Populisme

Wat is het nu toch, dat mensen absoluut niet tegen hun verlies schijnen te kunnen, zelfs niet in de politiek? Als gemeenteraad stem je voor of tegen een voorstel. In Velsen houdt dat in: 17 voor en 16 tegen = aangenomen. De raad vertegenwoordigt de burger, zonder corruptie eerlijk gekozen, in dit geval in 2010. Wordt die burger door een partij niet goed vertegenwoordigd, dan kan deze de partij daarop aanspreken, maar niet de raad. Ook kan die burger de volgende keer op een andere partij stemmen. Daarvoor zijn er elke vier jaar verkiezingen.
   Een politieke partij, die behoort tot de minderheid van de tegenstemmers zal zich echter in ieder geval moeten neerleggen bij een raadsbesluit. Verloren, maar het potje kan niet worden overgespeeld. Bij een verloren schaakwedstrijd kan de verliezer ook niet zijn stukken terugzetten en de wedstrijd overdoen. Revanche is in de politiek niet mogelijk, maar veel raadsleden schijnen daar behoorlijk veel moeite mee te hebben.
   Op het moment dat een verliezende partij zich na een raadsbesluit gaat inzetten voor haar verloren standpunt, dan doet die partij naar mijn mening aan zwaar populisme. Dat is ongeveer hetzelfde als volksverlakkerij. Een raadsbesluit is een democratisch genomen besluit en dient te worden gerespecteerd. Acties van partijen naderhand, om aan te geven dat ze het niet eens zijn met raadsbesluiten en daarmee alsnog op een of andere wijze hun zin willen doordrijven, kunnen alleen gezien worden als de burger een worst voorhouden.
   Ik geef toe, het is een geweldige manier om populariteit te oogsten, wellicht meer kiezers, maar om die binnen te halen met onhaalbare zaken is niet fris. Het wakkert de opinie van de burger aan, dat politieke partijen nooit doen wat zij beloven. Al eerder schreef ik in een blog, dat een partij niet moet beloven, maar slechts moet zeggen wat zij graag zou willen. Of dat uitvoerbaar is (door geld, oppositie, coalitieafspraken), is een tweede. Dat is het lot van de democratie, het beste van veel slechte systemen.
   Met populisme neigen partijen qua instelling naar een dictatuur, zeker als de mening van de raad genegeerd wordt. Zij willen immers hun zin doordrammen en gaat dat niet via de geëigende weg, dan worden allerhande andere middelen ter hand genomen.
   Oh ja, er zijn heus wel eens raadsbesluiten, die na voortschrijdend inzicht en gewijzigde omstandigheden de tand des tijds niet doorstaan, maar dan is het weer aan de raad, om met een meerderheid te komen om dit besluit te heroverwegen. Een protestactie over een raadsbesluit past, nogmaals, niet bij een politieke partij. Het is niet integer.
   De subsidie aan het Witte Theater wordt stopgezet, zo heeft de raad besloten. Daar valt niet aan te tornen, ook niet door de SP.

De kiezer maakt wel uit wie deskundig is?

Bij gebrek aan een krant op tweede pinksterdag kom ik nog eens aan ander leeswerk toe. Natuurlijk de Groene (nr.20), waarin Henk Hofland vraagt om een toelatingsexamen voor politici, en met mijn nog vrij verse iPad de site van NU.nl, waarop Tofik Dibi zich uitlaat over een nieuwe progressieve partij (met PvdA en D66). Hofland is positief over Dibi: "En bovendien, de vaderlandse geschiedenis leert dat ook een ruime ervaring in de politiek Den Haag geen garantie biedt tegen het begaan van geweldige blunders." Ja, dat is een feit. Als voorbeeld noemt hij de Kunduz-missie. Alweer met hem eens. Maar minder lekker vind ik het feit, dat Dibi zich daar nu van distantieert, terwijl hij net zoveel GroenLinks was en is als Sap. Zo hard gesteld, zou hij het voorbeeld van Ab Klink hebben moeten volgen en zich hebben moeten afkeren van zijn partij. Niet nu aankomen met Kunduz, omdat dat veel GroenLinksers zwaar op de maag ligt en stemmen trekt.
     De hoop van Dibi op een nieuwe progressieve partij deel ik niet. Ik heb in de verste verte geen PvdA gevoel en heb dat ook nooit gehad. En ook D66 staat redelijk van me af. Samenwerken oké, maar geen fusie? Nee, a.u.b..

     Het interessantste leeswerk van deze ochtend was toch wel de eindeloze reeks reacties op het artikel over Dibi op NU.nl. Heb je zin in een flinke shock? Lees reacties op NU.nl! Oké, voor een niet politicus kan het slechts lachwekkend zijn, maar als je zelf in de politiek zit, dan rijzen de haren je te berge. Behalve een flinke dosis scheldwoorden en naamsverbasteringen als 'Sapperdeflap' (weet je nog, mevr. de Kip niveau), komt er (op een enkele reactie na) geen zinnig woord uit. Kijk op politiek 0,0. Wat zijn dat voor mensen, die hun reactie op die site kwijt moeten? Gemiddelde kiezers? Kan ik me niet voorstellen. Gefrustreerde kiezers? Misschien. Gewoon mensen die altijd en overal gal spuien? Zou kunnen.   Ik dacht nog even 'leuk, je kan reageren', maar na het lezen van de helft van die reacties wilde ik mij niet tot dat niveau verlagen. Kreeg het gevoel van 'Als je hier iets neerzet, dan sluit je je aan bij een hele verkeerde partij'. Dat klopt misschien ook wel. Heel veel teksten zijn erg populistisch en doen verdacht veel denken aan PVV uitlatingen.
     Conclusie? Het populisme schreeuwt overal maar door, ongenuanceerd, scheldend en vloekend over alles wat niet goed is. Helaas zijn de PvdA en de SP daar nu ook mee bezig. Zware kritiek op het Lente-akkoord, maar nergens zie ik de maatregelen, die deze twee partijen hadden willen nemen om het begrotingstekort binnen te perken te houden. Vandaar dan ook nu maar een oproep aan PvdA en SP: "Jongens, kom eens met jullie bezuinigingspakket!" Want ik vraag me toch zwaar af, wie in die pakketten had moeten bloeden? Zelfs als de doelstelling op 3,2 of 3,4% was gestrand, ook dan zouden die maatregelen voor Nederland ingrijpend zijn geweest, dus vooruit met de geit. Laat me drie keer raden: dit blijft ook een ongeboren geit.

Elitair Links

Ik ontving gisteren de nieuwsbrief van 'Bureau de Helling', het wetenschappelijk bureau van GroenLinks. Daarin interessante kost: Dick Pels en Anna van Dijk over vrijzinnig paternalisme en een nog interessantere reactie van Rutger Claassen daarop. Je leest, je denkt, je vindt, je bent het ermee eens of je hebt kritiek. Zo lees ik ook de Groene Amsterdammer. Kritisch.

        Veel artikelen boeien, geven enorm veel extra informatie, bekijken de zaken vanuit een ander perspectief en ja, vaak ook zijn het voor mij inkoppers. Dan wist ik het al, of ik vond al dat het zó was. Dan bevestigt zo'n verhaal mijn gedachtegoed, al had ik het zelf niet zo op papier kunnen zetten.
        Triest aan dit alles vind ik, dat de informatie altijd terecht komt bij mensen zoals ik. Want alleen mensen zoals ik hebben een abonnement op de 'Groene' en alleen mensen zoals ik lezen de nieuwsbrief van 'de Helling' (voornamelijk leden van GroenLinks of gericht geïnteresseerden). Men schrijft dus voor een bepaalde doelgroep en gezien het taalgebruik het merendeel voor een elite, die al op een bepaald niveau denkt, zich een mening over het betreffende onderwerp heeft gevormd of op zoek is naar een de discussie. Een elitaire discussie over nuances.
        Waar een PVV door populisme groot is geworden, ontbreekt het o.a. GroenLinks naar mijn mening aan 'gewone taal'. Politiek is voor iedere burger en niet slechts voor een elite (waartoe ikzelf - gemeten aan het taalgebruik van Pels - niet denk te behoren). Het is mij een doorn in het oog dat de denkers, de schrijvers, de journalisten, de politici niet in staat zijn een vorm van Nederlands te hanteren, die hun zienswijzen dáár brengt, waar die juist zoveel zou kunnen uitmaken. Je kan je dan afvragen waarom die artikelen worden geschreven. Voor de meerdere eer en glorie van de schrijver, die zijn kunst tentoon stelt, of is het om zijn eigen elite te imponeren? Waarom tracht geen van deze schrijvers nou juist die groep te bereiken, voor wie hun mening en hun inzicht nieuw zou kunnen zijn? Je zet bij wijze van spreken geen hoogleraar voor groep 3 van de basisschool.

Emile Roemer

        Het succes van de SP sinds Emile Roemer de scepter zwaait heeft naar mijn mening alles te maken met de taal die hij hanteert. Hij weet zijn boodschap te brengen, in basic Nederlands, zonder frutsels, zonder hoogdravendheid. We zien een man, die als een knuffel op onze bank kan zitten en weet waarover hij praat. Of het jouw gedachtegoed ook is, dat doet even niet ter zake. De man heeft zichzelf tot vriend van het volk gemaakt, omdat hij geen enkele elitaire drang uitstraalt. Ik ken niemand die een hekel aan hem heeft, ook al hangen zij zijn politieke gedachte niet aan.
        Elitair gedrag leidt tot afkeer, tot het gevoel dat iemand er niet bij hoort. In de literaire schrijfwereld is dat al eerder doorgedrongen. Het is niet meer nodig om allerlei taalkundige hoogstandjes uit te halen en vooral niet om veel moeilijke woorden te gebruiken: dat alles is al door onze voorgangers uit gepierd en ze zijn niet meer te evenaren. In onze tijd gaat het veel meer om de inhoud.

Dick Pels

Tofik Dibi

       Die inhoud, in mijn geval de politiek van GroenLinks, zou in heldere, leesbare en verstaanbare taal de ether in moeten. Tofik Dibi doet daarvoor zijn uiterste best. Dick Pels doet er echter alle moeite voor om vooral niet begrepen te worden. Dat is heel jammer, want in de meeste gevallen ben ik het roerend met hem eens. GroenLinks kan leren van de SP, leren van de PVV, maar dan wel met de goede boodschap en het nodige fatsoen.
        Nu ik toch over dit onderwerp schrijf: wel eens naar een toespraak van onze koningin geluisterd? Wel eens bedacht voor welke doelgroep haar woorden zijn geschreven? Naar mijn mening absoluut niet voor het 'ganse volk', dat zij toespreekt.