NL Doet

Vorig jaar was ik met een goede reden afwezig, maar dat moest ik dit jaar wel even goed maken. Toen de lijst van klussen binnenkwam, pikte ik er meteen 'een muurschildering in een woonkamer' uit. Iets leukers dan schilderen op een muur bestaat niet. Ik dacht weer aan de schilderingen in Fidèl en daarvoor in Costerlyck, die Ronnie Helder en ik samen maakten.

        Ernst heeft zijn baan donderdag aan de kapstok gehangen en dus kon hij vrijdag ook mee. Normaal gesproken heeft Ernst de leiding in ons politieke duo, want daarvoor is hij fractieleider, maar deze keer kon ik hem commanderen. Heerlijk! Zo van "Nee, dat is veel te donker. Nee, dat moet rustiger. Nee, neem nou die roller, dan wordt het egaler!" En heel soms ook een heel zacht "Goed zo!" Hij luistert goed, die man van me.

        De andere schilders, Wim, Petra en Monique, trachtte ik natuurlijk wat vriendelijker te sturen. Petra moest 's middags weg en dat deed ze met pijn en moeite. Ik heb nog nooit zoveel enthousiasme gezien bij een volwassen vrouw, toen ze doorhad dat ze met haar handen een muur mocht bekladden. Het was bijna therapeutisch.

        Het gebeurde in de huiskamer van acht verstandelijk gehandicapten in de Duinpan, een woonvoorziening van stichting Philadelphia. De enige bewoonster, die met geen stok aan het wandelen te krijgen was, was Esperanza. Zij wilde helpen, overal waar het maar even kon. Ze zorgde voor plastic bordjes om de verf op te mengen en verder voor alles, wat wij niet konden vinden. Ergens in de middag laat ze weten, dat ze zo van dolfijnen houdt. Ik ook. Ik maakte op het strand altijd zanddolfijnen en belegde ze dan helemaal met schelpen. Nu schilderde ik er een op de muur, helemaal voor Esperanza. Ze wil er ook graag een op haar kamer, dus dat doen we ook nog een keertje.

        Wat is het een lol om samen aan zo'n project te werken. Het is jammer, dat dit maar een maal per jaar wordt georganiseerd. Dat zou best ieder kwartaal kunnen. Andere raadsleden en ambtenaren hebben kamers in het huis opgeknapt,  muren en plafonds gewit, de tuin opgeruimd en sommigen zijn gaan wandelen met de bewoners of hebben spelletjes gespeeld. De terugval zal de dag daarna komen. Dan voelen de bewoners, dat ze een dag uit hun ritme zijn gehaald en dat kan soms hard aankomen. Maar niet bij Esperanza. Die geniet van haar dolfijn en zei steeds: Je mag blijven!