Als Berlusconi zijn er nog velen op deze aarde, groot en klein. Het is spijtig dat ook in democratieën dergelijke mensen kansen krijgen. Dat is te wijten aan de mooie praatjes, hun charismatische uitstraling en de domheid van de kiezer om daar in te trappen. Daarbij stemmen vrouwen regelmatig op een 'mooie man' en mannen op hun lichtend voorbeeld met macht, geld en lef (in Nederland dus onmogelijk).
Kranten smullen van mensen als Berlusconi. De ene na de andere uitspraak wordt vanwege zijn onzinnigheid of grofheid breed uitgemeten op het papier. Mensen als Berlusconi worden zo vaak geciteerd, dat zij bijna geen verkiezingscampagne meer nodig hebben. Dat doen de media gratis, want wat is er smakelijker dan een schandaal of leedvermaak? Wat bedoelt is als een schandpaal, mondt uit in pure reclame, want veel kiezers kunnen (zeker als het gaat om bijvoorbeeld economische opvattingen) niet bepalen wat zin of onzin is. En wat is de beste reclame? Naamsbekendheid. Blijf herhalen, blijf herhalen.
Uit mijn kindertijd, toch al weer erg lang geleden, kan ik me merken herinneren als GREENSPOT (zonder prik) en BERDY: Nappa en suède kleding: Berdýýý...Berdýýý! En dan het dagelijkse: Het is één uur, dit is de radio nieuwsdienst, verzorgd door het ANP. Ik heb een waardeloos geheugen, maar alles wat werd herhaald, zit er nog prima in. En eh: Dat is snel! Ja, je weet het al: OVERTOOM, maar dat is van iets later. Wast door en door schoon? Juist, OMO.
Terrorisme wordt maar door één ding gevoed: reclame. Als ergens een bom ontploft, komt het breeduit in de media. Als niemand erover zou berichten, zou geen enkele terroristische daad zin hebben, zeker niet als de opeiser ervan niet wordt genoemd. Moeten we dus de media wat dat betreft maar aan banden leggen? Misschien wel. Maar kan dat ook met politici als Berlusconi? Misschien wel. Media hebben formeel de plicht volledig te informeren en zullen dus ook politieke partijen gelijke kansen moeten bieden, maar je kan je afvragen, of dat ook gebeurt. De Telegraaf is een mooi voorbeeld van een dusdanige kleuring, dat je niet meer van objectiviteit kunt spreken. Kortom, ik raad de Italiaanse pers aan Berlusconi vooral dood te zwijgen.
Nog een goede reden om dat te doen is wel, dat de man niets anders oplevert dan stomme verbazing. Dat geldt voor veel figuren in de wereld. Mensen die raaskallen kennen we allemaal. We laten ze doorgaans raaskallen en halen onze schouders op, maar zodra deze figuren zich op hoger niveau in onze samenleving bewegen, dan lijken we ze serieus te nemen en worden ze geciteerd in de krant. Laatst zei iemand: Ik eet geen groente, want ik wil afvallen. Kijk naar planteneters, die zijn allemaal dik: koeien, olifanten! De man houdt niet van groenvoer en had zijn argument gevonden. Misschien kan Diederik Stapel er nog iets mee, maar het lijkt me verder niet het vermelden in een krant waard. Doe je dat wel, dan zijn er ongetwijfeld mensen te vinden, die koeien en olifanten ook dik vinden en dus hun groente voortaan laten staan. Dat zijn die domme kiezers. Voor de idiotie van Berlusconi geldt hetzelfde, maar dat wordt wel gepubliceerd en dus krijgt hij ook kiezers, domme kiezers.
Nog een laatste voorbeeld van hoe de media de kiezer kunnen beïnvloeden: de prognoses voor de laatste verkiezingen. In de laatste twee weken donderde de SP naar beneden, donderde GL verder naar beneden en steeg de PvdA boven verwachting. Dat had niets meer te maken met de programma's, maar alles met strategisch stemmen: zoveel mogelijk stemmen op de grootste partij aan de linkerkant, om maar vooral niet Rutte weer als premier te krijgen. Het resultaat van die strategie is inmiddels bekend. En een heel kwalijk gevolg: de kleinere partijen (hoe belangrijk eerst ook), worden amper nog geciteerd. De media bepalen, wat u hoort en wie in het voetlicht komen te staan. Van objectiviteit is dus geen sprake, alleen van het recht van de sterkste. Zij maken en breken. In geval Berlusconi raad ik aan: breken.
