Brave Nederlanders

Ja, zij bestaan, brave Nederlanders. Minstens 40% van onze bevolking is braaf, heb ik begrepen. Dat hebben onderzoeksbureau Nivel en het Sociaal Plan Bureau voor ons uitgezocht. Deze brave Nederlanders drinken niet, roken niet en eten precies dát wat ze nodig hebben. En behalve deze goede eigenschappen hebben ze ook de behoefte om de zielen van stoute Nederlanders te redden. Zij zijn vrijwillig bereid om daar energie in te steken, door hun fiat te geven aan verhoging van de zorgpremie voor deze stoute Nederlanders. Zo zullen die stouterikken zich wel aanpassen, is hun idee. Wacht even, ik moet mijn sigaret uitmaken.

   Ik moet als roker volgens de brave Nederlander gestraft worden voor mijn ongezonde gedrag, want ik jaag de kosten van de zorg, samen met al die andere rokers, fors omhoog. Dan moet ik nogmaals gestraft worden, omdat ik graag wijn drink. Te dik ben ik niet, maar dat dank ik alleen aan mijn ijdelheid, hoor. Ik ben zo'n vrouw die nog verwoed tracht jong te blijven en de kleding van haar dochters wil passen. Tsjonge, wat is dat een gevecht. Nooit eens een lekker stuk chocola, geen zoete warme chocola tijdens een fractievergadering en met de pistachenootjes moet ik minstens drie avonden doen. Maar...ik pas de kleding van mijn dochters, alleen mijn rimpels passen er niet bij, maar een kniesoor die daar op let.
   Ik ben gaan paffen toen ik 12 was, onder leiding van een vriendin van een jaar ouder (trut!), en echt roken deed ik op mijn dertiende. Eens ben ik een jaar gestopt en eens zelfs vier jaar, maar de behoefte kwam telkens terug. Vooral voor mezelf erg rot, want ik zou het graag smerig willen vinden, maar ik vind het gewoon lekker. Ik had er nooit aan moeten beginnen, maar in 1970 zag de wereld er nog heel anders uit en bovendien was mijn onrijpe hoofd nog niet in staat om de ellende te overzien.
   Mijn verhaal is dat van velen. Vrijwel niemand is er blij mee dat hij rookt, maar kan het gewoon niet laten. Ook is vrijwel niemand blij met overgewicht. Ik geef toe, overgewicht is wel volop aanwezig op het ogenblik, van jonge kinderen tot senioren, maar dat is een tendens in veel landen. De consumptiemaatschappij eist haar tol. In plaats van zware mensen dat aan te rekenen, lijkt het me beter te kijken naar onze overdaad en de reden te achterhalen waarom kinderen door hun ouders al worden volgestopt. Maar mentaliteitsverandering bereik je niet met een hogere ziektekostenpremie. Daarbij, ik ken heel veel brave burgers die kanker kregen en hartaandoeningen, zowel als zware rokers en alcoholisten, die op zestig jarige leeftijd nog steeds vrolijk rondlopen. Waarvoor worden die gestraft? Of: waarom worden die brave zieken niet gestraft? Moeten we iedereen onderwerpen aan een gen-onderzoek en meer laten betalen als dat negatief uitpakt?

   De mentaliteit van de brave burger deugt voor geen meter. Blij als hij is, dat hij op geen enkele wijze ontspoort, denkt hij de schuld van de hoge zorgkosten in de schoenen van de stouterikken te mogen schuiven. En dan op naar een leven van 90 of zelfs ouder, gesteund door de AOW, de WMO, de AWBZ. En tot die tijd: breek geen been, krijg geen osteoporose, hoge bloeddruk, nieuwe heup, nieuwe knie, nierfalen, slechte ogen, staar, hoorapparaat, slappe benen, alzheimer en lig ook niet teveel in de zon. Ga niet skiën, voetballen en op enge bergpaadjes wandelen, want een gecompliceerde breuk zit in een kleine hoekje en erger nog: ik ken persoonlijk twee mensen, die van een berg te pletter zijn gevallen. Maar die kosten natuurlijk direct geen geld meer, dus dat mag dan weer wel.

   Gisteravond zaten wat raadsleden in een sessie te praten over het coffeeshopbeleid van de gemeente Velsen. Ja, natuurlijk zijn er een paar partijen die faliekant tegen die shops zijn, gewoon omdat ze niet weten welke mensen wiet roken, waar die roken, wat ze roken en hoe 'wel of niet' schadelijk dat is. Moeten er twee shops blijven in Velsen of moeten we terug naar een? Dan komt er vanuit die hoek een interessante oplossing: 'is één shop te weinig, dan gaan ze maar naar Haarlem!' Not in my backyard, heet dat. Daarbij ook nog even voorbij gaande aan het feit, dat de eigenaar van een coffeeshop ook gewoon een ondernemer is en dat Nederland zo'n zaak heel vals gedoogd. Vals? Ja, want hoe de winkel aan zijn wiet komt, daar wil Nederland het vooralsnog niet over hebben. En als die shop gesloten zou worden, dan heeft de eigenaar geen poot om op te staan, want ineens is zijn handel dan 'illegaal'. Mooie boel.

   Wat ik hiermee wil aangeven is, dat brave Nederlanders een hele grote mond hebben en Nederland het liefst zien veranderen in een saai park vol brave klonen, zonder enige overlast, zonder reuring, zonder persoonlijke vrijheid en vooral zonder zonden. Het is te overwegen, dat wel. Het zou ons bakken met geld schelen. Nee, niet omdat die brave Nederlanders niet ziek worden (en misschien worden ze van verveling nog wel zieker), maar omdat cultuursubsidies ook overbodig worden. Geen uitspattingen meer, geen Appels, geen Camperts, geen Heijboers, maar brave eenheidsworst, met als toppers Anton Pieck en Marjolijn Bastin. Mathilde Willink als boegbeeld van verderf en prinses Christina als dat van de ultieme braafheid. Geen culturele ziel zou in dit land kunnen leven.

   Grote vragen blijven: Wat begrijpen die brave Nederlanders van het leven? En waarom leven zij? Om ervan te genieten en wel te zien waar het schip strand, of om braaf niets te doen, wat God verboden heeft, om vooral niet dood te gaan, terwijl die God toch zo zaligmakend is? Ik begrijp er geen bal van.

Het Kollum-Excuus

Oudwoude leeft mee met de familie van Jasper S., die deze week werd opgepakt als verdachte van de moord op Marianne Vaatstra. Dat is mooi, want die mensen kunnen er niets aan doen dat een familielid mogelijk een moordenaar blijkt te zijn. Ook zijn vrienden kunnen er niets aan doen, dat ze bevriend met hem waren. Zelfs seriemoordenaars waren in hun dagelijks leven vaak aardige mensen, van wie familie en vrienden totaal niet hadden kunnen vermoeden, dat zij gruwelijke moorden pleegden. In Oudwoude is het gemeenschapsgevoel alom aanwezig en ook in Zwaagwesteinde, waar de familie van Marianne woont. Dat heb je zo, op dat knusse boerenland. Iedereen staat voor elkaar klaar en voelt zich verbonden met elkaar. De burgemeester, de kerk, het dorpshuis, alles verbonden tot een sociaal coherent apparaat. Of niet?
   In 1999 werd de verdachte direct gezocht in het asielzoekerscentrum nabij Kollum. De moeder van Marianne noemde de moord 'niet westers', maar uiteindelijk blijkt deze dus waarschijnlijk zelfs van eigen Friese makelij. De sociale coherentie van de omgeving stopte in die tijd op de grens van het AZC, waar mensen woonden met een andere kleur, een ander geloof en andere gewoonten, die allemaal over een kam werden geschoren. De toenmalige burgemeester kreeg eieren naar zijn hoofd, omdat hij het centrum wilde verplaatsen en uitbreiden.

   Dat het kwaad niet per definitie bij buitenlanders vandaan komt is door Breivik al ruim bevestigd, maar ik vraag me af tot hoeveel bekrompen Nederlanders dat nog steeds niet is doorgedrongen. Dat veel van origine allochtonen (of hun kinderen) in de gevangenis belanden zegt meer over hun sociale status, dan over hun aanleg voor misdadigheid. Criminaliteit komt het meeste voor bij kansarmen. Vroeger waren dat de (kans)arme Nederlanders, nu is dat overwegend een groep (kans)arme mensen met een andere etniciteit. Het geeft alleen maar aan, wie het er in dit land het moeilijkste hebben.
   Nog steeds is wetenschappelijk bewezen, dat een donkere kleur geen invloed heeft op het IQ van mensen, dat ze ook niet beestachtiger zijn dan blanken en dat ze niet meer neiging hebben om misdaden te begaan. Ook hun gevoelens zijn hetzelfde: ze hebben niet minder pijn of verdriet dan ieder ander mens. Ook zij zijn beledigd, als men hen onrecht aandoet. Onrecht zoals toen in Kollum.
   We kunnen dit alles nu doodzwijgen of jaren wachten, tot een paar generaties zijn uitgestorven, om dan nog eens algemene excuses aan te bieden voor al onze rottige gedachten over en beschuldigingen aan onze van origine allochtone medemens, maar we kunnen er ook toe besluiten om dat nu te doen, naar aanleiding van de moord op Marianne Vaatstra. Het Kollum-excuus, een excuus voor ons slechte denken.
   In ieder geval doe ik het hier, nu, op een moment dat iedereen die het meemaakte het hopelijk nog kan lezen.

Het spijt mij, anders gekleurde medemens, dat jullie zo vaak worden aangezien als criminelen of slechte mensen. Het spijt mij, dat mijn volk zo bekrompen is. Het spijt mij, dat jullie kleur voor velen een vlag is, die vertrapt mag worden. Wees echter trots op die kleur, die wij ooit allen hadden, want hij beschermd en is dominant.

Uit Metro:

Hilly Veenstra heeft geen spijt. Ze hield op 7 oktober 1999 op het Maartensplein in Kollum een toespraak waarin ze asielzoekerscentra (azc’s) broeinesten noemde van ‘criminaliteit, verkrachting en moord’. De honderden toehoorders scandeerden instemmend ‘AZC, weg ermee!'. Even later drong een deel van de demonstranten, onder wie vrienden van Marianne Vaatstra, de sporthal binnen waar een informatieavond bezig was over de verplaatsing van het asielzoekerscentrum. Ze bekogelden burgemeester met eieren en raakten slaags met agenten in burger. 
Je moet het zien in z’n tijd, zegt Veenstra, een goede bekende van de familie Vaatstra. Ze was toen emotioneel. Haar zoon Hans was het die Marianne vond, de ochtend na de moord. Ze was half ontkleed en haar keel was doorgesneden. “Ik zei toen meteen: ‘De politie moet in het azc gaan kijken.’ Dat dit toen maar half-half is gebeurd, heeft de verdenkingen gevoed dat de moordenaar daar vandaan kwam.” Nu blijkt dat de moordenaar een Fries is, wil dat nog niet zeggen dat Veenstra het bij het verkeerde eind had. “Ik heb gezegd: laat ze het azc onderzoeken. Ik heb niet gezegd: de moordenaar ís een asielzoeker. Ik denk trouwens dat Kollum blij is dat er geen nieuw azc is gekomen.” 
De Kollumer asielzoekersrel vond plaats voordat Pim Fortuyn de politiek in ging, memoreert Veenstra. “Je kon toen nog geen kritiek hebben op het vreemdelingenbeleid zonder voor racist te worden uitgemaakt.” Twee jaar later was het gemeengoed. “Waren wij voorlopers? Misschien wel.” Rond de rel gingen overal in de streek burgers zich organiseren in wat nu ‘leefbaarheidspartijen’ zouden heten. In Grootegast, net over de grens met Groningen, richtte Ytse van der Velden VZ 2000 op, een van de weinige partijen uit die tijd die nog altijd in de gemeenteraad is vertegenwoordigd. “We waren ontevreden met de arrogantie van CDA en PvdA, die al eeuwen de dienst uitmaakten. We wilden geen azc en waren daarmee racisten. Een paar jaar later was er een strengere vreemdelingenwet en was dat azc niet meer nodig.” 

Afvallen

Wat is dat toch...podcast? Ik heb iets dergelijks gedownload, maar ik weet niet wat ik ermee moet. De appstore wijst de weg en ik abonneer mij op Labyrint (in de hoop dat het geen geld kost) en kies het eerste programma. Dat is leuk. Ik luister nooit naar de radio, want dat gelul in de ruimte irriteert me mateloos, maar dit is gericht luisteren. Ik krijg iets te horen over migraine, over waarom vrouwen zich mooi maken en over afvallen. Dûh! Wat die man vertelt, dat wist ik al! Ik had dat boek (Eet mij) moeten schrijven, ofschoon ik me afvraag, hoe je met die informatie een boek kunt vullen, maar goed.

   Hij vertelt, dat je vooral niet aan een dieet moet beginnen, want dat leidt altijd tot het jojo effect. Door drastisch minder eten verminderd je concentratie, word je minder alert en krijg je snaaibuien. Dat was me al bekend. Daarom dieet ik niet.  Veel sporten helpt ook niet. Tenminste niet als je het doet om af te vallen, want juist van sporten krijg je honger. Bewegen is prima, maar om dat alleen maar te doen voor de kilo's is dus kul. Waar het op neer komt: je moet je gewoontes veranderen. En ook dat wist ik al. Ik vertelde het laatst mijn zus nog.

   Het enige wat je moet doen, als je wilt afvallen is minder calorieën naar binnen werken en dat kan door minder zoete drank te drinken (of b.v. bier) en door minder te eten. Het vermijden van zetmeel, koolhydraten of wat dan ook is flauwekul. Allemaal bedacht om vooral iets in je mond te kunnen stoppen en te denken dat je goed bezig bent. Nee dus. Zo wordt die maag niet kleiner.

   Nou wist mijn gezonde verstand dit al lang, maar het waarom van mijn waarheden waren volkomen gevoelsmatig. De meneer van het boek lichtte dat wel leuk toe. Bijvoorbeeld: 1 biertje per dag maakt een mens in 10 jaar tijd 6 kilo zwaarder. Ja Gerard, daar ga je met al die flessen Hefenweisse gedurende al die jaren (dit is even een onderonsje met Gerard, sorry). En: als apen twee eettafels krijgen aangeboden, één met hun favoriete voer en één met voedsel met heel veel kleuren, dan gaan ze naar de tafel met de kleuren, want onze hersenstam zegt, dat we gevarieerd moeten eten. Dat geldt alleen niet voor de M&M's en die hebben vooral kleurtjes om die reden. Uit een schaaltje met die snoepjes in 3 kleuren wordt vele malen minder gegeten dan uit het schaaltje met 10 kleuren.

   Hoe meer cola-varianten er in de supermarkt worden aangeboden, hoe sneller iemand een fles cola zal kopen. Op kinderhoogte staan in de supermarkt de kinderkoekjes met kleurige verpakkingen, zodat ieder kind bij mamma kan gaan leuren om de lachebekjes of de scheurbuikjes. Ga dus maar zonder kinderen winkelen!

   Uit grote verpakkingen chips en snoepjes wordt meer gegeten dan uit kleine. We gaan doorgaans tot op de bodem. Uit een grote verpakking M&M's eten we gemiddeld 50 stuks meer, dan uit de kleine verpakking. Een bord vol eten, eten we helemaal leeg, want zo hoort het.

   Maar wat moet je nou doen om af te vallen? Simpel: men neme een klein bord en schept hierop het voedsel dat men wil eten. Omdat het bord klein is, lijkt de hoeveelheid eten groter. Zet geen pannen op tafel, want nogmaals opscheppen is uit den boze. Drink water, koffie zonder suiker, thee zonder suiker of karnemelk (0% vet). Géén sappen, want daar zit ook suiker in, jawel! Neem in plaats daarvan gewoon een vrucht met vruchtvlees, want dat wordt door het lichaam wel herkent als voedsel. En vooral: doe niet alles tegelijkertijd. Stap bijvoorbeeld af van calorie rijke dranken, maar blijf hetzelfde eten en zie wat het effect over een langere periode is. Zo wen je aan een beetje ander gedrag, zonder dat het er als een zwaar dieet in hakt. Levert dat nog te weinig op, dan zet je pas veel later een volgende stap. Als je jaren lang te dik bent, dan kan je er best 5 jaar over doen, om je gewoonten te veranderen, langzaamaan, stap voor stap.

   En voor wie nu nog niet te dik is: met de jaren komen vaak ook de kilo's. Ineens realiseer je je, dat een broek te strak zit. Doe er dan meteen wat aan. Een paar weken op je eetgewoonten letten is dan vaak al genoeg, om die broek weer aan te kunnen. Het bespaart je situaties, waarin je 10 kilo of meer moet afvallen, omdat het ineens niet meer alleen voelbaar, maar ook zichtbaar is.

Moeke

   Sinds mijn trouwen in 2010 (en veilig onder de pannen) kwam ik 9 kilo aan (60 -> 69). Dat was bijzonder praktisch voor mijn dochters, die al mijn te strakke kleding overnamen, maar voor mij daarom onaangenaam kostbaar. Mijn oplossing kwam in de vorm van wijde kleding en (pof)broeken met een rekrand. Daar paste mijn buik altijd in en bovendien zag je hem niet. 'Je krijgt een moeke-lijf,' bekritiseerde mijn dochters me, maar mensen van mijn leeftijd vonden dat ik er veel gezonder uitzag. Ja, ja! Dan maar geen gezond uiterlijk, dacht ik in augustus. Ik schafte mijn lekkere sapjes en glazen Carvan Cevitam af en drink sindsdien alleen nog water (+ koffie, thee), melk, karnemelk en witte wijn (dat kan ik nou eenmaal niet laten). En ik schep 's avonds iets minder op. Ik eet de helft van de pistachenoten en snoep niet met mijn ongelofelijke zoetekauw Ernst mee (pak stroopwafels, flessen cola, drie klontjes in de koffie, twee in de thee, pepernoten, schuimpjes, hartjes, noem maar op). Voor het slapen gaan een appel, dat ligt lekker zwaar. Het gaat me allemaal gemakkelijk af, maar dat komt vooral omdat ik niet ontbijt. Als ik om 8 uur 's morgens een wasa zou nemen, dan blijf ik de hele dag door eten. Ik eet er al mijn hele leven twee rond het middaguur en dan houd ik het prima uit tot de avondmaaltijd. Mijn lichaam vraagt helemaal niet om eten gedurende de dag. Een mens moet ook leren, om met een lege maag te functioneren.

   Het is dus helemaal niet zo, dat ik geen aanleg heb, zelfs niet met die verbouwde maag, om dik te worden, maar ik wil gewoon niet dik worden. Ik vind vetrollen afschuwelijk en als ik een trap op moet, moet ik dat allemaal maar meezeulen. Ik stel grenzen: tot zover en niet verder. Daarom ben ik nooit boven de 70 kilo uitgekomen. Ik krijg wel eens een verwonderde blik: 'Hoezo, jij aan de lijn?' Dan kan ik toch niet anders dan antwoorden, dat ik er ook wat voor moet doen.

   Eet mij lijkt me een geweldig boek voor wie wil weten wat zijn of haar hersenen bezielt om te eten zoals je eet. Geschreven door Ronald Veldhuizen en Asha ten Broeke. Ik ben inmiddels weer 62 kilo en hou de 18 euro nog maar even in mijn zak. Bovendien zou ik het niemand als cadeau durven geven. Eigenlijk wel jammer, want het lijkt me razend interessant.

Al-Nakba, de ramp

De tachtigjarige oorlog. In de tijd dat ik daarover leerde op de lagere school, kon ik niet overzien hoe lang dat eigenlijk was. Op vijf jaar na zou het mijn vaders leven zijn geweest, maar in die tijd waren levens veel korter. Ik begreep later wel, dat er tijdens die lange oorlog niet voortdurend werd gevochten, maar dat het de 'status' was waarin de Nederlanden en Spanje zich bevonden. We hebben het dan over de periode 1568-1648.
   Driehonderd jaar later maar geen steek wijzer, vaardigen de Verenigde Naties resolutie 81 (1947) uit: Palestina moet worden opgedeeld in een Arabische en Joodse staat. De Arabische bevolking is het er niet mee eens en dus begint de Arabisch-Israëlische burgeroorlog om Palestina. De Arabieren verloren, Al-Nakba ('de ramp'), en vluchtten of werden verdreven. De Joden riepen in 1948 de staat Israël uit. Van de 850.000 Arabieren die daar woonden, bleven er 160.000 over. Meer dan 400 Arabische stadjes en dorpen werden verwoest. De Joodse regering nam wetten aan, die het na de wapenstilstand onmogelijk maakten om terug te keren en de Arabische bezittingen werden geconfisqueerd.

Arabische vluchtelingen 1948

   Dat de Arabische bevolking nooit akkoord is gegaan met de verdeling van Palestina (voortgekomen uit de Balfour-verklaring van de Britten in 1917: steun voor een Joods nationaal tehuis in Palestina) is niet raar: in die jaren was 78% van de bevolking moslim, 11% joods en een kleine 10% christen. Palestina behoorde vanaf 1516 tot het Ottomaanse (Turkse) Rijk. De Arabieren waren arme pachtboeren, die hun land door de Ottomaanse belastingdruk hadden moeten verkopen. Na WOI kwamen ze, met wat hulp van 'Lawrence of Arabia', onder Brits gezag. De belofte van T.E. Lawrence dat ze eigen gezag zouden krijgen, kon hij niet waarmaken.
   Inmiddels heten die Arabieren Palestijnen en leven tot de dag van vandaag onder het juk van overheersers. En nog steeds zijn de Palestijnen arm. In de Gazastrook, een gebied ietsje kleiner dan Zuidelijk Flevoland, wonen meer dan anderhalf miljoen mensen, waarvan de helft werkloos is. De bevolkingsdichtheid is 3500 (Nederland 448). Bijna een miljoen inwoners staat bij de UNRWA geregistreerd als vluchteling (of nakomeling daarvan).

Joodse vluchtelingen WOII

   Juist Joden zouden moeten weten, hoe dat voelt. Zij wilden een eigen land, maar dat willen de Palestijnen ook. Geen volk heeft meer recht op de geborgenheid van een eigen staat dan het andere. Dat is de wijsheid die wij nu bezitten, in de 21ste eeuw. Niemand is uitverkoren door wie of wat dan ook. Wij zijn allemaal mensen met dezelfde gevoelens en dezelfde rechten.
   De inmiddels 64-jarige oorlog tussen Palestijnen en Israëlieten is langer dan mijn leven aan de gang. Het merendeel van de Israëliërs wil dat het stopt, het merendeel van Palestijnen ook. Vergelding na vergelding (van weerskanten) roept volgende vergeldingen op, maar zonder de geldverslindende oorlogsmachine had van het hele gebied al decennia geleden een welvarend stukje wereld gemaakt kunnen worden, zowel voor de Palestijnen als voor Israël. Het had als voorbeeld kunnen dienen voor verdraagzaamheid, dat wat iedere God predikt.
   Waar het in de wereld allemaal verkeerd ging in voorgaande eeuwen, uit hebzucht, machtswellust en expansiedrang, het kan niet eeuwig met ons meegezeuld worden. Als er geen streep wordt gezet onder dat verleden, dan blijft de geschiedenis zich herhalen. Dan zal iedere generatie opnieuw haar pijn beleven en die willen vergelden. Als iemand denkt uitverkoren te zijn, dan heeft de lange gewelddadige geschiedenis van Palestina inmiddels wel bewezen, dat de mens er alleen voor staat. Waar blijft die hulp van bovenaf nu al 64 jaar?
   Nog zestien jaar te gaan, voordat het Palestijns-Israëlische conflict de tachtig jaar overschrijdt. Zestien jaar waarin veel mensen kunnen sterven, of zestien jaar vrolijke jeugd van een kind dat nu geboren wordt of de rustige oude dag van een bejaarde? Wat doen regeringsleiders hun bevolking aan? Maak een eind aan extremisme, want het is veel prettiger om te vergeven, om te geven, om een toekomst op te bouwen, om vooruitgang te zien, om dankbaarheid te ontvangen, om een boom te planten en de vruchten te plukken. Dát is wat iedere God verwacht van mensen.

Gazastrook afgelopen week

   Ik zie voortdurend de schreeuwende paniek van het Palestijnse meisje, dat een raket ziet neerkomen in haar buurt. Zij had moeten studeren of moeten rondwandelen in een park. Erken een Palestina en maak een einde aan deze gruwelijke omstandigheden. En anders? Stop dan maar met geloven in wat dan ook, want God, noch de dood maakt onderscheid tussen mensen en raketten, kogels en bommen al helemaal niet. Zo meteen kan Israël haar 16.000 reservisten weer naar een front sturen, allemaal burgers, om andere burgers te doden, maar de regering vecht alleen op papier. Zou dit een keuze van God zijn of van die mensen zelf?

Hand in eigen boezem

Het wordt tijd dat Nederland een partij krijgt die noch links, noch rechts is, maar zich afvraagt, wat die beide kanten te bieden hebben. Iedere partij zegt het wel en wee van de Nederlandse burger te dienen, maar struint vervolgens af op de groep,  waar zij denkt de kiezer vandaan te kunnen halen. Voor het binnenhalen van stemmen worden kiezers gepaaid met met mooie plannen, die in vrijwel iedere coalitie losgelaten moeten worden, moeten worden afgezwakt of die kunnen worden gehandhaafd als elders weer wordt ingeleverd. Zo gaat dat in een coalitie en daar zou een partij bij voorbaat rekening mee moeten houden.

    Nederland stemde dit jaar half om half, waardoor VVD en PvdA om en nabij even groot werden. De coalitie tussen deze partijen was daarom terecht en vertegenwoordigde de wens van de Nederlanders. Nivellering, een vloek bij de VVD, wordt een feit dankzij de PvdA. Een kortere WW, een vloek in de PvdA, heeft de VVD daarvoor weer binnen gehaald. Dat we moesten snijden in de sociale uitgaven wisten we al. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon.

   Nederland is bij uitstek nooit een land geweest waar we onze burgers laten creperen en ik verwacht ook niet van deze coalitie, als maatregelen faliekant verkeerd uitpakken, dat die niet zullen worden bijgesteld. Kijk naar de tandartstarieven: werkt het niet, dan draaien we het zo weer terug. We blijven een sociaal land, dat ingrijpt als het verkeerd gaat. En anders hebben we daar nog een oppositie voor.

   Als je niet probeert, dan weet je nooit of iets mogelijk is. In het bedrijfsleven is dat een misdaad. Had die tak van onze samenleving niet geïnnoveerd, dan hadden we nu nog zwaar vervuilende industrie in Nederland gehad en allemaal met een telraam zitten rekenen. Een land moet verder en moet streven naar een sociale staat, die betaalbaar is. Dat vergt durf van een regering en dat vergt inzet van de hele bevolking. Dat vergt dus een mentaliteitsverandering.

achter de kassa

   Een van die dingen is de werkgelegenheid voor gehandicapten. Deze mensen hebben recht op een volwaardige deelname aan de maatschappij. Mij een doorn in het oog was de geïsoleerde situatie van mijn dochter, die al op haar zesde jaar door die maatschappij werd buitengesloten in de vorm van een schoolhoofd, die haar weigerde naar groep 3 te laten gaan. Zij verhuisde naar een school in the middle of nowhere, waar zij pas op haar 19de weer van af kwam. Haar voorbeeld in deze maatschappij waren andere gehandicapten. Haar vijanden waren de 'normale kinderen', die niet wisten hoe met haar om te gaan en die er ook geen enkele moeite voor deden. Waarom zou je? In Nederland geven we geld uit voor legio goede doelen en daarmee is ons geweten gesust. De eenzaamheid van iemand met een handicap is onze zorg niet, als we er maar zeker van zijn, dat er goed voor hem wordt gezorgd. En dat moet de staat betalen.

   En dat doet de staat naar vermogen ook goed. Voor mijn dochter trekt die staat ieder jaar 75.000 euro uit en zij houdt daar nog geen 100 euro per maand van over voor kleding en om leuke dingen te doen. Zij werkt, jawel, maar alleen omdat die staat jaarlijks 22.000 euro betaalt voor de begeleiding. Met nog tien anderen, als ik het goed inschat, krijgt haar werkplek dus ruim twee ton per jaar voor die werkgelegenheid. Mal toch, dat je moet betalen om te werken? En wat ze doet? Ze werkt in een winkel annex lunchroom. Ze verkoopt peperdure artikelen, die voor een habbekrats worden ingekocht in ontwikkelingslanden en andere keren bedient ze de gasten in de lunchroom of werkt in de keuken. Oh, ze zal niet zo snel gaan als een 'normaal mens', maar dat mag daar, want iedere klant weet dat er gehandicapten werken. Elders mag dat niet, dan gaan we vloeken en schelden, want dan verwachten we vooral snelheid, accuratesse, inzicht.

Lina legt op de1 mei viering van GL, SP en PvdA uit hoe haar leven in elkaar zit 

   Wat wij Nederlanders eerst eens moeten doen, is de hand in eigen boezem steken voordat we ons over de politiek storten. Zo werd ik eens razend op mijn broer, die stond te schelden op een kassière omdat ze iets niet begreep. Afgezien van het feit, dat ik mijn broer ook nauwelijks begrijp, kan ik me zo voorstellen dat een kassière niet achter een kassa zit, omdat ze eigenlijk accountant had kunnen worden. Enig begrip en medeleven voor de met wat minder IQ bedeelde medemens hebben we nauwelijks in Nederland. Laat staan dat we zeggen: "Kom maar hier werken, ik heb nog wel een taak die bij jou past." Dat zou onze staat per gehandicapte een behoorlijke duit schelen. Geld dat dan naar mensen kan gaan, die echt buiten de boot vallen.

   Mijn dochter zou ook graag in een eigen appartement wonen, net als iedere andere vrouw van 24. Met wat hulp van buitenaf en mijn levenslange moederliefde zou dat goed mogelijk zijn, maar het grootste dilemma is vereenzaming. Onze maatschappij is zo hard. Als je moeilijk meekomt, dan is er maar één plek, de gehandicaptenzorg. Ooit, in een andere wereld, zou ze de staat geen cent kosten.

   Verbeter de wereld, begin bij jezelf.

Ver onder NAP

Na onze vakantie in Turkije, het land van de onbegrensde mogelijkheden, lukt het ons niet meer echt om te genieten van het leven. We kregen nog twee weken zon en daarna was het gebeurd met de zomer. Opgesloten in ons ruime huis zitten wij met drie hondjes op de bank naar de kletterende regen te kijken. Soms is die zo hard, dat pappahond zijn poot in de serre al optrekt. We doen er niet eens meer moeite voor om dat tegen te gaan, maar sukkelen slaafs met keukenrol achter het beest aan. Alles went.
   Enig succes in de politiek is niet te behalen, want als je A gelukkig maakt, heeft B de neiging je af te maken. Dat wordt nog verder aangewakkerd door de krant, waarin we iedere week weer worden plat getrapt. Kennelijk is er geen leuker onderwerp te bedenken, dat ziekelijke volksvermaak om politici af te schilderen als halve gare idioten. De beste stuurlui staan aan wal en weigeren daarvan af te komen, want vind maar eens iemand, die een fractie wil versterken. Onbegonnen werk. En Boele zeikt volkomen ongenuanceerd verder, zich niet realiserend dat hij het over mensen heeft. Zich niet realiserend dat hij al jaren hetzelfde doet en dat wij het nu wel weten. We deugen niet, prima, klaar. Maar hij blijft herhalen, want hij kan niet anders. En zijn lezers lachen zich iedere week weer rot om dezelfde scheet. Wat een niveau! Kijk eens hoe goed ik scheten kan! U, Boele, heeft een misdaad begaan. U bent ouder geworden, maar niet wijzer (Machiavelli geloof ik).
   De stemming is zo gedaald, dat ik zelfs een vest voor Ernst aan 't breien ben met Zeeman-acryl, 0,99 per bol. Daarvoor mag het nog mislukken ook. De kist op wielen, die dienst doet als salontafel, staat het merendeel van de dag pal naast mijn nest op de bank. Laptop, iPad, iPhone, schaar, centimeter, sigaretten, thee en asbak op de greep. Soms krijg ik een snauw van Ernst, of ik me eens wil gaan douchen. Die haat mijn fuchsiakleurige ochtendjas. Ik ook, maar hij is zo lekker warm.
   Nog een maand of negen, dan moet dit huis verkocht zijn of Ernst moet een baan hebben gevonden, anders komen we in grote moeilijkheden. Ik heb een minimum loon en Ernst zelf houdt dan nog maar tweederde daarvan over. Daarop is onze hypotheek niet gebaseerd. En stopt de politiek, dan kunnen we direct een kartonnen doos zoeken. Ik ben me al aan het oriënteren.

   In Turkije staat een huis te koop met vijf slaapkamers, vier badkamers en een zwembad. Uitzicht op de baai van Göcek. Twee ton,  negen maanden mooi weer, mijn tweelingzus om de hoek, en weet ik het hoeveel mogelijkheden om te werken. Want in Turkije zit niet alles op slot, is het niet overvol, zijn de regeltjes vooralsnog simpel. Het is een land waar mensen nog blij kunnen zijn. Waar niet iedereen verwacht dat alles perfect is geregeld. Waar arbo diensten niet bestaan. Waar een hobbelige weg met gaten volkomen normaal is en waar niet over wordt geklaagd. Waar je geen letselschade advocaten hebt, moet je maar uit je doppen kijken. En diarree hoort bij het leven. Waar met regelmaat geen water uit de kraan komt of de stroom uitvalt. Maar waar ook goede ziekenhuizen zijn, waar mantelzorg nog gewoon wordt omschreven als vanzelfsprekende naastenliefde.
   Weet u dat ik twintig jaar mantelzorger ben geweest? Ja! Ik heb namelijk twintig jaar voor mijn gehandicapte dochter gezorgd. Ieder normaal mens benoemd dat als het opvoeden van zijn eigen kind, maar in Nederland heet dat ineens mantelzorg. Ik kreeg ook een uitnodiging om de dag voor mantelzorgers bij te wonen, zodat ik in het zonnetje gezet kan worden. Wat een bull! Maar dat u het even weet: ik ben een goed mens, een mantelzorger, want ik moet deze week weer haar PGB aanvragen. En ik was ook mantelzorger, toen mijn moeder als een zombie in haar rolstoel zat weg te kwijnen. Cultiveer het allemaal maar! Gisteren op de tv: een vrouw, getrouwd met een autist en moeder van een autist: een mantelzorger! Laat me nou toch niet lachen. Ze is echtgenote en moeder en daar horen taken bij, u weet wel, in voor en tegenspoed.
   In Nederland wordt alles gecultiveerd. Eén op de vijf Nederlanders krijgt kanker, maar dan wordt er weer een patiënt op de tv gezet, die heerlijk over zijn ellende kan uitwijden. Hoe ging hij daarmee om? Wat deed dat met hem? Nou net als bij al die andere kankerpatiënten natuurlijk: moeilijk en zwaar klote. Kennelijk is er niets meer in dit land, dat hoort bij het leven. Als tieners tegenwoordig weglopen wordt de politie erop afgestuurd en verschijnt er een artikel in de krant. Ik liep zo vaak weg. Nooit in de krant gestaan. Alles wat we in de jaren '70 normaal vonden is nu hot item om je druk over te maken. Onze tienerhersenen gaat kapot van de drank, maar hoe zit dat dan met al die mensen, die zich in mijn jeugd volzopen? Ze hebben allemaal een goede baan en ik merk helemaal niets aan die hersenen.
   Het over geregelde leven in Nederland benauwd mij ontzettend. We zijn wajangpoppen, bestuurd door wetten en regels. Als ik goed truien blijkt te kunnen breien van Zeeman-acryl, dan kan ik die verkopen...in Turkije. Hier niet. Tegen de tijd dat ik heb voldaan aan alle vereiste papieren hebben die truien zich al uit de markt geprijsd.

   Ik kan me nu voorstellen, waarom er rond de eeuwwisseling van honderd jaar geleden zoveel mensen naar Amerika gingen. Natuurlijk, je kon (weer) in bittere armoede terecht komen, maar er lag iets open, er was uitzicht, men bouwde op. Nederland is overmatig opgebouwd, maar toch is het nooit genoeg. Toch is het nooit goed, want het NAP van onze welvaart en onze wensen verschuiven we steeds verder naar boven. Dan blijf je er altijd ver onder zitten, net zo down als mijn winterdip.
   Maar laten we niet bij de pakken neerzitten en vrolijk het nieuwe jaar tegemoet zien, met 65 miljoen brandende euro's in de lucht.

Hoogmoed

Ik wilde schrijven over een land van onbegrensde mogelijkheden, maar dat komt zo wel. Het is zaterdag en de kranten zijn dik, de nacht was slecht, de week vermoeiend, vooral gisteren. Een bus met burgemeesters, wethouders, griffieren, en (steun)raadsleden, in totaal 60 man uit Velsen, Beverwijk, Heemskerk en Uitgeest, begaf zich voor een werkbezoek naar Leiderdorp. Onderwerp: regionale samenwerking, iets wat ze in die regio al heel goed doen. Het was vooral goed luisteren. Dat kan niet iedereen, want aan het eind riep iemand 'En het is vooral duur', terwijl eerder nog het percentage van de bezuiniging werd gemeld.
   Half zeven, weer terug in Velsen, nodigde Wim ons uit voor het eten. We spraken af bij Grand Café Milarca in het voormalige station van Santpoort-Zuid, gerund door Milarca Böhm. Geen eten, want het was de avond van de officiële opening. Milarca vult de mooie ruimte met veel warmte en straalt een enorme kracht uit, ondanks de recente dood van haar man. Welke ondernemer zoen je gedag, direct na de eerste kennismaking? Nou, Milarca dus. Na een half uur praten heb je het gevoel elkaar al een leven lang te kennen.
   Maar we moesten toch eten, dus zakten we verder af naar Bloemendaal, waar Bartje in de voormalige Ridders van Brederode een bistro is begonnen. Het is de plaats waar Ernst en ik elkaar de eerste zoen gaven. Alleen daarom is het al een leuke stek, maar de verbouwing heeft van het ooit zo donkere etablissement een prachtig, licht restaurant gemaakt. Lekker eten, geen frutsels, tikje prijzig, maar de bediening is goed en oer gezellig. En de gesprekken gingen, hoe kan het ook anders, over politiek. Drie GroenLinksers aan een tafel.
   In de bus sprak ook iedereen over politiek, met name over de verschillende begrotingen, want die liggen overal ter goedkeuring. Die van Velsen is redelijk uniek, begreep ik al snel. Hij sluit en wij teren de komende jaren niet in op de algemene reserve. Goed gedaan jochies, denk je dan, zeg je dan. Nee, zo gaat dat niet, begreep ik vanmorgen uit de krant. Positiviteit is des duivels oorkussen. Je noemt zo'n begroting dan onwaarschijnlijk gunstig en beweert dat het een kwestie van tijd is dat zal blijken, dat de realiteit veel slechter is. Drie keer raden...juist, BB. In dit geval Bart Boele, niet die kleine in Bloemendaal.
   Je kan de man ook niet één keer een compliment geven, of hij wordt weer super zuur. Maar wat me aanzette om mijn voorgenomen blog nog even uit te stellen was wel de hilariteit van zijn column. BB vergelijkt zichzelf met een Volkskrant columnist. Jawel, met Pieter Hilhorst. Oei. Was het niet een reactie van één van Boeles trouwe lezers op mijn blog 'Boele Beu', dat je het niveau van de IJmuider niet mag vergelijken met dat van de Volkskrant? Dat is BB kennelijk ontgaan. Er zijn tal van wethouders die aanvankelijk geen bestuurlijke ervaring hadden, maar wel hersens genoeg om wethouder te worden. En er zijn ook veel wethouders die geen politicoloog zijn, zoals Hilhorst, zelfs niet hebben gestudeerd. Het gaat toch vooral om die hersens en de aard van het beestje, dunkt me. Kortom, de ene columnist is de andere niet.
   Ik vind het wel een uitdaging trouwens, om Boele wethouder te maken. Dat wordt lachen! Niet voor burgers natuurlijk, want hij zal al zijn voornemens er doorheen jassen, ongeacht meningen van anderen. Boele is namelijk voorstander van een dictatuur. Als zijn raad hem opdracht geeft om subsidies stop te zetten, omdat het geld ontbreekt, dan gaat Boele dat toch uitgeven. "Wat raadsbesluit? Niets raadsbesluit! Ach ja, die begroting kan me wat, ik zei toch al dat die te rooskleurig was." "Geen lokalen op een grasveldje, zegt u? Opzouten met die burgerparticipatie! Bouwen die handel, want dan is het maar gebeurd!"
   Zo zuur als vanochtend, heb ik het nog niet eerder gegeten. Zie ik hier een flinke dosis jaloezie? Zie ik hier een man krachtig naar boven trappen? Calimero heeft zijn ventiel gevonden en blaast zich op tot wonderbaarlijke afmetingen. Ik moet denken aan standbeelden als die van Sadam Houssein, Stalin, en zoveel andere dictators van heden en verleden. Ik zie ze omvallen of stilletjes worden afgevoerd. Maar deze waait weg als een gasgevulde ballon en wat zwartgallige donsjes dwarrelen verlaten op de grond.
   Sukkelend, stuntelend en soebattend kijkt de raad haar wethouder Boele na met de grote vraag, of zij nu weer haar burgers mag vertegenwoordigen. "Dus we stemmen weer gewoon zoals vroeger?" vraagt de een. "Volgens mij wel." antwoordt de ander en zet zijn voeten stevig op de grond. "Ik ben bang," zeg ik als rechtgeaarde GroenLinkser, "dat er niets anders op zit. Het was natuurlijk wel makkelijk onder Boele en het is natuurlijk ook doodvermoeiend om met iedereen rekening te houden, maar zoals Boele wil ik niet eindigen." "Ach," zegt Franc, "het deed geen pijn, hij is niet hard gevallen. Dat heb je met hoogmoed. Dan stijg je tot hoogtes, die behoren bij het goddelijke, die niemand meer kan bevatten."