Ouwe lul!

Inleiding 1: Op twitter kwam Lodewijk Asscher voorbij met een bedankje voor de berichten die hij had ontvangen. Hij las er een paar voor: 'Schijnheilige rotkop heb je Asscher', 'Wat een paardenlul ben je', 'Dauw ze lekker in je reet Asscher (over vluchtelingen)', 'Wat een smerige huicheljood, die landverrader Lodewijk. Net zijn overgrootvader'. Asscher vraagt zich af, hoe deze mensen in hun privésfeer communiceren als ze het ergens niet mee eens zijn.
   Inleiding 2: Mijn in 2005 op 85 jarige leeftijd overleden vader werd op straat meerdere malen uitgescholden voor ouwe lul, met als toevoegingen 'val lekker dood' of 'rot toch op'.
   Inleiding 3: In de straat waar ik een aantal jaren geleden altijd mijn boodschappen deed werd eenrichtingsverkeer ingesteld. Dat was behoorlijk wennen en de eerste tijd vergat ik dat steeds als ik de insteekparkeerplaats verliet. Ik draaide dus naar de verkeerde kant uit en kon, omdat de weg te smal was, dat niet meer herstellen. Ik reed toen in een Range Rover, een hele hoge auto, waarmee het gevaarlijk was tijdens veel drukte een lang stuk achteruit te rijden. Ik kon kleine kinderen, die daar veel rondliepen, dan absoluut niet zien. Tijdens zo'n verkeerde draai begon een man vanuit een klein autootje me uit te schelden. Ik probeerde hem de situatie uit te leggen, maar dat lukte niet. Plots stapt zijn vrouw uit de auto, loopt op mij af en geeft me, door het open raam, een keiharde klap in mijn gezicht. Van een omstander kreeg ik het kenteken van de auto en maakte er werk van. Mijn nog jonge dochter zat naast me en was volledig overstuur van het incident.
   Inleiding 4: Mijn andere dochter was nog maar een jaar of vijf, toen zij door een veel ouder schoffie uit de buurt grof van een bankje werd afgeduwd. Ze kwam huilend naar me toe en ik wees het knulletje terecht. Hij rende naar huis en kwam terug met zijn moeder, die me de huid vol schold, omdat ik haar zoon terecht had gewezen en ik niets over hem te zeggen had.
   Inleiding 5: Mijn ex-man fietste na zijn werk, horeca, in de nacht of vroege ochtend naar huis over een smal fietspad langs een kanaaltje. Hij trof op een smalste stuk, onder een bruggetje twee gozers aan, die hem er niet doorlieten. Hij vroeg vriendelijk of hij mocht passeren, maar als antwoord kreeg hij na een paar minuten een stevige kaakslag. Daarna vertrokken ze.

De agressievelingen hierboven zijn allemaal blanke Nederlanders, geboren en getogen in Nederland. Fijn volk, vind je niet? De bewering van Wilders, dat blonde vrouwen niet meer over straat durven gaan vanwege vluchtelingen is complete onzin. Mijn beide dochters zijn bijzonder blond en hebben hele blonde vriendinnen en komen dagelijks en ook 's avonds en 's nachts gewoon op straat. In steden als Amsterdam en Haarlem en in een rustiger bebouwde kom als Santpoort, Velserbroek en IJmuiden. Als Wilders zou beweren, dat een aantal mensen al sinds een jaar of vijftien, twintig, angst heeft om de straat op te gaan omdat de Nederlander zo grof is geworden, dan kan hij misschien gelijk hebben, maar tot op heden bieden we de agressie redelijk het hoofd. Ik doe nog steeds volkomen onbezorgd mijn boodschappen.
   Twee en een half jaar geleden kwam ik in Turkije terecht en begon de vergelijking van de islamitische samenleving met mijn westerse achtergrond. Als eerste viel me op, dat kinderen zo ontzettend beleefd zijn, niet alleen voor ouderen, maar ook voor hun leeftijdsgenoten en ook voor jongere kinderen. Ik heb hier nog nooit kinderen op straat zien vechten, behalve stoeien voor de lol. Kinderen helpen waar dat nodig is, maken plaats en zijn benieuwd naar wat je te vertellen hebt. Ze vinden het een eer als je als volwassene aandacht aan ze besteedt. Een kwestie van opvoeding, dat realiseerde ik me direct. In Turkije geldt dat de ouderdom wordt gekoppeld aan kennis en ervaring en dus heb je respect voor volwassenen en zeker voor ouden van dagen.
   Maar mijn grootste verbazing kwam wat later, toen we in een winkel kennis maakten met C (23). Hij had economie gestudeerd en hielp nu zijn vader in de zaak voor bouwmaterialen. Omdat hij goed Engels sprak, hadden we al snel leuke gesprekjes. Op een keer zeiden we, dat hij maar eens langs moest komen als hij zin had. Een aantal avonden later bezocht hij ons. We hadden een hele gezellige avond en C werd een vriend van ons. Leeftijdsverschil 32 jaar. Eergisteren heeft hij ons weer bezocht (inmiddels 26). We gingen om vijf uur 's morgens slapen, na een avond en nacht doorbomen over politiek en allerlei andere zaken. Ik heb nog nooit een dergelijk contact met een twintiger in Nederland gehad. Mijn jongste dochter wil haar verjaardag niet eens vieren met haar ouders erbij. Ik mag 's middags het cadeautje brengen tijdens thee en taart. Dat hoort kennelijk bij oude mensen. Mijn andere dochter, nota bene met een 'beperking' (!), heeft gelukkig wel behoefte aan haar ouders.
   In Nederland is ouderdom een vloek geworden, letterlijk. Iemand op leeftijd is uitgerangeerd, telt niet meer mee, niet in het arbeidsproces en niet in de rest van de samenleving. Het gebrek aan respect voor ouderen vertaalt zich in onfatsoen en de onfatsoenlijke kinderen van vijftien, twintig jaar terug (die kleine meisjes van bankjes duwen en oude mannen uitschelden voor lul, en dat van hun moeder mogen doen) sturen nu tweets naar Asscher en slaan mijn ex en mij in ons gezicht. Ze hebben geen opvoeding genoten, althans niet de opvoeding die ze hadden moeten hebben.
   Dat ligt niet aan die kinderen en ik denk zelfs niet aan hun ouders. Het ligt veel meer aan het feit, dat de politiek in de vorige eeuw opkwam voor de laagbetaalden. Hun situatie moest serieus genomen worden, moest worden verbeterd. Terecht, ik ben namelijk zo links als maar kan, maar ik ben er ook van doordrongen, dat wanneer je een hoorbare stem geeft aan mensen zonder bijzonder veel kennis van wat voor zaak dan ook, je een geschreeuw in de ruimte krijgt, dat nergens toe leidt. Inkomen en macht behoren los van elkaar te staan. Voorbeeld: je geeft een kind een goed thuis, goed te eten en leert het wat tot zijn mogelijkheden behoort, maar je staat je autoriteit niet af. Je laat het kind niet je huishouden bestieren. Dat heeft de politiek in de vorige eeuw in zekere zin wel gedaan.
   Was daar in een democratisch stelsel aan te ontkomen? Ik denk het wel. Populisme is niet iets dat met de LPF begon, dat is al veel langer gaande, honderd jaar smeulend in onze samenleving. Politici hebben bewust of onbewust langzaamaan een gedrag geadopteerd, dat hen kiezers opleverde en de kerk verdween als moralistische hoeder. Van bekrompenheid en klasse ongelijkheid veranderde de maatschappij naar een van ons allemaal en kwam vervolgens uit op de intolerante samenleving van vandaag, met de waarden en normen (voor zover je het nog zo mag noemen) van een bevolkingsgroep, die letterlijk en figuurlijk tegen alles aantrapt wat ze niet uitkomt. En het belangrijkste vuilnis dat deze groep tegenkomt is de elite, de mens met een opleiding, de oudere met meer kennis en/of ervaring, de deskundige die waarschuwt. Zonder argumenten rest deze bevolkingsgroep niets anders dan schelden en vloeken. En degenen van hen die macht hebben, Trump, Erdogan en zo meteen misschien Wilders en Le Pen, trachten de argumentatie van de elite de kop in te drukken via het uitschakelen van de eerlijke pers (als eerste), vervolgens het oppakken van tegenstanders, dan het aanstellen van militairen en gelijk denkenden op cruciale posten, om als laatste de wet zo te wijzigen, dat een autocratie ontstaat.
   In Turkije heeft de minister van Binnenlandse Zaken op televisie laten weten, dat de elite een gevaar voor het land is. Hij beweerde dat hoe ongeletterder mensen zijn, des te wijzer hun standpunten. Trump meent om en nabij hetzelfde en zet de mainstream media weg als faliekante leugenaars, net als rechters die hem niet volgen. In Nederland doet Wilders hetzelfde, door de kritische journalistiek te mijden en debatten uit de weg te gaan. Zelfs de VVD neigt steeds verder die kant op om zieltjes te winnen. Er is een verschil tussen Nederland en Turkije: de laag opgeleide burger in Turkije is meestal redelijke gelovig en daardoor zal de maatschappij vooralsnog niet verloederen zoals die in Nederland, waar een deel van de bevolking haar mening alleen schijnt te kunnen omzetten in scheldkanonnades en agressie.

Reality Soap

Mijn huis verandert in een puinhoop: de schone was ligt onopgevouwen op het logeerbed, hondenharen overal, roet van de kachel wurmt zich dieper in het grove stuuk van de muren, het zand knarst onder mijn sloffen, de vaat schrookt, houtsplinters en snippers liggen wijd verspreid om de haard te wachten op een stoffer en blik.
   Dat komt: ik heb een nieuwe serie ontdekt. Een reality soap, met dagelijks meerdere afleveringen en ik kan me niet losrukken van de uitzendingen, de commentaren, de achtergrondverhalen, de columns en opiniestukken. Ik lees ze in iedere taal die ik enigszins machtig ben. Nog nooit heb ik me zo laten gaan, ben ik zo opgegaan in een continuing story als deze.
   Dat komt: de realiteit is zoveel fascinerender dan fictie. Daarmee bedoel ik niet de realiteit van gecreëerde en geënsceneerde series, waarin mensen in één huis of op een onbewoond eiland worden gedropt, maar echte realiteit, die van alle dag: een camera die midden in het leven staat, de berichtgeving over werkelijke gebeurtenissen en de quotes van echte uitspraken.
   Op de Schrijversvakschool in Amsterdam, les proza, reageerde een vrouw van net twintig op een verhaal van een vrouw van begin veertig: "Ik vind het een bijzonder onwerkelijk verhaal," zei ze, "dergelijke dingen gebeuren in het echt helemaal niet!" De schrijfster begon te lachen en adviseerde haar om over een jaar of twintig nog eens terug te komen op dit onderwerp. Ik had op mijn twintigste ook al redelijk wat meegemaakt in deze wereld en had op die leeftijd nooit een dergelijk commentaar gegeven, maar sommige levens zijn nou eenmaal veel beschermder dan andere.
   Inmiddels ga ik naar de zestig en dacht ik alle fratsen en grollen van de mensheid te kennen in de vorm van leugens, bedrog, ontrouw, achterbaksheid, venijnigheid, geweld, minachting...en alles wat dat weer veroorzaakt, zoals verdriet, minderwaardigheid, hopeloosheid, machteloosheid, angst, zelfs dood... Maar dat is dus niet zo. Er kwam bijvoorbeeld ineens racisme bij. In mijn wereld nooit een item, totdat populisten steeds harder gingen schreeuwen. En nu ook de Waanzin, ja, met een hoofdletter. Niet de waanzin van een doorgedraaid individu, die stilletjes in het PZ verdwijnt, maar die van op macht beluste Waanzinnigen, in relatief korte tijd ineens gevolgd door een massa, massastemmers en massavolgers, massamoordenaars. De soap die me van het huishouden weg houdt is dramatisch. Zo intens, dat mijn bek voortdurend open hangt van verbijstering.
   Dat komt: alle tegenstrijdigheden on onlogische gevolgtrekkingen erin zijn onbegrijpelijk. Je zou erom lachen als het niet om te huilen was.
- Zo roept de populist, dat de islam niet deugt, maar er zijn meer moslims op de vlucht voor het geweld dan er islamitische geweldenaren zijn.
- Rechtse Amerikanen zijn bang voor islamitisch terroristische aanslagen, maar het aantal doden van aanslagen door Amerikanen op Amerikanen is zo'n beetje duizend maal hoger dan die van terroristische aanslagen.
- Mr. Flynn, National Security Adviser in de VS, stapt op/moet opstappen vanwege vermeende illegale contacten met de Russen voordat hij in functie was. Een actie omdat hij kennelijk de aantijging niet kon weerleggen. Een tweet van de president is dan wel heel verwonderlijk: "Het is een goede vent en hem wordt tekort gedaan. Allemaal nonsense." Eh, de president steunt dus een wetsovertreder?
   Het is maar een greep uit een enorme reeks berichten, die dagelijks mijn wereld binnendringen. De vermakelijkheid van de eerste confrontatie maakt na een paar minuten plaats voor diep verdriet.
  Dat komt: de mensen, die dit soort meningen aanhangen bevinden zich in een ondoordringbaar cocon. De media in Nederland leggen dat steeds weer uit als 'angst voor het onbekende', maar daar ga ik niet in mee. Onbekendheid met fenomenen is in ons land onmogelijk, omdat onze overheid betuttelend is, eeuwig een grote vinger opsteekt, ons vorstenhuis bij velen geliefd en dus ook de kersttoespraak van WA goed wordt bekeken. Bovendien, ik ben eens geïnfiltreerd op een site van Waanzinnigen en zette daarop een goed verhaal over moslims en hun cultuur, omdat diezelfde mensen op de tv beweerden 'dat hen nooit is verteld wat voor mensen die vluchtelingen nou zijn'. Na vier haatreacties (en gegooi met menselijke vleeswaren en allerlei ziekten) werd ik van de site gegooid. Ik realiseerde me toen, dat Rutte (Gewoon. Doen), WA (begrip voor elkaar) en ik (prima mensen, die moslims) geen enkele invloed hebben op de denkwereld van deze mensen.
   Waarschijnlijk is het ook niet eens een denkpatroon, maar slechts een gevoel of een wil. Het is zo menseigen om iets voor onszelf te hebben, dat delen een enorme opgave is. De rijke mensen die ik kende waren amper in staat iets weg te geven, sommigen profiteerden zelfs zonder noodzaak van hun omgeving. Het vestigde mijn mening, dat iemand niet zomaar rijk wordt, dat er een mentaliteit aan verbonden zit. Een mentaliteit die volkomen dierlijk is: altijd meer. Een hond zal het niet nalaten het eten van zijn gabber te stelen als hij de kans krijgt, ook al heeft hij zich al propvol gegeten. Als er dan sprake zou zijn van angst bij de Waanzinnigen, dan is die eerder gericht op dat enge delen, dan op de onbekendheid van het volk dat de grens overkomt. Dat wordt inmiddels ook rijkelijk toegegeven door mensen als Trump, Wilders, Le Pen en Co. Het eigen volk gaat voor! Die hebben het recht het beter te krijgen, alle anderen zoeken het maar lekker uit. Tegen een dergelijke instelling is niets in te brengen. Die is dierlijk, in de bio van de mens gevestigd net als angst, vluchtgedrag en seks.
   Een enkeling zal nog even sputteren en zeggen, dat de PvdA'ers van vroeger sociale mensen waren, maar dat is niet zo. De PvdA'er (SDAPer) van toen was een arbeider, die zijn eigen situatie (terecht) wilde verbeteren. Dat volk is nu overgestapt naar de PVV, omdat het zonder fatsoen beter lukt om je zin te krijgen. En is het niet zo, dat vrijwel iedere stemgerechtigde de partij kiest waar hij/zij het beste van wordt? Ga naar de Stemwijzer, druk op je wensen en je wordt bediend met de partij die er het dichtste bij komt. De wijzer, die je vraagt hoeveel jij voor een ander over hebt, die vraagt naar jouw moraal of die checkt welke politicus de leugendetector heeft doorstaan, bestaat niet. Als we veel rijden, willen we geen kilometerheffing, als we veel naar de dokter gaan geen eigen risico, als het buitenland ons geen moer interesseert geen ontwikkelingshulp, met studerende kinderen geen leenstelsel, en noem maar op. Het gaat niet om elkaar, maar om 'IK en de MIJNEN.
   De Waanzin het hoofd bieden is ontzettend moeilijk. Het functioneert als een virus, dat razendsnel om zich heen grijpt, gevoed door de schurken, die alweer zo'n tien jaar geleden de bankencrisis veroorzaakten. De rijke schurken, net zo onfatsoenlijk als de populisten. Maar ergens zit een groep mensen tussen hen klem, vastgeplakt aan de zoete stroperige substantie van hun moraal en fatsoen. Zij wensen zich niet los te rukken van hun idealen, hun gevecht voor het milieu, voor vrede en verdraagzaamheid, gelijke kansen en gelijke rechten voor iedereen. Er is warmte nodig om wat met die stroop aan te kunnen, maar ze verhardt in snel tempo, want de samenleving wordt steeds kouder.