Paus Benedictus XVI beweert dat euthanasie, abortus en het homohuwelijk bedreigingen zijn voor de vrede. Is hier van een vorm van Alzheimer sprake? Ik weet toch zeker dat homohaat een bedreiging is voor de vrede en dat een huwelijk doorgaans staat voor liefde (tenzij het te lang duurt, maar dat zal hij als katholiek niet bedoelen, toch?)
Euthanasie ontneemt het basisrecht op het leven, zegt de XVIde ook, maar hoe zit het dan met het basisrecht op de dood? Voor dat recht van leven heeft niemand zelf gekozen, dat deden hun ouders voor hen, maar het recht om dat te beëindigen is er dus niet? Vreemde zaak.
Goed, tegen abortus, daar kan ik nog inkomen. Een kwestie van overtuiging, maar wat het met wereldvrede te maken heeft, dat ontgaat me volkomen.
Ik meen te weten, dat ik me niets kan herinneren van mijn verblijf in de buik van mijn moeder. Zeker niet, toen mijn hersens nog niet waren volgroeid, toen ik als visje ronddobberde. Ik zou er veel moeite mee hebben, om een begin van leven weg te laten halen, want zodra ik wist dat ik zwanger was, groeide er een band met dat prille wonder. Volgens mijn zwangerschappen had ik vier kinderen moeten krijgen, maar nummer twee hield na twaalf weken op met leven en nummer vier (Anna is er stellig over: haar tweelingbroertje), gaf het na een paar maanden ook op. Omdat ik me altijd heb afgevraagd welk geslacht die twee zouden hebben gehad, heb ik ze kennelijk toch altijd als kinderen beschouwd. En daarom denk ik niet, dat ik ooit over zou kunnen gaan tot abortus. Dat hoeft nu ook niet meer, zou je denken, maar dat ligt niet zo voor de hand, want juist in de overgang kunnen er rare dingen gebeuren. Zou ik dan het enige kind van Ernst kunnen laten aborteren? Nee, en dus pas ik heel goed op, want ik heb al moeite met het idee dat ik eens oma zou worden, laat staan met oma van mijn eigen kind.
Terug naar die paus. Wederom komt hier het christelijke lijden als zaligheid naar boven. Zie af van al die dingen die dingen, die het lijden verzachten, maar lijd vooral en heftig! Als je homo bent, trouw dan hetero en blijf je leven lang ongelukkig of belazer je partner achter zijn/haar rug. Als je ongewenst zwanger bent, neem dan lijdzaam de zorgen van het kind op je, ook al spoor je niet als moeder, ook al heb je de pest aan het kind van je verkrachter, of wat dan ook. En als je doodziek bent, lijd dan vooral, omdat je pijn hebt of niets meer kan.
Maak, mensheid, van lijden uw deugt! Waarom? Ik zou het niet weten, maar dat kan die paus misschien wel uitleggen, net zoals hij dat kan met het krijgen van een hiv besmetting. Voor zover ik nu begrijp leidt lijden tot vrede! Halleluja!
Ik had een christelijke schoonmoeder, die ook altijd vreselijk leed en daar een goede deugd van maakte, door het met flauwe grapjes eeuwig over al haar kwalen te hebben ('Ik lig altijd wakker 's nachts, maar ik lig er niet van wakker, hoor.'). Ze was tonnetje rond en had reuma, maar geen haar op haar hoofd die een taartje liet staan. Haar knieën en enkels deden natuurlijk altijd pijn, omdat ze dat gewicht moesten torsen, maar stel je voor dat ze er iets aan deed ('Het gaat wel over voordat ik een jongetje ben.')! En dan had ze weer Ménière, staar, en weet ik het wat, wat allemaal theatraal aan de man werd gebracht. Toen ze stervende was, vroeg ze haar familie of ze haar vergaven, dat ze wilde sterven. Ze was moe en kon niet meer. Volgens mij doet zelfs een paus zoiets absurds niet, maar zij wel. Alsof ze een keus had. Of wat verwachtte ze? Dat we haar zouden manen om te stoppen met sterven? Nee, het ging om dat lijden. Dat lijden, haar grote deugd, moest ons vooral worden ingewreven. Zij had haar leven lang geleden voor ons!
"Want hiertoe zijt gij geroepen, daar ook Christus voor u geleden heeft en u een voorbeeld heeft nagelaten, opdat gij in zijn voetstappen zou treden." (1 Petrus 2:21). Het zal allemaal wel, maar die bullshit verziekt wel de vrede, al sinds ver voor de kruistochten.
No comments:
Post a Comment