In het artikel van Betsy Udink in de Groene Amsterdammer (nr. 13) over Erdogan, schrijft zij 'Scheiding van machten, belangrijkste vereiste voor een democratie, lapt Erdogan aan zijn laars.' Dit statement wordt bekrachtigd door de rest van het artikel 'De wraak van de beyefendi (meneer de heer)', waarin zij onder meer de afgeluisterde telefoongesprekken letterlijk vertaalt.
Toch weer schokkend, al was ik al op de hoogte van Erdogans machtswellust, want er is veel over geschreven en mijn Turkse familie informeert me met regelmaat over alle excessen, vrienden die om niets worden opgesloten, verdacht van complotten die er niet zijn, en mensen die jaren zonder proces in een cel vertoeven. Erdogan laat iedereen ontslaan die het niet met hem eens is en, als het even kan, sluit hij ze op.
Helaas duikt hier in Nederland een vergelijkbare mentaliteit op. Staatsecretaris Teeven van justitie liet het Nederlandse volk weten, dat hij er alles aan zou doen om Volkert van der Graaf niet met proefverlof te laten gaan. Mark Rutte zei, dat zo'n proefverlof zolang hij hier was niet zou gebeuren. D66 en CDA eisen een debat over de kwestie van twee doodgeschoten dieven in Deurne. Met regelmaat bemoeit de politiek zich met zaken, waarmee het niets te maken heeft en dwingt inmenging af, beïnvloed de publieke opinie en doet daarmee aan opruiing.
Een moordenaar, of die nu een BNer, politicus of een kluizenaar als slachtoffer had, krijgt en straf en zit die uit. Heeft hij recht op proefverlof of vervroegde vrijlating, dan is dat een voldongen feit. De politiek heeft niets te maken met deze gang van zaken, die door de geëigende organen wordt bepaald. Ook heeft de politiek niets te maken met de keuze van een (zeden)delinquent ten aanzien van zijn woonplaats, alsmede het risico dat hij loopt op wraakacties. Het is aan het OM om een straf te eisen en het is aan de rechter te bepalen, welke straf de wetsovertreder krijgt. Dezelfde rechter kan ook uitspraken doen ten aanzien van de periode na detentie.
Voor de schietpartij in Deurne, waarvan de officier van justitie heeft gezegd, dat het hoogstwaarschijnlijk om zelfverdediging handelde, geldt hetzelfde Het tijdsbestek van 24 uur staat volkomen los van de grondigheid van een onderzoek. Als tien man een terras aanleggen, is het werk zo gepiept. Vooralsnog is alleen bepaald dat het echtpaar niet in voorarrest hoeft te blijven omdat er (nog) geen strafbare zaken zijn geconstateerd. Dat is een volkomen logische gang van zaken.
Dat een aantal burgers direct in de pen klimt vanwege 'de moorden' was te verwachten. Dat een aantal politici zich als wolven op de materie stort is schokkend. Daarmee geven deze politici aan geen vertrouwen te hebben in justitie en de rechtsgang, waarmee zij een poot onder de grondvesten van onze samenleving afzagen. Een politicus zou beter moeten weten.
Bemoeienis van politici met processen die de Nederlandse samenleving bezighouden, maar die buiten hun gezagsterrein vallen, neigt naar de machtswellust zoals Erdogan die in Turkije laat zien. Een strikte scheiding van machten is de verworvenheid van onze democratie en daaraan mag nog niet voor een millimeter worden getornd. Een politicus heeft allerhande andere middelen ter beschikking om een controlerende rol te spelen in geval zaken geen goed beloop zouden hebben of indien een ander beloop gewenst zou zijn. Indien justitie of de rechterlijke macht faalt, is het zijn taak via wetsvoorstellen en/of -wijzigingen voor verbetering van systemen te zorgen, maar niet om bij voorbaat individuele gevallen in de schijnwerpers te zetten. Vooralsnog is van falen geen sprake en dus kan de politicus de stoeptegel laten liggen als een fait accompli. Hij heeft geen stem die ertoe doet.
In Nederland kan alles gezegd en geschreven worden, maar politici dienen hun positie niet te misbruiken ter vermeerdering van hun populariteit. Een politicus past een voorbeeldfunctie als het gaat om acceptatie van de wet en respect voor de scheiding van machten. Geeft hij dit voorbeeld niet, dan verlaagt hij zich tot het niveau van Geert Wilders en uiteidelijk van iemand als Erdogan.
28.3.14
LIEVE MAROKKANEN
Lieve Marokkanen,
Het spijt mij en heel veel Nederlanders bijzonder, en wij schamen ons diep, voor alle domme Nederlanders die u en uw kinderen bedreigen, uitschelden en u aanraden uw land, Nederland, te verlaten. Het spijt ons enorm, dat u wordt geconfronteerd met deze walgelijke hetze, met name veroorzaakt door Geert Wilders.
U moet weten, dat een groot deel van een volk in een land een IQ heeft, dat zo laag is, dat nadenken een bijna onmogelijke taak is. Als een kopstuk in de politiek dan waanzin verkondigt, hollen zij klakkeloos en onnadenkend achter zo'n figuur aan. Zij denken, dat Wilders gezien zijn status wel 'gelijk zal hebben'.
Haat jegens anders gekleurde mensen en mensen met een ander geloof komt voort uit onwetendheid. Deze onwetende mensen hebben zelf nauwelijks een opleiding genoten en zijn niet in staat om de wereld te begrijpen. Vaak zijn zij nooit over de grens geweest, vieren hun vakantie in een park ergens in Nederland of staan jaar in jaar uit op dezelfde camping in Drenthe. Hun wereld is klein en bekrompen.
Alleen al het feit, dat u ooit de weg van Marokko naar Nederland heeft afgelegd, dat u in staat bent gebleken (al dan niet gedwongen) om in een volledig vreemde cultuur uw leven op te bouwen, maakt van u een burger, die met kop en schouders boven dit domme volk uitsteekt. Uw kinderen, geboren in Nederland, zijn net zoveel Nederlander als wij allen, met als enige positieve verschil, dat zij de wijsheid delen van twee culturen. Een verworvenheid, die bij de u aanvallende racisten volkomen ontbreekt.
In de vorige eeuw, toen Nederland nog weinig 'allochtonen' telde, was het de arme, vaak ongeletterde Nederlandse bevolkingsgroep die zorgde voor de criminaliteit. De verschuiving naar andere etnische groepen in later tijden is het volkomen logische gevolg van de verschuiving van de armoede naar een andere bevolkingsgroep. Allochtonen werden slecht geaccepteerd en moesten het ongeschoolde werk opknappen. Daarnaast heeft de haat, zoals die nu door Wilders maar eerder al door anderen werd aangewakkerd, uw jeugd een minderwaardigheidsgevoel gegeven, dat slechts gecompenseerd kon worden door uiterlijk vertoon, waarvoor geld nodig was. De autochtone Nederlander zelf is verantwoordelijk voor de slechte behandeling en uitsluiting van uw dierbaren.
Als wij autochtone Nederlanders zo zouden zijn behandeld als uw volk, maar ook die uit andere landen, dan zou de criminaliteit hoogtij vieren bij onze eigen jeugd, met name bij de kinderen van de mensen, die u nu discrimineren.
U heeft met uw verhuizing naar Nederland een enorme moeilijk taak gekregen: het opvoeden van uw kinderen in een cultuur die niet de uwe is. U heeft wellicht binnen onze samenleving kunnen vasthouden aan uw eigen normen en waarden, die doorgaans meer voorstellen dan de losgeslagen mentaliteit in Nederland, maar uw kinderen leven tussen twee culturen in. In veel gevallen is dat goed gegaan, in andere gevallen niet. De moeilijkheidsgraad van opvoeden voor u als ouders ligt vele malen hoger dan iedere autochtone Nederlander zich kan voorstellen.
Verzeker u ervan, dat het merendeel van uw Nederlandse landgenoten u absoluut niet weg wil hebben. Wij zijn u, of uw voorouders, dankbaar voor het feit, dat u ons vuile werk wilde opknappen, waarvoor een Nederlander zich te goed voelde. Wij genieten van uw cultuur, uw kunst, uw keuken. U geeft kleur aan onze maatschappij. Uw kleding en uw hoofddoek horen hier ook bij. Laat u niet uit het veld slaan door een groep bekrompen mensen met het IQ en de mentaliteit van apen. Houd uw hoofd fier omhoog en wees trots op wat u bent!
Het spijt mij en heel veel Nederlanders bijzonder, en wij schamen ons diep, voor alle domme Nederlanders die u en uw kinderen bedreigen, uitschelden en u aanraden uw land, Nederland, te verlaten. Het spijt ons enorm, dat u wordt geconfronteerd met deze walgelijke hetze, met name veroorzaakt door Geert Wilders.
U moet weten, dat een groot deel van een volk in een land een IQ heeft, dat zo laag is, dat nadenken een bijna onmogelijke taak is. Als een kopstuk in de politiek dan waanzin verkondigt, hollen zij klakkeloos en onnadenkend achter zo'n figuur aan. Zij denken, dat Wilders gezien zijn status wel 'gelijk zal hebben'.
Haat jegens anders gekleurde mensen en mensen met een ander geloof komt voort uit onwetendheid. Deze onwetende mensen hebben zelf nauwelijks een opleiding genoten en zijn niet in staat om de wereld te begrijpen. Vaak zijn zij nooit over de grens geweest, vieren hun vakantie in een park ergens in Nederland of staan jaar in jaar uit op dezelfde camping in Drenthe. Hun wereld is klein en bekrompen.
Alleen al het feit, dat u ooit de weg van Marokko naar Nederland heeft afgelegd, dat u in staat bent gebleken (al dan niet gedwongen) om in een volledig vreemde cultuur uw leven op te bouwen, maakt van u een burger, die met kop en schouders boven dit domme volk uitsteekt. Uw kinderen, geboren in Nederland, zijn net zoveel Nederlander als wij allen, met als enige positieve verschil, dat zij de wijsheid delen van twee culturen. Een verworvenheid, die bij de u aanvallende racisten volkomen ontbreekt.
In de vorige eeuw, toen Nederland nog weinig 'allochtonen' telde, was het de arme, vaak ongeletterde Nederlandse bevolkingsgroep die zorgde voor de criminaliteit. De verschuiving naar andere etnische groepen in later tijden is het volkomen logische gevolg van de verschuiving van de armoede naar een andere bevolkingsgroep. Allochtonen werden slecht geaccepteerd en moesten het ongeschoolde werk opknappen. Daarnaast heeft de haat, zoals die nu door Wilders maar eerder al door anderen werd aangewakkerd, uw jeugd een minderwaardigheidsgevoel gegeven, dat slechts gecompenseerd kon worden door uiterlijk vertoon, waarvoor geld nodig was. De autochtone Nederlander zelf is verantwoordelijk voor de slechte behandeling en uitsluiting van uw dierbaren.
Als wij autochtone Nederlanders zo zouden zijn behandeld als uw volk, maar ook die uit andere landen, dan zou de criminaliteit hoogtij vieren bij onze eigen jeugd, met name bij de kinderen van de mensen, die u nu discrimineren.
U heeft met uw verhuizing naar Nederland een enorme moeilijk taak gekregen: het opvoeden van uw kinderen in een cultuur die niet de uwe is. U heeft wellicht binnen onze samenleving kunnen vasthouden aan uw eigen normen en waarden, die doorgaans meer voorstellen dan de losgeslagen mentaliteit in Nederland, maar uw kinderen leven tussen twee culturen in. In veel gevallen is dat goed gegaan, in andere gevallen niet. De moeilijkheidsgraad van opvoeden voor u als ouders ligt vele malen hoger dan iedere autochtone Nederlander zich kan voorstellen.
Verzeker u ervan, dat het merendeel van uw Nederlandse landgenoten u absoluut niet weg wil hebben. Wij zijn u, of uw voorouders, dankbaar voor het feit, dat u ons vuile werk wilde opknappen, waarvoor een Nederlander zich te goed voelde. Wij genieten van uw cultuur, uw kunst, uw keuken. U geeft kleur aan onze maatschappij. Uw kleding en uw hoofddoek horen hier ook bij. Laat u niet uit het veld slaan door een groep bekrompen mensen met het IQ en de mentaliteit van apen. Houd uw hoofd fier omhoog en wees trots op wat u bent!
27.3.14
Van huisvriend tot aartsvijand
Mijn verhouding met Westerman was een goede. Toen ik hem leerde kennen deed hij me direct aan mijn vader denken, met als enige verschil, dat de man gezelliger was. Wim vertelde veel, weet ook veel. Dat boeide me. Ik houd van mensen die kennis spuien, verhalen vertellen. Meestal ouderen, die kunnen putten uit een lang leven vol ervaringen.
Al snel was Wim voor mij onderdeel van mijn leven. De aimabele man was op ons trouwen, niet alleen bij de ceremonie, maar daarna ook bij de intiemere BBQ in onze achtertuin. Op verjaardagen nodigden wij hem altijd uit en verder kwam hij minimaal eens in de twee weken na een raad of vergadering nog een wijntje drinken. De verhalen werden wat minder interessant, omdat hij veel herhaalde. Ook verschilden we vaak van mening. Mijn politieke ideeën waaide hij vaak weg als zinloos of als onuitvoerbaar. Ernst ging daar vaak in mee. Mijn enthousiasme werd regelmatig in de kiem gesmoord, terecht of onterecht. Ruzie ontstond er ook, maar dan altijd tussen Ernst en mij. Ernst verweet me, dat ik hem geen gelegenheid gaf iets te zeggen. Ik beweerde daarop altijd, dat hij als politicus in staat moet zijn om te interrumperen, fel te kunnen debatteren, maar daar is Ernst de persoon niet naar. En dan moet ik toegeven, dat ik met een paar glazen wijn op wel erg door kan draven. Toch voelde ik me na weer eens zo'n verwijt van Ernst gekleineerd. Het is de reden, dat ik gister heb besloten, dat ik niet meer in dezelfde politieke partij met hem wil zitten. Ik had het gevoel altijd iets fout te doen en bovendien voelde ik, dat Ernst mij anders behandelde dan andere fractieleden, vaak snauwend, respectloos. Misschien de reden, dat Wim nu alleen mij door het slijk haalt en hem niet.
Maar toch, iedere keer zaten we weer met z'n drieën de avond door te spreken. Wim had altijd veel kritiek op het doen en laten van anderen in de raad en het college. We lieten dat voor wat het was. Hij was nou eenmaal fel gebrand op de oppositiepartijen en meestal ging het dan niet om inhoud, maar om personen. Op mij had hij niet vaak kritiek, maar ik kreeg nooit een pluim voor iets wat ik wel goed deed. Als ik het merendeel van een algemene beschouwing had geschreven, dan stapte hij op Ernst af en complimenteerde hem. Ik bestond niet. Ook dat liet ik maar voor wat het was. Dat ik Ernst als fractielid bijstond en dat ik mede verantwoordelijk was voor de politiek die wij bedreven, dat ontging hem volkomen. Het complimenteren van een vrouw is Westerman teveel van het goede.
In het laatste jaar van onze samenwerking begonnen dossiers te knagen. Het Witte Theater bijvoorbeeld en het Pieter Vermeulen Museum. We begrepen elkaar steeds minder. Waarom een Kust Informatie Centrum nastreven in tijden, dat nergens investeringsgeld te vinden is? En waarom een uitbater zoeken voor het Witte Theater alleen in Velsen: Ron Mellis, die voor 1 euro per maand het theater wel wilde huren. Ja, zo kan ik ook ondernemertje spelen. Maar Wim wist alles zo te brengen, dat we er telkens van overtuigd waren, dat witte rook zich snel zou laten zien. Pas medio 2013 werd duidelijk, dat witte rook zich weliswaar vaak boven Tata laat zien, maar dat die niets te maken had met het KIC en ook niet met een uitbater voor het WTh. We voelden ons redelijk genaaid, maar wat moet je in een coalitie? Wat kan je in een coalitie? En had de man daadwerkelijk zijn uiterste best gedaan om fraaie resultaten te boeken? Het is moeilijk, om een aimabele man op je eigen bank stevig aan te pakken. Bovendien, hem uithoren over zijn voortgang leverde altijd hele positieve info op.
Wij wilden hem weer als wethouder, zouden de verkiezingsuitslagen van 2014 dat toestaan. We wilden hem niet als raadslid, want dat zou terug naar af zijn. Dan zou de politiek van GL zich weer toespitsen op personen in plaats van onderwerpen, zoals in 2010, toen GL als enige tegen de motie van de LGV stemde om de BTW op verbouwingen van hoog naar laag te wijzigen. Een motie van Velsen Lokaal of LGV was bij voorbaat niet te steunen, volgens Wim.
De wens van GroenLinks was bepaald: stabiliteit en continuïteit. Wim eventueel dus nog wethouder, maar dan voor een jaar of twee. Een warme overdracht. Hij was het daar geheel mee eens. Vond ook, dat hij oud werd en vergeetachtig. Telkens als hij weer 'naar zijn eigen dorp' ging, na dat wijntje hier op de bank, dan zei hij 'Ik weet niet of het verstandig is om door te gaan. Wat moeten jullie met zo'n oude man?' En wij antwoordden natuurlijk het logische: 'Ach, je komt nog goed mee!' Vervolgens een omhelzing bij de deur (ik liet hem altijd uit) en daar ging hij, in zijn kleine wagentje.
Toen vier wethouders aangaven lijsttrekker te worden, kon Wim niet achterblijven. Ineens wilde hij het hele politieke spel naar zich toetrekken. Ook hij moest de debatten voeren, hij moest ook nummer 1 zijn. Dat strookte niet met de eerdere afspraken en omdat Ernst al met vlag en wimpel als lijsttrekker in de papieren werd genoemd, moest Wim een truc uithalen om hem te verstoten. Dat kon hij alleen, door plotseling met heel veel vuil aan te komen. Vuil dat een paar leden van GL niet konden controleren, dat het provinciale en het landelijke bestuur niet konden beamen of ontkennen en het lokale bestuur gezien haar lage kaliber al helemaal niet. Als wethouder, nestor van GL Velsen, had hij de gelovers aan zijn kant. Het bestuur koos eieren voor haar geld. Ze sloten zich aan bij de machtigste schakel. Bovendien hadden wij kritiek op het bestuur en dat mag je niet hebben. Dan beledig je. Wij namen geen genoegen met 'Jammer dat je er zo over denkt'. Zo'n bestuur is samengesteld uit mensen die 'graag willen' (dat zijn er niet veel), niet op hun denkvermogen of kennis van zaken. Ze hebben een hamertje in handen en daar houdt het mee op. Een bestuurslid zei: 'Ik distantieerde me ervan want ik had geen zin in ruzie'.
Wim Westerman ontpopte zich plotseling, van de ene op de andere dag, van een huisvriend in een geduchte vijand. Alle gezellige samenkomsten was hij accuut vergeten, alle lof die hij Ernst ooit had gegeven bleek waanzin te zijn geweest. De waardevolle reeks boeken, die hij enkele maanden eerder van mij kreeg, een erfenis van mijn vader, gingen waarschijnlijk in ergernis de vuilnisbak in. Wim had besloten dat, indien hij lijsttrekker wilde worden, hij ons door het slijk zou moeten halen. En GroenLinks, lokaal bestuur, provinciaal bestuur, landelijk bestuur, ja zelfs Tof Thissen, geloofden hem, want hij heeft immers Dr. Dr. voor zijn naam staan en is wethouder en nog veel meer. Dus dan trek je automatisch aan het langste end.
Ernst en ik waren perplex. Ik begon mijn blog 'de Rat' al met de vraag, of u zoiets ook wel eens heeft meegemaakt: zo'n vriend die ineens vijand wordt en dat je niet weet wat je overkomt. Wij wisten niet, wat ons overkwam. We waren zo uit het veld geslagen, dat we ook niet wisten hoe we moesten reageren. Op welke zaken we bezwaar konden aantekenen. Geen enkel statuut bood uitkomst en vonden we wel een regel die geschonden was, dan werd deze genegeerd. We haalden hogere GLers erbij, maar allen waren krachtloos, eigenlijk ongeïnteresseerd. Ze lieten het water gaan, waar het heen liep. Ze lieten ons stikken. Waren we geen echtpaar geweest, dan was het wellicht anders gelopen. Misschien had dan nog iemand ons serieus genomen. Vragen, bezwaren, klachten... we kregen nergens antwoord op. We werden doodgezwegen. Tof Thissen heeft een kort gesprek met ons en met Westerman gehad en kwam tot de conclusie, dat het helemaal volgens de regels is, dat mensen in een schorsing van een algemene ledenvergadering zich als kandidaat aanmelden en zich dan in het tweede deel van de vergadering kandideren voor een verkiesbare plaats. Niemand zei iets: Ruud Grondel niet, Onno van Ulzen niet, het bestuur niet. En wij waren zo uit het veld geslagen, dat we ons terugtrokken als kandidaat. Hier wilden we niet aan meedoen.
Onze huisvriend was ineens onze beul geworden. Nu konden wij ook onze kritiek op hem kwijt. Op zijn persoon, maar ook op zijn falen als wethouder. Want waar was al die witte rook nou toch, die hij ons steeds beloofde? Hij had zich vergalloppeerd in mega projecten, die hij niet kon waarmaken. Getuige daarvan was een ton, die hij de raad vroeg vrij te geven, om naar investeerders op zoek te gaan voor het KIC. Onze kritiek op zijn persoon lag voor de hand. Niemand laat zich afbreken en tot pulver vermorzelen door een huisvriend. Het ging te ver om van ons te verwachten, dat wij ons gelaten lieten afmaken. Hier had een mens al zijn slechtheid, narcisme en vuiligheid geopenbaard. Een man, die wij dachten te kunnen vertrouwen.
Behalve Wim speelde ook Iskandar Sitompul dezelfde verdorven rol. Van huisvrienden werden hij en zijn vrouw ook ineens vijanden, omdat ik mij niet kon vinden in de begroting en het ondernemersplan, dat zij voor ons bedrijfje 'Leono Koko' had opgesteld. Sitompul, nooit geïnteresseerd in de politiek ('Is niets voor mij, ik houd niet van vergaderen'), zag na zijn werkloosheid ineens geld liggen: het raadslidmaatschap. De verkiezingsuitslag maakt dat gelukkig niet mogelijk.
Ik heb veel misleiding en leugens meegemaakt in mijn leven. Mijn ex presteerde het om er een dubbelleven op na te houden, mijn broer was alleen aardig als ik hem geld leende, Wim was alleen aardig zolang wij hem op nummer 1 plaatsten, de Sitompuls waren alleen aardig als je het in alles met hen eens was. Mijn dochter zei een week geleden: 'Mam, je hebt met je ziektes voor hetere vuren gestaan en zelfs daar heb je je doorheen geslagen.' Ze heeft gelijk, maar een ziekte is iets waar niemand verantwoordelijk voor is. Het overkomt je en je kan niet meer doen dan hopen, dat je het overleeft. Het is een onvermijdelijke weg die je moet volgen, een waar niemand schuld aan heeft. Met valse mensen is dat anders. Deze schaden je bewust, zijn niet geïnteresseerd in jouw situatie, wel en wee. Zij zijn egocentrisch, egoïstisch, narcistisch. Ze laten je vallen als een baksteen om er zelf beter van te worden. Het is een oermechanisme, onderontwikkeld zou je kunnen zeggen, niet geciviliseerd. Het recht van de sterkste, waarvan Marthin Luther Quist vandaag op facebook schreef: 'Het recht van de sterkste is het grootste onrecht'.
Wij zijn afgezwakt tot de bedelstaf, ik word door het slijk gehaald met leugens, openbaar, in een politieke vergadering, niet op inhoud maar op mijn 'fysieke dreigementen tijdens vergaderingen', alsof ik fractieleden in hun gezicht mepte, en ik schijn in een peuterstadium te zijn blijven hangen. Wim wist hoe moeilijk wij het al hadden, door de werkloosheid van Ernst en de narigheid, dat hij al 57 is. Wij leenden eens wat geld van hem. Wim wist, dat ik een andere baan niet zou kunnen aannemen, omdat mijn fysieke situatie daarvoor te zwak is. Wim wist, dat ik dolgelukkig was met mijn raadswerk, omdat ik na 20 jaar zorg voor kinderen en voor mezelf, een ex die me liet verrotten in huis, eindelijk weer deel kon nemen aan de maatschappij. Eindelijk weer een normaal mens kon zijn, met werk dat ik net aan aankon. Wim wist, dat de landelijke tendens debet zou zijn aan de verkiezingsuitslag voor GroenLinks in Velsen. Nietemin heeft hij er bewust voor gekozen om ons over de afgrond te donderen. Hij moest nummer 1 zijn, coûte que coûte, omdat zijn ego belangrijker was dan het wel en wee van een paar collega-vrienden, die hem altijd met open armen ontvingen. 'In return' kreeg Ernst op verjaardagen een zakje bloembolletjes, ik kreeg nooit wat. Zodra zijn tulpen weer bovenkomen, vertrap ik ze, ieder jaar weer, ook als hier andere mensen wonen. En maar hopen dat dat snel zal zijn, anders veilt de bank ons huis en zijn we al ons eigen geld, een heel leven voor gespaard, kwijt en houden we bovendien een restschuld over.
Wim zal vanavond, als hij zijn raadslidmaatschap aanvaard, op de vraag of hij zijn taak naar eer en geweten zal uitvoeren, zeggen 'Zo waarlijk helpe mij god almachtig'. Daar kan hij zich altijd achter verschuilen. Is hij niet eerlijk, niet oprecht, dan kan hij zeggen 'God wilde mij kennelijk niet helpen'. Leg de verantwoordelijkheid voor je eigen functioneren in handen van een ander en je hoeft je nooit te schamen.
Al snel was Wim voor mij onderdeel van mijn leven. De aimabele man was op ons trouwen, niet alleen bij de ceremonie, maar daarna ook bij de intiemere BBQ in onze achtertuin. Op verjaardagen nodigden wij hem altijd uit en verder kwam hij minimaal eens in de twee weken na een raad of vergadering nog een wijntje drinken. De verhalen werden wat minder interessant, omdat hij veel herhaalde. Ook verschilden we vaak van mening. Mijn politieke ideeën waaide hij vaak weg als zinloos of als onuitvoerbaar. Ernst ging daar vaak in mee. Mijn enthousiasme werd regelmatig in de kiem gesmoord, terecht of onterecht. Ruzie ontstond er ook, maar dan altijd tussen Ernst en mij. Ernst verweet me, dat ik hem geen gelegenheid gaf iets te zeggen. Ik beweerde daarop altijd, dat hij als politicus in staat moet zijn om te interrumperen, fel te kunnen debatteren, maar daar is Ernst de persoon niet naar. En dan moet ik toegeven, dat ik met een paar glazen wijn op wel erg door kan draven. Toch voelde ik me na weer eens zo'n verwijt van Ernst gekleineerd. Het is de reden, dat ik gister heb besloten, dat ik niet meer in dezelfde politieke partij met hem wil zitten. Ik had het gevoel altijd iets fout te doen en bovendien voelde ik, dat Ernst mij anders behandelde dan andere fractieleden, vaak snauwend, respectloos. Misschien de reden, dat Wim nu alleen mij door het slijk haalt en hem niet.
Maar toch, iedere keer zaten we weer met z'n drieën de avond door te spreken. Wim had altijd veel kritiek op het doen en laten van anderen in de raad en het college. We lieten dat voor wat het was. Hij was nou eenmaal fel gebrand op de oppositiepartijen en meestal ging het dan niet om inhoud, maar om personen. Op mij had hij niet vaak kritiek, maar ik kreeg nooit een pluim voor iets wat ik wel goed deed. Als ik het merendeel van een algemene beschouwing had geschreven, dan stapte hij op Ernst af en complimenteerde hem. Ik bestond niet. Ook dat liet ik maar voor wat het was. Dat ik Ernst als fractielid bijstond en dat ik mede verantwoordelijk was voor de politiek die wij bedreven, dat ontging hem volkomen. Het complimenteren van een vrouw is Westerman teveel van het goede.
In het laatste jaar van onze samenwerking begonnen dossiers te knagen. Het Witte Theater bijvoorbeeld en het Pieter Vermeulen Museum. We begrepen elkaar steeds minder. Waarom een Kust Informatie Centrum nastreven in tijden, dat nergens investeringsgeld te vinden is? En waarom een uitbater zoeken voor het Witte Theater alleen in Velsen: Ron Mellis, die voor 1 euro per maand het theater wel wilde huren. Ja, zo kan ik ook ondernemertje spelen. Maar Wim wist alles zo te brengen, dat we er telkens van overtuigd waren, dat witte rook zich snel zou laten zien. Pas medio 2013 werd duidelijk, dat witte rook zich weliswaar vaak boven Tata laat zien, maar dat die niets te maken had met het KIC en ook niet met een uitbater voor het WTh. We voelden ons redelijk genaaid, maar wat moet je in een coalitie? Wat kan je in een coalitie? En had de man daadwerkelijk zijn uiterste best gedaan om fraaie resultaten te boeken? Het is moeilijk, om een aimabele man op je eigen bank stevig aan te pakken. Bovendien, hem uithoren over zijn voortgang leverde altijd hele positieve info op.
Wij wilden hem weer als wethouder, zouden de verkiezingsuitslagen van 2014 dat toestaan. We wilden hem niet als raadslid, want dat zou terug naar af zijn. Dan zou de politiek van GL zich weer toespitsen op personen in plaats van onderwerpen, zoals in 2010, toen GL als enige tegen de motie van de LGV stemde om de BTW op verbouwingen van hoog naar laag te wijzigen. Een motie van Velsen Lokaal of LGV was bij voorbaat niet te steunen, volgens Wim.
De wens van GroenLinks was bepaald: stabiliteit en continuïteit. Wim eventueel dus nog wethouder, maar dan voor een jaar of twee. Een warme overdracht. Hij was het daar geheel mee eens. Vond ook, dat hij oud werd en vergeetachtig. Telkens als hij weer 'naar zijn eigen dorp' ging, na dat wijntje hier op de bank, dan zei hij 'Ik weet niet of het verstandig is om door te gaan. Wat moeten jullie met zo'n oude man?' En wij antwoordden natuurlijk het logische: 'Ach, je komt nog goed mee!' Vervolgens een omhelzing bij de deur (ik liet hem altijd uit) en daar ging hij, in zijn kleine wagentje.
Toen vier wethouders aangaven lijsttrekker te worden, kon Wim niet achterblijven. Ineens wilde hij het hele politieke spel naar zich toetrekken. Ook hij moest de debatten voeren, hij moest ook nummer 1 zijn. Dat strookte niet met de eerdere afspraken en omdat Ernst al met vlag en wimpel als lijsttrekker in de papieren werd genoemd, moest Wim een truc uithalen om hem te verstoten. Dat kon hij alleen, door plotseling met heel veel vuil aan te komen. Vuil dat een paar leden van GL niet konden controleren, dat het provinciale en het landelijke bestuur niet konden beamen of ontkennen en het lokale bestuur gezien haar lage kaliber al helemaal niet. Als wethouder, nestor van GL Velsen, had hij de gelovers aan zijn kant. Het bestuur koos eieren voor haar geld. Ze sloten zich aan bij de machtigste schakel. Bovendien hadden wij kritiek op het bestuur en dat mag je niet hebben. Dan beledig je. Wij namen geen genoegen met 'Jammer dat je er zo over denkt'. Zo'n bestuur is samengesteld uit mensen die 'graag willen' (dat zijn er niet veel), niet op hun denkvermogen of kennis van zaken. Ze hebben een hamertje in handen en daar houdt het mee op. Een bestuurslid zei: 'Ik distantieerde me ervan want ik had geen zin in ruzie'.
Wim Westerman ontpopte zich plotseling, van de ene op de andere dag, van een huisvriend in een geduchte vijand. Alle gezellige samenkomsten was hij accuut vergeten, alle lof die hij Ernst ooit had gegeven bleek waanzin te zijn geweest. De waardevolle reeks boeken, die hij enkele maanden eerder van mij kreeg, een erfenis van mijn vader, gingen waarschijnlijk in ergernis de vuilnisbak in. Wim had besloten dat, indien hij lijsttrekker wilde worden, hij ons door het slijk zou moeten halen. En GroenLinks, lokaal bestuur, provinciaal bestuur, landelijk bestuur, ja zelfs Tof Thissen, geloofden hem, want hij heeft immers Dr. Dr. voor zijn naam staan en is wethouder en nog veel meer. Dus dan trek je automatisch aan het langste end.
Ernst en ik waren perplex. Ik begon mijn blog 'de Rat' al met de vraag, of u zoiets ook wel eens heeft meegemaakt: zo'n vriend die ineens vijand wordt en dat je niet weet wat je overkomt. Wij wisten niet, wat ons overkwam. We waren zo uit het veld geslagen, dat we ook niet wisten hoe we moesten reageren. Op welke zaken we bezwaar konden aantekenen. Geen enkel statuut bood uitkomst en vonden we wel een regel die geschonden was, dan werd deze genegeerd. We haalden hogere GLers erbij, maar allen waren krachtloos, eigenlijk ongeïnteresseerd. Ze lieten het water gaan, waar het heen liep. Ze lieten ons stikken. Waren we geen echtpaar geweest, dan was het wellicht anders gelopen. Misschien had dan nog iemand ons serieus genomen. Vragen, bezwaren, klachten... we kregen nergens antwoord op. We werden doodgezwegen. Tof Thissen heeft een kort gesprek met ons en met Westerman gehad en kwam tot de conclusie, dat het helemaal volgens de regels is, dat mensen in een schorsing van een algemene ledenvergadering zich als kandidaat aanmelden en zich dan in het tweede deel van de vergadering kandideren voor een verkiesbare plaats. Niemand zei iets: Ruud Grondel niet, Onno van Ulzen niet, het bestuur niet. En wij waren zo uit het veld geslagen, dat we ons terugtrokken als kandidaat. Hier wilden we niet aan meedoen.
Onze huisvriend was ineens onze beul geworden. Nu konden wij ook onze kritiek op hem kwijt. Op zijn persoon, maar ook op zijn falen als wethouder. Want waar was al die witte rook nou toch, die hij ons steeds beloofde? Hij had zich vergalloppeerd in mega projecten, die hij niet kon waarmaken. Getuige daarvan was een ton, die hij de raad vroeg vrij te geven, om naar investeerders op zoek te gaan voor het KIC. Onze kritiek op zijn persoon lag voor de hand. Niemand laat zich afbreken en tot pulver vermorzelen door een huisvriend. Het ging te ver om van ons te verwachten, dat wij ons gelaten lieten afmaken. Hier had een mens al zijn slechtheid, narcisme en vuiligheid geopenbaard. Een man, die wij dachten te kunnen vertrouwen.
Behalve Wim speelde ook Iskandar Sitompul dezelfde verdorven rol. Van huisvrienden werden hij en zijn vrouw ook ineens vijanden, omdat ik mij niet kon vinden in de begroting en het ondernemersplan, dat zij voor ons bedrijfje 'Leono Koko' had opgesteld. Sitompul, nooit geïnteresseerd in de politiek ('Is niets voor mij, ik houd niet van vergaderen'), zag na zijn werkloosheid ineens geld liggen: het raadslidmaatschap. De verkiezingsuitslag maakt dat gelukkig niet mogelijk.
Ik heb veel misleiding en leugens meegemaakt in mijn leven. Mijn ex presteerde het om er een dubbelleven op na te houden, mijn broer was alleen aardig als ik hem geld leende, Wim was alleen aardig zolang wij hem op nummer 1 plaatsten, de Sitompuls waren alleen aardig als je het in alles met hen eens was. Mijn dochter zei een week geleden: 'Mam, je hebt met je ziektes voor hetere vuren gestaan en zelfs daar heb je je doorheen geslagen.' Ze heeft gelijk, maar een ziekte is iets waar niemand verantwoordelijk voor is. Het overkomt je en je kan niet meer doen dan hopen, dat je het overleeft. Het is een onvermijdelijke weg die je moet volgen, een waar niemand schuld aan heeft. Met valse mensen is dat anders. Deze schaden je bewust, zijn niet geïnteresseerd in jouw situatie, wel en wee. Zij zijn egocentrisch, egoïstisch, narcistisch. Ze laten je vallen als een baksteen om er zelf beter van te worden. Het is een oermechanisme, onderontwikkeld zou je kunnen zeggen, niet geciviliseerd. Het recht van de sterkste, waarvan Marthin Luther Quist vandaag op facebook schreef: 'Het recht van de sterkste is het grootste onrecht'.
Wij zijn afgezwakt tot de bedelstaf, ik word door het slijk gehaald met leugens, openbaar, in een politieke vergadering, niet op inhoud maar op mijn 'fysieke dreigementen tijdens vergaderingen', alsof ik fractieleden in hun gezicht mepte, en ik schijn in een peuterstadium te zijn blijven hangen. Wim wist hoe moeilijk wij het al hadden, door de werkloosheid van Ernst en de narigheid, dat hij al 57 is. Wij leenden eens wat geld van hem. Wim wist, dat ik een andere baan niet zou kunnen aannemen, omdat mijn fysieke situatie daarvoor te zwak is. Wim wist, dat ik dolgelukkig was met mijn raadswerk, omdat ik na 20 jaar zorg voor kinderen en voor mezelf, een ex die me liet verrotten in huis, eindelijk weer deel kon nemen aan de maatschappij. Eindelijk weer een normaal mens kon zijn, met werk dat ik net aan aankon. Wim wist, dat de landelijke tendens debet zou zijn aan de verkiezingsuitslag voor GroenLinks in Velsen. Nietemin heeft hij er bewust voor gekozen om ons over de afgrond te donderen. Hij moest nummer 1 zijn, coûte que coûte, omdat zijn ego belangrijker was dan het wel en wee van een paar collega-vrienden, die hem altijd met open armen ontvingen. 'In return' kreeg Ernst op verjaardagen een zakje bloembolletjes, ik kreeg nooit wat. Zodra zijn tulpen weer bovenkomen, vertrap ik ze, ieder jaar weer, ook als hier andere mensen wonen. En maar hopen dat dat snel zal zijn, anders veilt de bank ons huis en zijn we al ons eigen geld, een heel leven voor gespaard, kwijt en houden we bovendien een restschuld over.
Wim zal vanavond, als hij zijn raadslidmaatschap aanvaard, op de vraag of hij zijn taak naar eer en geweten zal uitvoeren, zeggen 'Zo waarlijk helpe mij god almachtig'. Daar kan hij zich altijd achter verschuilen. Is hij niet eerlijk, niet oprecht, dan kan hij zeggen 'God wilde mij kennelijk niet helpen'. Leg de verantwoordelijkheid voor je eigen functioneren in handen van een ander en je hoeft je nooit te schamen.
Prinses Margriet heropent Dudokhuis
Het was 1965 toen Prinses Margriet het gemeentehuis van Velsen opende, een bouwsel van Dudok. Mooi heb ik het nooit gevonden. Ik kan me verplaatsen in de gedachtegang van Dudok, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is kil, abstract, hier en daar plomp. Geen hoeken of gaten met gezelligheid, afstandelijk. Hij zou gezegd hebben, dat het de bedoeling is, dat raadsleden zich via de brede trap in de burgerzaal rustig naar hun zetels dienen te begeven. Anno 2014 komen raadsleden gehaast via de achterdeur of de kelder binnen (daar is het fietsenhok).
Stipt 14.45 uur dienen de genodigden hun plaatsen in te nemen. Dat lukt, iedereen zit. 'De prinses is op tijd!' zegt de ceremoniemeesteres. 15.00 Uur loopt zij binnen, vijf auto's buiten achterlatend, vier man om haar te begeleiden. Ze kijkt niet op of om, groet het publiek niet eens met een knikje, maar gaat zitten op de gelukkige stoel die de koninklijke bottom mag dragen. Ze luistert naar een warrig verhaal van een professor in de architectuur, die iedere n op het eind van een woord uitspreekt, hoort de burgemeester aan en loopt vervolgens in klein verband door het pand. In de raadzaal mag ze op een rode knop drukken, die een kettingreactie in gang zet, vernuftig in elkaar gezet door het technisch college. Het hoogtepunt van de ceremonie, moet ik zeggen. Het publiek volgt de rondleiding en de officiële openingshandeling via een groot beeldscherm.
Nog even komt ze terug op haar plaats om naar de hymne uit 1965 te luisteren, erg mooi moet ik zeggen, een wanstaltige rap van onze stadsdichter aan te horen (hij heeft maar een dichtvorm onder de knie, die van het oerdicht ofwel: het sinterklaasgedichtje) en een boekje en een vis in ontvangst te nemen. Dan vertrekt ze, wederom zonder enige blik op het publiek te werpen.
En dat allemaal omdat het asbest is verwijderd, de muren geschilderd en het tapijt vervangen. Oke, warmte-koude opslag en originele ramen. Kost een boel geld, zo'n opening. Maxima en WA lachen nog vriendelijk naar het 'volk', maar dat was Margriet teveel gevraagd. Ze voerde haar verplichte nummer op en het volk, geen blik waardig, was er om haar te bevestigen, dat ze koninklijk is. Haar vertoning straalde een arrogantie uit, die onze nieuwe koning en koningin gelukkig onbekend is. Het leek wel dodenherdenking. Officieel, netjes, alles volgens de regeltjes, maar de meerwaarde van deze hele vertoning is me volkomen ontgaan. Nooit meer doen, mijnheer Weerwind. Bedenk wat anders. Ik denk dat Jan Smit een stuk gezelliger was geweest.
In de avond kregen drie raadsleden een koninklijk lintje: 'Het behaagt zijne koninklijke hoogheid...' alsof WA weet wie er inmiddels allemaal met zo'n frutsel rondlopen. Twee raadsleden wilden het lintje niet. Dat vond ik top. Jan en alleman krijgen tegenwoordig een lintje. Je hoeft maar hard te kunnen schaatsen en prik...daar gaan er weer tig op de borst. Een raadslid zei, dat ze het lintje droeg voor de bevolking van Velsen. Die redenering ontging me volkomen. Hoe lang kan je nadenken, voor je kan vergoelijken, dat je trots bent op zo'n onderscheiding. Zeg het dan gewoon: 'Ik ben trots!' Dat mag best.
Wat het is, die eerbied voor koninklijke zaken en mensen, dat weet ik niet. Het schijnt dat bepaalde mensen zich verheven voelen in het bijzijn van beroemdheden van allerlei pluimage. De beroemdheid schijnt op hen af te stralen, hen even te verheffen tot hetzelfde niveau, maar toch...het is en blijft een vluchtig moment en er verandert niets in je leven. Margriet kan niet zeggen, dat ze mij in het echie heeft gezien! Dan had ze om zich heen moeten kijken. Een gemiste kans, Margriet! En dan al die andere interessante aanwezigen, u heeft echt veel gemist! Ik heb haar wel in het echie gezien en dat hoeft absoluut niet weer: ik heb een absolute afkeer van hooghartigheid.
Stipt 14.45 uur dienen de genodigden hun plaatsen in te nemen. Dat lukt, iedereen zit. 'De prinses is op tijd!' zegt de ceremoniemeesteres. 15.00 Uur loopt zij binnen, vijf auto's buiten achterlatend, vier man om haar te begeleiden. Ze kijkt niet op of om, groet het publiek niet eens met een knikje, maar gaat zitten op de gelukkige stoel die de koninklijke bottom mag dragen. Ze luistert naar een warrig verhaal van een professor in de architectuur, die iedere n op het eind van een woord uitspreekt, hoort de burgemeester aan en loopt vervolgens in klein verband door het pand. In de raadzaal mag ze op een rode knop drukken, die een kettingreactie in gang zet, vernuftig in elkaar gezet door het technisch college. Het hoogtepunt van de ceremonie, moet ik zeggen. Het publiek volgt de rondleiding en de officiële openingshandeling via een groot beeldscherm.
Nog even komt ze terug op haar plaats om naar de hymne uit 1965 te luisteren, erg mooi moet ik zeggen, een wanstaltige rap van onze stadsdichter aan te horen (hij heeft maar een dichtvorm onder de knie, die van het oerdicht ofwel: het sinterklaasgedichtje) en een boekje en een vis in ontvangst te nemen. Dan vertrekt ze, wederom zonder enige blik op het publiek te werpen.
En dat allemaal omdat het asbest is verwijderd, de muren geschilderd en het tapijt vervangen. Oke, warmte-koude opslag en originele ramen. Kost een boel geld, zo'n opening. Maxima en WA lachen nog vriendelijk naar het 'volk', maar dat was Margriet teveel gevraagd. Ze voerde haar verplichte nummer op en het volk, geen blik waardig, was er om haar te bevestigen, dat ze koninklijk is. Haar vertoning straalde een arrogantie uit, die onze nieuwe koning en koningin gelukkig onbekend is. Het leek wel dodenherdenking. Officieel, netjes, alles volgens de regeltjes, maar de meerwaarde van deze hele vertoning is me volkomen ontgaan. Nooit meer doen, mijnheer Weerwind. Bedenk wat anders. Ik denk dat Jan Smit een stuk gezelliger was geweest.
In de avond kregen drie raadsleden een koninklijk lintje: 'Het behaagt zijne koninklijke hoogheid...' alsof WA weet wie er inmiddels allemaal met zo'n frutsel rondlopen. Twee raadsleden wilden het lintje niet. Dat vond ik top. Jan en alleman krijgen tegenwoordig een lintje. Je hoeft maar hard te kunnen schaatsen en prik...daar gaan er weer tig op de borst. Een raadslid zei, dat ze het lintje droeg voor de bevolking van Velsen. Die redenering ontging me volkomen. Hoe lang kan je nadenken, voor je kan vergoelijken, dat je trots bent op zo'n onderscheiding. Zeg het dan gewoon: 'Ik ben trots!' Dat mag best.
Wat het is, die eerbied voor koninklijke zaken en mensen, dat weet ik niet. Het schijnt dat bepaalde mensen zich verheven voelen in het bijzijn van beroemdheden van allerlei pluimage. De beroemdheid schijnt op hen af te stralen, hen even te verheffen tot hetzelfde niveau, maar toch...het is en blijft een vluchtig moment en er verandert niets in je leven. Margriet kan niet zeggen, dat ze mij in het echie heeft gezien! Dan had ze om zich heen moeten kijken. Een gemiste kans, Margriet! En dan al die andere interessante aanwezigen, u heeft echt veel gemist! Ik heb haar wel in het echie gezien en dat hoeft absoluut niet weer: ik heb een absolute afkeer van hooghartigheid.
26.3.14
Op veler verzoek: De Rat
Ik moet eerst even iets aan u vragen. Heeft u wel eens met een leugenaar te maken gehad? Ik bedoel die van het soort, dat heel lief rondloopt in je leven, maar die dan ineens zulke rottigheid uithaalt, dat je van voren niet meer weet dat je van achter nog leeft. Zo een, die je volledig perplex laat staan en waarvan je brein denkt 'dit kán niet waar zijn', maar dat het toch echt waar is wat je meemaakt? Nou, over zo eentje ga ik vertellen.
Hij heet Wim Westerman en is wethouder. Ja natuurlijk, dat begrijp ik, maar echt niet iedere wethouder is een schurk hoor. Denk ik. Hoop ik.
Nou, Wim Westerman dus. Een zeventiger, zonder vrouw, zonder kinderen, gepamperd door studenten, die hem allemaal heel wijs vinden. Gepamperd zelfs door velen in de politiek, want die man weet zoveel. Ja, ik had ook een vader die heel veel wist. Net zo'n soort man. Over hem is ook nog ergens een pittige blog te vinden. Goed, Wim Westerman werd wethouder en toen kon hij niet meer in de fractie de politiek bepalen. Shit! Hij probeerde het wel: schreef ons dingen voor, liet ons belachelijke moties indienen (Tibetaanse vlag hijsen op het stadhuis!) en ging ze dan zelf ontraden. Veranderde moties van ons zo, dat ze nergens meer op sloegen (Witte Theater), gaf ons informatie die niet deugde (Witte Theater, Kust Informatie Centrum) en noem maar op.
Ernst en ik werden groter en dus dachten we: we moeten maar eens wat dualisme in die partij gooien, want zo wordt het niets. Wij kunnen ook zelf wel nadenken. En bovendien, die Wim heult ook met de VVD en het CDA in dat college. Uitkijken dus, dat hij niet GroenLinks vergeet in al zijn ijver. Maar van dualisme houdt Wim niet, want Wim wil altijd een vinger in de pap. Van dualisme werd hij boos en knorrig. Maar gaandeweg leerde hij er iets beter mee omgaan. Na vergaderingen of de raad kwam hij vaak nog even een wijntje drinken. Dan zaten we gezellig op de bank de avond te bespreken en dan kregen we telkens weer de verhalen van de vorige keer te horen en die van de keer daarvoor en daarvoor en daarvoor. Want Wim herhaalt graag en eigenlijk wil hij liefst, dat we hem alleen aanhoren. In vergaderingen gaat het ook zo. Als het agendapunt 'wethouder' aan bod komt, dan begint hij te praten en houdt nooit meer op. Vandaar dat we in dezelfde week een tweede vergadering planden, maar dan zonder wethouder.
Klinkt natuurlijk lullig, dat ik dit zeg, maar dat weet Wim ook van zichzelf hoor. Hij heeft het afgelopen jaar namelijk constant gezegd, dat hij eigenlijk toch wel erg te oud is om door te gaan. "Wat moeten jullie met zo'n oude man?" vroeg hij dan, bedelend naar het volgende compliment, en dan antwoorden wij natuurlijk iets aardigs, want wat kan hij eraan doen? Mijn vader was net zo. Die vond zichzelf ook zo geweldig, maar in gezelschap kleineerde hij zich altijd iets en dan kwamen de complimenten vanzelf.
Op weg naar de verkiezingen had Ernst een gesprek met hem. GroenLinks Velsen ging voor continuïteit en stabiliteit en dus wilden we, dat Wim in ieder geval voor een periode van twee jaar weer de wethouderspost op zich zou nemen. Mocht die er weer komen. Dat vond hij een tof plan. Hij wilde toch wel op de lijst, maar niet als lijstduwer en ook niet als lijsttrekker. Dan kom je ergens uit tussen de 4 en 7. Wim blij, Ernst blij, ik blij, iedereen blij. Dát had je gedacht! Mooi niet! In Wims gesprek met de kandidatencommissie laat hij weten, dat hij op plaats 2 wil en daar wordt hij braaf geplaatst. Een ander geeft aan dat hij op 3 wil, en daar wordt hij braaf geplaatst. Ik heb niets aangegeven, want ik verkoop mezelf niet graag, dus ik mocht afzakken naar steunniveau. Zo gaan we bij GroenLinks Velsen met mensen om. Je hoeft maar te kraaien en je krijgt wat je hebben wil.
Wim bepleitte ook een gedeeld lijsttrekkerschap, maar dat wilde Ernst niet. Dat geeft landelijk GroenLinks ook aan, vooral niet doen! Met één gezicht naar buiten treden.
Tsja, en dan moeten de leden over die lijst stemmen. En tijdens die algemene ledenvergadering zegt Wim ineens, dat hij Ernst niet capabel vindt om lijsttrekker te worden. En er staan zoveel goede dingen onder Ernsts naam, hoe kan dat nou? En kom dan eens met een reden daarvoor, Wim? Dan vertelt hij een zooitje onzin waar de honden geen brood van lusten. De ene leugen na de andere en de leden knikken bedenkelijk. Goh, wat horen we nou. Maar ja, het is Wim die het zegt, de nestor van GroenLinks Velsen, dus het zal wel kloppen. Over plaats 1 moet dus gestemd worden en dat valt goed uit voor Wim. Hij komt op 1. Met leugens, maar dat maakt niet uit, want hoe je ergens komt schijnt niemand wat uit te maken, als je er maar komt.
Op de valreep van zijn valse verhaal maakt hij mij ook nog even af. Ik heb in de raad en elders na 5 november rondgebazuind, dat ik Wim ongeschikt vind. Hij zegt nog iets lelijks, maar dat ben ik vergeten. Die eerste opmerking liet al het bloed uit mijn lijf stromen. Ik zat met stomheid geslagen, want Ernst en ik zijn na de raad juist heel vroeg weggegaan om met niemand te hoeven praten. En op een andere bijeenkomst heb ik tijdens het eten alleen over koetjes en kalfjes gesproken.
De ingevlogen voorzitter zegt nog tegen me: 'Ja, zo beleeft hij het. Misschien heb je een mail laten slingeren of heeft iemand op je iPad gekeken?'. Nou, na de diefstal van mijn iPhone van de raadstafel heb in nooit meer iets kostbaars open en bloot laten liggen. Onzin natuurlijk, maar wie zegt de waarheid? IK. Dat kan ik met zekerheid zeggen. Ik haat leugenaars. Heb mijn halve leven verpest gezien door een leugenaar. En nu dus weer zo'n verrekte schoft. Ik schreef vanmorgen op mijn Facebook: ik hoor niet in deze wereld thuis. Deze wereld is van anderen, van intriganten. Maar dan belt er een bestuurslid van GroenLinks Noord-Holland, die zijn medeleven betuigt en dan weet ik, dat er goede mensen zijn. Dit heeft niets met GroenLinks te maken, maar alleen met een verdorven rotzak.
Aanvulling
26 maart 2014: Ernst en ik hebben ons op 21 november als kandidaten teruggetrokken, nadat twee niet-kandidaten zich tijdens de schorsing alsnog aanmeldden en ook meteen de gelegenheid kregen zich voor verkiesbare plaatsen te kandideren. Tijdens de verkiezingen van 19 maart kreeg GroenLinks Velsen 1 zetel: Westerman.
Hij heet Wim Westerman en is wethouder. Ja natuurlijk, dat begrijp ik, maar echt niet iedere wethouder is een schurk hoor. Denk ik. Hoop ik.
Nou, Wim Westerman dus. Een zeventiger, zonder vrouw, zonder kinderen, gepamperd door studenten, die hem allemaal heel wijs vinden. Gepamperd zelfs door velen in de politiek, want die man weet zoveel. Ja, ik had ook een vader die heel veel wist. Net zo'n soort man. Over hem is ook nog ergens een pittige blog te vinden. Goed, Wim Westerman werd wethouder en toen kon hij niet meer in de fractie de politiek bepalen. Shit! Hij probeerde het wel: schreef ons dingen voor, liet ons belachelijke moties indienen (Tibetaanse vlag hijsen op het stadhuis!) en ging ze dan zelf ontraden. Veranderde moties van ons zo, dat ze nergens meer op sloegen (Witte Theater), gaf ons informatie die niet deugde (Witte Theater, Kust Informatie Centrum) en noem maar op.
Ernst en ik werden groter en dus dachten we: we moeten maar eens wat dualisme in die partij gooien, want zo wordt het niets. Wij kunnen ook zelf wel nadenken. En bovendien, die Wim heult ook met de VVD en het CDA in dat college. Uitkijken dus, dat hij niet GroenLinks vergeet in al zijn ijver. Maar van dualisme houdt Wim niet, want Wim wil altijd een vinger in de pap. Van dualisme werd hij boos en knorrig. Maar gaandeweg leerde hij er iets beter mee omgaan. Na vergaderingen of de raad kwam hij vaak nog even een wijntje drinken. Dan zaten we gezellig op de bank de avond te bespreken en dan kregen we telkens weer de verhalen van de vorige keer te horen en die van de keer daarvoor en daarvoor en daarvoor. Want Wim herhaalt graag en eigenlijk wil hij liefst, dat we hem alleen aanhoren. In vergaderingen gaat het ook zo. Als het agendapunt 'wethouder' aan bod komt, dan begint hij te praten en houdt nooit meer op. Vandaar dat we in dezelfde week een tweede vergadering planden, maar dan zonder wethouder.
Klinkt natuurlijk lullig, dat ik dit zeg, maar dat weet Wim ook van zichzelf hoor. Hij heeft het afgelopen jaar namelijk constant gezegd, dat hij eigenlijk toch wel erg te oud is om door te gaan. "Wat moeten jullie met zo'n oude man?" vroeg hij dan, bedelend naar het volgende compliment, en dan antwoorden wij natuurlijk iets aardigs, want wat kan hij eraan doen? Mijn vader was net zo. Die vond zichzelf ook zo geweldig, maar in gezelschap kleineerde hij zich altijd iets en dan kwamen de complimenten vanzelf.
Op weg naar de verkiezingen had Ernst een gesprek met hem. GroenLinks Velsen ging voor continuïteit en stabiliteit en dus wilden we, dat Wim in ieder geval voor een periode van twee jaar weer de wethouderspost op zich zou nemen. Mocht die er weer komen. Dat vond hij een tof plan. Hij wilde toch wel op de lijst, maar niet als lijstduwer en ook niet als lijsttrekker. Dan kom je ergens uit tussen de 4 en 7. Wim blij, Ernst blij, ik blij, iedereen blij. Dát had je gedacht! Mooi niet! In Wims gesprek met de kandidatencommissie laat hij weten, dat hij op plaats 2 wil en daar wordt hij braaf geplaatst. Een ander geeft aan dat hij op 3 wil, en daar wordt hij braaf geplaatst. Ik heb niets aangegeven, want ik verkoop mezelf niet graag, dus ik mocht afzakken naar steunniveau. Zo gaan we bij GroenLinks Velsen met mensen om. Je hoeft maar te kraaien en je krijgt wat je hebben wil.
Wim bepleitte ook een gedeeld lijsttrekkerschap, maar dat wilde Ernst niet. Dat geeft landelijk GroenLinks ook aan, vooral niet doen! Met één gezicht naar buiten treden.
Tsja, en dan moeten de leden over die lijst stemmen. En tijdens die algemene ledenvergadering zegt Wim ineens, dat hij Ernst niet capabel vindt om lijsttrekker te worden. En er staan zoveel goede dingen onder Ernsts naam, hoe kan dat nou? En kom dan eens met een reden daarvoor, Wim? Dan vertelt hij een zooitje onzin waar de honden geen brood van lusten. De ene leugen na de andere en de leden knikken bedenkelijk. Goh, wat horen we nou. Maar ja, het is Wim die het zegt, de nestor van GroenLinks Velsen, dus het zal wel kloppen. Over plaats 1 moet dus gestemd worden en dat valt goed uit voor Wim. Hij komt op 1. Met leugens, maar dat maakt niet uit, want hoe je ergens komt schijnt niemand wat uit te maken, als je er maar komt.
Op de valreep van zijn valse verhaal maakt hij mij ook nog even af. Ik heb in de raad en elders na 5 november rondgebazuind, dat ik Wim ongeschikt vind. Hij zegt nog iets lelijks, maar dat ben ik vergeten. Die eerste opmerking liet al het bloed uit mijn lijf stromen. Ik zat met stomheid geslagen, want Ernst en ik zijn na de raad juist heel vroeg weggegaan om met niemand te hoeven praten. En op een andere bijeenkomst heb ik tijdens het eten alleen over koetjes en kalfjes gesproken.
De ingevlogen voorzitter zegt nog tegen me: 'Ja, zo beleeft hij het. Misschien heb je een mail laten slingeren of heeft iemand op je iPad gekeken?'. Nou, na de diefstal van mijn iPhone van de raadstafel heb in nooit meer iets kostbaars open en bloot laten liggen. Onzin natuurlijk, maar wie zegt de waarheid? IK. Dat kan ik met zekerheid zeggen. Ik haat leugenaars. Heb mijn halve leven verpest gezien door een leugenaar. En nu dus weer zo'n verrekte schoft. Ik schreef vanmorgen op mijn Facebook: ik hoor niet in deze wereld thuis. Deze wereld is van anderen, van intriganten. Maar dan belt er een bestuurslid van GroenLinks Noord-Holland, die zijn medeleven betuigt en dan weet ik, dat er goede mensen zijn. Dit heeft niets met GroenLinks te maken, maar alleen met een verdorven rotzak.
Aanvulling
26 maart 2014: Ernst en ik hebben ons op 21 november als kandidaten teruggetrokken, nadat twee niet-kandidaten zich tijdens de schorsing alsnog aanmeldden en ook meteen de gelegenheid kregen zich voor verkiesbare plaatsen te kandideren. Tijdens de verkiezingen van 19 maart kreeg GroenLinks Velsen 1 zetel: Westerman.
De grootste blunder
Ik ben niet zo'n twitteraar, maar vanavond geniet ik er enorm van. Via Friso Bos ontvang ik het nieuws, dat Wim Westerman tijdens de eerste coalitiebespreking uitvoerig heeft verhaald over mij. Friso schreef: ...heeft getracht Reina de Haan door het slijk te halen...Wim Westerman heeft genoeg psychologische kennis om te bepalen, dat ik in de peuterfase ben blijven steken. Verder zou hij in vergaderingen al hebben gemerkt, dat ik vaak fysiek bedreigend kan zijn. Ik moest zo lachen (Ernst ook)! Stelde mij al voor hoe ik tijdens de vergaderingen direct begon te meppen, als iets me niet zinde...Wim heeft medelijden met me. Dat is lief, dat heb ik verdiend, met name door zijn toedoen, maar dat begrijpt hij niet.
Toen de uitslag van de verkiezingen door Franc werden omgeroepen en GroenLinks aan bod kwam, applaudiseerde ik als enige ontzettend enthousiast, immers: GroenLinks was van nul zetels naar een zetel gegaan! Natuurlijk was dat de reden niet, maar je klapt alleen voor winst, niet voor verlies. Ik had dus het recht. Mijn werkelijke reden: Wim dacht wel drie of vier zetels te krijgen. Hij kreeg er een. Zelfs die had hij niet verdiend, maar goed.
Een half uurtje later liep ik op hem toe, gaf hem een bemoedigend schouderklopje en vroeg hem, of hij niet wist, dat je altijd zelf in de kuil valt die je voor een ander graaft. Hij spuwde 'Wat zeg je? Wat zeg je?' naar me en kneep me heel hard in mijn bovenarm (jawel, blauwe plek! Kan ik nog een zaak van maken). Hij spuwde verder 'Verwijder je, verwijder je!' Ik liep rustig weg en stak een middelvinger op met de woorden 'Fuck you Westerman'. Dat had hij weer verdiend. Ja, we zijn allebei nog steeds razend op die ontzettende walgelijke egotripper. 't Zal wel eens slijten.
De tweets van vanavond helpen daar enorm aan mee. Wim werd tijdens zijn slijkverhaal onderbroken door de voorzitter en liep kwaad de vergadering uit. Wat er allemaal over hem de ronde doet op de sociale media dat weet hij niet. Hij wilde er nooit aan, ofschoon hij een FB pagina schijnt te hebben. Hij heeft ook nooit een blog van ons gelezen. Hij was helemaal niet geïnteresseerd in ons, in anderen, alleen in zichzelf.
Ik heb ook wel was psychologie gelezen en nu Wim zich op dat niveau uitlaat over mij, vind ik dat hij een koekje van eigen deeg mag hebben. De man is nooit getrouwd geweest, heeft geen kinderen, was ooit onderwijzer en is daar op hoger niveau mee doorgegaan. Kortom, iedereen waarmee hij te maken had, moest altijd naar hem luisteren. Hij kan er dan ook niets aan doen, dat hij eeuwig door leutert, altijd over hetzelfde. Herhaling na herhaling. Dat doen onderwijzers, jaar in jaar uit. Bovendien schrijft hij er ook nog boeken over. Dat is voor het publiek, dat hij mondeling niet kan bereiken. Hij denkt veel te weten over onderwijs, maar hier op de bank vertelde hij ooit, dat het onderwijs sinds vele decennia niet slechter is geworden. Alle voorbeelden en feiten ten spijt, hij bleef het ontkennen. Als hij zelf kinderen of kleinkinderen had gehad, dan had hij geweten, dat zoiets als Frans er vroeger in werd gedreund, maar dat kinderen tegenwoordig nog maar drie woorden Frans spreken na drie jaar onderricht. Dan had hij geweten, dat de HAVO tegenwoordig gelijk staat aan het vroegere MAVO niveau.
Dat hij nooit een weerwoord heeft gehad, in zijn huis nooit een vrouw is tegengekomen die kritiek op hem had, zich nooit aan samenwonen heeft hoeven aanpassen, dat is bijzonder goed merkbaar. Hij duldt geen tegenspraak. Ook niet in de politiek. Daar kan de man natuurlijk niets aan doen, heb melij, maar daardoor gaat het dualisme in de lokale politiek wel compleet verloren. Verder worden mensen in zijn situatie erg narcistisch. Ze dulden alleen maar mensen om zich heen die ja en amen knikken. Iedere ander wordt direct uit de vriendenkring geflikkerd. Contact wordt verbroken zodra de narcist tegengas ruikt. Het tegengas van Ernst en mij was teveel van het goede. Tot het laatste moment heeft Wim net gedaan alsof hij het met ons eens was en op het laatste moment heeft hij zijn web gesponnen. Dan heb je alleen nog een paar domoren nodig, die erin vliegen: het bestuur en een paar leden, die zelf ook wel raadslidje wilden spelen. Ellebogen zogezegd. 17 Vragen aan het bestuur, waarop je toch een zinnig antwoord verwacht, bleven onbeantwoord met 'jammer dat je er zo over denkt' en een ander bestuurslid zei: 'ik heb me ervan gedistantieerd, want ik wilde geen ruzie.' Tsja, waarvoor zit je dan in een bestuur? Om je neus te drukken als je iets moet doen, iets moet regelen?
Maar terug naar Westerman, een einzelgänger. Hij heeft geen gevoel voor mensen. Dat bewees hij met het afbranden van Beryl Dreijer van Forza tijdens een debat. Hij heeft privé contact met haar, maar op de bühne maakt hij haar ineens af, niet fatsoenlijk, maar volkomen onfatsoenlijk. Zoiets doe je als normaal mens toch niet? Je zit vier jaar lang bij iemand op de bank gezellig wijn te drinken en ineens maakt je je gastvrouw en -heer uit voor onbenullen en haal je ze door het slijk. Zoiets doe je toch niet als normaal mens. En dan al die kritiek, die haat, die hij in de afgelopen vier jaar de wereld in heeft gegooid, hier op dezelfde bank: dikke konten van raadsvrouwen, domme wethouders, leeghoofden, misdadigers, racisten, maffiosi...je kon het zo gek niet verzinnen. Maakte niet uit of het coalitie of oppositie was, iedereen ging door het slijk, net als ik nu. Alleen Wim zelf was fantastisch.
Zijn fractie informeerde hij half of onjuist over zijn eigen voortgang in dossiers, met gevolg dat wij amper een stap konden zetten, alsmaar te horen kregen, dat het 'volgende week' was opgelost. Altijd met zoveel woorden, dat je door de woorden de inhoud niet meer kon vinden. Want lullen kan hij als de beste.
Zielige man, die Westerman. Maar ik heb geen melij met hem. Dat heb ik wel gehad. Ooit. Toen dacht ik dat hij dat beetje extra aandacht wel kon gebruiken. Toen dacht ik, dat de man het op prijs stelde, dat wij hem telkens weer uitnodigden. Toen dacht ik, dat hij een goeie vent was. Ik heb me wel vaker behoorlijk vergist in mensen, maar dit is wel de grootste blunder die ik ooit heb begaan in mijn leven. Hoed u voor Westerman.
Toen de uitslag van de verkiezingen door Franc werden omgeroepen en GroenLinks aan bod kwam, applaudiseerde ik als enige ontzettend enthousiast, immers: GroenLinks was van nul zetels naar een zetel gegaan! Natuurlijk was dat de reden niet, maar je klapt alleen voor winst, niet voor verlies. Ik had dus het recht. Mijn werkelijke reden: Wim dacht wel drie of vier zetels te krijgen. Hij kreeg er een. Zelfs die had hij niet verdiend, maar goed.
Een half uurtje later liep ik op hem toe, gaf hem een bemoedigend schouderklopje en vroeg hem, of hij niet wist, dat je altijd zelf in de kuil valt die je voor een ander graaft. Hij spuwde 'Wat zeg je? Wat zeg je?' naar me en kneep me heel hard in mijn bovenarm (jawel, blauwe plek! Kan ik nog een zaak van maken). Hij spuwde verder 'Verwijder je, verwijder je!' Ik liep rustig weg en stak een middelvinger op met de woorden 'Fuck you Westerman'. Dat had hij weer verdiend. Ja, we zijn allebei nog steeds razend op die ontzettende walgelijke egotripper. 't Zal wel eens slijten.
De tweets van vanavond helpen daar enorm aan mee. Wim werd tijdens zijn slijkverhaal onderbroken door de voorzitter en liep kwaad de vergadering uit. Wat er allemaal over hem de ronde doet op de sociale media dat weet hij niet. Hij wilde er nooit aan, ofschoon hij een FB pagina schijnt te hebben. Hij heeft ook nooit een blog van ons gelezen. Hij was helemaal niet geïnteresseerd in ons, in anderen, alleen in zichzelf.
Ik heb ook wel was psychologie gelezen en nu Wim zich op dat niveau uitlaat over mij, vind ik dat hij een koekje van eigen deeg mag hebben. De man is nooit getrouwd geweest, heeft geen kinderen, was ooit onderwijzer en is daar op hoger niveau mee doorgegaan. Kortom, iedereen waarmee hij te maken had, moest altijd naar hem luisteren. Hij kan er dan ook niets aan doen, dat hij eeuwig door leutert, altijd over hetzelfde. Herhaling na herhaling. Dat doen onderwijzers, jaar in jaar uit. Bovendien schrijft hij er ook nog boeken over. Dat is voor het publiek, dat hij mondeling niet kan bereiken. Hij denkt veel te weten over onderwijs, maar hier op de bank vertelde hij ooit, dat het onderwijs sinds vele decennia niet slechter is geworden. Alle voorbeelden en feiten ten spijt, hij bleef het ontkennen. Als hij zelf kinderen of kleinkinderen had gehad, dan had hij geweten, dat zoiets als Frans er vroeger in werd gedreund, maar dat kinderen tegenwoordig nog maar drie woorden Frans spreken na drie jaar onderricht. Dan had hij geweten, dat de HAVO tegenwoordig gelijk staat aan het vroegere MAVO niveau.
Dat hij nooit een weerwoord heeft gehad, in zijn huis nooit een vrouw is tegengekomen die kritiek op hem had, zich nooit aan samenwonen heeft hoeven aanpassen, dat is bijzonder goed merkbaar. Hij duldt geen tegenspraak. Ook niet in de politiek. Daar kan de man natuurlijk niets aan doen, heb melij, maar daardoor gaat het dualisme in de lokale politiek wel compleet verloren. Verder worden mensen in zijn situatie erg narcistisch. Ze dulden alleen maar mensen om zich heen die ja en amen knikken. Iedere ander wordt direct uit de vriendenkring geflikkerd. Contact wordt verbroken zodra de narcist tegengas ruikt. Het tegengas van Ernst en mij was teveel van het goede. Tot het laatste moment heeft Wim net gedaan alsof hij het met ons eens was en op het laatste moment heeft hij zijn web gesponnen. Dan heb je alleen nog een paar domoren nodig, die erin vliegen: het bestuur en een paar leden, die zelf ook wel raadslidje wilden spelen. Ellebogen zogezegd. 17 Vragen aan het bestuur, waarop je toch een zinnig antwoord verwacht, bleven onbeantwoord met 'jammer dat je er zo over denkt' en een ander bestuurslid zei: 'ik heb me ervan gedistantieerd, want ik wilde geen ruzie.' Tsja, waarvoor zit je dan in een bestuur? Om je neus te drukken als je iets moet doen, iets moet regelen?
Maar terug naar Westerman, een einzelgänger. Hij heeft geen gevoel voor mensen. Dat bewees hij met het afbranden van Beryl Dreijer van Forza tijdens een debat. Hij heeft privé contact met haar, maar op de bühne maakt hij haar ineens af, niet fatsoenlijk, maar volkomen onfatsoenlijk. Zoiets doe je als normaal mens toch niet? Je zit vier jaar lang bij iemand op de bank gezellig wijn te drinken en ineens maakt je je gastvrouw en -heer uit voor onbenullen en haal je ze door het slijk. Zoiets doe je toch niet als normaal mens. En dan al die kritiek, die haat, die hij in de afgelopen vier jaar de wereld in heeft gegooid, hier op dezelfde bank: dikke konten van raadsvrouwen, domme wethouders, leeghoofden, misdadigers, racisten, maffiosi...je kon het zo gek niet verzinnen. Maakte niet uit of het coalitie of oppositie was, iedereen ging door het slijk, net als ik nu. Alleen Wim zelf was fantastisch.
Zijn fractie informeerde hij half of onjuist over zijn eigen voortgang in dossiers, met gevolg dat wij amper een stap konden zetten, alsmaar te horen kregen, dat het 'volgende week' was opgelost. Altijd met zoveel woorden, dat je door de woorden de inhoud niet meer kon vinden. Want lullen kan hij als de beste.
Zielige man, die Westerman. Maar ik heb geen melij met hem. Dat heb ik wel gehad. Ooit. Toen dacht ik dat hij dat beetje extra aandacht wel kon gebruiken. Toen dacht ik, dat de man het op prijs stelde, dat wij hem telkens weer uitnodigden. Toen dacht ik, dat hij een goeie vent was. Ik heb me wel vaker behoorlijk vergist in mensen, maar dit is wel de grootste blunder die ik ooit heb begaan in mijn leven. Hoed u voor Westerman.
3.3.14
Lesje scheiden
Gisteravond had ik voor het eerst een kort gesprek met de vrouw van mijn ex. Ze heeft mijn leven en dat van mijn kinderen vanaf 1999 beheerst. Pas in 2007 kon ik me losmaken uit het huwelijk met de man, die ‘Tas’ al van voor de millenniumwisseling in zijn telefoon had staan. Dat kwam vooral omdat ik zijn leugens wilde geloven. Gisteravond wist ik ineens waarom.
Ik moet toegeven, dat ik uiterst naïef gehandeld heb, om maar vooral niet te verliezen. Te verliezen van een andere vrouw, of het verliezen van mijn man, het verlies van de huwelijkse staat. En angst alleen te zijn, achter te blijven, als wat? Waar? Hoe? Dom.
Ik vroeg de nieuwe vrouw, waarom het allemaal zo verschrikkelijk moeilijk heeft moeten gaan en zo lang heeft geduurd. Ook voor haar. Haar lijden in die periode was niet mijn zorg, die van mij en de kinderen wel. Zij kon aan iets beginnen of voor iets anders kiezen, ik had van alles te beschermen: het gezin, de financiële situatie, het ouderlijk huis van mijn kinderen. Ik moest vechten voor de status quo. En dan was er nog de liefde. Een slecht huwelijk zegt niet, dat er geen liefde meer is.
De man loog zich een slag in de rondte. Verlies van de status quo was voor hem net zo ingrijpend en pijnlijk als voor mij en de kinderen. Niemand van ons is ooit uitgegaan van een situatie, waarin die moest worden opengebroken, opgeheven, aan de wilgen gehangen. Zijn liefde voor de kinderen, zijn rol als vader des huizes, zullen doorslaggevend zijn geweest voor het bedrog. En toch ook een stukje liefde voor mij, al hoorde het misschien in de categorie ‘gewoonte’. Twintig jaar partnerschap gum je niet in een dag uit. De mens naast je, in datzelfde huis, is een deel van je geworden. Je hele doen en laten, hebben en houwen, is gebaseerd op die persoon. In 2007 waren dat inmiddels 28 jaar. Guus Meeuwis zingt “Je zit in mijn haar…”.
Het openbreken van zo’n leven, van die overrijpe vrucht, is een aaneenschakeling van ellende voor iedereen. Dat voorkomen is een nobel streven, maar het ingezette proces van verrotting is niet tegen te gaan. Het is een evolutionaire wet die onomkeerbaar is, hoe hard je ook je best doet. Liefde staat los van het huwelijk, het is slechts de manier waarop samenleven werd geregistreerd. Liefde kan ook bestaan zonder dat huwelijk en zonder een huis te delen.
Mijn ex maakte een hele grote fout. Hij dacht dat de liefde eerst moest verdwijnen, voor het huwelijk kon worden ontbonden. Dat is een enorme misvatting. Liefde heeft de tijd nodig om te slijten. Ook heeft liefde de tijd nodig om zich te realiseren, dat zij niet meer voldoet aan de criteria, die het huwelijk stelt.
De angina pectoris van de relatie, uit elkaar groeien als sluipmoordenaar. Gewenning en gewoonte belemmeren het uitzicht. Liever de bekende ellende, dan de enorme angst voor het ongewisse of de eenzaamheid. Op het moment dat een serieuze nieuwe partner zijn intrede doet, realiseert menigeen zich, dat de ex al lang niet meer aan de criteria voldeed. De criteria om zonder problemen een huis te delen. Maar dan nog kan de liefde blijven, want ooit was het anders, was hij anders en zij anders. Het leven voedt op, iedere dag opnieuw, en al die indrukken, ervaringen en gedachten worden door ieder mens vrijwel altijd anders opgeslagen. Na twintig jaar is de kloof twintig jaar breed. Alleen de tijd is daar schuldig aan.
Als ik de sluipmoordenaar toen al had opgemerkt, in 1999, en me had gerealiseerd dat de granaatappel toch een keer zou openbarsten, had ik het huwelijk meteen in de diepvries gegooid en mijn kinderen behoed voor de scherven.
Subscribe to:
Posts (Atom)