Op mijn trap ligt een soort touwtapijt met losse draden, witte verfspatten en andere vlekken. Dat moet eens worden vervangen. De bovenste twee treden zijn kaal. Die heb ik twee jaar geleden, met gevaar voor eigen leven, ontdaan van dat tapijt en nog drie lagen ander materiaal. Met een brander. Dat is niet wijs. De bovenverdieping stond blauw en toen mijn kat voorbij liep met een dronkemanspas realiseerde ik me, dat die rook wellicht zwaar giftig zou kunnen zijn. Het is dus bij de twee treden gebleven. Soms zit ik kwijlend naar een huis-programma te kijken, waarin een aftandse trap in één minuut verandert in zo'n ding waar je als vrouw het liefst met prachtig negligé vanaf wilt schrijden. Geen geld, dus blijft het kwijlen.
Tussen vestibule en gang is een stukje leeg. Ik ben de drempel kwijtgeraakt. Misschien is hij per ongeluk in de barbecue terecht gekomen. Armoedig, dat stukje leeg. Het moet toch een kleine moeite zijn om een drempel te kopen en die erin te timmeren. Maar de oranje badkamer is ook niet naar mijn smaak en de vloer op een zolderkamer kraakt hevig. Een schuifpui in de woonkamer had voorrang, want het kozijn in verrot.
Eigenlijk stoort het me helemaal niet als ik over de niet-drempel de trap oploop. Ik zie het al niet eens meer, behalve dan die lange draad, die nog aan twee kanten vast zit. Die is gevaarlijk, maar ik vergeet telkens de schaar als ik weer naar boven ga. Een bezoeker ziet het natuurlijk wel. Die zal wel denken: zo'n groot huis en dan geen geld voor de opknapbeurt. Ja, het zij zo. Ik wilde ooit ruimte en de rest zou vanzelf wel komen.
Elders gaat dat anders. Een bedrijf bouwt een prachtig kantoor en blijkt dat uiteindelijk niet reëel, dan gaan de kosten van de diensten omhoog of het bedrijf gaat failliet. Banken kunnen er ook mee terecht. Eens in de zoveel jaar moeten alle kantoren een metamorfose ondergaan om vooral modern, up-to-date, innovatief of wat dan ook te zijn. Kosten nog moeite worden gespaard en de klanten betalen met z'n allen gewoon iets meer kosten voor hun bankverkeer. Logisch. Zo verving TNT alle rode postbussen voor oranje. In oranje bussen blijven de brieven verser? Nee, de huisstijl van TNT is oranje en dus moesten alle postbussen in Nederland eraan geloven. Afgezien van het feit, dat ik die rode bussen veel mooier en 'echter' vond, vraag ik me nog steeds af hoeveel geld dat geintje heeft gekost? En nu hebben we PostNL. Hoe zou de huisstijl van die tent eruit zien? Afwachten.
Met de infrastructuur is het niet veel anders. Ineens bedenkt een onverlaat een rotonde, maar als deze niet intelligent is aangelegd, wordt de rotonde na een jaar of twee weer gewijzigd. Dan moeten er drempels komen, maar die blijken te hoog. Nieuwe drempels. Drempels worden ook vaak verplaatst, omdat de praktijk uitwees, dat zij op hun oude plek geen functie hadden.
Een van de grootste geldverspillers is de EU. Behalve dat de voortdurende verhuizing van Brussel naar Straatsburg en omgekeerd bakken met geld kost, bouwen ze in beide steden ook kantoorruimten en vergaderzalen, die al meteen te klein blijken te zijn, of die nooit worden gebruikt. Verder zijn er een aantal commissies die informatie verstrekken aan europarlementariërs. Kennisverrijking zou je zeggen, maar nee, de informatie gaat volgens de parlementariërs rechtstreeks de prullenbak in. Ik zou me zo kunnen voorstellen, dat dat in Den Haag ook wel eens gebeurd. Niet getreurd, het is werkgelegenheid, dus het dient nog ergens voor.
Mijn ergernis over de Nederlandse perfectiedrift is uitgebreid met die van Europa. Alles moet worden geregeld, gekamd, geschoren, vastgelegd, gereguleerd. Die perfectie kost bakken met geld en die bakken zijn er niet, maar het lijkt niemand wat te interesseren. Zolang er, in dit geval, een belasting betaler is, of in het andere geval een klant, een cliënt, een patiënt, een leerling, dan melk je die verder uit. Als alles er mooi gelikt uitziet, tot in de puntjes is geregeld, prachtig op glossy papier staat, dan zal de kwaliteit toch ook wel deugen?
Niets is minder waar. Schijn bedriegt.
No comments:
Post a Comment