgers. De wijkplatforms hebben geen officiële status (worden door de wijk niet gekozen) en zijn dus gewoon burgers, net als alle andere burgers, actiegroepen en opgerichte verbonden. De wijkplatforms zijn ontzettend belangrijk en doen heel goed werk, was het antwoord. Dat wilde ik niet ontkennen, maar ik vroeg wat het verschil is tussen de rechten van de ene burger en die van de andere. Toen kreeg ik het verwijt, dat GroenLinks ineens tegen de wijkplatforms was. Het is maar hoe je woorden interpreteert. Moet ik dan nog antwoorden, dat het andere raadslid de overige burgers discrimineert? 'K denk ut nie!

Die zit!

     Maar Jolande Sap heeft haar mond dus opengedaan, toen zij iets groots kon neerzetten. En ze zette het, samen met D66 en de CU neer. Daar ben ik geweldig trots op. Vanaf nu is zij groot, volgroeid, heeft zij haar waarde bewezen en heeft zij een ruimdenkende instelling getoond. Maar niet alleen dat. Zij heeft laten zien dat zij er niet alleen is voor de GroenLinks kiezer, maar ook voor de andere Nederlanders. Rechts, midden en links worden in dit bezuinigingspakket bediend, en zo hoort het ook. Compromissen: iedereen moet geven en nemen.

Rutte & de rest

De cruciale fout van Mark Rutte is wel, dat hij zijn vertrouwen volledig heeft neergelegd bij de PVV, in de waan dat hij met gedoogsteun van ex-VVDer Wilders ongestoord een rechtse politiek kon voeren. Dat mislukte, want de PVV werd door de jaren heen op een aantal vlakken steeds linkser.

     Rutte had met het oog op het financieringstekort volkomen anders te werk kunnen gaan. Bij iedere partij heerste het besef, dat er bezuinigd moest worden, maar aan een kamerbreed gesteund bezuinigingspakket heeft hij niet gedacht. De politiek die Rutte voerde was er een voor zichzelf en zijn eigen partij, niet voor het land. Hij is voorbij gegaan aan het feit, dat de helft van Nederland heeft gestemd op de oppositie en dat die helft ook zijn rechten had.
     In plaats van een gevallen premier had hij nu een gevierd premier kunnen zijn, als hij zich had gerealiseerd, dat hij met zijn minderheidskabinet ook de oppositie had moeten betrekken in het grote spel van de enorme bezuinigingen. Dan was hij de eerste premier geworden, die zijn totale bevolking serieus had genomen.

     Kars Veling (oud CU) zegt in de Groene Amsterdammer van 19 april: "Pas als je je verantwoordelijk voelt voor het geheel doe je het als politicus echt goed. Je vraagt het vertrouwen van de kiezer niet alleen voor je eigen achterban maar voor iedereen, dat wordt wel eens vergeten. (...) Als je namens een groep in de Tweede Kamer zit en je hebt niets anders te vertellen dan dat die groep zijn zin moet krijgen, schiet je tekort en wordt het land moeilijk bestuurbaar." Dat getuigt nou eens van intelligentie!
     We kijken naar de toekomst en in denk naar twee mogelijkheden: óf die hele Tweede Kamer blijft tot st. Juttemis doorvechten, ieder vanuit zijn eigen straatje, óf dat kamerbreed gesteunde bezuinigingspakket gaat 30 april naar Brussel. Wat zal het worden? Waarschijnlijk een boete van 1 miljard komma nog wat, want de ego's zijn te groot.

Dokument, het verhaal van vijf 'zwarte soldaten'

Redelijk verstomd en met open mond gingen wij gisteravond ons bed in. Het hulpnummer dat werd vermeld na de uitzending van 'Dokument' hadden we niet nodig, maar ik kan me zo voorstellen, dat een fiks aantal kijkers daarvan gebruik moesten maken om de nacht zonder nachtmerries door te komen, of om überhaupt te kunnen slapen.

     Met trots zat een man met zwaar Amsterdams accent te vertellen, dat hij in de oorlog bij de waffen-SS was gegaan en nooit ergens spijt van had gehad. Als iemand een jood een pak rammel gaf, dan ging hij erop af en mepte met zijn ploertendoder lekker hard mee: 'Ik ben nou eenmaal een agressief mens.' Aan joden had hij nog steeds de pest. Dat waren altijd al oplichters geweest en dus kon het niet schelen wat er met hen was gebeurd. Wat gebeurt, gebeurt. Zo simpel lag het voor hem. 'En kijk nou eens naar al die joden in Israël en de rest van de wereld,' zei hij. 'Het stikt er nog steeds van.' Met andere woorden, het uitroeien is helaas niet gelukt.

     Ik weet dat er nog steeds mensen zijn, die niets van de oorlog hebben geleerd. Ik weet dat er neo-nazi's zijn, dat er verschrikkelijke individuen rondlopen op deze wereld, maar toch shockeerde 'Dokument'  me diep. Misschien was het de confrontatie met de hoofden van de vijf mannen, die werden geïnterviewd. Door de maat van het beeldscherm leken ze in mijn huiskamer te zitten, als ongenode gasten, die hun verwerpelijke verleden op onze salontafel neerlegden. Het was alsof ik ze had uitgenodigd om hun walgelijke verhaal te vertellen.

     Vijf 'zwarte soldaten' vertelden dat verhaal. Twee daarvan hadden zich aangesloten bij de waffen-SS omdat zij zich dan 'man' voelden, stoer waren, ergens bij hoorden. Die kwamen van de koude kermis thuis, want eenmaal getekend kon je niet meer terug en werd je net zoveel kanonvlees al iedere andere soldaat. Dat hadden ze zich van tevoren niet gerealiseerd en dat tekent wel, dat hun IQ niet bijzonder hoog was. Of ze ook werkelijk niet wisten, wie er achter de hekken van de kampen die zij bewaakten zaten opgesloten, dat kan je met een rots zout nemen. Maar bewijzen kan je niets meer. Een van de mannen kwam als 15 jarige bij de waffen-SS terecht, omdat zijn vader NSBer was. Hij gaf zijn vader de schuld van waar hij in verzeild was geraakt. De overgebleven twee waren overtuigde nazi's, nog steeds. Geen schuldgevoel en geen idee waarom ze landverraders waren. De rillingen gingen door mijn lijf.

'Dokument' toonde drie verschillende oorzaken: de domheid van het lulletje dat stoer wil zijn, de door zijn omgeving gedwongen minderjarige en de overtuigde NSBer/Nazi.

     Wat zouden wij geweest zijn in de oorlog, vroegen Ernst en ik ons af. Niet voor de eerste keer natuurlijk, want iedere meimaand gaat dat even door je heen. Zouden wij lafbekken zijn geweest, die heulden met de vijand, zouden wij de oorlog gelaten hebben uitgezeten, of zouden we verzetsstrijders zijn geweest? Het is zo makkelijk om met de huidige wetenschap, met een opvoeding die is doordrenkt van fatsoen, en met een maag die je hele leven gevuld is geweest, te zeggen, dat je in de oorlog 'goed' was geweest. Ernst zei: 'Ik ben een lafbek, dus ik was zeker geen leger ingegaan. Ik denk dat ik gedwongen bij de arbeitseinsatz terecht was gekomen.' Ik zeg: 'Ik ben geen lafbek, dus ik had waarschijnlijk joden verborgen (zoals een tante deed), of ik had in het verzet gezeten.' Maar bewijzen kunnen we niets, want wat je nu bent, was je toen misschien niet.

     De conclusie van een uur 'Dokument' was, dat ik niet te hard mag oordelen over de keuzes, die mensen in de oorlog maakten. Domheid, onbegrip van de situatie, angst en omgevingsfactoren maakten een wezenlijk deel uit van die keuzes. En zou die oorlog ooit aflopen, of zouden we permanent Duitsland worden? Een uitzondering daarop vormden de twee mannen (en allen die met hen te vergelijken zijn), die bewust kozen hun land te verraden. Twaalf jaar cel stond er op die misdaad. Dat had levenslang moeten zijn, want zulke individuen wil je niet tegenkomen, zelfs niet op een televisie op een rustige avond ergens in april 2012.

De ongeboren geit

Miljoenen en miljarden tekorten, landen op het randje van bankroet. Je leest en je vreest. Ik ben geen econoom, kan zelfs nauwelijks begrijpen hoe onze financiële wereld in elkaar zit. Maar deze is zo ingewikkeld, dat zelfs economen volkomen tegenstrijdige meningen hebben over het oplossen van bijvoorbeeld het Nederlandse financieringstekort. De een zegt, dat verregaande bezuinigingen funest zijn voor de economie van dit land, de ander zegt dat er vooral bezuinigd moet worden.

     Het financieringstekort mag niet hoger zijn de 3% van het bbp (bruto binnenlands product), dus minder geld uitgeven zou logisch zijn. Maar bezuinigingen treffen een economie en dus zou je ermee moeten uitkijken, want dat zou wel eens ten koste kunnen gaan van het bbp. Als dat lager wordt, wordt het financieringstekort percentueel nog hoger, zou je denken. Dan komt natuurlijk ook direct de gedachte boven, dat je in plaats van bezuinigen ook kan zorgen om de bbp te verhogen (dan wordt het financieringstekort percentueel lager). Dat zou kunnen door de economie te stimuleren. Maar zoals ik zei, ik heb er geen kaas van gegeten.

     Is er een land zonder schuld? Nee. Zijn er in de westerse wereld veel burgers zonder een schuld? Een lening is een schuld, een hypotheek, maar ook een negatief saldo op een rekening of een rode creditcard. Kortom, de wereld heeft een enorme schuld. Al dat geld wordt geleend, maar ik vraag me af van wie! Alles en iedereen, landen, banken, bedrijven en burgers hebben schulden, dus biljoenen (dat is het getal dat tegenwoordig ineens 'duizend miljard' wordt genoemd, geen idee waarom) en misschien zelfs biljarden worden uitgegeven, zonder dat dat geld ergens is. Wie leent van wie, vraag ik me af. Toen er geen girale geldtransacties bestonden, was geld er wel of niet. Geld was de munt die je in je handen had. Had je geen munt, dan kon je deze ook niet uitgeven. Nu kunnen we rood staan en betalen daarvoor rente. Maar in feite bestaat dat geld helemaal niet. Het is alleen maar een negatief cijfertje op onze rekening. We moeten het natuurlijk wel een keer betalen, maar je kan best stellen, dat het geld door ons nog gemaakt moet worden. Dat kan door te werken. Dat werk zet je middels loon om in geld, of door iets te verkopen. Maar lukt dat niet en ga je failliet, dan verdwijnt dat fictieve geld ineens. Dan wordt het afgeschreven, niet meer inbaar. Wat eerst een schuld was, bestaat dan ineens niet meer.

     De enige gezonde economische situatie is dus eigenlijk te vinden in een compound ergens in Afrika. Een groep mensen, die door middel van ruilhandel of met geld dat zij daadwerkelijk bezitten hun dagelijkse behoefte aanschaffen. Maar ook daar kan het voorkomen, dat iemand nog een geit aan zijn buurman schuldig is. Een geit, die niet bestaat, maar die nog wel geboren kan worden. Dat is logisch, want geiten planten zich voort. Geld niet. Of toch? Geld plant zich voort door rente. Maar een geit levert weer een volwaardige geit af. Levert een euro ook weer een volwaardige euro af, is de vraag. Dat duurt wel erg lang met 2% rente. Een geit is sneller volwassen. Volgend probleem: wat als de schuldenaar geen moedergeit heeft om een nieuwe geit te leveren? Dan wordt die nooit geboren en blijft de buurman tot sint Juttemis wachten op een niet bestaande geit, een afgeschreven geit, zogezegd.

     Ik blijf me ondertussen afvragen, waar die biljoenen of biljarden aan schuld in deze wereld nou eigenlijk vandaan komen. Als ze in werkelijkheid echt niet bestaan, net als die geit, kunnen wij ze dan niet direct afschrijven? Probleem opgelost, zou je zeggen, want of je nou wacht op een geit die nooit geboren wordt of op een afgeschreven geit, dat maakt geen enkel verschil. Die geit krijg je nooit.

     Ik schrijf dit, zodat economen in deze treurige tijden ook nog wat te lachen hebben.    

Klein beestje

Op mijn krant loopt een heel klein beestje. Een wat gelige mini uitgave van een lieveheersbeestje. Hij loopt wat snel door het nieuws over Anders Breivik. Kan ik me ook wel voorstellen, want dat is al redelijk uitgekauwd.

Via de rechter column, die hem niet lijkt te boeien, is hij op weg naar Vaticaanstad. Dat lijkt me logisch. Als er een reus naar mij zou zitten kijken, zou ik ook zo snel mogelijk bidden voor een wonder.

Ik houd hem een GroenLinks memo-papiertje voor en alsof hij door heeft, dat zijn gebeden zijn verhoord, stapt hij dapper op het vrijwel blanco velletje. Kennelijk heeft hij veel zin in de toekomst. Hij bekijkt het goed van beide zijden, maar dan ineens schiet hij zijn heelal in. Niet omdat hij zijn vleugels heeft ontdekt, maar omdat ik per ongeluk tegen het velletje tik, dat daardoor verandert in een mini katapult. Ik hoop dat hij netjes op zijn pootjes terecht is gekomen.

Nu weer over tot de orde van de dag.

Terminologie, angst en randvoorwaarden

"Ja, een Turk," antwoordde ik, toen mij werd gevraagd naar de nationaliteit van mijn zwager. Daarop kwam een geschokte reactie, die me een kort moment ontging: "Dat zeg je toch niet!" Ik had 'Turkse man' moeten zeggen. Turk was denigrerend of zelfs een scheldwoord. Nederlander, Belg, Zweed, Duitser, 't kan allemaal, maar Turk! De vrouwelijke vorm Turkse mag wel.

     Hadden wij ooit werksters, nu hebben wij huishoudelijke hulpen (en soms zelfs interieur deskundigen). Was iemand met een psychische ziekte ooit gewoon patiënt, tegenwoordig heet hij cliënt. Mijn dochter begon haar leven als zwakbegaafd, om vervolgens uit te groeien tot verstandelijk gehandicapt en nu schijnt ze verstandelijk beperkt te zijn. Nee, dat zeg ik verkeerd: ze hééft een verstandelijke beperking, ook weer zo'n nuance. Je bent niets iets, je hebt iets! Dat drukt tenminste geen stempel op de persoon. We maken van hem de bezitter van het euvel. Hoi.
     Woorden als neger moet je helemaal niet in je mond nemen. Op de lagere school leerde ik over de rassen: het Negroïde, het Mongoloïde, het blanke ras, met plaatjes erbij. Thuis had mijn vader prachtige oude atlassen, waarin allerlei afbeeldingen stonden van mensen in verre landen: Pygmeeën, Indianen, Eskimo's. Ik verslond die enorme boeken, want het waren toentertijd de enige afbeeldingen van al die andere mensen op deze wereld en van hun culturen. Maar nu wordt onderscheid in menselijke rassen als denigrerend gezien, terwijl het er in bepaalde gevallen toch toe doet. Niet vanwege uiterlijk of waardebepaling, maar gewoon omdat er genetische verschillen zijn en bepaalde allergieën bij het ene ras wel voorkomen en bij het andere niet (bijvoorbeeld voor een bepaalde stof in bonen) en omdat bepaalde ziektes verschillende impact (en heftigheid) kunnen hebben.

     In een reactie op een tot vijfmaal toe gewijzigd amendement, noemde ik het epistel onzinnig. Dat kwam me op een berisping van de voorzitter van de vergadering te staan. Overbodig is in dat geval het juiste woord. Keer op keer meldt een portefeuillehouder, dat een motie of amendement overbodig is. Hij bedoelt daarmee, dat het ding de prullenbak in kan, dat het onzin is om het in te dienen, maar zegt dat zo lief mogelijk. Vaak wordt zo'n ding dan toch ingediend, want overbodigheid schaadt niet. Het stikt dus door de jaren heen van overbodig ingediende moties en amendementen in de archieven van stadhuizen. Liever zie ik, dat zo'n wethouder het beestje bij de naam noemt en zegt: "Het is een prul, onzinnig, weg ermee!" maar die helderheid kwets. Wij raadsleden zijn gevoelig en teer. Dus weet: zinnig is een goed woord, onzinnig deugt niet!
     De politiek is een prachtig podium als het gaat om ingekapselde uitspraken. Politici vertonen zelden de neiging om te zeggen waar het op staat, wat hun statements vaak volkomen onvolgbaar maakt. Voordeel van die wijze van praten is vooral, dat je onzin ook geweldig kunt verpakken.
     Gisteravond had ik met Ernst een discussie over het woord verloochenen: Fout! Behoort tot de harde woorden, die je maar zelden uitspreekt. Prima Nederlands woord, maar in de ban gedaan omdat het knalhard zegt wat er aan de hand is. Ernst is een diplomaat (zelfs in onze huiskamer), ik niet, dus vandaar verhitte discussies over woordgebruik, zelfs nog om een uur 's nachts. Vanochtend ging de discussie door, maar dan over een ander woord: formulier. Nee, dat zou checklist of ontwikkelboom of format moeten worden.

ontwikkelboom

"Maar ik wil gewoon een formulier! Je weet wel, zo'n ding met standaard velden!" Klinkt niet goed, was het antwoord. Hoezo, klinkt niet goed? Ik vraag om een uniforme wijze van berichtgeving en vanuit dat woord kom je dan direct uit op formulier, want dat is daarvoor bedoeld. Prachtig Nederlands.
     Tot slot: gisteravond vlogen de randvoorwaarden nog even om mijn oren. Voorwaarden bestaan niet meer. Het woord randvoorwaarden wordt voor van alles gebruikt: voor voorwaarden, voor criteria, voor wensen. Raadseltje: wat is het verschil tussen de volgende twee teksten? Tekst 1: Aan de volgende randvoorwaarden moet worden voldaan. Tekst 2: Aan de volgende voorwaarden moet worden voldaan. U weet het niet? Ik ook niet. Ik prefereer voorwaarden, want met die randvoorwaarden ben ik altijd bang dat ze snel afvallen, over die rand, begrijpt u? Ik zie ze in mijn gedachten altijd heel onzeker bungelen, reikhalzend uitkijken naar de reddende hand.

Günter Grass

Günter Grass

Günter Grass ligt onder vuur, want hij heeft geschreven, dat de Israëlische politiek niet deugt. Wie wist dat nog niet? Natuurlijk, de halsstarrige denkers, die 'het oude volk' nooit een haar willen krenken.
     In 1948 werd de staat Israël uitgeroepen, op land waar niet-joden woonden. De Tweede Wereldoorlog had een schuld aan de Joden gecreëerd en de wanstaltige daden van het Duitse Nazisme moesten worden goedgemaakt. Dat dit ten koste ging van andere mensen in de wereld maakte toen even niet uit. Ging het de wereld wel om die schuld of om voor eens en voor altijd af te zijn van het feit, dat de Joden geen eigen land hadden? Waarom kregen de Roma geen eigen land?
     De geschiedenis van de joden is omstreden. Volgens de een werden zij altijd verdreven, volgens de ander zijn daar helemaal geen bewijzen voor. Ik heb nog te weinig gelezen, om tot een definitieve mening te komen, maar de theoriën van Shlomo Sand, Israëlisch geschiedkundige en hoogleraar aan de universiteit van Tel Aviv, staan mij het meeste na.
     Persoonlijk walg ik van termen als 'het uitverkoren volk'. Hoe je het ook wendt of keert, waar dit ook op moet berusten, ieder volk is uitverkoren, of ieder volk is het niet. Net zoals een neger niet minder is dan een blanke en die blanke weer niet minder dan een mongool. Maar dat mag je niet zeggen, want het jodendom heeft een lading gekregen sinds WOII en met ladingen gaan wij uiterst nerveus om.

Benjamin Netanyahu

     Maar goed, Günter Grass dus. Een ontwikkelde man, die politiek en godsdienst wel weet te scheiden. Iets wat velen niet zo goed afgaat. Anti regering Israël staat bij hen gelijk aan antisemitisme. Dus als je tegen de politiek van Nederland bent, ben je tegen katholieken, protestanten, gereformeerden, joden, islamieten? Op dat domme niveau kom je dan uit. Op dat domme niveau komt Netanyahu uit. En dat niet alleen omdat Günter nu stout is geweest met zijn vers, maar omdat hij op zijn zeventiende in dienst ging bij de Waffen-SS. Volgens mij was de jongen Duitser. In Nederland gingen jongens in het Nederlandse leger.
     Misbruik van valse argumenten, is dat. Er wonen meer joden buiten Israël dan erin. Veel van hen, maar ook veel inwoners van Israël, kunnen zich helemaal niet vinden in de Israëlische politiek. Op het moment staan vooral tijdschriften bol van misstanden in Israël. Gebrek aan woningen, torenhoge huren, de steeds groter, duurder en machtiger wordende groep orthodoxe Thora lezers, de enorme defensie uitgaven, de verdrijving van Palestijnen. Noem maar op. De agressieve politiek van Israël kan slechts voortduren, omdat Europa zich nog steeds schuldig voelt en omdat de NAVO haar strategische plek in het Midden-Oosten niet kan missen. En daar lijden vooral de Palestijnen onder. Intens vuile politiek, waar Obama helaas ook aan meedoet. Ik had hem hoger ingeschat.

Ortodoxe joden

     Het is mij liever dat Iran geen kernwapens heeft, maar dat geldt voor alle landen. Liever dat er geen oorlogen zijn. Liever dat er geen enge regeringen zijn, die zo de macht over een regio in handen hebben, en daar behoort Israël ook toe.
     Onze schuld is afgelost! Hitler is dood! Israël is een feit, waar niemand in de wereld nog omheen kan. Nu kunnen we het vrijelijk hebben over mentaliteit, over of die deugt of niet deugt, ongeacht of die joods is of niet.

De angst voorbij

Toen de wijde wereld nog onbekend terrein was, zetten we er kleine stapjes in. Langzaamaan de grens verleggend, in het tempo dat de mens eigen was. Vanuit de Achterhoek voor het eerst naar Amsterdam, en later van Amsterdam naar België, Duitsland en weer later Frankrijk in. Stappen die het menselijk brein net kon verwerken.
     Met de komst van het vliegtuig ging het mis. Wat tussen het vertrekpunt en het aankomstpunt lag, werd overgeslagen. Een bekrompen Nederlander zocht de zon en werd pardoes in Spanje gedropt, in een cultuur die hem volkomen onbekend was, met eten, waarvan hij gruwde. De zuurkool moest mee. Het zou gerust teleporteren genoemd kunnen worden en de, in deze tijd, vergelijkbare stap zou zijn, om een mens plompverloren naar de maan te beamen.

     Een tijd lang werd de wereld groter en groter. Werden we in ons eigen land alleen geconfronteerd met de bekende verschillen tussen Katholieken, Protestanten, Joden, socialisten, conservatieven, communisten, daar kwamen ineens de Islam, Boeddhisme, Hindoeïsme, dictaturen en kastenstelsels bij. Een verrijking had het moeten zijn, maar het merendeel van de menselijke breinen bleek niet in staat om het te volgen. Zolang dat alles op veilige afstand buiten Nederland bleef, was het prima. Je haalt de carnavalsstoet je huis niet in. Dat die stoet ook in omgekeerde richting bewoog, dat was niet de bedoeling. Vanaf dat moment werd de wereld eng, in beide betekenissen: angstaanjagend en smal. Alles was ineens dichtbij en bedreigend.

     Niemand hier heeft ooit gedacht aan de bedreiging die de toerist vormde voor de zuidelijke Europese cultuur. Het kon niet schelen dat topless zonnen de Katholieke bevolking shockeerde. Er was geen besef, dat het gedrag van de moderne vrije westerse meiden de oorzaak was van het machogedrag van de plaatselijke, mannelijke jeugd (en vaak ook oudere, getrouwde mannen). Een paar vliegtuigladingen toeristen met een grote bek veranderen een aardig dorpje in een carnavalsstoet, die niets ontziend alles met zich mee trok.

     Zo grof heeft Nederland het niet hoeven meemaken. Weliswaar kwamen al die wereldculturen en -geloven ook naar dit land toe, maar zij nestelden zich onopvallend en in kleine omvang tussen ons in. Toen de Nederlandse moeders niet meer met krulspelden en hoofddoek op hun boodschappen gingen doen, werd de hoofddoekdraagster een buitenlandse. Zwarte vrouwen uit Afrika lopen niet met blote borsten door de winkelcentra en de Imam komt nergens uit een minaret galmen. Alleen Boeddhabeelden hebben de Nederlandse interieurs en tuinen veroverd.

     De Nederlander is waarschijnlijk bang voor het verlies van zijn eigen cultuur, maar tot op heden is dat niet gebeurd. Niet door de Chinezen, niet door de Indiërs, niet door Turken, Marokkanen of Afrikanen. Het is als angst voor de oorzaak van een buikpijn. De dokter vraagt hoe lang je die al hebt. Al maanden. Dan antwoord de dokter: "Als het ernstig was, had je nu al bloed gepoept." De tijd zou inmiddels geleerd moeten hebben, dat de angst onzinnig is, dat het tijd wordt om eindelijk tot acceptatie over te gaan.

Boele Beu 3

Even voor de duidelijkheid een stukje reactie op mijn eerste 'Boele Beu': "Journalisten en lezers hebben vice versa de vrijheid om "onwaarheden" (er is verschil tussen column en verslaglegging) aan de kaak te stellen. Ik zelf kan enorm genieten van het "uitvergroten" van, en de spot, waarmee columnisten in de verschillende dag- en weekbladen de waan van de dag te lijf gaan."
     Oké, dus ik moet Boeles verslaglegging serieus nemen, maar zijn column met een grote korrel zout lezen, de humor ervan inzien en de uitvergroting waarderen. Vreemd dan, dat dezelfde Boele erop heeft gewacht tot een aantal partijen naar aanleiding van zijn columns nu 'eindelijk eens' vragen stellen aan het College. Huh? Dat doe je toch niet over uitlatingen in een column? Die kan je toch niet serieus nemen? Dat was toch uitvergroot, de spot drijven met? Ik mocht toch ook geen kritiek hebben op zijn geschrijf, want dan ontging mij het doel daarvan? Maar positief reageren met serieuze vragen aan het college mag dus wel. Het is kennelijk maar hoe het uitkomt.

     Ik wil best wel vragen stellen over de gang van zaken bij de sociale dienst Velsen, maar dan moet ik daar toch een zeer goede reden voor hebben en behalve via de columns van Boele is mij niets ter ore gekomen over alle zaken die hij noemt. Geen ambtenaar heeft mij benaderd, geen burger heeft mij via de normale wegen op de hoogte gesteld van misstanden (Boele is ook burger). In tegendeel, van één ambtenaar hebben wij (in privésfeer) juist het tegenovergestelde vernomen. Is er dus wel 'stront aan de knikker'?
     Ja, dat er met uitkeringen gefraudeerd wordt in Nederland weten we al jaar en dag. De uitvoering en controlerende taken liggen echter bij de sociale dienst zelf. 

En natuurlijk kunnen er vragen worden gesteld aan de hand van signalen van betrokkenen, maar zoals ik al zei, als die er niet zijn, wordt dat moeilijk. Behalve dat Boele zijn kritiek uit via zijn column, worden er geen achtergronden, geen bronnen en geen feiten vermeld en ik kom geen namen tegen. Is er sprake van een klokkenluider? Ik zou het niet weten. Op basis van dergelijke informatie is het redelijk zot om vragen aan het college te stellen. Dát is kip-zonder-kop politiek.

     Vervolgens geeft Boele in zijn column van vandaag een basislesje lokale politiek. Redelijke onderschatting van zijn lezers (eerste regel: schat je lezer niet dom in). Vervolgens verwijt hij de vijf coalitiepartijen het college de hand boven het hoofd te houden. Ach ja, we zijn immers geen coalitie aangegaan, om deze om zeep te helpen. Ook de wethouders die wij als partijen hebben geleverd, zijn naar onze smaak, anders hadden we voor andere gekozen.

     Vervolgens vliegen de one-liners je om de oren: - GroenLinks en het CDA willen ten koste van alles hun wethouders beschermen. Ik zou niet weten voor wat die moeten worden beschermd en zeker niet te koste waarvan. Come to the point, Boele! - D66Velsen is het braafste jongetje van de klas. Doet er alles aan om B&W te ondersteunen, inclusief het creatief interpreteren van eigen uitgangspunten. Nou, vertel! Kom met een voorbeeld. - De PvdA had de leidinggevende rol van de VVD moeten overnemen, en dat op basis van het feit, dat Boele de fractievoorzitter van de VVD niet ziet zitten. Maar zegt hij: 'de PvdA loop als een kip-zonder-kop achter de VVD aan. Niet bepaald mijn indruk, Boele, maar kom met feiten, zou ik zeggen. - De huidige collegepartijen doen niets. Waarop baseer je dat, Bart? En wat moet er dan gebeuren, wat er niet gebeurt? Vertel, leg uit!

'Kom niet aan Boele, dat is heiligschennis!' kreeg ik als reactie op mijn eerste 'Boele Beu'. Nooit geweten, dat de man ooit heilig is verklaard, behalve dan wellicht door zichzelf en een aantal lezers. Waar het op neer komt: Heb het lef niet, om kritiek op hem te hebben! Nou staat Boele zelf niet achter deze stelling, want ik ben hem sindsdien al enkele malen tegengekomen en hij vindt de discussie zeer vermakelijk, maar zijn lezers wil ik er toch op wijzen, dat iedere criticus kritiek terug kan verwachten. En zeker als je je zo verlaagd, dat je een fractievoorzitter 'Juffrouw Ooievaar' gaat noemen. Dan komen we terug op het niveau 'Mevrouw de Kip' (ja, ik). Ordinair gescheld van zeer laag allooi en dan nog op de 'man', terwijl zij een partij vertegenwoordigt.
     Stel, morgen is er een ander college en zijn er andere coalitiepartijen. Loopt de politiek dan allemaal wél op rolletjes? Is een college dan ineens perfect? Ik liep al met die vraag rond na de goedkeuring van de jaarrekening en de begroting.  Een ander college moet het doen met hetzelfde ambtenaren bestand, met dezelfde accountant, die de cijfers goedkeurt. Het enige wat eventueel verandert zijn politieke keuzes. Maar ook dat college zal moeten bezuinigen, ook dat college zal keuzes moeten maken, waar sommige inwoners van Velsen zich in kunnen vinden en anderen zich van zullen afkeren.
     Kritiek is een groot goed, als er andere mogelijkheden of oplossingen zouden zijn, maar als een college geen keus heeft, dan zal je kritiek moeten omzetten in begrip, ook al is het zuur. Domweg schijten op alles, zonder ook maar met een alternatief te komen, heeft geen enkele zin. En domweg schijten, zonder te zeggen waarop je nou eigenlijk schijt, is nog kwalijker.

Deze derde 'Boele Beu' zal ongetwijfeld niet de laatste zijn. De eerste jaren als raadslid heb ik met opengevallen bek zijn columns gelezen. Inmiddels pik ik het niet langer, dat het college en de raad zo onheus bejegend worden. Bart Boele is iemand die, met populaire one-liners zonder bodem, een groep lezers wil verkopen, dat de politiek een verdorven, schlemiel zooitje is: de lezers die roepen, dat het politici alleen maar gaat om het pluche, of dat partijen nooit hun 'beloften' nakomen. Partijen 'beloven' niets. Partijen hebben wensen en ideeën, die zij graag ten uitvoer zouden willen brengen, maar om dat te doen heb je genoeg stemmen nodig, ook van andere partijen, of geld, om maar eens iets te noemen. Mijn hemel, is het nog steeds niet tot iedereen doorgedrongen, dat we in een democratie leven? Je stemt op een partij, omdat je hoopt dat die iets voor elkaar zal krijgen, maar niemand kan dat garanderen.

Slechthorend raadslid

Deze heb ik al, dus daar word ik niet wijzer van

Het is een vreemde functie, raadslid. Je bent niet in dienst van de gemeente en bent dus geen ambtenaar, maar een soort zelfstandige. Wel krijg je van de gemeente een vergoeding voor het werk dat je doet. Ook ben je niet in dienst van de partij, die je vertegenwoordigt. Deze betaalt je niet voor je diensten. Deze moet je zelf betalen voor je diensten. Op de keper beschouwd toch wel redelijk idioot, want als raadslid sta je dicht bij de burger en probeert voor deze partij 'reclame' te maken. Wil je dat goed doen en een cursus voor het een of ander volgen, dat moet dit meestal ook nog worden betaald. Het lijkt een soort omgekeerde wereld.
        Nou maakt het me allemaal niet uit, want ik ben vooral raadslid (geworden, gekozen) omdat ik graag werk en een soort 'goed doel' voor ogen moet hebben. Zo werkte ik vroeger bij PLAN, heel iets anders dan stofzuigers verkopen. Oh ja, soms wil ik dat hoofd wel eens op non-actief zetten en lekker ramen lappen, maar lang houd ik dat ook niet vol.

Charmantste oplossing (inclusief facelift)

        Maar... ik begin steeds dover te worden. Vergaderingen via de microfoons kan ik volgen, ofschoon ik het verschil niet meer hoor tussen PVM en PWN (best belangrijk om te weten of het over het museum gaat of over onze watervoorziening), maar worden er geen microfoons gebruikt, dan heb ik een heus probleem. De vele gesprekken na vergaderingen en bijeenkomsten (die soms bijna belangrijker zijn dan de vergaderingen zelf) zijn voor mij nog nauwelijks te volgen. Ik knik maar wat, of ik moet me afzonderen om geen flaters te slaan. Soms, als ik een wijze inbreng heb tijdens een gesprek, blijkt een ander dat al te hebben gezegd en staat iedereen me wazig aan te kijken. Telkens vragen wat iemand zegt, als je het de tweede keer nog niet verstaat, sla je op den duur maar over.
         Op naar Schoonderberg. Duur, die hoortoestellen! Op naar de KNO arts: 'Krijg je vergoed!' Hoi, terug naar Schoonderberg: 'Krijg je niet vergoed via je verzekering, maar misschien via het UWV. Nodig? Een werkgevers verklaring. Oei, wie is dat? Heb ik niet! Schoonderberg: 'Die moet je wel hebben, anders kan je 't schudden.' Ik probeer het toch maar aan te vragen, want je weet maar nooit. Ik zou niet weten waar ik € 2500 vandaan moet halen voor beter horen.

Ook een optie

Uniek kind ontdekt!

Van onze verslaggeefster.

In Zuid-Sudan is gisteren een uniek kind ontdekt. Vooralsnog is niet duidelijk, of het hier gaat om een jongen of een meisje. Uniek aan het kind is ook, dat het vel direct over het skelet van het kind is gespannen. Van enig vetweefsel is geen sprake. Hierdoor is het skelet ook zonder röntgenapparaat zeer goed zichtbaar. Het kind ligt onbeweeglijk in foetushouding en laat vliegen op de ogen en neusgaten toe. Het enige geluid, dat het kind voortbrengt is zo nu en dan een zacht gekreun. Het kind schijnt, volgens de verhalen, niet te eten en te drinken.
        Eerder kwam ons ter oren, dat voor het kind 20 miljoen dollar was geboden, maar of de koop ook werkelijk is gesloten is niet duidelijk. Geruchten gaan, dat de koper heeft gekozen voor een unieke, antieke Chinese vaas, omdat het kind wel uniek, maar niet antiek zou zijn.

        Ook gaan geruchten, dat een andere betrokken partij, geïnteresseerd in de sponsoring van het kind, dit niet zal doen, omdat zij niet meer zeker is van haar reguliere inkomsten, dit in verband met onderhandelingen in Nederland over het korten op ontwikkelingssamenwerking.

De film die je terug wilt draaien

De dag begon goed. Om zeven uur viel ik uit mijn bed en dan heb ik de krant nog voor mezelf en de honden zeuren nog niet om eten, want die zijn pas om half negen aan de beurt (dat gaat prima, zolang je het woord 'eten' maar niet uitspreekt). Lang na die krant, na hun en mijn eten, na een nutteloze gang naar het lab (ik moest nuchter zijn), gaat de telefoon tweemaal over om irritant snel op voicemail over te schakelen. Ik hoor Gerard zeggen dat Anne in het ziekenhuis ligt. Ik kan hem nog net toeschreeuwen, dat ik aan de lijn ben.
        De dag is er direct een geworden, die in mijn geheugen gegrift zal blijven als een van de rot dagen, die het leven ons gratis met regelmaat verstrekt. Een gezamenlijke huilbui, het machteloze gevoel dat je niet direct in de auto kan stappen om haar te gaan knuffelen, en dan dat hopeloze gevoel, dat je niet de hele dag voor je uit kan blijven staren, maar iets moet. Ik koos voor het schrijven van een brief aan Anne, met fotootjes van de bloeiende tulpen, de hondjes, Ernst en mezelf. Gelukkig corrigeert Word mijn wanstaltige Duits en heb ik een woordenboek. Anne wil geen telefoon op haar kamer.
        De afgelopen week werd er al veel gepraat over 'ernstig ziek'. De 'oma' van Lina (moeder van Natascha) heeft longkanker en Lina kan daar heel moeilijk mee om. Hoe meer ze van iemand houdt, hoe moeilijker het wordt. En ze houdt van Avra, dat staat vast. Een vrouw die altijd met haar kleinkinderen bezig is en die twee dochters van mij er zomaar even bij heeft opgenomen. Een vrouw die ik nooit gezien heb, maar die wordt beschreven als de warmte en hartelijkheid ten top. Lina's verdriet is ook het mijne, want als het verkeerd gaat, is het haar derde oma in een paar jaar tijd. Ze zal haar meer missen dan mijn moeder, want die was al jaren behoorlijk van de wereld. Ik leef met haar mee, maar ook met haar drie zusjes, en de rest van de familie.
        Als je ouder wordt, vallen mensen om je heen weg, maar zo oud voel ik me nog niet en ik heb het gevoel, dat dit al 15 jaar aan de gang is. Ineke (50), Daniela (60), Wim (dertiger), Elsbeth (39), Denise (42), Nestor (50), eerlijk gezegd ben ik de tel kwijtgeraakt. Jonge mensen. En dan nog al die ouderen, die de gaten in de tijd ertussen opvulden. Pa, Ma, Herman, Pa & Ma Scholte, Annie. Gemiddeld een per jaar.
        Het bezoeken van een crematie of begrafenis is een normale aangelegenheid geworden. Praten over de dood net zo goed. Als iemand ziek is, heb ik aan een half woord genoeg om te weten hoe het ervoor staat, want als ik het zelf niet heb meegemaakt, dan weet ik het inmiddels wel door andermans ervaringen.
        Ik ga nu door met mijn dag. De zon begint te schijnen. Ik houd de telefoon in de gaten. Meer kan ik niet doen. Behalve denken aan de mensen die nu vechten voor hun leven, Lina's oma, Anne in Koblenz en Hans in Haarlem. Had ik maar een toverstokje. Was het maar een echte film, die ik terug kon draaien, in plaats van alleen maar het gevoel, dat ik weer eens in een slechte film ben beland.