Het grote verlies van mijn krekel

        "Hé, de krekels zijn er weer!" zegt Ernst.
        "Vroeger had ik ook veel krekels in de achtertuin, maar de laatste jaren niet meer," zegt onze bejaarde overbuurvrouw.
Gisteren zei Ernst het weer:
        "Há, weer krekels!"
Het ultieme zomergevoel is pas compleet met die krekels. Ze herinneren me aan mijn vakanties in Griekenland. De hele dag hoorde je ze slijpen in de olijfbossen. Alleen op het heetst van de dag waren ze even stil. En één keer waren ze ook stil, toen het zand onder ons leek weg te zakken, alsof je in de ronde zeef zat van een vrouw die kaf van koren scheidde. Er hing een doodse stilte, geen hond blafte meer en geen mens bewoog, alleen de aarde.

        Ik moet denken aan de mooie zwarte vogel op een tak van een boom in Tsjechië.
        "Kijk, die vogel zit naar lucht te happen," en ik wijs naar de vogel.
        "Nee mam," zegt Anna "hij fluit!"
Dat is al acht jaar geleden, nog net voordat Xeloda pillen het verlies nog zouden verergeren. Op Cuba maakte ik van een tijdschrift een toeter en stopte die in mijn oor om misschien nog een toontje op te vangen van de prachtige zang van een vogel waar Ernst me op wees. Ik hoorde alleen een haan kraaien en dat doe ik zelf al vaak genoeg.
        Het ultieme zomergevoel komt niet meer terug, is me op mijn hart gedrukt. Dat krijgt geen apparaat voor elkaar, maar ik kan mensen wel beter verstaan! Zit ik daarop te wachten? Ik weet zeker dat er in de achtertuin van mijn buurvrouw nog evenveel krekels zitten als in onze tuin, maar dat ze die, net als ik, allang niet meer hoort. Ik wil mijn krekels terug!