Hoogmoed

Ik wilde schrijven over een land van onbegrensde mogelijkheden, maar dat komt zo wel. Het is zaterdag en de kranten zijn dik, de nacht was slecht, de week vermoeiend, vooral gisteren. Een bus met burgemeesters, wethouders, griffieren, en (steun)raadsleden, in totaal 60 man uit Velsen, Beverwijk, Heemskerk en Uitgeest, begaf zich voor een werkbezoek naar Leiderdorp. Onderwerp: regionale samenwerking, iets wat ze in die regio al heel goed doen. Het was vooral goed luisteren. Dat kan niet iedereen, want aan het eind riep iemand 'En het is vooral duur', terwijl eerder nog het percentage van de bezuiniging werd gemeld.
   Half zeven, weer terug in Velsen, nodigde Wim ons uit voor het eten. We spraken af bij Grand Café Milarca in het voormalige station van Santpoort-Zuid, gerund door Milarca Böhm. Geen eten, want het was de avond van de officiële opening. Milarca vult de mooie ruimte met veel warmte en straalt een enorme kracht uit, ondanks de recente dood van haar man. Welke ondernemer zoen je gedag, direct na de eerste kennismaking? Nou, Milarca dus. Na een half uur praten heb je het gevoel elkaar al een leven lang te kennen.
   Maar we moesten toch eten, dus zakten we verder af naar Bloemendaal, waar Bartje in de voormalige Ridders van Brederode een bistro is begonnen. Het is de plaats waar Ernst en ik elkaar de eerste zoen gaven. Alleen daarom is het al een leuke stek, maar de verbouwing heeft van het ooit zo donkere etablissement een prachtig, licht restaurant gemaakt. Lekker eten, geen frutsels, tikje prijzig, maar de bediening is goed en oer gezellig. En de gesprekken gingen, hoe kan het ook anders, over politiek. Drie GroenLinksers aan een tafel.
   In de bus sprak ook iedereen over politiek, met name over de verschillende begrotingen, want die liggen overal ter goedkeuring. Die van Velsen is redelijk uniek, begreep ik al snel. Hij sluit en wij teren de komende jaren niet in op de algemene reserve. Goed gedaan jochies, denk je dan, zeg je dan. Nee, zo gaat dat niet, begreep ik vanmorgen uit de krant. Positiviteit is des duivels oorkussen. Je noemt zo'n begroting dan onwaarschijnlijk gunstig en beweert dat het een kwestie van tijd is dat zal blijken, dat de realiteit veel slechter is. Drie keer raden...juist, BB. In dit geval Bart Boele, niet die kleine in Bloemendaal.
   Je kan de man ook niet één keer een compliment geven, of hij wordt weer super zuur. Maar wat me aanzette om mijn voorgenomen blog nog even uit te stellen was wel de hilariteit van zijn column. BB vergelijkt zichzelf met een Volkskrant columnist. Jawel, met Pieter Hilhorst. Oei. Was het niet een reactie van één van Boeles trouwe lezers op mijn blog 'Boele Beu', dat je het niveau van de IJmuider niet mag vergelijken met dat van de Volkskrant? Dat is BB kennelijk ontgaan. Er zijn tal van wethouders die aanvankelijk geen bestuurlijke ervaring hadden, maar wel hersens genoeg om wethouder te worden. En er zijn ook veel wethouders die geen politicoloog zijn, zoals Hilhorst, zelfs niet hebben gestudeerd. Het gaat toch vooral om die hersens en de aard van het beestje, dunkt me. Kortom, de ene columnist is de andere niet.
   Ik vind het wel een uitdaging trouwens, om Boele wethouder te maken. Dat wordt lachen! Niet voor burgers natuurlijk, want hij zal al zijn voornemens er doorheen jassen, ongeacht meningen van anderen. Boele is namelijk voorstander van een dictatuur. Als zijn raad hem opdracht geeft om subsidies stop te zetten, omdat het geld ontbreekt, dan gaat Boele dat toch uitgeven. "Wat raadsbesluit? Niets raadsbesluit! Ach ja, die begroting kan me wat, ik zei toch al dat die te rooskleurig was." "Geen lokalen op een grasveldje, zegt u? Opzouten met die burgerparticipatie! Bouwen die handel, want dan is het maar gebeurd!"
   Zo zuur als vanochtend, heb ik het nog niet eerder gegeten. Zie ik hier een flinke dosis jaloezie? Zie ik hier een man krachtig naar boven trappen? Calimero heeft zijn ventiel gevonden en blaast zich op tot wonderbaarlijke afmetingen. Ik moet denken aan standbeelden als die van Sadam Houssein, Stalin, en zoveel andere dictators van heden en verleden. Ik zie ze omvallen of stilletjes worden afgevoerd. Maar deze waait weg als een gasgevulde ballon en wat zwartgallige donsjes dwarrelen verlaten op de grond.
   Sukkelend, stuntelend en soebattend kijkt de raad haar wethouder Boele na met de grote vraag, of zij nu weer haar burgers mag vertegenwoordigen. "Dus we stemmen weer gewoon zoals vroeger?" vraagt de een. "Volgens mij wel." antwoordt de ander en zet zijn voeten stevig op de grond. "Ik ben bang," zeg ik als rechtgeaarde GroenLinkser, "dat er niets anders op zit. Het was natuurlijk wel makkelijk onder Boele en het is natuurlijk ook doodvermoeiend om met iedereen rekening te houden, maar zoals Boele wil ik niet eindigen." "Ach," zegt Franc, "het deed geen pijn, hij is niet hard gevallen. Dat heb je met hoogmoed. Dan stijg je tot hoogtes, die behoren bij het goddelijke, die niemand meer kan bevatten."