Leuke reacties!

Zes berichten op facebook, waaronder twee van vriendinnen, die mijn blog leuk vinden. Dat doet me goed. Ik vraag me namelijk wel eens af, waarom ik schrijf, behalve dan dat ik het niet kan laten. Het laatste heeft te maken met een chaos in mijn hoofd. Er komt via kranten en televisie heel veel binnen waarover ik moet of wil nadenken, maar zonder mijn blog blijft iedere persoonlijke conclusie, iedere mening en ieder gevoel in dat hoofd zitten. Het wordt er eenvoudig te vol en dan ontstaat er chaos.
        Een alternatieve optie is een dagboek, dat is waar. Dan verveel ik niemand met mijn gedachtegang en kan ik bovendien nog eens flink vloeken ook, roddelen over mensen of uit mijn nekharen l...leuteren. Ik kan dan beginnen met 'lief dagboek' om vervolgens president Assad van Syrië dood te wensen, omdat hij weer 97 doden op zijn geweten heeft en 100 gewonden de toegang tot ziekenhuizen heeft ontzegd. Maar zo'n dagboek zou me nog meer frustreren, omdat het geen werkelijke uitlaatklep is. Het verdwijnt iedere dag weer in een laatje en tegen de tijd dat Anna of Lina het erven weten ze allang niet meer wie Assad was. Tenminste, ik hoop dat ik zolang leef.
        Is het narcistisch om een er een blog op na te houden? Waarschijnlijk wel. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Ik hoop namelijk dat mensen het lezen en dat het ze op de een of andere manier aan het denken zet. Misschien ook wil ik laten zien hoe ik in de wereld sta, ofschoon ik best weet, dat er een heleboel mensen zijn, die net als ik in de wereld staan. Mensen die gruwen van de dagelijkse kost is de krant. Die zich hopeloos voelen, als ze de narigheid lezen die mensen elkaar aan doen, maar ook de narigheid die door aardbevingen en noodweer worden veroorzaakt.
       Goed, ik leg me erbij neer: ik ben narcist, misschien daarbij nog wel betweter en ontzettend eigenwijs (dat was al eerder bekend). Vergeef mij mijn zonden, maar blijf vooral lezen, want zonder publiek is het niet leuk om narcist te zijn.