Ik was gewend de 'Volkskrant' te lezen, maar toen ik ging samenwonen met Ernst ging dat abonnement verloren. Lokale aangelegenheden staan namelijk in de regionale krant en niet in een landelijk dagblad en als lokaal politicus is het zaak op de hoogte te blijven van wat er in je gemeente speelt. Het 'Haarlems Dagblad' van Ernst werd daarom omgezet in de 'IJmuider Courant' en inmiddels zit ik zelf ook in die politiek en zie de noodzaak ervan in. Maar mijn hemel, wat mis ik die Volkskrant! Wat een niveauverschil.
Nou mag je geen enkele journalist vertrouwen, want ieder mens heeft zijn kleur, zijn mening, zijn gevoel, en je kan niet van journalisten verwachten dat zij dat geheel uit kunnen schakelen, maar er is een verschil tussen onzin produceren en enigszins gekleurd de feiten weergeven.
Meneer Boele is helaas niet gestopt met zijn werk. Hij schrijft nog trouw zijn column en probeert waar het even kan nog zijn politieke voorkeur in artikelen onder de aandacht te brengen. Dat is zijn recht, maar dan is het toch ook mijn recht om het totaal niet met hem eens te zijn.
Het probleem met Boele is, dat hij niet grappig is, niet leerzaam, een mens niet aanzet tot denken of op een andere manier bijdraagt aan enige bewustwording. Daarbij heeft hij een wanhopig slechte schrijfstijl, maar smaken verschillen.
Vandaag belicht hij in zijn column de perikelen van de raad over de agendacommissie, die de onderwerpen op de vergaderingen van de raad plant. Die bestaat (o.a.) uit een grote groep raadsleden, die tevens voorzitters van de vergaderingen zijn. Dat werkte niet helemaal. Teveel gepraat over en weer en daardoor soms neigend naar politiek, terwijl het een niet-politiek orgaan is. Dus ging de commissie op de schop en is er, onder voorbehoud van goedkeuring door de raad, een kleinere commissie in het leven geroepen met slechts vier raadsleden erin.
Omdat alles wat verandert binnen het stadhuis altijd via allerlei officiële wegen moet verlopen, neemt zo'n wijziging tijd in beslag. Dat is ook goed, want als volksvertegenwoordigers moeten wij alles kunnen verantwoorden. Enerzijds is dat soms erg bureaucratisch, anderzijds wil niemand ondoorzichtigheid.
Boele weet er in zijn column weer een negatieve draai aan te geven: 'ruzie maken over wie van hen een vergadering mag voorzitten'. Het raakt kant noch wal, want de voorzitters blijven gewoon de voorzitters. En dan: de volksvertegenwoordiging was hard bezig om zo in zichzelf gekeerd te raken, dat niemand meer wist dat ze er was. Dat laatste steekt en is bijzonder onterecht, maar het geeft vooral aan, dat Boele totaal niet weet wat raadsleden doen. Daarom leg ik dat maar eens uit.
Het lijkt een peulenschilletje, die twee vergaderingen in de maand (soms zelfs onderbroken door een vakantie). Toch is dat het niet. Aan ieder onderwerp gaat veel leeswerk vooraf, want een groot deel van deze zaken kent een verleden, soms van jaren. Jaren, dat andere raadsleden de materie in handen hadden en als politieke partij kan je hun standpunten niet negeren. Daarnaast spelen ander zaken. Economisch kan iets goed zijn voor een gemeente, maar op andere vlakken kan een partij van mening zijn, dat het geen goede keuze is. Hoe weeg je de voors en tegens tegen elkaar af en wat geeft de doorslag? Natuurlijk kan je besturen op je gevoel en het leeswerk laten liggen, maar of je jezelf dan een goed raadslid mag noemen?
Afgezien van de raadsvergaderingen en carrousels zijn er tal van andere bijeenkomsten op andere plaatsen. Politieke partijen in de regio organiseren regelmatig symposia om de krachten te bundelen, bijvoorbeeld op het gebied van milieu, de WMO, jeugdbeleid of de ontwikkeling van het Noordzeekanaalgebied. Dan zijn er regionale bijeenkomsten voor raadsleden, waarin zij worden geïnformeerd over nieuwe ontwikkelingen en wijzigingen, zoals de nieuw op te richten Regionale Uitvoerings Dienst in combinatie met de Milieudienst IJmond. Ach, ik vergeet te VRK en nog veel meer.
Met het interne fractieoverleg en de zaken, die je als politieke partij nog zelf op de agenda hebt staan, kan een raadslid menig avonduur vullen. En de meesten doen dat ook. Daarnaast hebben de fractievoorzitters nog meer vergaderingen, waaraan zij deel moeten nemen, bijvoorbeeld het presidium.
Wat levert het nou op, dat pluche? Een raadslid krijgt een vergoeding van ruim € 1000,- per maand (inclusief vergoeding voor computer en reiskosten) en kan stellen, dat hij daarvoor minstens 20 (avond- en weekend-)uren per week onder de pannen is. Van dat bedrag moet bij sommige partijen (bij GroenLinks is dat € 150 per maand) worden afgedragen aan de partij.
Franc Weerwind is een vooruitstrevende burgemeester, die Velsen op de kaart wil zetten als een economisch gezonde gemeente, waarin het bovendien prettig wonen is. Zijn drijfkracht zet ook de raadsleden behoorlijk aan het werk. De raadsleden die al langer meedraaien in de gemeente hebben het dan ook over zeer drukke tijden. Dat Boele doet voorkomen, dat wij niet van onze krent afkomen, is bijzonder misplaatst. Nu hebben we een weekje vakantie, maar in de veertien dagen daarvoor heb ik negen vergaderingen of bijeenkomsten bezocht.
Ik bemerk bij veel politici een angst om een journalist aan te vallen op zijn commentaar. Kranten hebben namelijk veel invloed. Met een enkel woord kan iemand je maken of breken, zelfs als het volkomen bezijden de waarheid is. Toch waag ik hier de stap om een journalist te bekritiseren. Hij maakt 33 hardwerkende mensen (veel van hen hebben ook nog een baan) volkomen zwart, zonder enige grond. Oh ja natuurlijk, dat kan je als onbelangrijk negeren, maar het is geen stimulans om door te werken en ik ben van mening, dat een krant er juist goed aan zou doen, om die stimulans wel te bieden. Daarbij verdienen die raadsleden respect. Ja allen, want het merendeel zal uw kleur niet uitdragen, maar dat heet democratie.
Misschien word ik ooit eens Boele-proof, maar ik denk het niet.
Misschien word ik ooit eens Boele-proof, maar ik denk het niet.
No comments:
Post a Comment