Keukentafel Psychologie

Met drie hele rustige witte hondjes  op de achterbank terug naar huis. Ze zijn moe en vooral blij, want bij de dierenarts kregen ze twee prikken, een neus shot met medicijn en hun nagels werden geknipt. Op de Leidsevaart staan we achter een ouderwets autootje met een bordje op zijn achterruit 'Kiss my ass'. Ernst trekt langzaam op, hij sneller, waardoor ik zijn gezicht moeilijk kan zien. Bij het volgende stoplicht vang ik een glimp van hem op. Hij is klein, heeft een wat onbenullig koppie, een brilletje en een kort baardje. Hij is weer te snel weg om met fatsoen in te halen en dus laat ik mijn nieuwsgierigheid maar varen. Ik had dolgraag een beter beeld gekregen van dit mannetje, alleen maar om te zien, wat voor idioot nou zo'n bordje op zijn achterruit plakt.
    'Kiss my ass'. Ernst en ik fantaseren over het mannetje. Hij zal op de PVV stemmen, een driftkikker zijn en vast niet van dieren houden, maar ze schoppen. Vooroordelen, we weten het, maar wat moet je anders denken met zo'n tekst op een achterruit.
    "Als ik zo'n vent in mijn buurt zou hebben, zou ik eens een keer een stikker 'Allah is groot' op de buitenkant van de ruit plakken, over het bordje heen. We fantaseren nog wat door op een goede tekst. Allemaal gebaseerd op ons vooroordeel, dat het een PVVer zal zijn. Is dat onterecht, vragen we ons ook af. Een CDAer zal nooit een dergelijk tekst ophangen. Een VVDer? Nee, ook niet. SP dan? Kunnen we ons niet voorstellen, want die zijn super sociaal. SGP, D66 en GroenLinks vallen ook af. Maar misschien stemt het mannetje wel helemaal niet, omdat hij vindt dat politici toch niet te vertrouwen zijn. Misschien mogen juist die zijn 'ass kissen'.

foto: kunstforum.be

    Toch kunnen we niet geloven, dat zo'n klein mannetje geen behoefte heeft ergens bij te horen. Als we bijvoorbeeld een bravoure jongetje zien rijden, dan zit die anders achter het stuur: met één arm steunend op portierrand of bijrijdersstoel, een beetje stoer scheef. En vaak dragen die een pet. Bovendien scheurt zo'n type gierend alle verkeer in een noodvaart voorbij. Dat deed deze nou ook weer niet. Als hij de maximum snelheid overtrad, dan deed hij dat niet met veel kilometers. Geen kapsones type dus. Waarschijnlijk dan iemand, die nergens echt aansluiting kan vinden en zijn (kleine) mannelijkheid moet halen uit een grove tekst. Zoiets van 'Ik ben tegen alles, zelfs tegen elke willekeurige automobilist, die achter mij staat of rijdt". Keukentafel psychologie heet dat.
    Die psychologie raakt kant nog wal, maar iedereen past hem toe. Iedereen die wil begrijpen wat een idioot bezielt om idioot te doen. Ik geloof in mijn eigen keukentafel psychologie, omdat ik anders de weg in deze wereld kwijt zou raken. Ik zou zo'n mannetje dan met ideeën moeten ontleden die getuigen van medelijden of begrip, maar dat wil ik niet. Misschien heeft hij wel een ongeluk gehad en is hij 'zielig' geworden. Maar die zieligheid wil ik helemaal niet zien, want er zijn ook veel mensen zielig, die zich niet zo rottig uiten. En dus maak ik dit mannetje tot mijn vijand, ook al ken ik hem niet. Ik dicht hem dingen toe, die ik niet kan bewijzen. Doe ik dan niet net, wat dat mannetje doet? Zeg ik dan ook niet 'Kiss my ass' tegen een willekeurig mens? Ben ik dan een verkapte PVVer, die met vooroordelen onbekende mensen veroordeelt?

Boerkaverbod, de morele dictatuur

Mijn antwoord op een blog van Ernst (ernstmer.blogspot.com):

Paternalisme van de overheid, dat geen halt toe te roepen lijkt te zijn. We worden geperst in het pak van een modelburger, gaan terug naar moralisme uit vroeger tijden, dat niet door de wet maar door kerken werd opgedrongen. Nu moet de wet de moraal van het geloof met haar eigen middelen bestrijden.
    Waar is het liberalisme van de VVD? Het begon met de autogordel (wie zich dood wil rijden, rijde zich dood), rookverbod (wie zich dood wil roken, roke zich dood), vetverbod (wie zich vet wil mesten, meste zich vet). Er komt geen einde aan. Wanneer komt er een verbod op minirokken, topless zonnen in je achtertuin? Overdreven? Niet als de gedoogpartner de volgende keer de SGP is. Stop de grillen en grollen van politieke partijen, stop het paternalisme, stop het populisme, stop de angst voor de bekrompen burger, voor de haters, voor de moralisten, de populisten!!
    Vanaf nu sta ik met sluier, sigaret en wijn op deze en andere sites, omdat ik MIJN vrijheid, om te zijn wie ik ben, wil tonen. Omdat ik respect heb voor wat anderen denken, voelen en vinden te moeten doen. Omdat ik begrijp dat iemand zich niet voor zijn lol dik eet. Omdat ik weet, dat een boerka in bepaalde gevallen  een vrouw meer vrijheid geeft dan beperkingen. Omdat ik vind, dat ik niet mag oordelen over de keuzes van andere mensen. Omdat een overheid respect moet hebben voor al haar burgers. Omdat vrijheid geen grenzen kent, behalve die van criminaliteit. Omdat fatsoen voor de één een blote buik met piercings inhoudt en voor de ander het dragen van een boerka. Omdat ik niet terug wil in de tijd, waarin een paar individuen bepaalden, wat fatsoen was, waar tolerantie ophield. Ik wens niet te leven in een morele dictatuur!
    Wij verwijten Islamitische landen de sharia te respecteren, maar wij zijn niet anders, als wij onze westerse normen en waarden (hoe fatsoenlijk zijn die?) opdringen aan anders denkenden. Dit gedrag ondermijnt de democratie, de vrijheid van meningsuiting en die van het individu. Niet verboden en beperkingen, maar alleen de vrijheid van meningsuiting kan zorgen voor toenadering, acceptatie en begrip.
Iyi Aksamlar!

Elitair Links

Ik ontving gisteren de nieuwsbrief van 'Bureau de Helling', het wetenschappelijk bureau van GroenLinks. Daarin interessante kost: Dick Pels en Anna van Dijk over vrijzinnig paternalisme en een nog interessantere reactie van Rutger Claassen daarop. Je leest, je denkt, je vindt, je bent het ermee eens of je hebt kritiek. Zo lees ik ook de Groene Amsterdammer. Kritisch.

        Veel artikelen boeien, geven enorm veel extra informatie, bekijken de zaken vanuit een ander perspectief en ja, vaak ook zijn het voor mij inkoppers. Dan wist ik het al, of ik vond al dat het zó was. Dan bevestigt zo'n verhaal mijn gedachtegoed, al had ik het zelf niet zo op papier kunnen zetten.
        Triest aan dit alles vind ik, dat de informatie altijd terecht komt bij mensen zoals ik. Want alleen mensen zoals ik hebben een abonnement op de 'Groene' en alleen mensen zoals ik lezen de nieuwsbrief van 'de Helling' (voornamelijk leden van GroenLinks of gericht geïnteresseerden). Men schrijft dus voor een bepaalde doelgroep en gezien het taalgebruik het merendeel voor een elite, die al op een bepaald niveau denkt, zich een mening over het betreffende onderwerp heeft gevormd of op zoek is naar een de discussie. Een elitaire discussie over nuances.
        Waar een PVV door populisme groot is geworden, ontbreekt het o.a. GroenLinks naar mijn mening aan 'gewone taal'. Politiek is voor iedere burger en niet slechts voor een elite (waartoe ikzelf - gemeten aan het taalgebruik van Pels - niet denk te behoren). Het is mij een doorn in het oog dat de denkers, de schrijvers, de journalisten, de politici niet in staat zijn een vorm van Nederlands te hanteren, die hun zienswijzen dáár brengt, waar die juist zoveel zou kunnen uitmaken. Je kan je dan afvragen waarom die artikelen worden geschreven. Voor de meerdere eer en glorie van de schrijver, die zijn kunst tentoon stelt, of is het om zijn eigen elite te imponeren? Waarom tracht geen van deze schrijvers nou juist die groep te bereiken, voor wie hun mening en hun inzicht nieuw zou kunnen zijn? Je zet bij wijze van spreken geen hoogleraar voor groep 3 van de basisschool.

Emile Roemer

        Het succes van de SP sinds Emile Roemer de scepter zwaait heeft naar mijn mening alles te maken met de taal die hij hanteert. Hij weet zijn boodschap te brengen, in basic Nederlands, zonder frutsels, zonder hoogdravendheid. We zien een man, die als een knuffel op onze bank kan zitten en weet waarover hij praat. Of het jouw gedachtegoed ook is, dat doet even niet ter zake. De man heeft zichzelf tot vriend van het volk gemaakt, omdat hij geen enkele elitaire drang uitstraalt. Ik ken niemand die een hekel aan hem heeft, ook al hangen zij zijn politieke gedachte niet aan.
        Elitair gedrag leidt tot afkeer, tot het gevoel dat iemand er niet bij hoort. In de literaire schrijfwereld is dat al eerder doorgedrongen. Het is niet meer nodig om allerlei taalkundige hoogstandjes uit te halen en vooral niet om veel moeilijke woorden te gebruiken: dat alles is al door onze voorgangers uit gepierd en ze zijn niet meer te evenaren. In onze tijd gaat het veel meer om de inhoud.

Dick Pels

Tofik Dibi

       Die inhoud, in mijn geval de politiek van GroenLinks, zou in heldere, leesbare en verstaanbare taal de ether in moeten. Tofik Dibi doet daarvoor zijn uiterste best. Dick Pels doet er echter alle moeite voor om vooral niet begrepen te worden. Dat is heel jammer, want in de meeste gevallen ben ik het roerend met hem eens. GroenLinks kan leren van de SP, leren van de PVV, maar dan wel met de goede boodschap en het nodige fatsoen.
        Nu ik toch over dit onderwerp schrijf: wel eens naar een toespraak van onze koningin geluisterd? Wel eens bedacht voor welke doelgroep haar woorden zijn geschreven? Naar mijn mening absoluut niet voor het 'ganse volk', dat zij toespreekt.

Haarlemmers

Gistermiddag had ik het genoegen politici in Haarlem een nieuwjaarshandje te schudden. Een van hen, van de eigen partij, had ik al wat vaker ontmoet en zoals gebruikelijk in het IJmuidense stadhuis, gaf ik de man drie zoenen. Maar we waren niet in IJmuiden. Nog voordat de zoenen op zijn wangen waren geplakt (ik kon met goed fatsoen niet meer terug), zei hij: "Oh, gaan we zoenen?"

Nieuwjaarsreceptie 2012 Velsen

        Na verloop van een uurtje begon me te dagen, dat Haarlemmers wel een stuk anders in elkaar zitten dan ik, maar vooral dan Velsenaren. Het was zo'n beetje mijn zesde nieuwjaarsreceptie, de tweede onder Velsen. Nou zijn veel politici al behoorlijk op leeftijd (de groep waar ik mezelf ook toe schaar), maar dat wil niet zeggen, dat gezelligheid ontbreekt. En zeker hartelijkheid niet. In Haarlem kon ik die niet terugvinden. Je moet daar wel van heel goede huize komen, wil je een blik waardig zijn. Alleen de politicus die tevens de vader van mijn buurvrouw is, vertoonde een oprechte hartelijkheid. Maar ja, zijn dochter woont dan ook in Driehuis en daar zal hij het hebben geleerd.

Franc Weerwind

        Hier in Velsen lebberen we zelfs onze grootste politieke opponenten af tijdens feestjes en partijen, want kennelijk vindt toch iedereen, dat een mening los staat van goede verstandhoudingen. Wij vrouwen zoenen de burgemeester en inmiddels ook zijn vrouw, die met deze gemeente feitelijk niets te maken heeft. Wij zoenen onze wethouders en gemeente secretaris, de griffieren, de bodes, kortom, er wordt wat afgezoend. In ben van mening dat drie zoenen nog steeds ontzettend overdreven is en zou kunnen worden gereduceerd tot één, maar zo is het nou eenmaal. Na iedere receptie denk ik weer: toch wel een familie, die politiek, dat stadhuis.

Ook de ouwehoeren zijn op de receptie van harte welkom

        Naar mijn mening komt dit door de aard van de Velsenaar en die bevalt me prima. Misschien omdat ik de eerste dertig jaar van mijn leven in Zandvoort woonde en de Zandvoorters ook direct, open en hartelijk zijn, zodra ze jou een beetje kennen. Ikzelf ben een open boek, soms wel wat té open, een soort rondslingerend dagboek zonder slotje. Maar ik ben gelukkig geen Haarlemmer. In dit kader durf ik toch te zeggen: Doe eens normaal, man!

Hoer

Er was eens een vader, die met bewondering zijn jonge dochter bekeek, toen zij 's morgens in haar gloednieuwe hotpants de woonkamer binnen kwam. De nieuwste mode in 1971. Het meisje was apetrots op haar nieuwe kledingstuk. De vader was trots op zijn dochter en complimenteerde haar met de woorden:
"Je zou een goede hoer kunnen zijn!"
Geen van zijn kinderen heeft het zijn loopbaanadvies opgevolgd.

Misbruik

2011 was een jaar waarin de kwetsbaarheid van jongeren volop naar boven kwam. Robert M. werd ontmaskerd, het seksueel misbruik binnen de Katholieke kerk kwam naar buiten, een meisje werd vermoord door haar buurman, een moeder vermoorde haar vier babies, een vader gooide zijn peuter uit het raam. Nederland koestert haar kinderen, verwent ze en gunt ze alles, op een aantal individuen na. Mensen die juist in de situatie verkeren, dat kinderen ze zouden moeten kunnen vertrouwen. Een crèche medewerker, een pastoor, een buurman, een zwemleraar, een vader en een moeder.

     Het gevaar voor kinderen komt zelden van de straat, zelden van de groepen, die veel mensen zo beangstigend vinden, zoals daklozen of hangjongeren. Ouders zijn bang wanneer hun kind alleen over straat fiets, maar zijn gerust als hun kind zich in een huis bevindt van een bekende, ofschoon de meeste verkrachtingen juist daar plaatsvinden en de agressor vaak een bekende is.

     Toen ik een jaar of 13 was, ging een vriend van mijn ouders mee op vakantie. Arnold was een klein, bol mannetje met een enorme knevel, een arrogant loopje en een harde stem. Een mannetje, dat ik nu een behoorlijk frustratie zou toedichten. Arnold had het op mij gemunt. Hij was altijd aardig en gaf me veel complimenten. Van die dingen, waar je op die leeftijd erg gevoelig voor bent. In die tijd noemde je meiden van mijn leeftijd ‘bakvissen’ (te jonge vissen, die worden teruggegooid in zee). Geen kind meer, maar ook nog lang geen vrouw. Tijdens de vakantie bleek dat Arnold daar geen boodschap aan had. Op momenten dat mijn ouders elders waren, kwam Arnold naar ons tentenkamp en begon zijn praatjes over hoe mooi ik was, of ik wel eens een vriendje had gehad, of ik wel eens had gekust, of ik wilde weten hoe dat voelde, "Zullen we een kusje doen", waarbij hij mij tegelijkertijd streelde. Gelukkig had in een tweelingzus, die nooit ver van mijn zijde week en dus werd Arnold met regelmaat gestoord in zijn amoureuze praatjes.

     Ik wist dat het niet deugde, maar tezelfdertijd voelde ik me groot. Dat wat meisjes van die leeftijd allemaal wel hebben, denk ik: de aandacht van een man doet je groeien, bewijst dat je nu écht vrouw gaat worden. Wat voor minkukel dat dan is, lijkt bijna niet uit te maken. Nee, ik was nog net zo wijs, dat ik niet op zijn avances inging. Na enige tijd maakte het me kwaad en trachtte ik hem te ontlopen, maar iedere dag zat die man weer bij ons aan tafel. Ik begon hem te pesten en te bespotten, wat weer de boze reacties van mijn ouders uitlokte. Ik vertelde hen niets.

     Ongeveer een jaar of anderhalf later belde Arnold mij op. Hij vroeg me, of ik foto’s wilde maken. Waarvan? “Nou,” vertelde hij “Marjolein, mijn broer en ik vrijen met elkaar en we zoeken iemand, die daar foto’s van kan maken. Jij zou daar prima geschikt voor zijn.” Ik was razend en vertelde het mijn moeder. Ik hoorde haar aan de telefoon met Marjolein praten: “Dat zijn geen voorstellen, die jullie moeten doen. Daar is ze nog veel te jong voor.”

     Een week of wat later kwam ik thuis van school en trof Arnold op de bank aan. Het bloed steeg naar mijn hoofd. Ik begreep niet, hoe mijn ouders zo’n vent te vriend konden houden.

     Het was niet de enige ervaring die ik opdeed met viespeuken. Een andere vriend van mijn vader presteerde het in dezelfde periode om me ineens in mijn kruis te grijpen, toen we samen een lp uitzochten. Ook hij bleef gewoon bevriend. Zijn schoonzoon zou me jaren later in mijn eigen vestibule hard en ongewenst op mijn mond zoenen. Een baas van mijn werk dacht, nadat hij mij na overwerk naar huis had gebracht, meteen het bed met me in te kunnen duiken. Ik heb hem met veel kracht en moeite de deur uit gekregen. Ik was toen al getrouwd. Hij werd ontslagen.

     De gevaren voor meisjes liggen om de hoek. Als ze geluk hebben, zoals ik, dan zijn ze mans genoeg om de leugens te onderkennen, of zich los te rukken. Helaas lukt dat veel meisjes niet. En laat ik de jongens niet vergeten, die in de vorige eeuw massaal zijn misbruikt en met hun verhaal nergens heen konden.
     Doel van dit verhaal: let op de kleine signalen. Ze zijn er absoluut. En neem een kind serieus.

Blijven LEVEN

Van zes uur lang achter een computer word ik moe en koud. Zelfs na het eten wilde ik niet onder het wollen dekentje vandaan, dat voor dit soort kou aanvallen altijd over de leuning van de bank hangt. Suiker mag dan nog wel eens helpen en de enige snoepjes die ik kon vinden waren chemische banaantjes, die Ernst ooit kocht om niet te roken. Dat doet hij allang weer, maar van die bananen kan hij niet meer afblijven.

        Na een aardige aflevering van NCIS ga ik naar bed, voor de zekerheid maar met vriend Maalox (pseudoniem voor Dhr. Zuurremmer), want ik weet natuurlijk al lang dat tien banaantjes snoepen niet bepaald verstandig was. Net als ik in slaap dreig te vallen bewijzen de kleine loeders hun geniepigheid. Ze zien er uit als lieve vriendjes, maar dat zijn het niet, weet dat! Ze beraamden samen een opstand en hun protest bereikt probleemloos mijn buis van Eustachius. Ik stuur Maalox er weer op af en na een half uur denk ik de opstand onder controle te hebben. Ik had Kadhaffi moeten sturen, maar...Slapend zak in onderuit en weer nemen de loeders het heft in handen, tot drie keer toe. Dan heeft Maalox ze eindelijk vernietigd: om half zes 's ochtends.
        Een beetje boos zie ik de volgende avond een reclame van Rennies, waarin wordt beweerd, dat zij maagzuur omzetten in water en lichaamseigen stoffen. Maagzuur is ook een lichaamseigen stof. Vandaar dat Rennies bij mij niet helpen. Maar op tv zie ik mensen na een Rennie gelukzalig ademhalen. En door een lepeltje Gaviscon ga je weer snel zingen. Toen vriend Maalox eens met vakantie was, haalde ik Gaviscon noodgedwongen maar in huis. Behalve dat hij de opstand in mijn maag niet te lijf ging, wilde mijn echtgenoot ook ineens elders slapen. "Je stinkt naar rotte eieren," zei hij.

buismaag

        De eerste aanval vanuit mijn maag zal ik nooit vergeten. Stikkend, hoestend en proestend leek het, of ik door de zuurdemonen van binnenuit werd gewurgd. In paniek probeerde ik telefonisch een (toenmalig soort) echtgenoot te bereiken, maar dat lukte niet. Twee uur later zat ik in shock te bekomen van de door mij overwonnen moordaanslag. Door de jaren heen heb ik geleerd, wat wel en niet te doen, maar helemaal over gaat het niet. Dat komt vooral omdat ik wil genieten van het leven en wijn, sigaretten, noten, kool en veel ander eten niet wens te laten staan. Je moet wat voor de geneugden des levens over hebben. Dat was toch ook waar het in 2003 allemaal om draaide: blijven LEVEN.