Na onze vakantie in Turkije, het land van de onbegrensde mogelijkheden, lukt het ons niet meer echt om te genieten van het leven. We kregen nog twee weken zon en daarna was het gebeurd met de zomer. Opgesloten in ons ruime huis zitten wij met drie hondjes op de bank naar de kletterende regen te kijken. Soms is die zo hard, dat pappahond zijn poot in de serre al optrekt. We doen er niet eens meer moeite voor om dat tegen te gaan, maar sukkelen slaafs met keukenrol achter het beest aan. Alles went.
Enig succes in de politiek is niet te behalen, want als je A gelukkig maakt, heeft B de neiging je af te maken. Dat wordt nog verder aangewakkerd door de krant, waarin we iedere week weer worden plat getrapt. Kennelijk is er geen leuker onderwerp te bedenken, dat ziekelijke volksvermaak om politici af te schilderen als halve gare idioten. De beste stuurlui staan aan wal en weigeren daarvan af te komen, want vind maar eens iemand, die een fractie wil versterken. Onbegonnen werk. En Boele zeikt volkomen ongenuanceerd verder, zich niet realiserend dat hij het over mensen heeft. Zich niet realiserend dat hij al jaren hetzelfde doet en dat wij het nu wel weten. We deugen niet, prima, klaar. Maar hij blijft herhalen, want hij kan niet anders. En zijn lezers lachen zich iedere week weer rot om dezelfde scheet. Wat een niveau! Kijk eens hoe goed ik scheten kan! U, Boele, heeft een misdaad begaan. U bent ouder geworden, maar niet wijzer (Machiavelli geloof ik).
De stemming is zo gedaald, dat ik zelfs een vest voor Ernst aan 't breien ben met Zeeman-acryl, 0,99 per bol. Daarvoor mag het nog mislukken ook. De kist op wielen, die dienst doet als salontafel, staat het merendeel van de dag pal naast mijn nest op de bank. Laptop, iPad, iPhone, schaar, centimeter, sigaretten, thee en asbak op de greep. Soms krijg ik een snauw van Ernst, of ik me eens wil gaan douchen. Die haat mijn fuchsiakleurige ochtendjas. Ik ook, maar hij is zo lekker warm.
Nog een maand of negen, dan moet dit huis verkocht zijn of Ernst moet een baan hebben gevonden, anders komen we in grote moeilijkheden. Ik heb een minimum loon en Ernst zelf houdt dan nog maar tweederde daarvan over. Daarop is onze hypotheek niet gebaseerd. En stopt de politiek, dan kunnen we direct een kartonnen doos zoeken. Ik ben me al aan het oriënteren.
In Turkije staat een huis te koop met vijf slaapkamers, vier badkamers en een zwembad. Uitzicht op de baai van Göcek. Twee ton, negen maanden mooi weer, mijn tweelingzus om de hoek, en weet ik het hoeveel mogelijkheden om te werken. Want in Turkije zit niet alles op slot, is het niet overvol, zijn de regeltjes vooralsnog simpel. Het is een land waar mensen nog blij kunnen zijn. Waar niet iedereen verwacht dat alles perfect is geregeld. Waar arbo diensten niet bestaan. Waar een hobbelige weg met gaten volkomen normaal is en waar niet over wordt geklaagd. Waar je geen letselschade advocaten hebt, moet je maar uit je doppen kijken. En diarree hoort bij het leven. Waar met regelmaat geen water uit de kraan komt of de stroom uitvalt. Maar waar ook goede ziekenhuizen zijn, waar mantelzorg nog gewoon wordt omschreven als vanzelfsprekende naastenliefde.
Weet u dat ik twintig jaar mantelzorger ben geweest? Ja! Ik heb namelijk twintig jaar voor mijn gehandicapte dochter gezorgd. Ieder normaal mens benoemd dat als het opvoeden van zijn eigen kind, maar in Nederland heet dat ineens mantelzorg. Ik kreeg ook een uitnodiging om de dag voor mantelzorgers bij te wonen, zodat ik in het zonnetje gezet kan worden. Wat een bull! Maar dat u het even weet: ik ben een goed mens, een mantelzorger, want ik moet deze week weer haar PGB aanvragen. En ik was ook mantelzorger, toen mijn moeder als een zombie in haar rolstoel zat weg te kwijnen. Cultiveer het allemaal maar! Gisteren op de tv: een vrouw, getrouwd met een autist en moeder van een autist: een mantelzorger! Laat me nou toch niet lachen. Ze is echtgenote en moeder en daar horen taken bij, u weet wel, in voor en tegenspoed.
In Nederland wordt alles gecultiveerd. Eén op de vijf Nederlanders krijgt kanker, maar dan wordt er weer een patiënt op de tv gezet, die heerlijk over zijn ellende kan uitwijden. Hoe ging hij daarmee om? Wat deed dat met hem? Nou net als bij al die andere kankerpatiënten natuurlijk: moeilijk en zwaar klote. Kennelijk is er niets meer in dit land, dat hoort bij het leven. Als tieners tegenwoordig weglopen wordt de politie erop afgestuurd en verschijnt er een artikel in de krant. Ik liep zo vaak weg. Nooit in de krant gestaan. Alles wat we in de jaren '70 normaal vonden is nu hot item om je druk over te maken. Onze tienerhersenen gaat kapot van de drank, maar hoe zit dat dan met al die mensen, die zich in mijn jeugd volzopen? Ze hebben allemaal een goede baan en ik merk helemaal niets aan die hersenen.
Het over geregelde leven in Nederland benauwd mij ontzettend. We zijn wajangpoppen, bestuurd door wetten en regels. Als ik goed truien blijkt te kunnen breien van Zeeman-acryl, dan kan ik die verkopen...in Turkije. Hier niet. Tegen de tijd dat ik heb voldaan aan alle vereiste papieren hebben die truien zich al uit de markt geprijsd.
Ik kan me nu voorstellen, waarom er rond de eeuwwisseling van honderd jaar geleden zoveel mensen naar Amerika gingen. Natuurlijk, je kon (weer) in bittere armoede terecht komen, maar er lag iets open, er was uitzicht, men bouwde op. Nederland is overmatig opgebouwd, maar toch is het nooit genoeg. Toch is het nooit goed, want het NAP van onze welvaart en onze wensen verschuiven we steeds verder naar boven. Dan blijf je er altijd ver onder zitten, net zo down als mijn winterdip.
Maar laten we niet bij de pakken neerzitten en vrolijk het nieuwe jaar tegemoet zien, met 65 miljoen brandende euro's in de lucht.
No comments:
Post a Comment