Anoniem Meldpunt Uitkeringsfraude

Beryl Dreijer diende donderdag 29 maart een motie in, om een meldpunt op de website van Velsen te zetten, waar anoniem aangifte kan worden gedaan over uitkeringsfraudeurs. Een kliklijn. De motie werd niet aangenomen.
        Een aantal partijen was niet tegen een meldpunt (het is al in wording, volgens wethouder Verkaik), maar wel tegen de mogelijkheid anoniem te klikken. GroenLinks is volledig tegen het meldpunt en heeft de wethouder gevraagd het meldpunt, gezien de grote hoeveelheid commentaar van raadsleden, nog eens goed te overwegen.

        Waarom zijn wij tegen? Ik denk dat slachtoffers/nabestaanden van WOII zich dat wel kunnen indenken. Klikken is één van de machtigste wapens van dictaturen. Mao heeft er miljoenen mensen de dood mee ingejaagd. Niet omdat die mensen iets verkeerd deden, maar omdat ze het niet met zijn politiek eens waren, omdat ze graag als echtpaar bij elkaar wilden blijven, of alleen maar omdat ze een buurman hadden, die hen niet mocht. Maar nog meer, omdat het klikken de klikker iets opleverde. Een rangetje hoger op de politieke ladder of een betere functie bij een bedrijf.
        In de Tweede Wereldoorlog werd volop geklikt, over waar joden woonden of over wie onderduikers herbergde. Maar ook door Duitse kinderen, die via de Hitler Jugend zo waren geïndoctrineerd, dat zij hun eigen ouders aangaven als anti-nazistisch. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Er zijn tal van voorbeelden in het heden en verleden van klikken, die onschuldige mensen de dood in jaagden.

        Afgunst, jaloezie, haat, alles kan leiden tot klikken, ook al is er geen enkele grond voor te vinden. Fantasieverhalen worden maar al te vaak geloofd (hoeveel onschuldige mannen zijn er inmiddels niet van verkrachting beschuldigd, omdat meisjes of vrouwen de pest aan ze hadden of hun zin niet kregen?). Voordat hun onschuld was bewezen, was hun leven al kapot gemaakt.
        Nergens is een grens vastgelegd als het gaat om sociale controle en meldpunten. Die grens moeten wij zelf bewaken en omdat die grens niet te trekken valt (want wat is feitelijk het verschil tussen anoniem of met je naam iemand ergens van beschuldigen?) moet ieder klikpunt volgens mij verdwijnen. Als de privacy van een persoon wordt geschaad omdat deze iets verkeerd doet, zou men nog kunnen zeggen 'eigen schuld dikke bult', maar het gaat om dat woord 'verkeerd'. Zolang wij een overheid hebben, die 'verkeerd' alleen bindt aan het overtreden van de wet, dan is het nog te overzien. Maar als er een overheid komt, die 'verkeerd' anders uitlegt, of die de moeite niet neemt om de zaak op waarheid te onderzoeken, dan loopt een kliklijn helemaal uit de hand.

        De PVV heeft aardig veel rare ideeën. Stel dat het aantal aanhangers van deze partij zo groeit, dat het de grootste partij van Nederland wordt, wat heeft een Nederlander dan te vrezen? Ja, het is een grof voorbeeld, maar ik wil er alleen mee zeggen, dat niemand in de toekomst kan kijken en kan beoordelen in hoeverre wij ooit spijt zullen krijgen van een klik mentaliteit.

        Uw persoonsgegevens liggen op het ogenblik al her en der te grabbel, zelfs uw bankrekening is niet heilig (zie mijn blog 'Hoezo persoonsbescherming?) en met de inkomenstoets moet uw dochter zo meteen misschien voor u zorgen en houdt ze geen cent over om te sparen voor haar toekomst. Misschien heeft ze moreel dan zelfs wel het recht om wat zwart bij te verdienen, omdat de overheid geen andere mogelijkheden open laat.
        Als systemen niet waterdicht zijn, niet functioneren, dan moeten die systemen worden verbeterd. Er is geen goed woord voor te vinden, om mensen aan te zetten tot onfatsoenlijk gedrag, ook al is hun slachtoffer zelf onfatsoenlijk.

Ik vroeg mevrouw Dreijer in het debat over het meldpunt, of zij volgende maand ook een meldpunt wil oprichten, waar anoniem melding kan worden gedaan van exorbitante, onbeschofte bonussen. Ja, dat is natuurlijk lulkoek, maar een uitkeringsfraudeur zou nog wel eens heel erg in de financiële problemen kunnen zitten. Bonusgraaiers hebben geen cent van die enorme bedragen nodig. En die centen komen ook bij u vandaan! Nutsbedrijven, universiteiten, banken, onderwijsinstellingen...noem maar op! Allemaal centen die u via de belasting of uw nota betaalt.
        Nee, ik praat de fraudeurs niet goed. Het deugt absoluut niet, maar er deugt veel meer niet in dit land. Toch is het nog steeds geen reden om dan zelf ook maar niet te deugen.

Een aanrader: 'Wilde Zwanen' van Jung Chang.

Boele Beu (2)

Wat wilt u lezen in de krant? Ik weet het niet. Ik weet alleen wat ik zelf wil lezen in de krant: dat wat er gebeurd is en dan zo waarheidsgetrouw mogelijk. Nee, het is niet waar wat ik zeg. Ik weet dat een heleboel mensen in mijn omgeving dat ook willen. En daarom maak ik me druk om mijn krant, de IJmuider.

        In mijn krant vermeldde Bart Boele vanmorgen, dat Marc Hillebrink GroenLinks ziet als een gepasseerd station. Mooi. Maar ziet GroenLinks Hillebrink ook als een gepasseerd station? Hoe zit dat nou met die ruim 1000 GroenLinksers, die ooit op deze lijsttrekker van GL stemden? Als verslaggever zou ik daar toch heel benieuwd naar zijn, veel meer dan naar het feit, dat Hillebrink zijn keuze met mooie woorden weet te omkleden. We hadden niet anders verwacht.

        In de column van Boele worden een paar uitkeringsoplichters genoemd. Dat naar aanleiding van de motie van Beryl Dreijer om een meldpunt voor uitkeringsfraude op de website van Velsen te zetten, waar men anoniem kan klikken over zo'n oplichter. Want, vindt Boele, dat is een prima manier om die oplichters te ontmaskeren. Het merendeel van de raad is tegen een anoniem meldpunt en al die fracties hebben duidelijk aangegeven waarom: praktijken, die je niet wilt in een fatsoenlijke samenleving. Het onfatsoen van de één, hoeft geen reden te zijn om dit met onfatsoen te vergelden. Dat Boeles diepe liefde voor (de politiek van of de persoon?) Beryl geen grenzen kent, was een ieder al duidelijk, want zij is ongeveer de enige van de raad, die nog positief in de IJmuider wordt genoemd. Maar mensen, de raad bestaat niet enkel en alleen uit Beryl Dreijer, dat wist u toch? De mening van 32 anderen heeft hij niet gehoord, want hij schrijft: "Waarom ze tegen zijn? Ik weet het niet." Ik weet het wel, want ik zat erbij en luisterde.

        Maar waarom zou je als verslaggever, journalist, columnist of nar (ik weet echt niet meer wat Boele nou precies is) het hele verhaal vertellen, als dat je in de liefde niet uitkomt? Dan hou je wijselijk de dop op de pen. Goed, onderwerp uitkeringsfraude stond in zijn column en dus zou ik het leuk moeten vinden, of dan misschien spitsvondig. Ik kom helaas weer niet verder dan 'bedrog'. Als 'Een Boele' (om maar af te zijn van een goede benaming voor zijn functie) heb je de plicht, om de lezer te informeren over wat er gaande is, in dit geval in de raad van Velsen die u allen, burgers van Velsen, vertegenwoordigt. Laat u niet in de luren leggen door deze 'Een Boele', want de andere partijen hadden wel degelijk woorden bij hun mening. Meningen verschillen, maar om slechts 3% daarvan als belanghebbend in een krant weer te geven is toch wel erg brutaal.
        Mijn vorige 'Boele Beu' werd gelezen door 346 mensen, maar alleen negen Boele aanhangers reageerden. Boos natuurlijk. Boele had vrijheid van  meningsuiting, zo vertelden zij. Dat heeft in Nederland iedereen, dacht ik. Maar volgens de Boele aanhangers is dat niet zo. Mevrouw de Kip moest haar kukelende snavel houden. Trouwens, ik begreep er ook nog eens niets van. Nee, inderdaad, ik begrijp er niets van. Waarvan? Dat een krant zich tot dit niveau van verslaggeving verlaagd.

PS: het klikje 'mee eens' is anoniem hoor!

Hillebrink naar D66

In 2010 heeft de fractie van GroenLinks Velsen het besluit genomen om Marc Hillebrink uit de fractie te zetten. Dat zijn geen acties, die je zomaar even onderneemt. Dan is er iets goed mis en ook gedurende langere tijd. Punt is, dat je in de politiek over dergelijke zaken maar moeilijk informatie kan geven. Het is niet de bedoeling mensen te schaden, terwijl de reden voor zo'n scheiding altijd ligt bij het handelen van de persoon in kwestie. Je blijft fatsoenlijk en informeert de pers zo summier mogelijk.
        Het gevolg daarvan was, dat Ernst en ik als 'Het Stel' de zwarte piet kregen toegespeeld. Want al die handen op dezelfde buik, dat zou de oorzaak wel zijn. In mijn vorige blog heb ik daarom maar even een toelichting gegeven op 'Het Stel', om die vooroordelen uit de lucht te halen.

        Gisteren bereikte ons het bericht, dat Hillebrink zijn lidmaatschap van GroenLinks heeft opgezegd, lid is geworden van D66 en per 2 april toetreedt tot de fractie van D66 Velsen. Onze oren klapperden. Marc is altijd trouw naar de ledenvergaderingen van GroenLinks gegaan en beweerde hier telkenmale een GroenLinkser in hart en nieren te zijn. Hoezo dan ineens D66?
        Bij nader inzien past zijn actie wel in het plaatje, dat al in 2009, voor zijn vertrek en nog voor de verkiezingen, ontstond. Marc wilde, als we deel zouden nemen aan een coalitie, wethouder worden. Bestuur en fractie van GroenLinks kozen echter voor Wim Westerman (wat een prima keuze is gebleken). Tijdens de verkiezingen stond Marc bovenaan de lijst, maar GroenLinks profileerde zich als 'driemanschap', met op de posters een foto van Wim, Marc en Ernst. Na de verkiezingen wilde Marc fractievoorzitter worden, maar de fractie koos voor Ernst. Dat zette kwaad bloed, want Ernst was de nieuwkomer en Marc zat al vier jaar in de raad. De fractie (inclusief twee steunfractieleden, dus niet alleen 'Het Stel'!) bleef bij haar besluit en het kwade bloed was sindsdien niet meer van tafel te dweilen. Vergaderingen gingen niet meer over inhoud, maar de functie voorzitter.

        In 2010 was de maat vol en ging de fractie verder zonder Marc, nadat verschillende experts gedurende lange tijd met veel gesprekken lijmpogingen hadden ondernomen. Ergens besef je, dat alle moeite vergeefs is.
        Marc was niet van plan de raadszetel in te leveren en bleef aan als fractie Marc Hillebrink. Ikzelf ben van mening, dat een lijsttrekker zich niet mag beroepen op het aantal stemmen dat hij heeft gekregen, want de meeste mensen stemmen op de lijsttrekker, tenzij ze een kandidaat zelf kennen, of dat deze een vrouw is (waardoor ik met voorkeursstemmen werd gekozen). Ik zag zijn stemmen dan ook als stemmen op GroenLinks en niet specifiek op Hillebrink. Maar, hij ging verder in de raad als 'in hart en nieren GroenLinkser' en gaf gedoogsteun aan de coalitie, dus deed niet aan kiezersbedrog, ofschoon hij akelig vaak tegen GroenLinks Velsen in stemde (bijvoorbeeld voor het afschaffen van de bomenkapvergunning). Nu hij de overstap heeft gemaakt naar D66 ben ik van mening, dat hij wel degelijk aan kiezersbedrog doet. D66 (ook voor het afschaffen van de bomenkapvergunning) is absoluut een andere partij dan GroenLinks, ook hier in Velsen. Daarbij is D66 voorstander van het Landalpark in Spaarnwoude en voor de bebouwing op de Grote Buitendijk. Hij kan natuurlijk als enige in die fractie tegen stemmen, maar hoe lang kan je dat volhouden als lid van D66 (met een GroenLinks hart)?
        Maar is dat hart wel zo GroenLinks? In 2002, toen lid van de PvdA, stelde hij zich kandidaat voor de raadsverkiezingen, maar kwam onderaan de lijst en werd niet gekozen. Dat beviel niet en hij stapte over naar GroenLinks, om in 2006 als kandidaat op die lijst te komen. Dat lukte wel en hij werd raadslid. Als éénmansfractie is de kans op genoeg stemmen voor een volgende termijn klein en bovendien moet je een politieke partij oprichten, met een achterban. Maar als huidig raadslid van D66 zijn zijn kansen stukken groter, mits hij op een hoge plaats komt te staan.
        Het is onmogelijk om in het brein van een ander mens te kijken, maar we doen toch altijd een poging daartoe aan de hand van iemands acties. Het is mijn mening dat Marc vooral raadslid wil zijn en dat hij de partijpolitiek, die hij vertegenwoordigd, van ondergeschikt belang vindt, want ik denk toch niet dat D66 zich voortaan zal laten sturen door een GroenLinks hart.
        Nu hij niet langer GroenLinkser is, is voor mij de kous definitief af. Ik wens hem en D66 veel succes.

Het Stel

In de politiek blijven veel zaken je achtervolgen. Waar in het privéleven strepen getrokken worden onder gebeurtenissen en ruzies worden beslecht, blijven in de politiek allerlei gebeurtenissen een voortdurende rol spelen en worden deze te kust en te keur weer opgerakeld als dat even zo uitkomt.
        Zo zijn Ernst en ik 'Het Stel'. Door enig toeval zijn wij samen in de fractie van GroenLinks terecht gekomen en omdat wij een echtpaar zijn is men van mening, dat wij als 'Stel' een onwerkbaar blok voor andere fractiegenoten vormen. Mensen die mij privé kennen zullen nu hard gaan lachen, want die weten, dat mijn mening door niemand, ook niet (of misschien juist niet) door een echtgenoot zomaar beïnvloedbaar is. Om mijn mening te veranderen heeft een ieder veel doorzettingsvermogen nodig. En daarbij heb ik geen enkele moeite om het niet met mijn echtgenoot eens te zijn. Daar heb ik zomaar een goed conflict voor over. Gelukkig kunnen wij tijdens zo'n conflict met alle gemak overschakelen naar ons privéleven en gezellig hand in hand in slaap vallen.
        Er zijn legio echtparen die samenwerken, in een eigen bedrijf bijvoorbeeld. Over deze echtparen hoor ik dergelijke dingen niet zeggen. Waarom dan toch wel in de politiek? Nou gewoon, in de politiek tracht je iemand te pakken op zwakke punten en zo'n van de doorsnee afwijkende situatie is smullen. Daar is vast iets mis, of dat functioneert vast niet.

        Nou, laat ik de goegemeente dan maar eens uit haar droom wakker schudden: Ernst en ik kunnen zwaarder tegen elkaar tekeer gaan dan andere politici, want wij hoeven ons niet druk te maken over zaken als beledigen of kwetsen, die een breuk tot gevolg zou kunnen hebben. Wij nemen het niet persoonlijk op, omdat we van elkaar houden. Wij weten dat het allemaal alleen maar over die politiek gaat en niet over de personen die wij zijn.
       Juist daarom zijn wij een fractie, waarin iedereen gelijkwaardig is en waar geen sprake is van omzichtige diplomatie, achterklap of kwetsbaarheid, want onze fractiegenoten hebben dezelfde vrijheid. Het gevolg daarvan is respect voor elkaar en helderheid, maar ook intense vriendschap.
       Met deze kennis van zaken in uw hoofd, kunt u de volgende blog waarschijnlijk beter volgen.

Kunst helpt

Ercole Vellone

Kunst helpt bij het herstel na een herseninfarct (artikel IJC 20-03-12), blijkt uit een Italiaanse studie.
        Ercole Vellone, verbonden aan de universiteit Tor Vergata in Rome, laat weten dat onderzoekers 200 overlevenden van een herseninfarct hebben gevraagd, of ze van kunst houden of niet. De 105 patiënten, die hierop bevestigend antwoordden, bleken gezonder, minder angstig en voelden zich kalmer. Hun geheugen was beter, zij konden beter praten en begrijpen en voorwerpen beter benoemen.

        Ik denk dat cultuur minnende mensen inderdaad anders in het leven staan dan mensen, aan wie deze kant van het leven als oninteressant voorbij gaat. Zo had ik een moeder, die nooit veel op had met kunst en cultuur. Het interesseerde haar niet. Over de film 'Ghandi' zei ze ooit: "Wat moet ik met die man in die luier" en in musea liep ze gedwee achter mijn vader aan. Nooit hoorde ik van haar enige uiting van waardering voor iets moois. Aan de inrichting van haar huis besteedde ze geen aandacht en wat er waar aan de muur hing (opgehangen door mijn vader) was haar werkelijk worst. Het enige dat haar hart kon beroeren was een schilderij van een geit, dat ik eens voor haar maakte. Dat kwam: ze was dol op dieren. Dat het een slecht schilderij was, maakte haar niet uit. Het was een geit.
        Mijn moeder kreeg, toen ze net tachtig was, een hersenbloeding. Eerst een kleintje, daarna nog wat zwaardere. Ze kwam in een rolstoel terecht en leefde haar leven vanaf dat moment niet gelukkig meer, want ze kon haar boodschappen niet meer doen en haar huis niet meer poetsen. Ze verafschuwde haar nieuwe situatie. Maar vreemd genoeg deed ze niets, om te revalideren. Ze werd volkomen passief. Ze kreeg een elektrische rolstoel, maar weigerde enige inzet om te leren omgaan met het ding. Ze weigerde oefeningen met haar armen en benen te doen, waardoor ze steeds slapper werd en uiteindelijk nog slechts met moeite een vork naar haar mond kon bewegen. Haar fysiotherapeute vertelde ons, dat ze nog nooit iemand had gezien, die zich zo passief opstelde.
        Achteraf gezien was mijn moeder altijd al passief, in die zin, dat ze haar huishoudelijke wereld had en ook echt alleen die wereld. Daarbinnen had ze haar plichten en dan hield haar wereld op. Niets kon haar prikkelen tot enig enthousiasme. Ik kan me zo voorstellen, dat deze 'aanleg' niet bevorderlijk is voor herstel na een infarct en dat is dan ook gebleken.
        Of het iets met kunst te maken heeft, betwijfel ik trouwens. Mensen die geestelijk actief zijn, zich in veel zaken verdiepen en veel lezen, hebben een drijfveer, die hen voortduwt. Zij kunnen ook beter alleen zijn. Iemand zonder interesses wordt na een infarct nog matter.
        Ik heb in mijn jonge jaren meegewerkt aan een bejaardenenquête in de omgeving van Nunspeet. Een paar maanden lang kwam ik dagelijks bij veel ouderen over de vloer. Al snel begreep ik, dat alleenstaande mannen een stuk zieliger waren dan de alleenstaande vrouwen. De mannen hadden ooit hun werk gehad en nu ze thuis zaten, ook nog zonder vrouw, misten ze een levensinvulling, misten ze contacten, hadden geen hobby's en vereenzaamden vaak volledig. Veel van die mannen klaagden ook over pijntjes. De vrouwen daarentegen gingen bij elkaar op de thee of de koffie, borduurden kleedjes of breiden kleding voor de kleinkinderen. Sommigen zaten op bloemschikken of kleien. Van bijna geen vrouw hoorde ik, dat ze zich echt verveelde, ook al had het allemaal best nog wat leuker gekund. De generatie vrouwen die dit betrof, waren gewend thuis te zijn en hun tijd zelf te vullen, met een huishouden en met vrije activiteiten. De enige groep mannen, die niet voldeden aan dit plaatje en nog beter functioneerden dan de vrouwen, waren de mannen met een hoge opleiding. Zij lazen, keken documentaires op de televisie en namen vaak ook deel aan clubjes of gingen in ieder geval het huis uit om anderen te treffen. Vanaf dat moment wist ik al, dat het erg belangrijk is om het hersenwerk op peil te houden, wil je ook lichamelijk goed conserveren.

        Van de ene gedachte komt de andere. Ik hoor veel ouders klagen over de leegte in huis, als de kinderen allemaal de deur uit zijn. Hun dringende behoefte om de hele familie vaak bij elkaar te hebben. Maar ik heb nog geen moment enige leegte gevoeld. Ik ben heel erg blij, dat ik nog een stuk leven heb, dat ik weer zelf kan invullen, als Reina en niet als mamma. In vind het leuk om te zien hoe mijn dochters volwassen zijn geworden en ik kijk met belangstelling uit naar de komende jaren en het vervolg van hun ontwikkeling. Ik vind het heel leuk als we elkaar zien en ik vind het heel leuk als ik hier alleen achter mijn laptop mijn eigen gang kan gaan of me kan verliezen in leeswerk of wat dan ook. Misschien lijkt ik meer op een kat: na een bepaalde tijd moeten kinderen het nest uit. Misschien komt dat, omdat mijn eigen ouders eeuwig en met alles beslag op hun kinderen legden. En ik was de enige in Nederland. Zo wilde ik nooit worden.
        Dus misschien herstel ik ook wel beter dan die andere ouders van een infarct, want bovendien houd ik veel van kunst.

Hoezo persoonsbescherming?

Nog voor dochter vrijstelling kon vragen voor het betalen van de verontreinigingsheffing, zoals zij dat vorig jaar deed, ontving zij dit jaar een brief met de mededeling, dat zij voor die vrijstelling niet in aanmerking komt. De regeltjes zijn gewijzigd. Werd voorheen je inkomen als toets gebruikt, nu is het je 'vermogen'. En ja, op haar rekening stonden toevallig wat meer euro's dan gebruikelijk, want zij wil sparen voor de slechte maanden. Ze heeft niet altijd werk en in sommige perioden kan zij minder werken, omdat zij dan meer moet studeren.

        Eén: heeft het waterschap het recht, om zomaar ongevraagd de rekening van iemand te raadplegen, om vast te stellen of hij wel of niet voor kwijtschelding in aanmerking komt? Gaat dit niet in tegen alle regels van de wet op persoonsbescherming?
        Twee: Wat zegt het bedrag, dat iemand tijdens een steekproef op zijn rekening heeft staan? Hoe komt het erop en waarvoor is het bedoeld? Hoe lang moet iemand van dat bedrag rondkomen?
        Drie: Dochter heeft sinds haar nulde jaar een spaarrekening. Twintig jaar lang al storten ouders daar een klein beetje geld op. Daar kan iedere ouder nu wel mee stoppen, want op het moment dat dochter of zoon gaat studeren en met veel pijn en moeite op een kamertje rond kan komen, behoort het gespaarde bedrag bij het vermogen en moet het worden opgegeten.

Nederland is slecht, erg slecht bezig. De jongeren, die wij zo graag zien studeren, op weg willen helpen in deze maatschappij, die onze oude dag moeten zien te financieren, worden op dit moment aan alle kanten aangepakt. Langstudeer boetes, waardeloos onderwijs en... achthonderd euro op een rekening? Wat een vermogen! Maar de management top in Nederland loopt ongestraft met miljarden weg.

Hufterig ABP

Als de raad eerdaags instemt, zal de bibliotheek Velsen verzelfstandigen. Daarvoor zijn constructies nodig, met name om het huidige personeel niet te duperen. De ambtenaren hebben een pensioenregeling in het ABP en zijn verzekerd via het IZA. Om pensioenbreuk te voorkomen, moeten de huidige werknemers worden ondergebracht in een zogenaamde B3 stichting, zodat ze in het ABP kunnen blijven en hun huidige ambtelijke arbeidsvoorwaarden behouden. Voor nieuwe werknemers wordt een tweede stichting opgericht, waarin de arbeidsvoorwaarden gelden van de CAO voor bibliotheekpersoneel.
        Opgelost, zou je zeggen, maar zo eenvoudig is het niet. Het gaat namelijk niet goed met de pensioenfondsen. Een reden voor deze fondsen om overal geld vandaan te halen, waar het maar vandaan te halen valt. Het ABP dient voor bovengenoemde constructie een rekening in van € 158.000,--. Huh? Waarom moet het ABP hiervoor een rekening indienen, vraagt ieder raadslid zich direct af. Nou, dat zit zo: Het ABP mist aanwas en verliest geleidelijk aan klanten. Kijk, als een van de 41 (full- en parttime) medewerkers zijn baan opzegt of wordt ontslagen, dan komt de nieuwe, vervangende medewerker niet meer in die B3 stichting, maar in de andere stichting en zal dus geen pensioenregeling via het ABP meer krijgen, maar via de CAO voor bibliotheekpersoneel. Dan mist het ABP dus en klant en daarmee inkomsten. En dat gemis aan inkomstenderving moet de gemeente dus even betalen.
        Eh, begrijp ik dat nou verkeerd? Tegenover het feit, dat het ABP die inkomsten niet heeft, keert het fonds toch ook geen pensioen uit? En hoe zit dat dan als de gemeente morgen op het aantal ambtenaren moet bezuinigen? Krijgt de gemeente dan ook straf? Nee, dan niet. Maar het verzelfstandigen van de bibliotheek is toch ook een bezuinigingsmaatregel? Ja, eh...

En dan nog even de overheid. Ik herinner het me nog levendig, de grote ophef over de enorme financiële reserves van de Nederlandse pensioenfondsen in de jaren '90. Afromen die handel, klonk het toen.

'Overheid plunderde pensioenreserves ABP'

vrijdag 26 november 201012:30

De overheid, de grootste werkgever van het land, heeft in de jaren negentig zo'n 25 miljard euro onttrokken aan de financiële reserves van het ambtenarenpensioenfonds ABP. Dat zegt Jean Frijns, oud-directeur Beleggingen van het ABP, in de televisierubriek KRO Reporter van zaterdagavond.

Jarenlang heeft de overheid volgens Frijns te weinig premie afgedragen aan het ABP. Bij de verzelfstandiging van het pensioenfonds in 1996 was de achterstand opgelopen tot zo'n 15 miljard euro, aldus Frijns, die van 1993 tot 2005 directeur beleggingen was. Volgens hem is de overheid daarmee medeverantwoordelijk voor de huidige financiële problemen van het ABP.

Frijns, tegenwoordig hoogleraar beleggingsleer aan de VU in Amsterdam, zegt verder dat ,,ook een groot deel van de vut-regeling'' door de overheid is gefinancierd met geld dat het ABP had gereserveerd voor de reguliere pensioenen. Daarmee zou een bedrag van 10 miljoen euro zijn gemoeid.

   

NL Doet

Vorig jaar was ik met een goede reden afwezig, maar dat moest ik dit jaar wel even goed maken. Toen de lijst van klussen binnenkwam, pikte ik er meteen 'een muurschildering in een woonkamer' uit. Iets leukers dan schilderen op een muur bestaat niet. Ik dacht weer aan de schilderingen in Fidèl en daarvoor in Costerlyck, die Ronnie Helder en ik samen maakten.

        Ernst heeft zijn baan donderdag aan de kapstok gehangen en dus kon hij vrijdag ook mee. Normaal gesproken heeft Ernst de leiding in ons politieke duo, want daarvoor is hij fractieleider, maar deze keer kon ik hem commanderen. Heerlijk! Zo van "Nee, dat is veel te donker. Nee, dat moet rustiger. Nee, neem nou die roller, dan wordt het egaler!" En heel soms ook een heel zacht "Goed zo!" Hij luistert goed, die man van me.

        De andere schilders, Wim, Petra en Monique, trachtte ik natuurlijk wat vriendelijker te sturen. Petra moest 's middags weg en dat deed ze met pijn en moeite. Ik heb nog nooit zoveel enthousiasme gezien bij een volwassen vrouw, toen ze doorhad dat ze met haar handen een muur mocht bekladden. Het was bijna therapeutisch.

        Het gebeurde in de huiskamer van acht verstandelijk gehandicapten in de Duinpan, een woonvoorziening van stichting Philadelphia. De enige bewoonster, die met geen stok aan het wandelen te krijgen was, was Esperanza. Zij wilde helpen, overal waar het maar even kon. Ze zorgde voor plastic bordjes om de verf op te mengen en verder voor alles, wat wij niet konden vinden. Ergens in de middag laat ze weten, dat ze zo van dolfijnen houdt. Ik ook. Ik maakte op het strand altijd zanddolfijnen en belegde ze dan helemaal met schelpen. Nu schilderde ik er een op de muur, helemaal voor Esperanza. Ze wil er ook graag een op haar kamer, dus dat doen we ook nog een keertje.

        Wat is het een lol om samen aan zo'n project te werken. Het is jammer, dat dit maar een maal per jaar wordt georganiseerd. Dat zou best ieder kwartaal kunnen. Andere raadsleden en ambtenaren hebben kamers in het huis opgeknapt,  muren en plafonds gewit, de tuin opgeruimd en sommigen zijn gaan wandelen met de bewoners of hebben spelletjes gespeeld. De terugval zal de dag daarna komen. Dan voelen de bewoners, dat ze een dag uit hun ritme zijn gehaald en dat kan soms hard aankomen. Maar niet bij Esperanza. Die geniet van haar dolfijn en zei steeds: Je mag blijven!

Hofnar Bart

Nar, door Frans Hals

Een lezer wees mij, mevrouw de Kip (ja, wat een vondst hè?), op het feit dat Boele de hofnar van de gemeente is en dat ik niets begrijp van zijn column en zijn rol als nar. Domme gans die ik daar ben (ik houd het bij pluimvee).
        De door grappen gecamoufleerde eigen wijsheden van de hofnar vonden hun weg naar de oren, die op een andere manier moeilijk te bereiken waren. Woorden die relativeerden, tot denken aanzetten of stimuleerden in een bepaalde richting. Maar ook woorden die belachelijk maakten, of een spiegel voorhielden. Een hofnar was het geweten van zijn baas.
        Wat mij bijzonder spijt is dat ik Bart Boele nooit met een muts met belletjes in de raadzaal heb zien rondspringen. Dat had me goed gedaan en de kijkers via Seaport zeker ook. Ik stel me daarbij voor dat hij op het moment suprème naar een spreker was gedanst en met een pittige grap de rede van deze onfortuinlijke ziel de grond in had geboord. Niets van de alles. Bart zat gedwee op zijn stoel notities te maken over zaken waar hem ofwel de helft van ontging, of een deel van had moeten ontgaan (ja, er wordt ook wel eens gezwetst in die raad). Dat is jammer, want B&W en de raadsleden hadden, als hij dan echt de nar wilde spelen, toch zijn doelgroep moeten zijn. Als nar had hij, in dit moderne politieke bestel, hun spiegel kunnen zijn.

        Om de grap van een cabaretier te begrijpen, moet je weten waar het over gaat. Als iemand Balkenende persifleert, dan is daar geen zak aan als je niet weet wie Balkenende is. Zo is het ook met de 'grappen' van Boele. Als je niet weet wat de achtergronden zijn, dan kan je ook niet lachen om zijn grappen. De wijziging in samenstelling van de agendacommissie bijvoorbeeld, is een interne aangelegenheid van de raad. Geen ziel buiten die raad weet waarover het gaat en daarmee wordt zijn 'grap' hierover slechts een loze mededeling, die de column lezer alleen maar doet veronderstellen, dat we als raad niets beters te doen hebben. En ken je de achtergronden wel, dan blijkt de 'grap' (want daar houd ik het dan maar even op) ook niet op enige lachspier te werken. Dat geldt voor zoveel dingen die hij schrijft.
        Grappen maken is moeilijk. Dat bewijst Boele. Het is een kunst, die maar weinigen echt beheersen. Je komt er niet met alleen maar sneren of zwart maken. Dat heet 'schijten op'. Er zijn natuurlijk mensen die daarom kunnen lachen, maar die vinden mevrouw de Kip ook spitsvondig en om te gieren.
        Laat ik het nog anders uitleggen. Ik zit in die politiek en dus zou ik, als insider, hard moeten kunnen lachen om een opmerking van Boele over bijvoorbeeld een andere partij, maar dat gebeurt niet. Ik lees zijn column en er vertrekt geen spier. Het enige wat beklijft is stomme verbazing dat een krant zo'n column jaar in jaar uit plaatst. Kan ik dan, als insider, wellicht lering uit zo'n stukje trekken of mijn geweten tegen komen, zoals de nar van weleer dat voor elkaar kreeg? Nee, ook dat is niet het geval. Het doet niets, er gebeurt niets en dat komt, omdat Boele er niet uit kan halen wat eruit te halen valt.
        Wat Boele met zijn column doet is niet de nar uithangen. Hij schijt er wat frasen uit en dat is dat. En door de jaren heen zijn die frasen allemaal voortdurend hetzelfde. Neem je hem serieus, dan kan je alleen maar tot de conclusie komen, dat de politiek niet deugt en niets doet. Ja, daar zijn altijd gewillige lezers voor te vinden. Neem je hem niet serieus, dan lach je voortdurend om een scheet. Het eerste is dom, maar het tweede net zo goed.

Wat die agendacommissie betreft: het is niet te zeggen hoe lang dat nog allemaal gaat duren. Het wachten is op de agendacommissie, die het raadsvoorstel op de agenda zet.

Boele Beu

Wij hadden een politiek verslaggever in Velsen, die enige maanden geleden plaats maakte voor een andere. Met gepaste bombarie namen B&W en de raad afscheid van de man. Op de kaart schreef ik 'We redden het wel zonder je', en dat meende ik ook, want ik was geen fan van deze meneer Boele.

        Ik was gewend de 'Volkskrant' te lezen, maar toen ik ging samenwonen met Ernst ging dat abonnement verloren. Lokale aangelegenheden staan namelijk in de regionale krant en niet in een landelijk dagblad en als lokaal politicus is het zaak op de hoogte te blijven van wat er in je gemeente speelt. Het 'Haarlems Dagblad' van Ernst werd daarom omgezet in de 'IJmuider Courant' en inmiddels zit ik zelf ook in die politiek en zie de noodzaak ervan in. Maar mijn hemel, wat mis ik die Volkskrant! Wat een niveauverschil.

        Nou mag je geen enkele journalist vertrouwen, want ieder mens heeft zijn kleur, zijn mening, zijn gevoel, en je kan niet van journalisten verwachten dat zij dat geheel uit kunnen schakelen, maar er is een verschil tussen onzin produceren en enigszins gekleurd de feiten weergeven.

        Meneer Boele is helaas niet gestopt met zijn werk. Hij schrijft nog trouw zijn column en probeert waar het even kan nog zijn politieke voorkeur in artikelen onder de aandacht te brengen. Dat is zijn recht, maar dan is het toch ook mijn recht om het totaal niet met hem eens te zijn.

        Het probleem met Boele is, dat hij niet grappig is, niet leerzaam, een mens niet aanzet tot denken of op een andere manier bijdraagt aan enige bewustwording. Daarbij heeft hij een wanhopig slechte schrijfstijl, maar smaken verschillen.

        Vandaag belicht hij in zijn column de perikelen van de raad over de agendacommissie, die de onderwerpen op de vergaderingen van de raad plant. Die bestaat (o.a.) uit een grote groep raadsleden, die tevens voorzitters van de vergaderingen zijn. Dat werkte niet helemaal. Teveel gepraat over en weer en daardoor soms neigend naar politiek, terwijl het een niet-politiek orgaan is. Dus ging de commissie op de schop en is er, onder voorbehoud van goedkeuring door de raad, een kleinere commissie in het leven geroepen met slechts vier raadsleden erin. 

        Omdat alles wat verandert binnen het stadhuis altijd via allerlei officiële wegen moet verlopen, neemt zo'n wijziging tijd in beslag. Dat is ook goed, want als volksvertegenwoordigers moeten wij alles kunnen verantwoorden. Enerzijds is dat soms erg bureaucratisch, anderzijds wil niemand ondoorzichtigheid.

        Boele weet er in zijn column weer een negatieve draai aan te geven: 'ruzie maken over wie van hen een vergadering mag voorzitten'. Het raakt kant noch wal, want de voorzitters blijven gewoon de voorzitters. En dan: de volksvertegenwoordiging was hard bezig om zo in zichzelf gekeerd te raken, dat niemand meer wist dat ze er was. Dat laatste steekt en is bijzonder onterecht, maar het geeft vooral aan, dat Boele totaal niet weet wat raadsleden doen. Daarom leg ik dat maar eens uit.

        Het lijkt een peulenschilletje, die twee vergaderingen in de maand (soms zelfs onderbroken door een vakantie). Toch is dat het niet. Aan ieder onderwerp gaat veel leeswerk vooraf, want een groot deel van deze zaken kent een verleden, soms van jaren. Jaren, dat andere raadsleden de materie in handen hadden en als politieke partij kan je hun standpunten niet negeren. Daarnaast spelen ander zaken. Economisch kan iets goed zijn voor een gemeente, maar op andere vlakken kan een partij van mening zijn, dat het geen goede keuze is. Hoe weeg je de voors en tegens tegen elkaar af en wat geeft de doorslag? Natuurlijk kan je besturen op je gevoel en het leeswerk laten liggen, maar of je jezelf dan een goed raadslid mag noemen?

        Afgezien van de raadsvergaderingen en carrousels zijn er tal van andere bijeenkomsten op andere plaatsen. Politieke partijen in de regio organiseren regelmatig symposia om de krachten te bundelen, bijvoorbeeld op het gebied van milieu, de WMO, jeugdbeleid of de ontwikkeling van het Noordzeekanaalgebied. Dan zijn er regionale bijeenkomsten voor raadsleden, waarin zij worden geïnformeerd over nieuwe ontwikkelingen en wijzigingen, zoals de nieuw op te richten Regionale Uitvoerings Dienst in combinatie met de Milieudienst IJmond. Ach, ik vergeet te VRK en nog veel meer.

        Met het interne fractieoverleg en de zaken, die je als politieke partij nog zelf op de agenda hebt staan, kan een raadslid menig avonduur vullen. En de meesten doen dat ook. Daarnaast hebben de fractievoorzitters nog meer vergaderingen, waaraan zij deel moeten nemen, bijvoorbeeld het presidium.

        Wat levert het nou op, dat pluche? Een raadslid krijgt een vergoeding van ruim € 1000,- per maand (inclusief vergoeding voor computer en reiskosten) en kan stellen, dat hij daarvoor minstens 20 (avond- en weekend-)uren per week onder de pannen is. Van dat bedrag moet bij sommige partijen (bij GroenLinks is dat € 150 per maand) worden afgedragen aan de partij.

        Franc Weerwind is een vooruitstrevende burgemeester, die Velsen op de kaart wil zetten als een economisch gezonde gemeente, waarin het bovendien prettig wonen is. Zijn drijfkracht zet ook de raadsleden behoorlijk aan het werk. De raadsleden die al langer meedraaien in de gemeente hebben het dan ook over zeer drukke tijden. Dat Boele doet voorkomen, dat wij niet van onze krent afkomen, is bijzonder misplaatst. Nu hebben we een weekje vakantie, maar in de veertien dagen daarvoor heb ik negen vergaderingen of bijeenkomsten bezocht.

        Ik bemerk bij veel politici een angst om een journalist aan te vallen op zijn commentaar. Kranten hebben namelijk veel invloed. Met een enkel woord kan iemand je maken of breken, zelfs als het volkomen bezijden de waarheid is. Toch waag ik hier de stap om een journalist te bekritiseren. Hij maakt 33 hardwerkende mensen (veel van hen hebben ook nog een baan) volkomen zwart, zonder enige grond. Oh ja natuurlijk, dat kan je als onbelangrijk negeren, maar het is geen stimulans om door te werken en ik ben van mening, dat een krant er juist goed aan zou doen, om die stimulans wel te bieden. Daarbij verdienen die raadsleden respect. Ja allen, want het merendeel zal uw kleur niet uitdragen, maar dat heet democratie.
        Misschien word ik ooit eens Boele-proof, maar ik denk het niet.

De klieren van het leven

In huizenjacht laat een binnenhuisarchitect een plattegrond zien. Hij zegt: "Dit is dus eigenlijk de plattegrond." Ergens verderop in het programma zegt de precentatrice: "Maar jullie willen wat anders, als..."
        Slechts twee voorbeelden in vijf minuten van wat Nederlanders uitkramen op die televisie. Dat zijn nou BNers. Te stom om fatsoenlijk Nederlands te spreken, maar koketteren met hun misplaatste 'roem' kunnen ze volop, dankzij elkaar, want ze vullen voortdurend elkaars programma's om maar niet in de vergetelheid terecht te komen.

        Jeroen van der Boom flipt even tussen de bedrijven door (reclame voor zijn programma 'Wedden dat'). Ik heb de man nog eens ontmoet op de school van mijn kinderen en later in ons restaurant. Aardige vent, dacht ik toen. Maar inmiddels staat hij als een kleuter met zijn duimen te draaien, met als doel dat zijn kandidaten hun achterlijke weddenschappen zullen winnen. Het toppunt van dom vermaak, waar hij zijn geld mee verdient. Heeft die man dan geen enkele schroom? Geen enkele behoefte om zichzelf te profileren als een normaal denkend mens?

        Nu wordt gevraagd, of wij onszelf al in die jacuzzi zien liggen in onze achtertuin. Weer zo'n hype. NEEEEeeee....ik zie dat helemaal niet voor me! Ik haat die dingen!








        Volgend onderwerp: een foto van een indiaan, vrouw, melancholieke ogen, Joan Franka. 'You and me' heet het liedje dat ze zingt, slecht genoeg voor het songfestival. Blijkt het nog een copy te zijn een Hongaarse song ook. Schrappen die handel, al was het alleen maar, omdat Nederland geen moer met indianen te maken heeft. Doe een klompendans...net zoveel kans te verliezen (want dat is de bedoeling toch?).
        Gelukkig begint DWDD zometeen. Dan kan je je op niveau ergeren, want eerlijk: hij lult te snel, hij interrumpeert teveel, maar 't blijft een lekker ding, die Matthijs. De eerste mededeling: er komt een lesbische Playboy, eenmalig. Die wil ik wel hebben (behalve als Katja Schuurman erin staat). Niets voor Vanessa R, gefotografeerd door Pief W.? Vrouwvriendelijk

        Mijn gedachten gaan alle kanten op. Dat komt omdat op sommige dagen de grote ergernissen van het leven volop boven komen. Dat zijn niet de onbenulligheden die hierboven staan, maar het feit, dat ik een huis wil verkopen, dat de huizenmarkt op zijn reet ligt, dat ik een enorme bende moet uitzoeken, dat  ik vanaf maandag weer alleen moet gaan huishouden (want manlief heeft weer werk) en dus ook wat politiek van hem over moet nemen, dat ik die iPad nog steeds niet kan kopen (digifanaat als ik ben) en dat ik geen boksbal heb om stevig op te rammen en de twee glazen wijn geen enkel soelaas bieden.

        Ik ruik een oosterse maaltijd. Ik zou tijdens het eten kunnen mediteren of de cd kunnen opzetten van dolfijngeluiden, die ik ooit van mijn dochter kreeg.

        Oh, en voor ik het vergeet: Rutger Castricum vind ik een ontzettende lul. Zo'n blozend ventje, dat stoer doet, maar geen ruk presteert. Laat hij nou net door 'Je mist meer dan je ziet' op de hak genomen worden! Zie je wel! Andere mensen zijn net zo klierig als...eh....dan....eh...als...eh...ik.