Mishandeling

Drie jaar na de dood van Michelle Mooij uit Alkmaar wordt het dossier weer geopend. Is er toch geen sprake van zelfmoord, maar van moord? Met stijgende verbazing lees ik vanochtend een halve pagina krant, waarin het laatste levensjaar van Michelle wordt beschreven. De enige normale personage daarin is haar hartsvriendin. Niet alleen de aan coke, drank en andere rotzooi verslaafde vriend Ian, maar ook politie en ouders en Michelle zelf komen op mij over als redelijk gestoord.
   Het is bekend, dat mishandelde vrouwen vaak niet loskomen van hun agressor. Het lijkt wel of er een soort genoegen zit in een afranseling. Een psycholoog kan daar ongetwijfeld meer over vertellen, maar ik denk dat er een stukje oermens in sommige vrouwen aanwezig is, dat verlangt naar de brute kracht van een man, de onderdanigheid en daarmee een vorm van seksuele opwinding. Het begint met een kleine terechtstelling en groeit langzaam uit tot regelrechte mishandeling. De vrouw groeit als het ware in het proces, verlegt steeds grenzen en schijnt de onderdrukking nodig te hebben, als een verslaving, letterlijk.

   Michelle is een voorbeeld van zo'n vrouw. Was, want ze is dood. Of het moord of zelfmoord was, dat maakt in dit verhaal niet uit. Het was een leuke meid, mooi en kansrijk, die op de een of andere manier ontvankelijk werd voor een vorm van agressie. Was ze een klerk tegen het lijf gelopen, die van sm seks hield, dan had ze misschien nog een lang en prachtig leven in latex en met zweepjes kunnen doorbrengen, maar nu is het te laat. Is dit een grove stelling? Ik denk het niet. Het getuigt absoluut van masochisme, als een vrouw iedere keer terugkeert naar een man, die haar aftuigt. Soms moet je de zaken knalhard benoemen.
   Privé rechten zijn een waardevol goed waarvan wij vinden, dat die absoluut niet geschonden mogen worden. Toch bestaat er zoiets als 'een gevaar voor zichzelf en/of voor de maatschappij'. In welke situaties mag je ingrijpen en de privacy van een persoon doorbreken? Ik denk dat dit een belangrijke vraag is, waarop de politiek antwoord zal moeten geven. Tot nu toe is het altijd de agressor, die door arrestatie in het gevang komt of tbs krijgt opgelegd, maar het slachtoffer dat keer op keer terugkeert naar haar dominante, agressieve vriend of man, gaat vrijuit. Dat het ziek is, om jezelf steeds weer aan mishandeling bloot te stellen, is wel een publieke opinie, maar niemand doet er iets mee. Er bestaat geen verplichte therapie, geen verplichte opsluiting. Het slachtoffer oogst medelijden, ondanks het feit, dat het slachtoffer zich vrijwillig aanbiedt voor verdere mishandeling. De consequenties zijn voor de maatschappij.
   De vraag is, wie er fouter is. Iemand die zich als boksbal aanbiedt, of degene die daar gebruik van maakt? Mogen we mensen tegen zichzelf beschermen? Ik vind van wel. Ik stel Michelle even als mijn eigen dochter voor. Ook zij is volwassen. Zie ik haar afgeleiden in een zelfde situatie, dan wil ik als ouder de hulp van de overheid om het proces te stoppen, maar daarvoor zijn geen middelen en zijn ze er wel (iemand ontoerekeningsvatbaar verklaren en/of onder bewind stellen), dan zijn dat moeilijke en langdurige processen. Voor jonge vrouwen als Michelle (en wellicht ook voor andere doelgroepen) zou een wet in het leven kunnen worden geroepen om iemand onder tijdelijk bewind te stellen en verplicht therapie te laten volgen, ondanks het feit, dat er geen sprake is van enige wetsovertreding. Zo kan een meisje of vrouw allereerst beschermd worden tegen zichzelf. Noem het een inkeer-periode, een  afkicktherapie. Het kan niet duurder zijn dan een moordonderzoek van het politieapparaat, de detentie en/of tbs van de dader. Ook zou het OM, bij genoeg bewijs, zelf de verdachte moeten kunnen aanklagen. Het is te gek voor woorden, dat mensen zoals Ian ongestoord hun gang kunnen gaan, omdat de verslaafde vrouw geen aangifte doet. Een dergelijke geest beperkt zich niet tot de mishandeling van een individu, maar is een gevaar voor de hele samenleving.
   Mag ik de ouders van Michelle nog gestoord noemen? Misschien niet. Misschien stonden ze, meer dan uit het verhaal naar voren komt, met hun handen in het haar. Ik stelde me tijdens het lezen van het verhaal de vader van mijn dochters voor. Ik weet dat hij bij de eerste mishandeling van een van die meiden direct de vent met een paar maten zou hebben opgezocht en een afranseling zou hebben gegeven, die hem zijn leven was bijgebleven. Waarschijnlijk zou ik voorop lopen. Dat is een normale reactie, als je van je kinderen houdt. Maar het zou niet nodig moeten zijn, om geweld met geweld te vergelden en herhaling te voorkomen.