De dag begon goed. Om zeven uur viel ik uit mijn bed en dan heb ik de krant nog voor mezelf en de honden zeuren nog niet om eten, want die zijn pas om half negen aan de beurt (dat gaat prima, zolang je het woord 'eten' maar niet uitspreekt). Lang na die krant, na hun en mijn eten, na een nutteloze gang naar het lab (ik moest nuchter zijn), gaat de telefoon tweemaal over om irritant snel op voicemail over te schakelen. Ik hoor Gerard zeggen dat Anne in het ziekenhuis ligt. Ik kan hem nog net toeschreeuwen, dat ik aan de lijn ben.
De dag is er direct een geworden, die in mijn geheugen gegrift zal blijven als een van de rot dagen, die het leven ons gratis met regelmaat verstrekt. Een gezamenlijke huilbui, het machteloze gevoel dat je niet direct in de auto kan stappen om haar te gaan knuffelen, en dan dat hopeloze gevoel, dat je niet de hele dag voor je uit kan blijven staren, maar iets moet. Ik koos voor het schrijven van een brief aan Anne, met fotootjes van de bloeiende tulpen, de hondjes, Ernst en mezelf. Gelukkig corrigeert Word mijn wanstaltige Duits en heb ik een woordenboek. Anne wil geen telefoon op haar kamer.
De afgelopen week werd er al veel gepraat over 'ernstig ziek'. De 'oma' van Lina (moeder van Natascha) heeft longkanker en Lina kan daar heel moeilijk mee om. Hoe meer ze van iemand houdt, hoe moeilijker het wordt. En ze houdt van Avra, dat staat vast. Een vrouw die altijd met haar kleinkinderen bezig is en die twee dochters van mij er zomaar even bij heeft opgenomen. Een vrouw die ik nooit gezien heb, maar die wordt beschreven als de warmte en hartelijkheid ten top. Lina's verdriet is ook het mijne, want als het verkeerd gaat, is het haar derde oma in een paar jaar tijd. Ze zal haar meer missen dan mijn moeder, want die was al jaren behoorlijk van de wereld. Ik leef met haar mee, maar ook met haar drie zusjes, en de rest van de familie.
Als je ouder wordt, vallen mensen om je heen weg, maar zo oud voel ik me nog niet en ik heb het gevoel, dat dit al 15 jaar aan de gang is. Ineke (50), Daniela (60), Wim (dertiger), Elsbeth (39), Denise (42), Nestor (50), eerlijk gezegd ben ik de tel kwijtgeraakt. Jonge mensen. En dan nog al die ouderen, die de gaten in de tijd ertussen opvulden. Pa, Ma, Herman, Pa & Ma Scholte, Annie. Gemiddeld een per jaar.
Het bezoeken van een crematie of begrafenis is een normale aangelegenheid geworden. Praten over de dood net zo goed. Als iemand ziek is, heb ik aan een half woord genoeg om te weten hoe het ervoor staat, want als ik het zelf niet heb meegemaakt, dan weet ik het inmiddels wel door andermans ervaringen.
Ik ga nu door met mijn dag. De zon begint te schijnen. Ik houd de telefoon in de gaten. Meer kan ik niet doen. Behalve denken aan de mensen die nu vechten voor hun leven, Lina's oma, Anne in Koblenz en Hans in Haarlem. Had ik maar een toverstokje. Was het maar een echte film, die ik terug kon draaien, in plaats van alleen maar het gevoel, dat ik weer eens in een slechte film ben beland.
No comments:
Post a Comment