Thomashuizen

In het kader van de wens tot uitroeiing van het PGB vanwege (veel) fraude, kwamen de media gisteren met het bericht, dat Thomashuizen PGB gelden gebruiken voor de financiering van de huisvesting. Dit zou de bedoeling niet zijn. Huisvesting wordt daarmee niet als onderdeel van de zorg meegenomen. Misschien is dit wel de grootste miskleun in de zorg.
   Wij weten allemaal, dat ziekenhuizen de afgelopen decennia hun uiterste best hebben gedaan, om de inrichting gezelliger te maken, voor zover dat kan. Een aangename omgeving is van cruciaal belang voor het welbevinden van een mens en dus voor zijn herstel. Kinderafdelingen doen er alles aan om kleur en gezelligheid te creëren, zodat de patiëntjes zich enigszins op hun gemak voelen.
   Zodra we naar de permanente zorg voor verstandelijk gehandicapten overstappen, dan geldt die wens kennelijk niet meer. De huisvesting moet goedkoop en dus zijn de panden vaak kil en zakelijk gebouwd of matig opgeknapt. Alles in aanwezig en daarmee is de kous af. Het concept 'Thomashuis' wijkt hier volledig van af. De Thomashuizen bevinden zich in mooie panden, waarin acht (slaap)kamers voor de cliënten aanwezig zijn en verder gezamenlijke voorzieningen, zoals woonkamer, eetkamer, keuken en badkamers. Daarnaast hebben de beheerders ook een volwaardige eigen woning in het pand. Zij wonen bij de cliënten. Het laatste woord zou ik beter kunnen vervangen door 'familieleden', want allen bij elkaar vormen zij de 'Thomas-familie'.
   Na enkele jaren verblijf in andere instellingen, verhuisde mijn dochter drie jaar geleden naar het Thomashuis in IJmuiden. Van een paar kleine eengezinswoningen in Nieuw-Vennep, die binnen met elkaar verbonden waren en een vreemd doolhof maakten van gangen en trappen, verhuisde ze naar een kapitaal pand op de Koningin Wilhelminakade. Toen ze voor het eerst de hal inkwam, glunderde haar hele gezicht. Dit was eindelijk een woonhuis, geen instelling. Op de trap lag zelfs een mooie rode loper en in het raam zat glas-in-lood. Een woonkamer met leuke grote banken, een grote houten eettafel, een ruime eetkeuken en een gezellige erker met chaise longue en planten.
   Die glunderende blik na de eerste stap over de drempel zal me altijd bij blijven. 'Moeder overste' Bianca Kaptijn straalde net als het pand de warmte uit, die hoort in een thuis. Een vrouw, die met hart en ziel haar enorme zware taak uitvoert, want het is niet niks om (op twee 'vrije' dagen en vakanties na) elke dag acht verstandelijk gehandicapten en een eigen tiener om je heen te hebben. Ik werd van mijn enige eigen vaak al heel moe. Mijn dochter kreeg er weer een echt thuis en werd veel rustiger. Geen wisselende begeleiders in ploegendienst, geen (koel)kasten op slot, maar een gewoon gezinshuis, waar de aandacht en de begeleiding op niveau 'moeder-kind' werden gegeven.

   Of deze huisvesting wel of niet gedeeltelijk uit een PGB wordt betaald, dat zal me een zorg zijn. Als dat niet uit een PGB mag, dan zal de overheid een andere pot moeten maken voor deze huisvesting, want het zou schandalig zijn, als het concept 'Thomashuis' moet verdwijnen. Dat zou veel 'families' bijzonder ongelukkig maken.
   Mijn dochter betaalde ongeveer € 300 huur per maand. Niet veel, de faciliteiten in overweging nemend. Voor de meeste kamers met gebruik van... betaal je € 450 of hoger (en dan hebben we het over IJmuiden!)  Een hoger bedrag zou de Thomashuis-bewoner niet kunnen betalen (vanwege de hoogte van de Wajong uitkering) omdat iemand niet voor huursubsidie in aanmerking komt als het gehuurde niet volledig zelfvoorzienend is (badkamer, keuken), maar aan een eigen keuken hebben de gehandicapten in het Thomashuis niets. Een badkamer delen zij doorgaans met z'n tweeën of drieën. Welk gezin niet? Regels in Nederland zijn zo star, dat enige afwijking van het geijkte direct problemen oplevert en mensen buiten de boot vallen. Zo ook met Thomashuis-bewoners.
   Alvorens dan ook de Thomashuizen aan te vallen op oneigenlijk gebruik van PGB gelden moet men zich eerst afvragen, of de warme omgeving die de huizen bieden al dan geen vorm van 'zorg' zijn. Naar mijn mening begint zorg daar juist en is het welbevinden van de bewoners het uitgangspunt. Ik stel het anders: wilt u uw kinderen graag opbergen in een kille klinische instelling, waar van 7.00 uur tot 15.00 uur een begeleider aanwezig is, die zijn/haar dienst dan overgeeft aan de volgende begeleider, die vervolgens weer plaats maakt voor de nachtdienst?