Al-Nakba, de ramp

De tachtigjarige oorlog. In de tijd dat ik daarover leerde op de lagere school, kon ik niet overzien hoe lang dat eigenlijk was. Op vijf jaar na zou het mijn vaders leven zijn geweest, maar in die tijd waren levens veel korter. Ik begreep later wel, dat er tijdens die lange oorlog niet voortdurend werd gevochten, maar dat het de 'status' was waarin de Nederlanden en Spanje zich bevonden. We hebben het dan over de periode 1568-1648.
   Driehonderd jaar later maar geen steek wijzer, vaardigen de Verenigde Naties resolutie 81 (1947) uit: Palestina moet worden opgedeeld in een Arabische en Joodse staat. De Arabische bevolking is het er niet mee eens en dus begint de Arabisch-Israëlische burgeroorlog om Palestina. De Arabieren verloren, Al-Nakba ('de ramp'), en vluchtten of werden verdreven. De Joden riepen in 1948 de staat Israël uit. Van de 850.000 Arabieren die daar woonden, bleven er 160.000 over. Meer dan 400 Arabische stadjes en dorpen werden verwoest. De Joodse regering nam wetten aan, die het na de wapenstilstand onmogelijk maakten om terug te keren en de Arabische bezittingen werden geconfisqueerd.

Arabische vluchtelingen 1948

   Dat de Arabische bevolking nooit akkoord is gegaan met de verdeling van Palestina (voortgekomen uit de Balfour-verklaring van de Britten in 1917: steun voor een Joods nationaal tehuis in Palestina) is niet raar: in die jaren was 78% van de bevolking moslim, 11% joods en een kleine 10% christen. Palestina behoorde vanaf 1516 tot het Ottomaanse (Turkse) Rijk. De Arabieren waren arme pachtboeren, die hun land door de Ottomaanse belastingdruk hadden moeten verkopen. Na WOI kwamen ze, met wat hulp van 'Lawrence of Arabia', onder Brits gezag. De belofte van T.E. Lawrence dat ze eigen gezag zouden krijgen, kon hij niet waarmaken.
   Inmiddels heten die Arabieren Palestijnen en leven tot de dag van vandaag onder het juk van overheersers. En nog steeds zijn de Palestijnen arm. In de Gazastrook, een gebied ietsje kleiner dan Zuidelijk Flevoland, wonen meer dan anderhalf miljoen mensen, waarvan de helft werkloos is. De bevolkingsdichtheid is 3500 (Nederland 448). Bijna een miljoen inwoners staat bij de UNRWA geregistreerd als vluchteling (of nakomeling daarvan).

Joodse vluchtelingen WOII

   Juist Joden zouden moeten weten, hoe dat voelt. Zij wilden een eigen land, maar dat willen de Palestijnen ook. Geen volk heeft meer recht op de geborgenheid van een eigen staat dan het andere. Dat is de wijsheid die wij nu bezitten, in de 21ste eeuw. Niemand is uitverkoren door wie of wat dan ook. Wij zijn allemaal mensen met dezelfde gevoelens en dezelfde rechten.
   De inmiddels 64-jarige oorlog tussen Palestijnen en Israëlieten is langer dan mijn leven aan de gang. Het merendeel van de Israëliërs wil dat het stopt, het merendeel van Palestijnen ook. Vergelding na vergelding (van weerskanten) roept volgende vergeldingen op, maar zonder de geldverslindende oorlogsmachine had van het hele gebied al decennia geleden een welvarend stukje wereld gemaakt kunnen worden, zowel voor de Palestijnen als voor Israël. Het had als voorbeeld kunnen dienen voor verdraagzaamheid, dat wat iedere God predikt.
   Waar het in de wereld allemaal verkeerd ging in voorgaande eeuwen, uit hebzucht, machtswellust en expansiedrang, het kan niet eeuwig met ons meegezeuld worden. Als er geen streep wordt gezet onder dat verleden, dan blijft de geschiedenis zich herhalen. Dan zal iedere generatie opnieuw haar pijn beleven en die willen vergelden. Als iemand denkt uitverkoren te zijn, dan heeft de lange gewelddadige geschiedenis van Palestina inmiddels wel bewezen, dat de mens er alleen voor staat. Waar blijft die hulp van bovenaf nu al 64 jaar?
   Nog zestien jaar te gaan, voordat het Palestijns-Israëlische conflict de tachtig jaar overschrijdt. Zestien jaar waarin veel mensen kunnen sterven, of zestien jaar vrolijke jeugd van een kind dat nu geboren wordt of de rustige oude dag van een bejaarde? Wat doen regeringsleiders hun bevolking aan? Maak een eind aan extremisme, want het is veel prettiger om te vergeven, om te geven, om een toekomst op te bouwen, om vooruitgang te zien, om dankbaarheid te ontvangen, om een boom te planten en de vruchten te plukken. Dát is wat iedere God verwacht van mensen.

Gazastrook afgelopen week

   Ik zie voortdurend de schreeuwende paniek van het Palestijnse meisje, dat een raket ziet neerkomen in haar buurt. Zij had moeten studeren of moeten rondwandelen in een park. Erken een Palestina en maak een einde aan deze gruwelijke omstandigheden. En anders? Stop dan maar met geloven in wat dan ook, want God, noch de dood maakt onderscheid tussen mensen en raketten, kogels en bommen al helemaal niet. Zo meteen kan Israël haar 16.000 reservisten weer naar een front sturen, allemaal burgers, om andere burgers te doden, maar de regering vecht alleen op papier. Zou dit een keuze van God zijn of van die mensen zelf?