Het christelijke lijden

Paus Benedictus XVI beweert dat euthanasie, abortus en het homohuwelijk bedreigingen zijn voor de vrede. Is hier van een vorm van Alzheimer sprake? Ik weet toch zeker dat homohaat een bedreiging is voor de vrede en dat een huwelijk doorgaans staat voor liefde (tenzij het te lang duurt, maar dat zal hij als katholiek niet bedoelen, toch?)
   Euthanasie ontneemt het basisrecht op het leven, zegt de XVIde ook, maar hoe zit het dan met het basisrecht op de dood? Voor dat recht van leven heeft niemand zelf gekozen, dat deden hun ouders voor hen, maar het recht om dat te beëindigen is er dus niet? Vreemde zaak.
   Goed, tegen abortus, daar kan ik nog inkomen. Een kwestie van overtuiging, maar wat het met wereldvrede te maken heeft, dat ontgaat me volkomen.
   Ik meen te weten, dat ik me niets kan herinneren van mijn verblijf in de buik van mijn moeder. Zeker niet, toen mijn hersens nog niet waren volgroeid, toen ik als visje ronddobberde. Ik zou er veel moeite mee hebben, om een begin van leven weg te laten halen, want zodra ik wist dat ik zwanger was, groeide er een band met dat prille wonder. Volgens mijn zwangerschappen had ik vier kinderen moeten krijgen, maar nummer twee hield na twaalf weken op met leven en nummer vier (Anna is er stellig over: haar tweelingbroertje), gaf het na een paar maanden ook op. Omdat ik me altijd heb afgevraagd welk geslacht die twee zouden hebben gehad, heb ik ze kennelijk toch altijd als kinderen beschouwd. En daarom denk ik niet, dat ik ooit over zou kunnen gaan tot abortus. Dat hoeft nu ook niet meer, zou je denken, maar dat ligt niet zo voor de hand, want juist in de overgang kunnen er rare dingen gebeuren. Zou ik dan het enige kind van Ernst kunnen laten aborteren? Nee, en dus pas ik heel goed op, want ik heb al moeite met het idee dat ik eens oma zou worden, laat staan met oma van mijn eigen kind.
   Terug naar die paus. Wederom komt hier het christelijke lijden als zaligheid naar boven. Zie af van al die dingen die dingen, die het lijden verzachten, maar lijd vooral en heftig! Als je homo bent, trouw dan hetero en blijf je leven lang ongelukkig of belazer je partner achter zijn/haar rug. Als je ongewenst zwanger bent, neem dan lijdzaam de zorgen van het kind op je, ook al spoor je niet als moeder, ook al heb je de pest aan het kind van je verkrachter, of wat dan ook. En als je doodziek bent, lijd dan vooral, omdat je pijn hebt of niets meer kan.
   Maak, mensheid, van lijden uw deugt! Waarom? Ik zou het niet weten, maar dat kan die paus misschien wel uitleggen, net zoals hij dat kan met het krijgen van een hiv besmetting. Voor zover ik nu begrijp leidt lijden tot vrede! Halleluja!
   Ik had een christelijke schoonmoeder, die ook altijd vreselijk leed en daar een goede deugd van maakte, door het met flauwe grapjes eeuwig over al haar kwalen te hebben ('Ik lig altijd wakker 's nachts, maar ik lig er niet van wakker, hoor.'). Ze was tonnetje rond en had reuma, maar geen haar op haar hoofd die een taartje liet staan. Haar knieën en enkels deden natuurlijk altijd pijn, omdat ze dat gewicht moesten torsen, maar stel je voor dat ze er iets aan deed ('Het gaat wel over voordat ik een jongetje ben.')! En dan had ze weer Ménière, staar, en weet ik het wat, wat allemaal theatraal aan de man werd gebracht. Toen ze stervende was, vroeg ze haar familie of ze haar vergaven, dat ze wilde sterven. Ze was moe en kon niet meer. Volgens mij doet zelfs een paus zoiets absurds niet, maar zij wel. Alsof ze een keus had. Of wat verwachtte ze? Dat we haar zouden manen om te stoppen met sterven? Nee, het ging om dat lijden. Dat lijden, haar grote deugd, moest ons vooral worden ingewreven. Zij had haar leven lang geleden voor ons!

"Want hiertoe zijt gij geroepen, daar ook Christus voor u geleden heeft en u een voorbeeld heeft nagelaten, opdat gij in zijn voetstappen zou treden." (1 Petrus 2:21). Het zal allemaal wel, maar die bullshit verziekt wel de vrede, al sinds ver voor de kruistochten.

Weerbaarheid

Met het verkondigen van een mening over de recente twee zelfmoorden naar aanleiding van pesten, begeef ik me op gevaarlijk terrein. Voor ik daarom verder ga, moet ik als eerste stellen, dat het bijzonder triest is, dat iemand zo ongelukkig is in zijn leven, dat hij of zij kiest voor de dood. Ook voor de nabestaanden van, in dit geval jonge mensen, is het verlies vreselijk. Ouders houden van hun kinderen en doen in alle gevallen hun uiterste best om een goede ouder te zijn en veel liefde te geven. Dat staat, met enkele uitzonderingen natuurlijk, buiten kijf.

   Het is juist die liefde, die wij als ouders tegenwoordig zo overvloedig aan onze kinderen willen geven, waardoor het vaak naar mijn mening helemaal mis gaat. Moest mijn vader als jonge knul nog staand zijn avondmaaltijd nuttigen (1920-'30), wij koken vooral dat, wat onze kinderen lekker vinden. We willen laten weten, hoeveel we van ze houden en we passen ervoor de strenge ouders te zijn, ambiëren juist een vriendschap. We vragen onze kinderen daarmee om vooral niet de pest aan ons te hebben, zoals wij dat hadden aan onze ouders, als ze ons zaken bot verboden. Streng zijn past niet meer in deze tijd. We overleggen, zelfs al met peuters, over het waarom van het 'nee', want we willen dat ons kind begrijpt, waarom iets niet mag.

   Dat overleg kan je op een bepaalde leeftijd vergelijken met het overleggen met een hond, waarom hij niet op de bank mag liggen. Het brein van het kind is nog niet in staat om begrip op te brengen voor een verbod, net zo min als die hond. Maar ook als kinderen ouder worden, is overleg meestal niet doeltreffend, want argumenten kunnen altijd worden weerlegd. De huidige puber is niet meer de onmondige uit medio de vorige eeuw, maar is een volleerd debater, die zijn argumenten allemaal op onder ander de tv heeft langs zien komen. Met onze overmatige liefde staan we machteloos tegenover deze puberkracht. De corrigerende tik mag niet meer, ongenuanceerd huisarrest is belachelijk. We moeten alles met argumenten omkleden en deugen die niet in de ogen van de puber, dan staan we met lege handen.

   Maar onze liefde doet nog meer kwaad. Wij willen onze kinderen tot het uiterste beschermen tegen alle gevaren en het kwaad van de wereld. Vooral het eerste kind heeft daar meer last van dan het tweede of derde. Ons kostbare bezit mag niets overkomen, maar komt er nog een kostbaar bezit, dan moeten we onze aandacht verdelen en worden we wat makkelijker. Het is mij opgevallen, dat met name enig kinderen vaak last (en soms ook de lust) hebben van de overmatige zorg van de ouders. Dat loopt uiteen van ouders, die veel te veel de school bezoeken, om elk wissewasje voor hun kind te willen oplossen, tot ouders die voortdurend op school zijn om hun kind in de gaten te houden en meegaan met schoolreisjes om hun kind niet uit het oog te verliezen. Dan zijn er de ouders, die het leven van hun kind volledig inrichten. Die bepalen wanneer er huiswerk wordt gemaakt, welke sport of muziek wordt aangeleerd, wanneer er tv gekeken mag worden en die thuiskom tijden hanteren, die niet passen bij de leeftijd. Het kind bevindt zich dan in een korset dat de ruggengraat recht houdt, maar als het even wordt afgelegd, dan zijn de spieren te zwak om rechtop te blijven staan.

   Het is onze plicht als ouders om kinderen klaar te stomen voor hun volwassen leven. Daarbij hoort ook zelfredzaamheid. Als wij onze kinderen voortdurend behoeden voor ieder gevaar, of dat nou leidt tot een open knie of slechte schoolprestaties, dan zal een kind nooit weerbaar genoeg worden. Ja, er zijn rot mensen op de wereld, rot kinderen, rottige gevaren die op de loer liggen, maar die horen allemaal bij het leven. Een kind moet de kans krijgen om stapsgewijs met die narigheid te leren omgaan. We mogen onze kinderen niet voorspiegelen, dat de wereld zo is als de geborgenheid van de huiskamer en dat er altijd een ouder is, die het voor ze op zal nemen. Een kind moet zelf in staat zijn problematiek het hoofd te bieden.

   Wat een enig kind mist is vooral de wisselwerking met andere kinderen in het gezin. Net als een nest jonge honden vechten kinderen met elkaar om een plek, om een stuk speelgoed of wat dan ook. Het is een spel met geliefden, maar het bereid een kind voor op de toekomst, waarin het de vaardigheden nodig heeft voor de echte strijd met vreemden. Ik was vroeger de slijmbal (beugel), mijn broer de flapoor (ja, hele grote!) en mijn zus de schele (ook nog toen ze al geopereerd was). We scholden elkaar uit, we sloegen op elkaar in en we treiterden elkaar, maar als iemand anders mijn zus schele noemde, dat ramde ik erop. Dat ging te ver! Wat Jupiter vermag... Buitenshuis waren wij één front.

   In Amerika maaide een volwassen man ooit zijn hele familie neer. Later werd bekend, dat het in die familie uit den boze was om ruzie te maken of boos te zijn op elkaar. Alles moest in vrede worden opgelost. Een onvertogen woord was er niet bij. Zijn opgekropte woede leidde uiteindelijk tot de massamoord  (uit: Inleiding in de kinder- en jeugdpsychiatrie). Maar in een ander geval had het ook tot zelfmoord kunnen leiden. Met het gevoel, dat de slechte wereld het op 'mij' heeft voorzien, zal de eenzaamheid enorm zijn. Een kind dat uit een (te) liefdevol nest komt zal moeilijk kunnen omgaan met kritiek of pesterij en een overgevoeligheid tonen. Hier vanuit gaande zou het voorkomen van de zelfmoord van een kind niet moeten liggen bij het aanpakken van het pesten, maar juist bij het weerbaar maken van kinderen, die daar last van hebben. Ook is het wenselijk om een onderzoek te starten naar de situatie van kinderen, die worden gepest. Hoeveel andere kinderen zijn er in het gezin? Zijn de ouders overbezorgd? Laten de ouders de kinderen genoeg vrijheid voor zelfontplooiing of trachten zij het kind zoveel mogelijk te isoleren van de huidige ('verdorven') maatschappij?

   Nog even terug naar mijn vader. Ook hij was enig kind en werd gepest. Hij was een einzelganger, een boekenwurm en las al kranten toen hij vijf jaar was. Hij werd directeur van een bureau, maar als er problemen waren, dan kreeg hij last van zijn maag en bleef in bed. Mijn moeder had het altijd direct door en belde dan naar 'Jacobs' (adjunct) en vroeg wat de problemen waren. Als volwassene werd mijn vader gezien als een interessante aardige man, behalve thuis. Daar durfde hij zijn scepter te laten zwaaien.

   Ik zie een meisje voor me, alleen op een lege vlakte. Ik voel haar eenzaamheid en haar angst om terug te keren naar de bewoonde wereld, waarin mensen naar haar schreeuwen. Ze heeft niets om mee terug te slaan, denkt ze, want ze heeft nooit geleerd hoe ze alle losse flodders in haar hoofd moet samenvoegen tot een machtig wapen. Dat is zo ontzettend zonde.

Grote Raaskallers

De schrik van Italië, Berlusconi, wil weer premier worden. Dat lag voor de hand: parlementaire onschendbaarheid en macht, iedereen weet dat Berlusconi de wet naar zijn hand zet. Meer woorden hoeven we aan de man niet te wijden, want deze zijn genoeg om duidelijk te maken, dat hij niets met een bevolking heeft en dat het wel en wee van Italië hem een parmaham zal zijn.

   Als Berlusconi zijn er nog velen op deze aarde, groot en klein. Het is spijtig dat ook in democratieën dergelijke mensen kansen krijgen. Dat is te wijten aan de mooie praatjes, hun charismatische uitstraling en de domheid van de kiezer om daar in te trappen. Daarbij stemmen vrouwen regelmatig op een 'mooie man' en mannen op hun lichtend voorbeeld met macht, geld en lef (in Nederland dus onmogelijk).

   Kranten smullen van mensen als Berlusconi. De ene na de andere uitspraak wordt vanwege zijn onzinnigheid of grofheid breed uitgemeten op het papier. Mensen als Berlusconi worden zo vaak geciteerd, dat zij bijna geen verkiezingscampagne meer nodig hebben. Dat doen de media gratis, want wat is er smakelijker dan een schandaal of leedvermaak? Wat bedoelt is als een schandpaal, mondt uit in pure reclame, want veel kiezers kunnen (zeker als het gaat om bijvoorbeeld economische opvattingen) niet bepalen wat zin of onzin is. En wat is de beste reclame? Naamsbekendheid. Blijf herhalen, blijf herhalen.

   Uit mijn kindertijd, toch al weer erg lang geleden, kan ik me merken herinneren als GREENSPOT (zonder prik) en BERDY: Nappa en suède kleding: Berdýýý...Berdýýý! En dan het dagelijkse: Het is één uur, dit is de radio nieuwsdienst, verzorgd door het ANP. Ik heb een waardeloos geheugen, maar alles wat werd herhaald, zit er nog prima in. En eh: Dat is snel! Ja, je weet het al: OVERTOOM, maar dat is van iets later. Wast door en door schoon? Juist, OMO.

   Terrorisme wordt maar door één ding gevoed: reclame. Als ergens een bom ontploft, komt het breeduit in de media. Als niemand erover zou berichten, zou geen enkele terroristische daad zin hebben, zeker niet als de opeiser ervan niet wordt genoemd. Moeten we dus de media wat dat betreft maar aan banden leggen? Misschien wel. Maar kan dat ook met politici als Berlusconi? Misschien wel. Media hebben formeel de plicht volledig te informeren en zullen dus ook politieke partijen gelijke kansen moeten bieden, maar je kan je afvragen, of dat ook gebeurt. De Telegraaf is een mooi voorbeeld van een dusdanige kleuring, dat je niet meer van objectiviteit kunt spreken. Kortom, ik raad de Italiaanse pers aan Berlusconi vooral dood te zwijgen.

 

   Nog een goede reden om dat te doen is wel, dat de man niets anders oplevert dan stomme verbazing. Dat geldt voor veel figuren in de wereld. Mensen die raaskallen kennen we allemaal. We laten ze doorgaans raaskallen en halen onze schouders op, maar zodra deze figuren zich op hoger niveau in onze samenleving bewegen, dan lijken we ze serieus te nemen en worden ze geciteerd in de krant. Laatst zei iemand: Ik eet geen groente, want ik wil afvallen. Kijk naar planteneters, die zijn allemaal dik: koeien, olifanten! De man houdt niet van groenvoer en had zijn argument gevonden. Misschien kan Diederik Stapel er nog iets mee, maar het lijkt me verder niet het vermelden in een krant waard. Doe je dat wel, dan zijn er ongetwijfeld mensen te vinden, die koeien en olifanten ook dik vinden en dus hun groente voortaan laten staan. Dat zijn die domme kiezers. Voor de idiotie van Berlusconi geldt hetzelfde, maar dat wordt wel gepubliceerd en dus krijgt hij ook kiezers, domme kiezers.

   Nog een laatste voorbeeld van hoe de media de kiezer kunnen beïnvloeden: de prognoses voor de laatste verkiezingen. In de laatste twee weken donderde de SP naar beneden, donderde GL verder naar beneden en steeg de PvdA boven verwachting. Dat had niets meer te maken met de programma's, maar alles met strategisch stemmen: zoveel mogelijk stemmen op de grootste partij aan de linkerkant, om maar vooral niet Rutte weer als premier te krijgen. Het resultaat van die strategie is inmiddels bekend. En een heel kwalijk gevolg: de kleinere partijen (hoe belangrijk eerst ook), worden amper nog geciteerd. De media bepalen, wat u hoort en wie in het voetlicht komen te staan. Van objectiviteit is dus geen sprake, alleen van het recht van de sterkste. Zij maken en breken. In geval Berlusconi raad ik aan: breken.

De stank van petroleum

In 1988 organiseerde ik voor PLAN een workshop voor social workers uit allerlei werkgebieden van die organisatie. Een bonte verzameling mensen kwam de dagen daarvoor aan op Schiphol. Het was oktober en naar herfstig. Mijn zus leende haar winterjas uit aan een Senegalese en stuurde anderen naar de Hema voor warme kleding. Ik had haar hulp ingeroepen, omdat ik handen tekort kwam. Sommigen arriveerden op teenslippers.

    Met een klein busje haalden we de gasten op van Schiphol. Als ik reed waren veel mannen bang. Een vrouw achter het stuur was voor hen onbestaanbaar. Andere gasten keken hun ogen uit naar de groene akkers en vroegen me, wat voor gewassen het waren. Ik kon in die tijd geen aardappel van spinazie onderscheiden, maar omdat alles zo groen was noemde ik het andijvie, in de hoop dat niemand wist wat dat was. 

   "Ohh...so much andijvie in Holland. You only eat andijvie?".

   "Yes, we love andijvie!"

Toch waren de meeste gasten met stomheid geslagen. De cultureshock was te groot. Velen van hen waren nog nooit verder geweest dan de dorpen, waarin zij werkten. Een vrouw had op de derde dag al enorme heimwee en moest met de liefde van alle andere vrouwen de rest van de week doorworstelen.

   Een week lang zaten die veertig social workers in hotel Hoogland in Zandvoort. Zandvoort zal ze nooit vergeten, zoals bijvoorbeeld het 'familierestaurant', waar de Indiaërs de heetste sauzen lieten aanrukken om hun patatten en schnitzel op smaak te brengen. Maar ook de 'invasie Hema' was het gesprek van de dag. Op een zonnige koude zondag liep ik met de kinderwagen over de boulevard en hoorde voor mij een stel zeggen: "Volgens mij kwamen ze uit alle windstreken! Zo uit de compound overgevlogen. Maf gezicht, man, al die klappertandende buitenlanders. Ze stonden in een rij bij de kassa, allemaal met winterkleding."

   Meneer Shanmugam en meneer Shukla kwamen uit India. Shanmugam stonk naar petroleum en uitgerekend hij had voortdurend wat te klagen, waardoor ik maar niet van die lucht afkwam. Hij was altijd goed te vinden, want iedereen hield minstens anderhalve meter afstand tot de man. Shanmugam en Shukla bleken elkaar niet van eerder te kennen. Ik had ze ingedeeld in dezelfde kamer, maar dat was een fout. Shukla weigerde een kamer met hem te delen en ik begreep niet waarom. Iedereen moest een kamer met een ander delen. Shukla probeerde iets duidelijk te maken, maar het ontging me volkomen. 

   "He is not like me, different." zei hij.

Dat geldt meestal voor mensen, vond ik zelf. Maar Shukla was niet van zijn stuk te brengen en uiteindelijk kwam het grote woord er via een klein gebaar uit. Hij tikte op zijn hand. Tsja, een hetero bij een homo, dat ging voor deze veel jongere Indiaër echt te ver, dat begreep ik wel. Met pijn en moeite vonden we nog ergens een klein kamertje.

   Pas tegen het einde van de week wist ik waarom Shanmugam zo stonk: arme Indiaërs maken (maakten?) hun haar zwart met schoensmeer, vertelde iemand me. Ik zal de man nooit vergeten. Hij liet ons weten, dat zijn voorletter op de namenlijst niet klopte. Voordat we de certificaten maakten, wilden we weten wat de goede dan was en vroegen we hem ernaar.

   "Can you give us your correct initial?"

   "Why?" zei hij.

   "Y?" vroegen we.

   "Yes, why?" zei hij weer.

   "So your initial is Y?" vroegen wij nog eens om er echt zeker van te zijn.

   "Yes, why?" zei hij nogmaals.

   "Oké, thank you!"

Zo is het gekomen, dat zijn certificaat dus onjuist was, wat hij ook direct met een zeurderig geluid liet weten.

   Telkens als Berlusconi in het nieuws is, moet ik weer aan Shanmugam denken. Dat is vanwege dat geverfde haar, dat zo kleverig naar achteren is gekamd. Ook Berlusconi stinkt, maar dan naar machtswellust en corruptie. Dat is bij mij de stank van petroleum.

Stapel, Verdaas en mijn master liar

Ik heb een ontzettende hekel aan leugenaars. Tien jaar van mijn leven en misschien wel langer, want dat weet je dus nooit zeker met leugenaars, werd door die ellendelingen vergeven. Want behalve met de opper leugenaar krijg je ook te maken met rand leugenaars. Dat zijn de goede getuigen, die alle leugens in stand houden. Daarvan zit deze wereld vol. Meestal liegen ze in eigen kring ook een eind in de rondte, maar dat is niet mijn probleem. Mijn opper leugenaar zal ongetwijfeld in een andere omgeving weer degraderen tot rand leugenaar. Kortom, rand of opper, het maakt geen verschil. Eén pot nat.

   Mijn opper leugenaar had twee vrouwen en bij die tweede was hij ook opper leugenaar, dus wat dat betreft zijn er nog wel gradaties. Master liar? Tegenwoordig moet toch alles in het engels en zo krijgt hij het gewicht dat hem toekomt.

   Master liar Diederik Stapel heeft een boek geschreven. Hij is op zoek gegaan naar zichzelf en dat moet heel Nederland weten. Want leugenaars zijn, pas als ze worden betrapt natuurlijk, heel zielig. Ineens vragen ze zich af, waarom ze toch zo ontzettend hebben gelogen en moeten dan een verklaring vinden. Bij Diederik was het vooral eenzaamheid, las ik in de Groene. Het zal me een worst wezen wat het was. Ik ga dat boek ook niet lezen, want ik gun hem geen dubbeltje van de opbrengst.

   Mijn master liar werd uiteraard ook geconfronteerd met zijn verhalen en in het begin hing hij een onsamenhangend verhaal op over falen en zo, en natuurlijk werden daar een paar frustraties bij gehaald en onzekerheid en andere niet te achterhalen ellende. Als ik er wel een touw aan vast had kunnen knopen, dan was ik waarschijnlijk hard gaan lachen. Minder lachwekkend was, dat hij daarna nog een jaar of vijf verder ging met liegen en hij dus kennelijk helemaal niets had geleerd van deze ontboezemingen. Dat zal voor Stapel ook wel gelden, want ik heb geen enkele fiducie in de genezingskansen voor leugenaars.

   Co Verdaas (ik moest het even opzoeken hoor) is ook een uit vals hout gesneden mens. Een blauwe maandag staatssecretaris en hij mag al weer vertrekken wegens leugens en valse declaraties. Voor zijn benoeming wist de man iedereen op de mouw te spelden, dat de 'affaire' was afgedaan. Maar niet dus. Oké, ik geef toe dat Samsom en Rutte ook beter hadden moeten kijken, maar in eerste instantie is toch de leugenaar zelf verantwoordelijk. En verkijk je niet op leugenaars! Die zijn zo ontzettend gewiekst, dat je ze snel geloofd. Als je naderhand terug kijkt op de situatie en hun argumenten onder de loupe neemt, dan voel je je een korreltje zand. Hun overtuigingskracht is zo enorm en hun fantasie is zo rijk, dat je altijd met je mond vol tanden staat.

   Dankzij mijn master liar heb ik me ooit erg verdiept in leugenaars, wat hen bezielt en wat voor zware zaken eraan ten grondslag liggen. De notoire leugenaar kan zich niet binden en heeft vaak op jonge leeftijd de moeder verloren of het contact met haar is verbroken. Het gaat te ver om van deze blog een psychologische artikel te maken, maar in het kort komt het er op neer, dat het ontbreken van die moeder vergelijkbaar is met verwaarlozing en daaruit volgt dan dus die bindingsangst. Voor de hand liggend: je houdt zielsveel van iemand en die valt weg, en dat kan de volgende keer ook gebeuren. Dan pas je er wel voor om van iemand te houden. Dat gebeurt allemaal in het onderbewustzijn, want de liar denkt veel van iemand te houden. De mannen onder hen willen vooral seks, de knuffel slaan ze over. Sorry, met vrouwen heb ik geen ervaring. Ze houden vooral van zichzelf en kunnen zich totaal niet verplaatsen in de gevoelens van een ander. Dat maakt liegen heel makkelijk. Mijn liar vond mijn hopeloze huilbui over het bestaan van zijn acht maanden oude buitenechtelijke dochter 'een theater'.

   Meestal zijn dit soort leugenaars heel geliefd, innemend. Zij kunnen goed met mensen overweg (buiten hun privé sfeer) en zijn behulpzaam. Je moet ze alleen niet beter leren kennen. Ja, het is een zielig verhaal, dat van die verwaarlozing, maar helaas zijn de leugenaars het er meestal niet mee eens. Dat zou betekenen, dat je ergens in je leven schade hebt opgelopen en dat je je moet verdiepen in jezelf. Dat doet de leugenaar niet. Hij legt de fout resoluut bij de ander, is slachtoffer van de mensen om hem heen, die hem niet begrijpen. Een vrouw neemt bijvoorbeeld afstand, omdat ze de warmte mist. Als slachtoffer zoek je dan een andere vrouw, ernaast, want je gooit nooit oude schoenen weg. Bovendien, als slachtoffer kan je natuurlijk niet de slechte echtgenoot zijn, die zijn gezin in de steek laat. Je maakt het zo bont, dat de vrouw uiteindelijk tot die beslissing wordt gedwongen. Deze logica is ook toe te passen op Stapel en Verdaas. De geslagen honden.

   Stapel gaat, voor zover ik begreep uit de Groene, in zijn boek te rade bij zichzelf, maar stelt zich op als slachtoffer van zijn gevoelens en belicht geen enkele dieper liggende oorzaak. In feite legt hij de fout buiten zichzelf. Eenzaamheid is namelijk iets, dat je niet jezelf, maar dat anderen jou aandoen. Verdaas is inmiddels ook slachtoffer van het systeem: hij concludeert dat hij moet aftreden (vrijwillig of gedwongen?). Hij zegt daarmee eigenlijk "ik neem de verantwoordelijkheid, zie mij eens verstandig zijn, maar ik ben het er niet mee eens!" Waarom het laatste? Als hij zich werkelijk schuldig voelde, was hij nooit staatssecretaris geworden.

   In mijn eigen leugenaar kon ik alles terugvinden van leugenaars in het algemeen. Dat ligt voor de hand als iemand het master niveau bereikt. Natuurlijk heb ik hem vertelt, hoe de vork in de steel zat. Ik vond mezelf aardig, omdat ik na alle ellende nog begrip voor zijn rottige houding had ook. Met alle kinderen die hij inmiddels op de wereld heeft gezet, leek het me ook wel handig als hij meer inzicht in zichzelf kreeg. Nou, bespaar jezelf de moeite. Een leugenaar van enig kaliber is er helemaal niet op uit om zichzelf te verbeteren of te veranderen. Het is zijn verdedigingsmechanisme en dat laat hij niet los. Alle argumenten, die hebben geleid tot liegen, liggen naar zijn mening buiten hem zelf. Bij al die mensen, van wie hij denkt te houden, maar van wie hij niet houden kan. Van wie hij de gevoelens niet eens begrijpt. Als hij de kans krijgt, zal hij naar het buitenland verhuizen. Dat wil hij al heel lang, maar ik hield hem tegen omdat we een gehandicapte dochter hebben. Met mij heeft hij nu niets meer te maken. Met haar kennelijk ook niet? En bovendien adviseert hij mij dezelfde vrijheid te nemen. Ga je dromen achterna. Nee, dat doe ik niet want dan ben ik schuldig. Ik ben geen Verdaas en geen Stapel en wens het ook nooit te worden.

la bocca della verità  

Heropvoeden voor een succesvol leven

Rene Diekstra vraagt zich in het IJC van vanochtend af, wanneer iemand zijn leven kan beschouwen als een succes. Hij vertelt over een Amerikaans stel, dat voortdurend de hele wereld afreist. De vrouw komt tijdens een gesprek tot de conclusie dat dat erg leuk is, maar vindt het ook egocentrisch. "Dus dat is de zin van ons leven...dat we zoveel mogelijk genieten?" vraagt ze haar man. "Als ik over tien jaar dood ga, kunnen ze op mijn graf zetten 'Ze ging wel tien keer de wereld rond'." De slotconclusie van het gesprek, diep in de nacht, is dat een leven succesvol voelt als je durft te doen waar je altijd van droomt.
   Onze maatschappij kent die dromers in allerlei vormen. De zondagsschilder, die hard werkt maar nooit beroemd zal worden bijvoorbeeld. Of de schrijver, die blijft leuren met een manuscript en de handelaar, die denkt van elke 'partij' rijk te worden, maar altijd met de boel blijft zitten. Dromen doen we allemaal, maar of Diekstra gelijk heeft, dat het uitvoeren van een droom tot een succes gevoel leidt, dat betwijfel ik. Ik wilde saxofoon spelen, ik schrijf en ik schilder, ik voer mijn dromen uit, maar in de marge van de matigheid voel ik me echt niet succesvol.
   Natuurlijk zijn er mensen, die er alles voor over hebben om succesvol te worden. Hun succes is in eerste instantie rijkdom, want met geld kom je een stuk verder in het leven. Ik dacht vroeger, dat vooral een goede opleiding en de daarmee samenhangende goed baan hiervoor de voorwaarden waren en daarnaast kon je natuurlijk een bank beroven. Tegenwoordig weet ik beter. Om werkelijk succesvol in je leven te zijn (lees: rijk te zijn), moet je ofwel oliedom zijn en als voetballer over een veld hollen of als acteur voortdurend meedoen aan stompzinnige spelletjes op de tv. De enige andere overgebleven optie is toch criminaliteit.

   De tegenwoordige bankrover zit achter zijn bureau en 'Bank' kan van alles inhouden: de overheid, banken, instellingen, stichtingen, noem maar op. Het maakt niet uit, als er maar geld in omloop is. Waar dat geld voor bedoeld is, maakt ook niet uit: de zorg, het onderwijs, de man op de werkvloer, de spaarder, een goed doel...met een beetje inventiviteit kan iedere transactie onder die noemers worden geschaard en kraait er geen haan naar de besteding. Ach jawel, maar dan pas als een klokkenluider of de pers zich ernstig afvragen, of die besteding wel voldoet aan het doel waarvoor het werd ontvangen.
   Amarantis is zo'n voorbeeld. Bestuurders en adviseurs doen of deden aan zelfverrijking. Het is niet de eerste keer, dat zo'n bericht ons bereikt en het zal ook niet de laatste keer zijn. Er zijn namelijk tal van mensen op de wereld, die met veel handigheid weten hoe zij zich kunnen verrijken met geld, dat niet voor hen is bestemd. Het is heel simpel: bazen en bestuurders maken de dienst uit en doen dus dat, wat voor henzelf het gunstigste is. Als de bom barst, dan hebben zij hun schaapjes al op het droge en de instelling of het bedrijf waarvoor zij werken gaat failliet of moet met noodhulp trachten te overleven. En het leven gaat gewoon verder.
   Er zijn twee soorten mensen met verschillende maatstaven. De ene soort meet zijn succes af aan de hoeveelheid geld die hij heeft vergaard en het leven, dat hij daardoor kan leiden. Bij die soort horen domme mensen met geld, zoals voetballers en hun vrouwen, maar ook de directeuren en bestuurders, die graaiend rijk worden. Hun huis, auto, kleding en levensstijl moet ons laten zien, hoe goed ze het gedaan hebben. Zij steken ogen uit en zijn daardoor het lichtend voorbeeld voor succes. Persoonlijk succes, rijkdom, dat wat iedereen zo graag wil.

Heropvoedingsklas 4a, 2013

   De andere soort meet zijn succes af aan wat hij voor zijn medemens betekent, ongeacht de grootte van zijn beurs en zonder oog voor aanzien. Hij blijft dicht bij zichzelf en je zal hem ongemerkt voorbij lopen, als je niet weet wat hij allemaal doet. Zonder kapsones, zou een Amsterdammer zeggen.
   Oskar Schindler was een succesvolle industrieel, die zich met hauptsturmführer Amon Göth stortte in de gevaarlijke actie om joden onder andere te redden van transport naar vernietigingskampen. Met gevaar voor eigen leven, maar dat is tegenwoordig niet meer nodig. Een sociaal mens hoeft zijn leven niet meer in de waagschaal te stellen om goed te doen en al helemaal niet, om eerlijk te zijn. Het enige wat hij moet, is niet alleen aan zichzelf denken. Maar mensen zijn verdomd egocentrisch, dat zie ik telkens weer. Dat varieert van 'not in my backyard' tot schandalige hebzucht en pure diefstal.
   Vreemd genoeg blijft de gemiddelde Nederlander zich doodstaren op rijkdom en tracht met de aanschaf van merkartikelen of goedkope neppers zichzelf een status aan te meten, die zij niet hebben, noch bij hen past. Met een Prada tas winkelen in de Lange Nieuw in IJmuiden is een lachertje, of die nou echt is of nep, maar dat dringt niet door.

   Pronken met bezit hoort bij leeghoofden, zoals de pauw pronkt met zijn veren. En nee, die leeghoofden zitten absoluut niet allemaal aan de onderkant van de samenleving, ze zijn rijkelijk vertegenwoordigd in de top. Dure huizen, dure reizen, dure auto's, kunstverzamelingen. Sommige graaiers gaan voor een museum (Scheringa. Hij zat afgelopen vrijdag trouwens gratis te eten bij Telstar. Zou het niet goed gaan?).

   Maar ik dwaal af. De Nederlander is naar mijn mening aan opvoeding toe. We hebben sinds de oorlog allemaal redelijk wat onderwijs genoten en zijn daarmee redelijk in staat om onszelf te verzorgen. Dat heeft geresulteerd in een volkje, dat alleen nog uit is op eigen welstand en dat door de ontzuiling en het verdwijnen van respect en inlevingsvermogen nog enkel is gericht op zichzelf, de uitzondering daargelaten. Maar weinigen lijken nog te weten, hoe fijn het is om te geven of om goed te doen.
   Als ik een oordeel moet geven over het succes van mijn leven tot nu toe, dan kom ik niet uit bij de vraag, of ik mijn dromen heb waargemaakt. De grootste droom die ik had, was een liefdevol leven en daarin had ik niet als enige de zeggenschap. Die liefde krijg ik van mijn kinderen, van mijn man en van vrienden en ik wil geen oordeel vellen over het feit, of ik die liefde waard ben. Dat mogen zij doen. Ik kan slechts oordelen over mijn houding naar mensen toe in tijden dat het ze niet goed gaat. Dan help ik als het kan graag, financieel of anders. Ik hoop altijd nog eens de staatsloterij te winnen, omdat het me zo leuk zou lijken om veel geld weg te geven aan mensen die moeilijk zitten. Omdat ik niet zou weten, waarom ik daar alleen van zou moeten genieten. Als ik redelijk kan wonen, eten en een keer per jaar een vakantie heb, is het prima.

   Met de politiek kwam er een ander aspect naar boven. Ik heb het gevoel iets zinnigs (waarover natuurlijk gediscussieerd kan worden) te doen voor de maatschappij. Vroeger, toen ik werkte voor Plan, voelde het goed om bezig te zijn met een goed doel, met ontwikkelingssamenwerking. Nu probeer ik de kiezers op GroenLinks zo goed mogelijk te vertegenwoordigen in de raad. Maar ook hier geldt, dat ik het oordeel van die kiezers daarover zal zien in maart 2014.
   Ik kan maar tot een conclusie komen als het gaat om een succesvol leven: Wat is je bijdrage geweest aan de maatschappij?
 

Brave Nederlanders

Ja, zij bestaan, brave Nederlanders. Minstens 40% van onze bevolking is braaf, heb ik begrepen. Dat hebben onderzoeksbureau Nivel en het Sociaal Plan Bureau voor ons uitgezocht. Deze brave Nederlanders drinken niet, roken niet en eten precies dát wat ze nodig hebben. En behalve deze goede eigenschappen hebben ze ook de behoefte om de zielen van stoute Nederlanders te redden. Zij zijn vrijwillig bereid om daar energie in te steken, door hun fiat te geven aan verhoging van de zorgpremie voor deze stoute Nederlanders. Zo zullen die stouterikken zich wel aanpassen, is hun idee. Wacht even, ik moet mijn sigaret uitmaken.

   Ik moet als roker volgens de brave Nederlander gestraft worden voor mijn ongezonde gedrag, want ik jaag de kosten van de zorg, samen met al die andere rokers, fors omhoog. Dan moet ik nogmaals gestraft worden, omdat ik graag wijn drink. Te dik ben ik niet, maar dat dank ik alleen aan mijn ijdelheid, hoor. Ik ben zo'n vrouw die nog verwoed tracht jong te blijven en de kleding van haar dochters wil passen. Tsjonge, wat is dat een gevecht. Nooit eens een lekker stuk chocola, geen zoete warme chocola tijdens een fractievergadering en met de pistachenootjes moet ik minstens drie avonden doen. Maar...ik pas de kleding van mijn dochters, alleen mijn rimpels passen er niet bij, maar een kniesoor die daar op let.
   Ik ben gaan paffen toen ik 12 was, onder leiding van een vriendin van een jaar ouder (trut!), en echt roken deed ik op mijn dertiende. Eens ben ik een jaar gestopt en eens zelfs vier jaar, maar de behoefte kwam telkens terug. Vooral voor mezelf erg rot, want ik zou het graag smerig willen vinden, maar ik vind het gewoon lekker. Ik had er nooit aan moeten beginnen, maar in 1970 zag de wereld er nog heel anders uit en bovendien was mijn onrijpe hoofd nog niet in staat om de ellende te overzien.
   Mijn verhaal is dat van velen. Vrijwel niemand is er blij mee dat hij rookt, maar kan het gewoon niet laten. Ook is vrijwel niemand blij met overgewicht. Ik geef toe, overgewicht is wel volop aanwezig op het ogenblik, van jonge kinderen tot senioren, maar dat is een tendens in veel landen. De consumptiemaatschappij eist haar tol. In plaats van zware mensen dat aan te rekenen, lijkt het me beter te kijken naar onze overdaad en de reden te achterhalen waarom kinderen door hun ouders al worden volgestopt. Maar mentaliteitsverandering bereik je niet met een hogere ziektekostenpremie. Daarbij, ik ken heel veel brave burgers die kanker kregen en hartaandoeningen, zowel als zware rokers en alcoholisten, die op zestig jarige leeftijd nog steeds vrolijk rondlopen. Waarvoor worden die gestraft? Of: waarom worden die brave zieken niet gestraft? Moeten we iedereen onderwerpen aan een gen-onderzoek en meer laten betalen als dat negatief uitpakt?

   De mentaliteit van de brave burger deugt voor geen meter. Blij als hij is, dat hij op geen enkele wijze ontspoort, denkt hij de schuld van de hoge zorgkosten in de schoenen van de stouterikken te mogen schuiven. En dan op naar een leven van 90 of zelfs ouder, gesteund door de AOW, de WMO, de AWBZ. En tot die tijd: breek geen been, krijg geen osteoporose, hoge bloeddruk, nieuwe heup, nieuwe knie, nierfalen, slechte ogen, staar, hoorapparaat, slappe benen, alzheimer en lig ook niet teveel in de zon. Ga niet skiën, voetballen en op enge bergpaadjes wandelen, want een gecompliceerde breuk zit in een kleine hoekje en erger nog: ik ken persoonlijk twee mensen, die van een berg te pletter zijn gevallen. Maar die kosten natuurlijk direct geen geld meer, dus dat mag dan weer wel.

   Gisteravond zaten wat raadsleden in een sessie te praten over het coffeeshopbeleid van de gemeente Velsen. Ja, natuurlijk zijn er een paar partijen die faliekant tegen die shops zijn, gewoon omdat ze niet weten welke mensen wiet roken, waar die roken, wat ze roken en hoe 'wel of niet' schadelijk dat is. Moeten er twee shops blijven in Velsen of moeten we terug naar een? Dan komt er vanuit die hoek een interessante oplossing: 'is één shop te weinig, dan gaan ze maar naar Haarlem!' Not in my backyard, heet dat. Daarbij ook nog even voorbij gaande aan het feit, dat de eigenaar van een coffeeshop ook gewoon een ondernemer is en dat Nederland zo'n zaak heel vals gedoogd. Vals? Ja, want hoe de winkel aan zijn wiet komt, daar wil Nederland het vooralsnog niet over hebben. En als die shop gesloten zou worden, dan heeft de eigenaar geen poot om op te staan, want ineens is zijn handel dan 'illegaal'. Mooie boel.

   Wat ik hiermee wil aangeven is, dat brave Nederlanders een hele grote mond hebben en Nederland het liefst zien veranderen in een saai park vol brave klonen, zonder enige overlast, zonder reuring, zonder persoonlijke vrijheid en vooral zonder zonden. Het is te overwegen, dat wel. Het zou ons bakken met geld schelen. Nee, niet omdat die brave Nederlanders niet ziek worden (en misschien worden ze van verveling nog wel zieker), maar omdat cultuursubsidies ook overbodig worden. Geen uitspattingen meer, geen Appels, geen Camperts, geen Heijboers, maar brave eenheidsworst, met als toppers Anton Pieck en Marjolijn Bastin. Mathilde Willink als boegbeeld van verderf en prinses Christina als dat van de ultieme braafheid. Geen culturele ziel zou in dit land kunnen leven.

   Grote vragen blijven: Wat begrijpen die brave Nederlanders van het leven? En waarom leven zij? Om ervan te genieten en wel te zien waar het schip strand, of om braaf niets te doen, wat God verboden heeft, om vooral niet dood te gaan, terwijl die God toch zo zaligmakend is? Ik begrijp er geen bal van.

Het Kollum-Excuus

Oudwoude leeft mee met de familie van Jasper S., die deze week werd opgepakt als verdachte van de moord op Marianne Vaatstra. Dat is mooi, want die mensen kunnen er niets aan doen dat een familielid mogelijk een moordenaar blijkt te zijn. Ook zijn vrienden kunnen er niets aan doen, dat ze bevriend met hem waren. Zelfs seriemoordenaars waren in hun dagelijks leven vaak aardige mensen, van wie familie en vrienden totaal niet hadden kunnen vermoeden, dat zij gruwelijke moorden pleegden. In Oudwoude is het gemeenschapsgevoel alom aanwezig en ook in Zwaagwesteinde, waar de familie van Marianne woont. Dat heb je zo, op dat knusse boerenland. Iedereen staat voor elkaar klaar en voelt zich verbonden met elkaar. De burgemeester, de kerk, het dorpshuis, alles verbonden tot een sociaal coherent apparaat. Of niet?
   In 1999 werd de verdachte direct gezocht in het asielzoekerscentrum nabij Kollum. De moeder van Marianne noemde de moord 'niet westers', maar uiteindelijk blijkt deze dus waarschijnlijk zelfs van eigen Friese makelij. De sociale coherentie van de omgeving stopte in die tijd op de grens van het AZC, waar mensen woonden met een andere kleur, een ander geloof en andere gewoonten, die allemaal over een kam werden geschoren. De toenmalige burgemeester kreeg eieren naar zijn hoofd, omdat hij het centrum wilde verplaatsen en uitbreiden.

   Dat het kwaad niet per definitie bij buitenlanders vandaan komt is door Breivik al ruim bevestigd, maar ik vraag me af tot hoeveel bekrompen Nederlanders dat nog steeds niet is doorgedrongen. Dat veel van origine allochtonen (of hun kinderen) in de gevangenis belanden zegt meer over hun sociale status, dan over hun aanleg voor misdadigheid. Criminaliteit komt het meeste voor bij kansarmen. Vroeger waren dat de (kans)arme Nederlanders, nu is dat overwegend een groep (kans)arme mensen met een andere etniciteit. Het geeft alleen maar aan, wie het er in dit land het moeilijkste hebben.
   Nog steeds is wetenschappelijk bewezen, dat een donkere kleur geen invloed heeft op het IQ van mensen, dat ze ook niet beestachtiger zijn dan blanken en dat ze niet meer neiging hebben om misdaden te begaan. Ook hun gevoelens zijn hetzelfde: ze hebben niet minder pijn of verdriet dan ieder ander mens. Ook zij zijn beledigd, als men hen onrecht aandoet. Onrecht zoals toen in Kollum.
   We kunnen dit alles nu doodzwijgen of jaren wachten, tot een paar generaties zijn uitgestorven, om dan nog eens algemene excuses aan te bieden voor al onze rottige gedachten over en beschuldigingen aan onze van origine allochtone medemens, maar we kunnen er ook toe besluiten om dat nu te doen, naar aanleiding van de moord op Marianne Vaatstra. Het Kollum-excuus, een excuus voor ons slechte denken.
   In ieder geval doe ik het hier, nu, op een moment dat iedereen die het meemaakte het hopelijk nog kan lezen.

Het spijt mij, anders gekleurde medemens, dat jullie zo vaak worden aangezien als criminelen of slechte mensen. Het spijt mij, dat mijn volk zo bekrompen is. Het spijt mij, dat jullie kleur voor velen een vlag is, die vertrapt mag worden. Wees echter trots op die kleur, die wij ooit allen hadden, want hij beschermd en is dominant.

Uit Metro:

Hilly Veenstra heeft geen spijt. Ze hield op 7 oktober 1999 op het Maartensplein in Kollum een toespraak waarin ze asielzoekerscentra (azc’s) broeinesten noemde van ‘criminaliteit, verkrachting en moord’. De honderden toehoorders scandeerden instemmend ‘AZC, weg ermee!'. Even later drong een deel van de demonstranten, onder wie vrienden van Marianne Vaatstra, de sporthal binnen waar een informatieavond bezig was over de verplaatsing van het asielzoekerscentrum. Ze bekogelden burgemeester met eieren en raakten slaags met agenten in burger. 
Je moet het zien in z’n tijd, zegt Veenstra, een goede bekende van de familie Vaatstra. Ze was toen emotioneel. Haar zoon Hans was het die Marianne vond, de ochtend na de moord. Ze was half ontkleed en haar keel was doorgesneden. “Ik zei toen meteen: ‘De politie moet in het azc gaan kijken.’ Dat dit toen maar half-half is gebeurd, heeft de verdenkingen gevoed dat de moordenaar daar vandaan kwam.” Nu blijkt dat de moordenaar een Fries is, wil dat nog niet zeggen dat Veenstra het bij het verkeerde eind had. “Ik heb gezegd: laat ze het azc onderzoeken. Ik heb niet gezegd: de moordenaar ís een asielzoeker. Ik denk trouwens dat Kollum blij is dat er geen nieuw azc is gekomen.” 
De Kollumer asielzoekersrel vond plaats voordat Pim Fortuyn de politiek in ging, memoreert Veenstra. “Je kon toen nog geen kritiek hebben op het vreemdelingenbeleid zonder voor racist te worden uitgemaakt.” Twee jaar later was het gemeengoed. “Waren wij voorlopers? Misschien wel.” Rond de rel gingen overal in de streek burgers zich organiseren in wat nu ‘leefbaarheidspartijen’ zouden heten. In Grootegast, net over de grens met Groningen, richtte Ytse van der Velden VZ 2000 op, een van de weinige partijen uit die tijd die nog altijd in de gemeenteraad is vertegenwoordigd. “We waren ontevreden met de arrogantie van CDA en PvdA, die al eeuwen de dienst uitmaakten. We wilden geen azc en waren daarmee racisten. Een paar jaar later was er een strengere vreemdelingenwet en was dat azc niet meer nodig.” 

Afvallen

Wat is dat toch...podcast? Ik heb iets dergelijks gedownload, maar ik weet niet wat ik ermee moet. De appstore wijst de weg en ik abonneer mij op Labyrint (in de hoop dat het geen geld kost) en kies het eerste programma. Dat is leuk. Ik luister nooit naar de radio, want dat gelul in de ruimte irriteert me mateloos, maar dit is gericht luisteren. Ik krijg iets te horen over migraine, over waarom vrouwen zich mooi maken en over afvallen. Dûh! Wat die man vertelt, dat wist ik al! Ik had dat boek (Eet mij) moeten schrijven, ofschoon ik me afvraag, hoe je met die informatie een boek kunt vullen, maar goed.

   Hij vertelt, dat je vooral niet aan een dieet moet beginnen, want dat leidt altijd tot het jojo effect. Door drastisch minder eten verminderd je concentratie, word je minder alert en krijg je snaaibuien. Dat was me al bekend. Daarom dieet ik niet.  Veel sporten helpt ook niet. Tenminste niet als je het doet om af te vallen, want juist van sporten krijg je honger. Bewegen is prima, maar om dat alleen maar te doen voor de kilo's is dus kul. Waar het op neer komt: je moet je gewoontes veranderen. En ook dat wist ik al. Ik vertelde het laatst mijn zus nog.

   Het enige wat je moet doen, als je wilt afvallen is minder calorieën naar binnen werken en dat kan door minder zoete drank te drinken (of b.v. bier) en door minder te eten. Het vermijden van zetmeel, koolhydraten of wat dan ook is flauwekul. Allemaal bedacht om vooral iets in je mond te kunnen stoppen en te denken dat je goed bezig bent. Nee dus. Zo wordt die maag niet kleiner.

   Nou wist mijn gezonde verstand dit al lang, maar het waarom van mijn waarheden waren volkomen gevoelsmatig. De meneer van het boek lichtte dat wel leuk toe. Bijvoorbeeld: 1 biertje per dag maakt een mens in 10 jaar tijd 6 kilo zwaarder. Ja Gerard, daar ga je met al die flessen Hefenweisse gedurende al die jaren (dit is even een onderonsje met Gerard, sorry). En: als apen twee eettafels krijgen aangeboden, één met hun favoriete voer en één met voedsel met heel veel kleuren, dan gaan ze naar de tafel met de kleuren, want onze hersenstam zegt, dat we gevarieerd moeten eten. Dat geldt alleen niet voor de M&M's en die hebben vooral kleurtjes om die reden. Uit een schaaltje met die snoepjes in 3 kleuren wordt vele malen minder gegeten dan uit het schaaltje met 10 kleuren.

   Hoe meer cola-varianten er in de supermarkt worden aangeboden, hoe sneller iemand een fles cola zal kopen. Op kinderhoogte staan in de supermarkt de kinderkoekjes met kleurige verpakkingen, zodat ieder kind bij mamma kan gaan leuren om de lachebekjes of de scheurbuikjes. Ga dus maar zonder kinderen winkelen!

   Uit grote verpakkingen chips en snoepjes wordt meer gegeten dan uit kleine. We gaan doorgaans tot op de bodem. Uit een grote verpakking M&M's eten we gemiddeld 50 stuks meer, dan uit de kleine verpakking. Een bord vol eten, eten we helemaal leeg, want zo hoort het.

   Maar wat moet je nou doen om af te vallen? Simpel: men neme een klein bord en schept hierop het voedsel dat men wil eten. Omdat het bord klein is, lijkt de hoeveelheid eten groter. Zet geen pannen op tafel, want nogmaals opscheppen is uit den boze. Drink water, koffie zonder suiker, thee zonder suiker of karnemelk (0% vet). Géén sappen, want daar zit ook suiker in, jawel! Neem in plaats daarvan gewoon een vrucht met vruchtvlees, want dat wordt door het lichaam wel herkent als voedsel. En vooral: doe niet alles tegelijkertijd. Stap bijvoorbeeld af van calorie rijke dranken, maar blijf hetzelfde eten en zie wat het effect over een langere periode is. Zo wen je aan een beetje ander gedrag, zonder dat het er als een zwaar dieet in hakt. Levert dat nog te weinig op, dan zet je pas veel later een volgende stap. Als je jaren lang te dik bent, dan kan je er best 5 jaar over doen, om je gewoonten te veranderen, langzaamaan, stap voor stap.

   En voor wie nu nog niet te dik is: met de jaren komen vaak ook de kilo's. Ineens realiseer je je, dat een broek te strak zit. Doe er dan meteen wat aan. Een paar weken op je eetgewoonten letten is dan vaak al genoeg, om die broek weer aan te kunnen. Het bespaart je situaties, waarin je 10 kilo of meer moet afvallen, omdat het ineens niet meer alleen voelbaar, maar ook zichtbaar is.

Moeke

   Sinds mijn trouwen in 2010 (en veilig onder de pannen) kwam ik 9 kilo aan (60 -> 69). Dat was bijzonder praktisch voor mijn dochters, die al mijn te strakke kleding overnamen, maar voor mij daarom onaangenaam kostbaar. Mijn oplossing kwam in de vorm van wijde kleding en (pof)broeken met een rekrand. Daar paste mijn buik altijd in en bovendien zag je hem niet. 'Je krijgt een moeke-lijf,' bekritiseerde mijn dochters me, maar mensen van mijn leeftijd vonden dat ik er veel gezonder uitzag. Ja, ja! Dan maar geen gezond uiterlijk, dacht ik in augustus. Ik schafte mijn lekkere sapjes en glazen Carvan Cevitam af en drink sindsdien alleen nog water (+ koffie, thee), melk, karnemelk en witte wijn (dat kan ik nou eenmaal niet laten). En ik schep 's avonds iets minder op. Ik eet de helft van de pistachenoten en snoep niet met mijn ongelofelijke zoetekauw Ernst mee (pak stroopwafels, flessen cola, drie klontjes in de koffie, twee in de thee, pepernoten, schuimpjes, hartjes, noem maar op). Voor het slapen gaan een appel, dat ligt lekker zwaar. Het gaat me allemaal gemakkelijk af, maar dat komt vooral omdat ik niet ontbijt. Als ik om 8 uur 's morgens een wasa zou nemen, dan blijf ik de hele dag door eten. Ik eet er al mijn hele leven twee rond het middaguur en dan houd ik het prima uit tot de avondmaaltijd. Mijn lichaam vraagt helemaal niet om eten gedurende de dag. Een mens moet ook leren, om met een lege maag te functioneren.

   Het is dus helemaal niet zo, dat ik geen aanleg heb, zelfs niet met die verbouwde maag, om dik te worden, maar ik wil gewoon niet dik worden. Ik vind vetrollen afschuwelijk en als ik een trap op moet, moet ik dat allemaal maar meezeulen. Ik stel grenzen: tot zover en niet verder. Daarom ben ik nooit boven de 70 kilo uitgekomen. Ik krijg wel eens een verwonderde blik: 'Hoezo, jij aan de lijn?' Dan kan ik toch niet anders dan antwoorden, dat ik er ook wat voor moet doen.

   Eet mij lijkt me een geweldig boek voor wie wil weten wat zijn of haar hersenen bezielt om te eten zoals je eet. Geschreven door Ronald Veldhuizen en Asha ten Broeke. Ik ben inmiddels weer 62 kilo en hou de 18 euro nog maar even in mijn zak. Bovendien zou ik het niemand als cadeau durven geven. Eigenlijk wel jammer, want het lijkt me razend interessant.

Al-Nakba, de ramp

De tachtigjarige oorlog. In de tijd dat ik daarover leerde op de lagere school, kon ik niet overzien hoe lang dat eigenlijk was. Op vijf jaar na zou het mijn vaders leven zijn geweest, maar in die tijd waren levens veel korter. Ik begreep later wel, dat er tijdens die lange oorlog niet voortdurend werd gevochten, maar dat het de 'status' was waarin de Nederlanden en Spanje zich bevonden. We hebben het dan over de periode 1568-1648.
   Driehonderd jaar later maar geen steek wijzer, vaardigen de Verenigde Naties resolutie 81 (1947) uit: Palestina moet worden opgedeeld in een Arabische en Joodse staat. De Arabische bevolking is het er niet mee eens en dus begint de Arabisch-Israëlische burgeroorlog om Palestina. De Arabieren verloren, Al-Nakba ('de ramp'), en vluchtten of werden verdreven. De Joden riepen in 1948 de staat Israël uit. Van de 850.000 Arabieren die daar woonden, bleven er 160.000 over. Meer dan 400 Arabische stadjes en dorpen werden verwoest. De Joodse regering nam wetten aan, die het na de wapenstilstand onmogelijk maakten om terug te keren en de Arabische bezittingen werden geconfisqueerd.

Arabische vluchtelingen 1948

   Dat de Arabische bevolking nooit akkoord is gegaan met de verdeling van Palestina (voortgekomen uit de Balfour-verklaring van de Britten in 1917: steun voor een Joods nationaal tehuis in Palestina) is niet raar: in die jaren was 78% van de bevolking moslim, 11% joods en een kleine 10% christen. Palestina behoorde vanaf 1516 tot het Ottomaanse (Turkse) Rijk. De Arabieren waren arme pachtboeren, die hun land door de Ottomaanse belastingdruk hadden moeten verkopen. Na WOI kwamen ze, met wat hulp van 'Lawrence of Arabia', onder Brits gezag. De belofte van T.E. Lawrence dat ze eigen gezag zouden krijgen, kon hij niet waarmaken.
   Inmiddels heten die Arabieren Palestijnen en leven tot de dag van vandaag onder het juk van overheersers. En nog steeds zijn de Palestijnen arm. In de Gazastrook, een gebied ietsje kleiner dan Zuidelijk Flevoland, wonen meer dan anderhalf miljoen mensen, waarvan de helft werkloos is. De bevolkingsdichtheid is 3500 (Nederland 448). Bijna een miljoen inwoners staat bij de UNRWA geregistreerd als vluchteling (of nakomeling daarvan).

Joodse vluchtelingen WOII

   Juist Joden zouden moeten weten, hoe dat voelt. Zij wilden een eigen land, maar dat willen de Palestijnen ook. Geen volk heeft meer recht op de geborgenheid van een eigen staat dan het andere. Dat is de wijsheid die wij nu bezitten, in de 21ste eeuw. Niemand is uitverkoren door wie of wat dan ook. Wij zijn allemaal mensen met dezelfde gevoelens en dezelfde rechten.
   De inmiddels 64-jarige oorlog tussen Palestijnen en Israëlieten is langer dan mijn leven aan de gang. Het merendeel van de Israëliërs wil dat het stopt, het merendeel van Palestijnen ook. Vergelding na vergelding (van weerskanten) roept volgende vergeldingen op, maar zonder de geldverslindende oorlogsmachine had van het hele gebied al decennia geleden een welvarend stukje wereld gemaakt kunnen worden, zowel voor de Palestijnen als voor Israël. Het had als voorbeeld kunnen dienen voor verdraagzaamheid, dat wat iedere God predikt.
   Waar het in de wereld allemaal verkeerd ging in voorgaande eeuwen, uit hebzucht, machtswellust en expansiedrang, het kan niet eeuwig met ons meegezeuld worden. Als er geen streep wordt gezet onder dat verleden, dan blijft de geschiedenis zich herhalen. Dan zal iedere generatie opnieuw haar pijn beleven en die willen vergelden. Als iemand denkt uitverkoren te zijn, dan heeft de lange gewelddadige geschiedenis van Palestina inmiddels wel bewezen, dat de mens er alleen voor staat. Waar blijft die hulp van bovenaf nu al 64 jaar?
   Nog zestien jaar te gaan, voordat het Palestijns-Israëlische conflict de tachtig jaar overschrijdt. Zestien jaar waarin veel mensen kunnen sterven, of zestien jaar vrolijke jeugd van een kind dat nu geboren wordt of de rustige oude dag van een bejaarde? Wat doen regeringsleiders hun bevolking aan? Maak een eind aan extremisme, want het is veel prettiger om te vergeven, om te geven, om een toekomst op te bouwen, om vooruitgang te zien, om dankbaarheid te ontvangen, om een boom te planten en de vruchten te plukken. Dát is wat iedere God verwacht van mensen.

Gazastrook afgelopen week

   Ik zie voortdurend de schreeuwende paniek van het Palestijnse meisje, dat een raket ziet neerkomen in haar buurt. Zij had moeten studeren of moeten rondwandelen in een park. Erken een Palestina en maak een einde aan deze gruwelijke omstandigheden. En anders? Stop dan maar met geloven in wat dan ook, want God, noch de dood maakt onderscheid tussen mensen en raketten, kogels en bommen al helemaal niet. Zo meteen kan Israël haar 16.000 reservisten weer naar een front sturen, allemaal burgers, om andere burgers te doden, maar de regering vecht alleen op papier. Zou dit een keuze van God zijn of van die mensen zelf?

Hand in eigen boezem

Het wordt tijd dat Nederland een partij krijgt die noch links, noch rechts is, maar zich afvraagt, wat die beide kanten te bieden hebben. Iedere partij zegt het wel en wee van de Nederlandse burger te dienen, maar struint vervolgens af op de groep,  waar zij denkt de kiezer vandaan te kunnen halen. Voor het binnenhalen van stemmen worden kiezers gepaaid met met mooie plannen, die in vrijwel iedere coalitie losgelaten moeten worden, moeten worden afgezwakt of die kunnen worden gehandhaafd als elders weer wordt ingeleverd. Zo gaat dat in een coalitie en daar zou een partij bij voorbaat rekening mee moeten houden.

    Nederland stemde dit jaar half om half, waardoor VVD en PvdA om en nabij even groot werden. De coalitie tussen deze partijen was daarom terecht en vertegenwoordigde de wens van de Nederlanders. Nivellering, een vloek bij de VVD, wordt een feit dankzij de PvdA. Een kortere WW, een vloek in de PvdA, heeft de VVD daarvoor weer binnen gehaald. Dat we moesten snijden in de sociale uitgaven wisten we al. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon.

   Nederland is bij uitstek nooit een land geweest waar we onze burgers laten creperen en ik verwacht ook niet van deze coalitie, als maatregelen faliekant verkeerd uitpakken, dat die niet zullen worden bijgesteld. Kijk naar de tandartstarieven: werkt het niet, dan draaien we het zo weer terug. We blijven een sociaal land, dat ingrijpt als het verkeerd gaat. En anders hebben we daar nog een oppositie voor.

   Als je niet probeert, dan weet je nooit of iets mogelijk is. In het bedrijfsleven is dat een misdaad. Had die tak van onze samenleving niet geïnnoveerd, dan hadden we nu nog zwaar vervuilende industrie in Nederland gehad en allemaal met een telraam zitten rekenen. Een land moet verder en moet streven naar een sociale staat, die betaalbaar is. Dat vergt durf van een regering en dat vergt inzet van de hele bevolking. Dat vergt dus een mentaliteitsverandering.

achter de kassa

   Een van die dingen is de werkgelegenheid voor gehandicapten. Deze mensen hebben recht op een volwaardige deelname aan de maatschappij. Mij een doorn in het oog was de geïsoleerde situatie van mijn dochter, die al op haar zesde jaar door die maatschappij werd buitengesloten in de vorm van een schoolhoofd, die haar weigerde naar groep 3 te laten gaan. Zij verhuisde naar een school in the middle of nowhere, waar zij pas op haar 19de weer van af kwam. Haar voorbeeld in deze maatschappij waren andere gehandicapten. Haar vijanden waren de 'normale kinderen', die niet wisten hoe met haar om te gaan en die er ook geen enkele moeite voor deden. Waarom zou je? In Nederland geven we geld uit voor legio goede doelen en daarmee is ons geweten gesust. De eenzaamheid van iemand met een handicap is onze zorg niet, als we er maar zeker van zijn, dat er goed voor hem wordt gezorgd. En dat moet de staat betalen.

   En dat doet de staat naar vermogen ook goed. Voor mijn dochter trekt die staat ieder jaar 75.000 euro uit en zij houdt daar nog geen 100 euro per maand van over voor kleding en om leuke dingen te doen. Zij werkt, jawel, maar alleen omdat die staat jaarlijks 22.000 euro betaalt voor de begeleiding. Met nog tien anderen, als ik het goed inschat, krijgt haar werkplek dus ruim twee ton per jaar voor die werkgelegenheid. Mal toch, dat je moet betalen om te werken? En wat ze doet? Ze werkt in een winkel annex lunchroom. Ze verkoopt peperdure artikelen, die voor een habbekrats worden ingekocht in ontwikkelingslanden en andere keren bedient ze de gasten in de lunchroom of werkt in de keuken. Oh, ze zal niet zo snel gaan als een 'normaal mens', maar dat mag daar, want iedere klant weet dat er gehandicapten werken. Elders mag dat niet, dan gaan we vloeken en schelden, want dan verwachten we vooral snelheid, accuratesse, inzicht.

Lina legt op de1 mei viering van GL, SP en PvdA uit hoe haar leven in elkaar zit 

   Wat wij Nederlanders eerst eens moeten doen, is de hand in eigen boezem steken voordat we ons over de politiek storten. Zo werd ik eens razend op mijn broer, die stond te schelden op een kassière omdat ze iets niet begreep. Afgezien van het feit, dat ik mijn broer ook nauwelijks begrijp, kan ik me zo voorstellen dat een kassière niet achter een kassa zit, omdat ze eigenlijk accountant had kunnen worden. Enig begrip en medeleven voor de met wat minder IQ bedeelde medemens hebben we nauwelijks in Nederland. Laat staan dat we zeggen: "Kom maar hier werken, ik heb nog wel een taak die bij jou past." Dat zou onze staat per gehandicapte een behoorlijke duit schelen. Geld dat dan naar mensen kan gaan, die echt buiten de boot vallen.

   Mijn dochter zou ook graag in een eigen appartement wonen, net als iedere andere vrouw van 24. Met wat hulp van buitenaf en mijn levenslange moederliefde zou dat goed mogelijk zijn, maar het grootste dilemma is vereenzaming. Onze maatschappij is zo hard. Als je moeilijk meekomt, dan is er maar één plek, de gehandicaptenzorg. Ooit, in een andere wereld, zou ze de staat geen cent kosten.

   Verbeter de wereld, begin bij jezelf.

Ver onder NAP

Na onze vakantie in Turkije, het land van de onbegrensde mogelijkheden, lukt het ons niet meer echt om te genieten van het leven. We kregen nog twee weken zon en daarna was het gebeurd met de zomer. Opgesloten in ons ruime huis zitten wij met drie hondjes op de bank naar de kletterende regen te kijken. Soms is die zo hard, dat pappahond zijn poot in de serre al optrekt. We doen er niet eens meer moeite voor om dat tegen te gaan, maar sukkelen slaafs met keukenrol achter het beest aan. Alles went.
   Enig succes in de politiek is niet te behalen, want als je A gelukkig maakt, heeft B de neiging je af te maken. Dat wordt nog verder aangewakkerd door de krant, waarin we iedere week weer worden plat getrapt. Kennelijk is er geen leuker onderwerp te bedenken, dat ziekelijke volksvermaak om politici af te schilderen als halve gare idioten. De beste stuurlui staan aan wal en weigeren daarvan af te komen, want vind maar eens iemand, die een fractie wil versterken. Onbegonnen werk. En Boele zeikt volkomen ongenuanceerd verder, zich niet realiserend dat hij het over mensen heeft. Zich niet realiserend dat hij al jaren hetzelfde doet en dat wij het nu wel weten. We deugen niet, prima, klaar. Maar hij blijft herhalen, want hij kan niet anders. En zijn lezers lachen zich iedere week weer rot om dezelfde scheet. Wat een niveau! Kijk eens hoe goed ik scheten kan! U, Boele, heeft een misdaad begaan. U bent ouder geworden, maar niet wijzer (Machiavelli geloof ik).
   De stemming is zo gedaald, dat ik zelfs een vest voor Ernst aan 't breien ben met Zeeman-acryl, 0,99 per bol. Daarvoor mag het nog mislukken ook. De kist op wielen, die dienst doet als salontafel, staat het merendeel van de dag pal naast mijn nest op de bank. Laptop, iPad, iPhone, schaar, centimeter, sigaretten, thee en asbak op de greep. Soms krijg ik een snauw van Ernst, of ik me eens wil gaan douchen. Die haat mijn fuchsiakleurige ochtendjas. Ik ook, maar hij is zo lekker warm.
   Nog een maand of negen, dan moet dit huis verkocht zijn of Ernst moet een baan hebben gevonden, anders komen we in grote moeilijkheden. Ik heb een minimum loon en Ernst zelf houdt dan nog maar tweederde daarvan over. Daarop is onze hypotheek niet gebaseerd. En stopt de politiek, dan kunnen we direct een kartonnen doos zoeken. Ik ben me al aan het oriënteren.

   In Turkije staat een huis te koop met vijf slaapkamers, vier badkamers en een zwembad. Uitzicht op de baai van Göcek. Twee ton,  negen maanden mooi weer, mijn tweelingzus om de hoek, en weet ik het hoeveel mogelijkheden om te werken. Want in Turkije zit niet alles op slot, is het niet overvol, zijn de regeltjes vooralsnog simpel. Het is een land waar mensen nog blij kunnen zijn. Waar niet iedereen verwacht dat alles perfect is geregeld. Waar arbo diensten niet bestaan. Waar een hobbelige weg met gaten volkomen normaal is en waar niet over wordt geklaagd. Waar je geen letselschade advocaten hebt, moet je maar uit je doppen kijken. En diarree hoort bij het leven. Waar met regelmaat geen water uit de kraan komt of de stroom uitvalt. Maar waar ook goede ziekenhuizen zijn, waar mantelzorg nog gewoon wordt omschreven als vanzelfsprekende naastenliefde.
   Weet u dat ik twintig jaar mantelzorger ben geweest? Ja! Ik heb namelijk twintig jaar voor mijn gehandicapte dochter gezorgd. Ieder normaal mens benoemd dat als het opvoeden van zijn eigen kind, maar in Nederland heet dat ineens mantelzorg. Ik kreeg ook een uitnodiging om de dag voor mantelzorgers bij te wonen, zodat ik in het zonnetje gezet kan worden. Wat een bull! Maar dat u het even weet: ik ben een goed mens, een mantelzorger, want ik moet deze week weer haar PGB aanvragen. En ik was ook mantelzorger, toen mijn moeder als een zombie in haar rolstoel zat weg te kwijnen. Cultiveer het allemaal maar! Gisteren op de tv: een vrouw, getrouwd met een autist en moeder van een autist: een mantelzorger! Laat me nou toch niet lachen. Ze is echtgenote en moeder en daar horen taken bij, u weet wel, in voor en tegenspoed.
   In Nederland wordt alles gecultiveerd. Eén op de vijf Nederlanders krijgt kanker, maar dan wordt er weer een patiënt op de tv gezet, die heerlijk over zijn ellende kan uitwijden. Hoe ging hij daarmee om? Wat deed dat met hem? Nou net als bij al die andere kankerpatiënten natuurlijk: moeilijk en zwaar klote. Kennelijk is er niets meer in dit land, dat hoort bij het leven. Als tieners tegenwoordig weglopen wordt de politie erop afgestuurd en verschijnt er een artikel in de krant. Ik liep zo vaak weg. Nooit in de krant gestaan. Alles wat we in de jaren '70 normaal vonden is nu hot item om je druk over te maken. Onze tienerhersenen gaat kapot van de drank, maar hoe zit dat dan met al die mensen, die zich in mijn jeugd volzopen? Ze hebben allemaal een goede baan en ik merk helemaal niets aan die hersenen.
   Het over geregelde leven in Nederland benauwd mij ontzettend. We zijn wajangpoppen, bestuurd door wetten en regels. Als ik goed truien blijkt te kunnen breien van Zeeman-acryl, dan kan ik die verkopen...in Turkije. Hier niet. Tegen de tijd dat ik heb voldaan aan alle vereiste papieren hebben die truien zich al uit de markt geprijsd.

   Ik kan me nu voorstellen, waarom er rond de eeuwwisseling van honderd jaar geleden zoveel mensen naar Amerika gingen. Natuurlijk, je kon (weer) in bittere armoede terecht komen, maar er lag iets open, er was uitzicht, men bouwde op. Nederland is overmatig opgebouwd, maar toch is het nooit genoeg. Toch is het nooit goed, want het NAP van onze welvaart en onze wensen verschuiven we steeds verder naar boven. Dan blijf je er altijd ver onder zitten, net zo down als mijn winterdip.
   Maar laten we niet bij de pakken neerzitten en vrolijk het nieuwe jaar tegemoet zien, met 65 miljoen brandende euro's in de lucht.

Hoogmoed

Ik wilde schrijven over een land van onbegrensde mogelijkheden, maar dat komt zo wel. Het is zaterdag en de kranten zijn dik, de nacht was slecht, de week vermoeiend, vooral gisteren. Een bus met burgemeesters, wethouders, griffieren, en (steun)raadsleden, in totaal 60 man uit Velsen, Beverwijk, Heemskerk en Uitgeest, begaf zich voor een werkbezoek naar Leiderdorp. Onderwerp: regionale samenwerking, iets wat ze in die regio al heel goed doen. Het was vooral goed luisteren. Dat kan niet iedereen, want aan het eind riep iemand 'En het is vooral duur', terwijl eerder nog het percentage van de bezuiniging werd gemeld.
   Half zeven, weer terug in Velsen, nodigde Wim ons uit voor het eten. We spraken af bij Grand Café Milarca in het voormalige station van Santpoort-Zuid, gerund door Milarca Böhm. Geen eten, want het was de avond van de officiële opening. Milarca vult de mooie ruimte met veel warmte en straalt een enorme kracht uit, ondanks de recente dood van haar man. Welke ondernemer zoen je gedag, direct na de eerste kennismaking? Nou, Milarca dus. Na een half uur praten heb je het gevoel elkaar al een leven lang te kennen.
   Maar we moesten toch eten, dus zakten we verder af naar Bloemendaal, waar Bartje in de voormalige Ridders van Brederode een bistro is begonnen. Het is de plaats waar Ernst en ik elkaar de eerste zoen gaven. Alleen daarom is het al een leuke stek, maar de verbouwing heeft van het ooit zo donkere etablissement een prachtig, licht restaurant gemaakt. Lekker eten, geen frutsels, tikje prijzig, maar de bediening is goed en oer gezellig. En de gesprekken gingen, hoe kan het ook anders, over politiek. Drie GroenLinksers aan een tafel.
   In de bus sprak ook iedereen over politiek, met name over de verschillende begrotingen, want die liggen overal ter goedkeuring. Die van Velsen is redelijk uniek, begreep ik al snel. Hij sluit en wij teren de komende jaren niet in op de algemene reserve. Goed gedaan jochies, denk je dan, zeg je dan. Nee, zo gaat dat niet, begreep ik vanmorgen uit de krant. Positiviteit is des duivels oorkussen. Je noemt zo'n begroting dan onwaarschijnlijk gunstig en beweert dat het een kwestie van tijd is dat zal blijken, dat de realiteit veel slechter is. Drie keer raden...juist, BB. In dit geval Bart Boele, niet die kleine in Bloemendaal.
   Je kan de man ook niet één keer een compliment geven, of hij wordt weer super zuur. Maar wat me aanzette om mijn voorgenomen blog nog even uit te stellen was wel de hilariteit van zijn column. BB vergelijkt zichzelf met een Volkskrant columnist. Jawel, met Pieter Hilhorst. Oei. Was het niet een reactie van één van Boeles trouwe lezers op mijn blog 'Boele Beu', dat je het niveau van de IJmuider niet mag vergelijken met dat van de Volkskrant? Dat is BB kennelijk ontgaan. Er zijn tal van wethouders die aanvankelijk geen bestuurlijke ervaring hadden, maar wel hersens genoeg om wethouder te worden. En er zijn ook veel wethouders die geen politicoloog zijn, zoals Hilhorst, zelfs niet hebben gestudeerd. Het gaat toch vooral om die hersens en de aard van het beestje, dunkt me. Kortom, de ene columnist is de andere niet.
   Ik vind het wel een uitdaging trouwens, om Boele wethouder te maken. Dat wordt lachen! Niet voor burgers natuurlijk, want hij zal al zijn voornemens er doorheen jassen, ongeacht meningen van anderen. Boele is namelijk voorstander van een dictatuur. Als zijn raad hem opdracht geeft om subsidies stop te zetten, omdat het geld ontbreekt, dan gaat Boele dat toch uitgeven. "Wat raadsbesluit? Niets raadsbesluit! Ach ja, die begroting kan me wat, ik zei toch al dat die te rooskleurig was." "Geen lokalen op een grasveldje, zegt u? Opzouten met die burgerparticipatie! Bouwen die handel, want dan is het maar gebeurd!"
   Zo zuur als vanochtend, heb ik het nog niet eerder gegeten. Zie ik hier een flinke dosis jaloezie? Zie ik hier een man krachtig naar boven trappen? Calimero heeft zijn ventiel gevonden en blaast zich op tot wonderbaarlijke afmetingen. Ik moet denken aan standbeelden als die van Sadam Houssein, Stalin, en zoveel andere dictators van heden en verleden. Ik zie ze omvallen of stilletjes worden afgevoerd. Maar deze waait weg als een gasgevulde ballon en wat zwartgallige donsjes dwarrelen verlaten op de grond.
   Sukkelend, stuntelend en soebattend kijkt de raad haar wethouder Boele na met de grote vraag, of zij nu weer haar burgers mag vertegenwoordigen. "Dus we stemmen weer gewoon zoals vroeger?" vraagt de een. "Volgens mij wel." antwoordt de ander en zet zijn voeten stevig op de grond. "Ik ben bang," zeg ik als rechtgeaarde GroenLinkser, "dat er niets anders op zit. Het was natuurlijk wel makkelijk onder Boele en het is natuurlijk ook doodvermoeiend om met iedereen rekening te houden, maar zoals Boele wil ik niet eindigen." "Ach," zegt Franc, "het deed geen pijn, hij is niet hard gevallen. Dat heb je met hoogmoed. Dan stijg je tot hoogtes, die behoren bij het goddelijke, die niemand meer kan bevatten."