Vicieuze Cirkel

Sciopero, het was een van de eerste woorden die ik in het Italiaans leerde, veertig jaar geleden. Want in Italië werd veel gestaakt. In de meeste gevallen ging de staking om geld, net als in Nederland: de salarisverhoging van een branche, want als individueel valt er weinig te staken. Het klonk mij altijd redelijk in de oren, immers, het leven wordt duurder en als het loon achterblijft, dan voelt dat al snel als armer worden. Iets ouder dan achttien realiseerde ik mij, dat Nederland decennia lang aan prijscompensatie deed (en in veel gevallen nog doet). Prijscompensatie is niet genoeg. Er zijn altijd mensen met een hoger inkomen, die zich meer kunnen permitteren. Een goede reden om afgezien van een index ook nog wat extra verhoging los te peuteren. Nog steeds een doelstelling die ik begrijp, omdat iedereen nou eenmaal snakt naar meer geld. De vraag is of dat ook een rijker leven biedt. Ik negeer nu even de gedachte, dat een rijker leven weleens niets met geld te maken kan hebben. Ik bedoel echt rijker, in de zin van een dikkere beurs. Elke keer, dat een beroepsgroep meer verdient, wordt haar product of dienst duurder. Om het product of de dienst te kunnen afnemen is dus ook meer kapitaal nodig, logisch. Dat wil zeggen, dat veel anderen buiten deze beroepsgroep tegelijk ook dezelfde salarisverhoging moet krijgen. Gebeurt dat niet, dan kunnen minder mensen het product kopen of de dienst betalen. Dan prijst de bewuste branche zich buiten de markt en vallen er ontslagen. Wie deze vicieuze cirkel oppakt, komt tot de conclusie, dat de salarisverhoging van de een in direct verband staat met de koopkracht, en dus de salarisverhoging van de ander. Dat geldt al voor prijscompensatie, maar nog meer voor een gewone salarisverhoging. Behalve dat aspect, waarvan kan worden gezegd dat het lood om oud ijzer is, is er nog een adder onder het gras. Dat zijn de prijzen van de multinationals, waaronder ik natuurlijk ook de farmacie schaar. In een land met lage lonen, leveren de multinationals hun producten voor lage prijzen, want hogere zijn eenvoudig niet te betalen. De prijzen, die in Nederland voor producten worden betaald, zijn in Turkije buitensporig hoog. Niemand zou zich bijvoorbeeld een pijnstiller kunnen permitteren, vrouwen zouden geen tampons kunnen gebruiken en een boormachine zou een luxe product zijn. Maar dat is niet zo. In Turkije zijn de prijzen van deze merkartikelen veel lager. En dan is dat 'veel' vaak een derde, een vierde of zelfs een fractie van het bedrag dat een Nederlander moet neerleggen. In de uitvoerende gezondheidszorg geldt hetzelfde. Een MRI in een privaat ziekenhuis in Turkije kost 320 Tlira. Omgerekend is dat € 107, terwijl voor dezelfde scan in Nederland € 400 (Prescan) wordt gevraagd. Een röntgenfoto kost Tlira 75 (€ 25), maar in Nederland € 55,81 (Spaarnziekenhuis). Goed, het arbeidsloon in Nederland is vele malen hoger, maar een MRI van de nek duurt tien minuten en een röntgenfoto maar een paar minuten. In dit geval kan ik toevoegen, dat dergelijke onderzoeken in Turkije aan de lopende band worden uitgevoerd, op dezelfde dag dat de noodzaak daarvan wordt vastgesteld, terwijl in Nederland een MRI onderzoek in drievoud met zes handtekeningen moet worden bedongen en de patiënt vervolgens nog weken moet wachten, vanwege een wachtlijst. Het zijn zaken waar ik geen verklaring voor heb. Je zou iedereen adviseren om een MRI te laten maken in Turkije, want de scan wordt bovendien in een keurig mapje met CD meegegeven. Later even declareren bij de zorgverzekering. Dat ik al een jaar of drie geleden door drie specialisten in Nederland werd onderzocht en te horen kreeg, dat de helse pijnen in mijn armen peesontstekingen waren, terwijl een Turkse arts-fystiotherapeut (alleen fysiotherapie bestaat niet in Turkije) na vijf minuten al een nekhernia vermoedde en dat een paar uur later, na de MRI, kon bevestigen, zal ik nu maar even buiten beschouwing laten. Dan dwaal ik af van het onderwerp. Loonsverhoging lijkt voor iedereen de goede manier om het leven te verbeteren, maar dat wat lijkt is verdraaid bedrieglijk. Met iedere loonsverhoging wordt het leven duurder, voor iedereen. Het enige wat wordt bewerkstelligd is een duurder leven, dat vraagt om een volgende loonsverhoging. Een spiraal, die geen einde kent. Onze euro wordt er in Nederland geen cent meer door waard, hij wordt enkel onbetaalbaar voor het buitenland, net als onze goederen. Het is daarom dat wij kleding uit Bangladesh invoeren, dat de druk van boeken naar China verplaatst en een Nederlander liever in Azië onderneemt, dan in zijn eigen land. Nu nog de politieke partij met een paar goede economen, die van Nederland weer een gezond land maken. Een partij, die niet lukraak snijdt in allerlei voorzieningen, maar het hele systeem verandert. Want het buitenland bewijst, dat het anders kan, in de zorg, in het openbaar vervoer, in de handel.

Kraaiend volk

Als het volk weer kraait, is het over vluchtelingen, over zwarte Piet of over de Islam, en met de meest waardeloze meningen, de grootste geschiedvervalsing en de grootste onwetendheid mijn rustige leven op zijn kop zet, dan wil ik gillen, krijsen dat het anders is. Ik laat me overhalen tot reacties en het delen van de juiste berichten op Facebook, maar weet al, dat het volk deze berichten niet leest, niet wil lezen of gewoonweg niet begrijpt. Met een beperkte grijze massa in de schedel komt nou eenmaal veel niet binnen of kan niet verwerkt worden zoals zou moeten. De grijze massa moet van enig kaliber zijn om meer aan te kunnen dan een huishouden en een voetbalwedstrijd en helaas is dit kaliber het merendeel van de wereldbevolking niet toebedeeld. De narigheid in de wereld wordt verdubbeld door de domheid van het volk, dat grensoverschrijdend, in de hele wereld, te vinden is. Het zoekt niet naar oplossingen, het is xenofoob en egocentrisch. Een muur in Israel, prikkeldraad in Hongarije. Sinds de jaren 40 is de wereld niet veranderd. Poetin richt jeugdbewegingen op. De Nederlandse politiek is populairder dan ooit, draait om niets meer dan stemmen. Gematigde PVV-uitspraken moet het huidige kabinet vrijwaren van een al te groot stemmenverlies bij de volgende verkiezingen.'Opportunisme werd vervangen door pragmatisme', een greep uit Gerrit Komrij's Morgen heten we allemaal Ali. Het volk fatsoen bijbrengen, opvoeden, is al decennia een schande. Komrij: 'Mijn generatie wordt bedankt. Ze begeleidde niet alleen de uitverkoop van de laatste resten beschaving, ze schafte ook de idee af dat het wenselijk zou zijn beschaving bij te brengen. Ze voerde daarvoor een stille campagne, want inmiddels was ze belanghebbende geworden. Een campagne waarin woorden als 'elitair' belachelijk werden gemaakt.' Het volk is niet meer te genezen. Terug naar een tijd, waarin het respect had voor 'meneer de dokter' of 'meneer de burgemeester' is niet mogelijk. Bejaarden worden op straat uitgescholden voor 'ouwe lul' door kinderen van acht jaar oud, gesteund door hun ouders omdat ieder kind tegenwoordig heilig is. Een corrigerend pak op de broek wordt gelijkgesteld aan mishandeling. De media bieden voornamelijk onbenulligheid en voor het nieuws kiest iemand eerst kleur en dan pas inhoud. Meest frustrerend is wel, dat het volk de meeste kinderen baart. Onderzoek in Amerika heeft aangetoond, dat de mens niet steeds intelligenter wordt, maar steeds dommer, vanwege de foklust van het volk. Dat is een enge gedachte. Steeds meer volk belandt op posten, die hun grijze massa niet aankan, de volksvertegenwoordiging! Dat geldt niet alleen voor de politiek, maar ook voor het bedrijfsleven. En als die post eenmaal door zo'n vertegenwoordiger wordt vervuld, dan schreeuwt de rest van het volk om fatsoen, omdat het niet mee kan graaien. Onze wereld gaat langzaamaan kapot omdat de elite is afgeschaft, vermorzeld, monddood gemaakt door populair '(politiek) correct gedrag', respect voor lege hoofden. En is het niet dat, dan is het het oude wapen: grof geweld, eveneens puur volks. Misschien wel de grootste fout van de geschiedenis is, dat respect nooit is uitgegaan naar wat een mens was, binnen zijn eigen kader, binnen zijn eigen mogelijkheden, maar wat hij niet was. Zo stuurde de emancipatie van de vrouw aan op tewerkstelling van de vrouw, in plaats haar te waarderen in haar werk als moeder en huisvrouw. Het liet geen keuzemogelijkheid, want als huisvrouw was je een loser. De kinderen van een timmerman moesten naar de universiteit, wilden ze wat meer aanzien of inkomen, ongeacht hun capaciteiten. Er was niets mis met timmeren, behalve dat inkomen en de denigrerende kijk op een handwerksman. Onderwijs werd naar beneden aangepast om iedereen op masterniveau te krijgen en al decennia weten we ons met alle masters geen raad, vooral niet in de vakken, die tot het vroegere MMS pakket behoorden. Dezelfde fout maakt onze maatschappij nu door respectloos om te gaan met hulpbehoevenden, met gehandicapten, met bejaarden. Waar de graaier er met miljoenen vandoor gaat, weten deze mensen amper hoe zijn hun leven op de rails houden. Zieken betalen zich blauw aan verzekeringen en bijkomende kosten, alsof zij als graaiers van de maatschappij maar eens een les moeten leren. De onvrede groeit, uitgeleefd op allochtonen, asielzoekers, vluchtelingen. Waar komt het geld vandaan? Pure jaloezie en begrijpbaar, maar gespeend van inzicht. De wildste argumenten moeten worden aangerukt om gelijk te krijgen, je kan ze zo gek nauwelijks verzinnen. Een regering, die niet goed zorgt voor zijn eigen volk en rijk rijker laat worden, stuit op asociaal gedrag, maar daarin (deels) meegaan is nog erger. Dan verloochent Nederland haar reputatie. Ik kan respect voor het volk opbrengen, als dit zich bij zijn leest houdt, maar dat doet het niet, dankzij onze politiek, die het naar de bek praat om stemvee te vergaren. Ik blijf gillen en krijsen, niet voor de dovemansoren, maar voor miljoenen slachtoffers, lost generations, overal ter wereld.