Hand in eigen boezem

Het wordt tijd dat Nederland een partij krijgt die noch links, noch rechts is, maar zich afvraagt, wat die beide kanten te bieden hebben. Iedere partij zegt het wel en wee van de Nederlandse burger te dienen, maar struint vervolgens af op de groep,  waar zij denkt de kiezer vandaan te kunnen halen. Voor het binnenhalen van stemmen worden kiezers gepaaid met met mooie plannen, die in vrijwel iedere coalitie losgelaten moeten worden, moeten worden afgezwakt of die kunnen worden gehandhaafd als elders weer wordt ingeleverd. Zo gaat dat in een coalitie en daar zou een partij bij voorbaat rekening mee moeten houden.

    Nederland stemde dit jaar half om half, waardoor VVD en PvdA om en nabij even groot werden. De coalitie tussen deze partijen was daarom terecht en vertegenwoordigde de wens van de Nederlanders. Nivellering, een vloek bij de VVD, wordt een feit dankzij de PvdA. Een kortere WW, een vloek in de PvdA, heeft de VVD daarvoor weer binnen gehaald. Dat we moesten snijden in de sociale uitgaven wisten we al. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon.

   Nederland is bij uitstek nooit een land geweest waar we onze burgers laten creperen en ik verwacht ook niet van deze coalitie, als maatregelen faliekant verkeerd uitpakken, dat die niet zullen worden bijgesteld. Kijk naar de tandartstarieven: werkt het niet, dan draaien we het zo weer terug. We blijven een sociaal land, dat ingrijpt als het verkeerd gaat. En anders hebben we daar nog een oppositie voor.

   Als je niet probeert, dan weet je nooit of iets mogelijk is. In het bedrijfsleven is dat een misdaad. Had die tak van onze samenleving niet geïnnoveerd, dan hadden we nu nog zwaar vervuilende industrie in Nederland gehad en allemaal met een telraam zitten rekenen. Een land moet verder en moet streven naar een sociale staat, die betaalbaar is. Dat vergt durf van een regering en dat vergt inzet van de hele bevolking. Dat vergt dus een mentaliteitsverandering.

achter de kassa

   Een van die dingen is de werkgelegenheid voor gehandicapten. Deze mensen hebben recht op een volwaardige deelname aan de maatschappij. Mij een doorn in het oog was de geïsoleerde situatie van mijn dochter, die al op haar zesde jaar door die maatschappij werd buitengesloten in de vorm van een schoolhoofd, die haar weigerde naar groep 3 te laten gaan. Zij verhuisde naar een school in the middle of nowhere, waar zij pas op haar 19de weer van af kwam. Haar voorbeeld in deze maatschappij waren andere gehandicapten. Haar vijanden waren de 'normale kinderen', die niet wisten hoe met haar om te gaan en die er ook geen enkele moeite voor deden. Waarom zou je? In Nederland geven we geld uit voor legio goede doelen en daarmee is ons geweten gesust. De eenzaamheid van iemand met een handicap is onze zorg niet, als we er maar zeker van zijn, dat er goed voor hem wordt gezorgd. En dat moet de staat betalen.

   En dat doet de staat naar vermogen ook goed. Voor mijn dochter trekt die staat ieder jaar 75.000 euro uit en zij houdt daar nog geen 100 euro per maand van over voor kleding en om leuke dingen te doen. Zij werkt, jawel, maar alleen omdat die staat jaarlijks 22.000 euro betaalt voor de begeleiding. Met nog tien anderen, als ik het goed inschat, krijgt haar werkplek dus ruim twee ton per jaar voor die werkgelegenheid. Mal toch, dat je moet betalen om te werken? En wat ze doet? Ze werkt in een winkel annex lunchroom. Ze verkoopt peperdure artikelen, die voor een habbekrats worden ingekocht in ontwikkelingslanden en andere keren bedient ze de gasten in de lunchroom of werkt in de keuken. Oh, ze zal niet zo snel gaan als een 'normaal mens', maar dat mag daar, want iedere klant weet dat er gehandicapten werken. Elders mag dat niet, dan gaan we vloeken en schelden, want dan verwachten we vooral snelheid, accuratesse, inzicht.

Lina legt op de1 mei viering van GL, SP en PvdA uit hoe haar leven in elkaar zit 

   Wat wij Nederlanders eerst eens moeten doen, is de hand in eigen boezem steken voordat we ons over de politiek storten. Zo werd ik eens razend op mijn broer, die stond te schelden op een kassière omdat ze iets niet begreep. Afgezien van het feit, dat ik mijn broer ook nauwelijks begrijp, kan ik me zo voorstellen dat een kassière niet achter een kassa zit, omdat ze eigenlijk accountant had kunnen worden. Enig begrip en medeleven voor de met wat minder IQ bedeelde medemens hebben we nauwelijks in Nederland. Laat staan dat we zeggen: "Kom maar hier werken, ik heb nog wel een taak die bij jou past." Dat zou onze staat per gehandicapte een behoorlijke duit schelen. Geld dat dan naar mensen kan gaan, die echt buiten de boot vallen.

   Mijn dochter zou ook graag in een eigen appartement wonen, net als iedere andere vrouw van 24. Met wat hulp van buitenaf en mijn levenslange moederliefde zou dat goed mogelijk zijn, maar het grootste dilemma is vereenzaming. Onze maatschappij is zo hard. Als je moeilijk meekomt, dan is er maar één plek, de gehandicaptenzorg. Ooit, in een andere wereld, zou ze de staat geen cent kosten.

   Verbeter de wereld, begin bij jezelf.