Sporen we nog wel in Nederland?

Een agent heeft 1000 euro schadevergoeding gekregen, omdat hij door een man werd gedwongen een moeilijke keuze te maken: ofwel zichzelf beschermen tegen de pijl en boog van de man en deze in zijn been schieten, of kiezen voor het wel en wee van de man met de boog. De agent schoot de man in zijn been. Dat was voor de agent kennelijk een hele nare ervaring. 1000 euro moet hem over zijn trauma heen helpen. Als eerste vraag ik me af, hoe geld je over trauma's kan heen helpen. Direct daarop komt toch de vraag, waarom de agent agent is geworden. Is het niet voor de hand liggend, dat indien je een dienstwapen op je heup hebt hangen, je dit wel eens zou moeten gebruiken? Waarom hangt het er anders? Dan rijzen nog meer vragen: waar zou de agent zijn traumageld moeten halen, als hij man met boog (per ongeluk) had gedood?
        En ik kan nog veel meer vragen stellen, zoals: wat bezielt een rechter, om deze agent in het gelijk te stellen. Wat voor precedent schept deze mallotige vertoning. Ik zie het al voor me: een nieuwe Europese wet. Of nog erger: schieten politie, dan kan je flink rijk worden. Ik kan me niet voorstellen (en hoop het ook niet!) dat er veel agenten zijn in Nederland, die zich achter deze flauwekul scharen.

...past ons allemaal?

Een flink aantal jaren geleden alweer zette ik mijn dochter (met verstandelijke beperking en autisme) met de auto af bij haar vader. Ze was erg kwaad, waarover weet ik allang niet meer, en huilde en vloekte. Ik stopte op een brede stoep naast een fietspad, stapte snel uit om haar vader te halen bij een pand 10 meter verderop. In alle haast vergat ik de handrem en mijn auto zeulde slakkig tegen een lantaarnpaal, nog net voordat ik de handrem te pakken had. Ik snelde weer richting vader, maar die had ons al gezien en kwam naar ons toegelopen. Dochter kwam de auto uit en samen kalmeerden wij haar. Op het moment dat ik weer in mijn auto wil stappen, stopt een politieauto met twee agenten voor mij. Ik leg hem uit dat ik even mijn dochter moest afleveren bij paps en verontschuldig me voor de plek waar ik de auto heb neergezet.
        "U heeft een lantaarnpaal aangereden," zegt een agent. Ik ben verbaasd dat hij dat weet, maar ik geef het toe. "Nou, aangereden is een wat groot woord, " zeg ik nog, 'ik tikte hem even aan." Controle. Inderdaad, er is geen enkele schade. Paps heeft het even gadegeslagen en roept me toe, dat hij er met dochter vandoor gaat. "Waar gaat u heen?" vraagt de agent. "Naar huis," zegt paps met dochter aan zijn hand. "Nee, u blijft hier!" zegt agent. "Wie is dat meisje?" vraag agent. "Mijn dochter, onze dochter," antwoordt paps. "Kunt u zich legitimeren?" vraagt agent. "En waarom zou ik dat doen?" vraagt paps. "Omdat ik dat wil," zegt agent autoritair. En dan naar mij: "En u blijft ook hier!". Het wordt een woordenstrijd. De agenten blijken gebeld door omstanders: Een vrouw met verhit hoofd verlaat de auto, die tegen een lantaarnpaal rijdt, met daarin een huilend meisje. Vervolgens holt de vrouw naar een pand verderop. Kenteken, merk auto, dit deugt niet, hier wordt een kind ontvoerd!
        De agent gedraagt zich, ook na herhaalde uitleg van hetgeen gebeurde, uitermate onbeschoft. Als dochterlief naar de vriendin van paps wil lopen, wordt zij twee maal grof teruggeroepen "Nee! Jij blijft ook hier!" Dan is dochter zo volledig over haar toeren dat zij een spurt neemt langs een redelijk drukke weg en de stad in holt. Paps stuurt een vloek richting agent en gaat achter onze dochter aan. Naar mijn gevoel duurt het eeuwen, voordat hij haar weer gevonden heeft. Intussen weiger ik me te legitimeren. Ik kan me niet eens legitimeren, want ik heb voor het korte afzetritje geen tas meegenomen. Als paps met dochter terug is, weiger ik nog met de agent te praten. Ik neem afscheid van mijn dochter, stap in mijn auto en rij weg.
        Een paar dagen later dien ik een klacht in bij de politie. Ik mag op het bureau komen en mijn verhaal doen. In een volgend bezoek aan het bureau hoor ik de verklaring van de agent, die overigens niet in staat was erbij te zijn. Een flauwekul verhaal, heerlijk verdraaid. Ik realiseer me dat ik dit nooit kan winnen. Op een volgende uitnodiging, inmiddels al maanden later, reageer ik niet meer.
        Misschien was dat dom. Misschien had ik wel een schadevergoeding kunnen eisen. Waarvoor? Het heeft jaren geduurd, voordat ik mijn dochter zover had, dat ze politieagenten weer een beetje vertrouwde. Dat kwam omdat wij een buurman hebben, die bij de politie is. Op een straatfeest stelde ik de man, in burger, aan haar voor. Hij was heel aardig en stelde haar allerlei vragen. Thuisgekomen vroeg ze me nog ettelijke keren, of hij echt 'politie' was, want dat kon ze zich toch niet voorstellen. Ik kon het haar pas echt bewijzen, toen ik een foto van hem liet zien in uniform.
        Anderzijds, was mijn meisje eerder de politie gaan vertrouwen als we 1000 euro op haar rekening hadden kunnen storten? Ik denk het niet.