"Zo'n oud Turks huis in een klein dorp. Wit met een pannen dak, een veranda en een stuk tuin eromheen, dat zou ik wel willen huren."
"Ik heb laatst in Inlice zo'n huis gezien. Ik dacht nog, dat is nou een perfect huisje en geweldig voor de honden, antwoordt Wilma.
"Echt? Zullen we gaan kijken?"
Een half uur later, ongeveer drie uur, zitten we in de auto en rijdt Ernst ons naar İnlice. Het is even zoeken, want Wilma kwam er toevallig langs, omdat ze verkeerd was gereden.
"Nee, we moeten hier terug. Volgens mij was het dat huis," en ze wijst naar een klein wit huis met rood pannendak.
We stoppen voor het hek, op een onverharde landweg. We lopen om het hek, dat met een hangslot is afgesloten. Het is een klein, traditioneel huis met veel grond erbij. Op een lager gedeelte lopen drie schapen. Wilma staat een minuut of vijf later met een paar mannen te praten.
"Dit huis wordt niet verhuurd, maar dat daar verderop wel. Daar moet alleen veel aan gedaan worden."
"Kunnen we daar kijken?"
Ze vraagt het de mannen, die direct op weg gaan. Het huis is inderdaad niet af. Het dak lekt volgens de mannen en de meeste muren zijn niet gestuukt. De bovenverdieping is van buiten met een trap bereikbaar. Die is 'nieuw', in die zin, dat hij niet zo oud is als het onderhuis. Dat heeft, als we door de ramen kijken, nog de o
