Mijn opper leugenaar had twee vrouwen en bij die tweede was hij ook opper leugenaar, dus wat dat betreft zijn er nog wel gradaties. Master liar? Tegenwoordig moet toch alles in het engels en zo krijgt hij het gewicht dat hem toekomt.
Master liar Diederik Stapel heeft een boek geschreven. Hij is op zoek gegaan naar zichzelf en dat moet heel Nederland weten. Want leugenaars zijn, pas als ze worden betrapt natuurlijk, heel zielig. Ineens vragen ze zich af, waarom ze toch zo ontzettend hebben gelogen en moeten dan een verklaring vinden. Bij Diederik was het vooral eenzaamheid, las ik in de Groene. Het zal me een worst wezen wat het was. Ik ga dat boek ook niet lezen, want ik gun hem geen dubbeltje van de opbrengst.
Mijn master liar werd uiteraard ook geconfronteerd met zijn verhalen en in het begin hing hij een onsamenhangend verhaal op over falen en zo, en natuurlijk werden daar een paar frustraties bij gehaald en onzekerheid en andere niet te achterhalen ellende. Als ik er wel een touw aan vast had kunnen knopen, dan was ik waarschijnlijk hard gaan lachen. Minder lachwekkend was, dat hij daarna nog een jaar of vijf verder ging met liegen en hij dus kennelijk helemaal niets had geleerd van deze ontboezemingen. Dat zal voor Stapel ook wel gelden, want ik heb geen enkele fiducie in de genezingskansen voor leugenaars.
Co Verdaas (ik moest het even opzoeken hoor) is ook een uit vals hout gesneden mens. Een blauwe maandag staatssecretaris en hij mag al weer vertrekken wegens leugens en valse declaraties. Voor zijn benoeming wist de man iedereen op de mouw te spelden, dat de 'affaire' was afgedaan. Maar niet dus. Oké, ik geef toe dat Samsom en Rutte ook beter hadden moeten kijken, maar in eerste instantie is toch de leugenaar zelf verantwoordelijk. En verkijk je niet op leugenaars! Die zijn zo ontzettend gewiekst, dat je ze snel geloofd. Als je naderhand terug kijkt op de situatie en hun argumenten onder de loupe neemt, dan voel je je een korreltje zand. Hun overtuigingskracht is zo enorm en hun fantasie is zo rijk, dat je altijd met je mond vol tanden staat.
Dankzij mijn master liar heb ik me ooit erg verdiept in leugenaars, wat hen bezielt en wat voor zware zaken eraan ten grondslag liggen. De notoire leugenaar kan zich niet binden en heeft vaak op jonge leeftijd de moeder verloren of het contact met haar is verbroken. Het gaat te ver om van deze blog een psychologische artikel te maken, maar in het kort komt het er op neer, dat het ontbreken van die moeder vergelijkbaar is met verwaarlozing en daaruit volgt dan dus die bindingsangst. Voor de hand liggend: je houdt zielsveel van iemand en die valt weg, en dat kan de volgende keer ook gebeuren. Dan pas je er wel voor om van iemand te houden. Dat gebeurt allemaal in het onderbewustzijn, want de liar denkt veel van iemand te houden. De mannen onder hen willen vooral seks, de knuffel slaan ze over. Sorry, met vrouwen heb ik geen ervaring. Ze houden vooral van zichzelf en kunnen zich totaal niet verplaatsen in de gevoelens van een ander. Dat maakt liegen heel makkelijk. Mijn liar vond mijn hopeloze huilbui over het bestaan van zijn acht maanden oude buitenechtelijke dochter 'een theater'.
Meestal zijn dit soort leugenaars heel geliefd, innemend. Zij kunnen goed met mensen overweg (buiten hun privé sfeer) en zijn behulpzaam. Je moet ze alleen niet beter leren kennen. Ja, het is een zielig verhaal, dat van die verwaarlozing, maar helaas zijn de leugenaars het er meestal niet mee eens. Dat zou betekenen, dat je ergens in je leven schade hebt opgelopen en dat je je moet verdiepen in jezelf. Dat doet de leugenaar niet. Hij legt de fout resoluut bij de ander, is slachtoffer van de mensen om hem heen, die hem niet begrijpen. Een vrouw neemt bijvoorbeeld afstand, omdat ze de warmte mist. Als slachtoffer zoek je dan een andere vrouw, ernaast, want je gooit nooit oude schoenen weg. Bovendien, als slachtoffer kan je natuurlijk niet de slechte echtgenoot zijn, die zijn gezin in de steek laat. Je maakt het zo bont, dat de vrouw uiteindelijk tot die beslissing wordt gedwongen. Deze logica is ook toe te passen op Stapel en Verdaas. De geslagen honden.
Stapel gaat, voor zover ik begreep uit de Groene, in zijn boek te rade bij zichzelf, maar stelt zich op als slachtoffer van zijn gevoelens en belicht geen enkele dieper liggende oorzaak. In feite legt hij de fout buiten zichzelf. Eenzaamheid is namelijk iets, dat je niet jezelf, maar dat anderen jou aandoen. Verdaas is inmiddels ook slachtoffer van het systeem: hij concludeert dat hij moet aftreden (vrijwillig of gedwongen?). Hij zegt daarmee eigenlijk "ik neem de verantwoordelijkheid, zie mij eens verstandig zijn, maar ik ben het er niet mee eens!" Waarom het laatste? Als hij zich werkelijk schuldig voelde, was hij nooit staatssecretaris geworden.
In mijn eigen leugenaar kon ik alles terugvinden van leugenaars in het algemeen. Dat ligt voor de hand als iemand het master niveau bereikt. Natuurlijk heb ik hem vertelt, hoe de vork in de steel zat. Ik vond mezelf aardig, omdat ik na alle ellende nog begrip voor zijn rottige houding had ook. Met alle kinderen die hij inmiddels op de wereld heeft gezet, leek het me ook wel handig als hij meer inzicht in zichzelf kreeg. Nou, bespaar jezelf de moeite. Een leugenaar van enig kaliber is er helemaal niet op uit om zichzelf te verbeteren of te veranderen. Het is zijn verdedigingsmechanisme en dat laat hij niet los. Alle argumenten, die hebben geleid tot liegen, liggen naar zijn mening buiten hem zelf. Bij al die mensen, van wie hij denkt te houden, maar van wie hij niet houden kan. Van wie hij de gevoelens niet eens begrijpt. Als hij de kans krijgt, zal hij naar het buitenland verhuizen. Dat wil hij al heel lang, maar ik hield hem tegen omdat we een gehandicapte dochter hebben. Met mij heeft hij nu niets meer te maken. Met haar kennelijk ook niet? En bovendien adviseert hij mij dezelfde vrijheid te nemen. Ga je dromen achterna. Nee, dat doe ik niet want dan ben ik schuldig. Ik ben geen Verdaas en geen Stapel en wens het ook nooit te worden.
 |
| la bocca della verità |
No comments:
Post a Comment