Het was 1965 toen Prinses Margriet het gemeentehuis van Velsen opende, een bouwsel van Dudok. Mooi heb ik het nooit gevonden. Ik kan me verplaatsen in de gedachtegang van Dudok, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is kil, abstract, hier en daar plomp. Geen hoeken of gaten met gezelligheid, afstandelijk. Hij zou gezegd hebben, dat het de bedoeling is, dat raadsleden zich via de brede trap in de burgerzaal rustig naar hun zetels dienen te begeven. Anno 2014 komen raadsleden gehaast via de achterdeur of de kelder binnen (daar is het fietsenhok).
Stipt 14.45 uur dienen de genodigden hun plaatsen in te nemen. Dat lukt, iedereen zit. 'De prinses is op tijd!' zegt de ceremoniemeesteres. 15.00 Uur loopt zij binnen, vijf auto's buiten achterlatend, vier man om haar te begeleiden. Ze kijkt niet op of om, groet het publiek niet eens met een knikje, maar gaat zitten op de gelukkige stoel die de koninklijke bottom mag dragen. Ze luistert naar een warrig verhaal van een professor in de architectuur, die iedere n op het eind van een woord uitspreekt, hoort de burgemeester aan en loopt vervolgens in klein verband door het pand. In de raadzaal mag ze op een rode knop drukken, die een kettingreactie in gang zet, vernuftig in elkaar gezet door het technisch college. Het hoogtepunt van de ceremonie, moet ik zeggen. Het publiek volgt de rondleiding en de officiële openingshandeling via een groot beeldscherm.
Nog even komt ze terug op haar plaats om naar de hymne uit 1965 te luisteren, erg mooi moet ik zeggen, een wanstaltige rap van onze stadsdichter aan te horen (hij heeft maar een dichtvorm onder de knie, die van het oerdicht ofwel: het sinterklaasgedichtje) en een boekje en een vis in ontvangst te nemen. Dan vertrekt ze, wederom zonder enige blik op het publiek te werpen.
En dat allemaal omdat het asbest is verwijderd, de muren geschilderd en het tapijt vervangen. Oke, warmte-koude opslag en originele ramen. Kost een boel geld, zo'n opening. Maxima en WA lachen nog vriendelijk naar het 'volk', maar dat was Margriet teveel gevraagd. Ze voerde haar verplichte nummer op en het volk, geen blik waardig, was er om haar te bevestigen, dat ze koninklijk is. Haar vertoning straalde een arrogantie uit, die onze nieuwe koning en koningin gelukkig onbekend is. Het leek wel dodenherdenking. Officieel, netjes, alles volgens de regeltjes, maar de meerwaarde van deze hele vertoning is me volkomen ontgaan. Nooit meer doen, mijnheer Weerwind. Bedenk wat anders. Ik denk dat Jan Smit een stuk gezelliger was geweest.
In de avond kregen drie raadsleden een koninklijk lintje: 'Het behaagt zijne koninklijke hoogheid...' alsof WA weet wie er inmiddels allemaal met zo'n frutsel rondlopen. Twee raadsleden wilden het lintje niet. Dat vond ik top. Jan en alleman krijgen tegenwoordig een lintje. Je hoeft maar hard te kunnen schaatsen en prik...daar gaan er weer tig op de borst. Een raadslid zei, dat ze het lintje droeg voor de bevolking van Velsen. Die redenering ontging me volkomen. Hoe lang kan je nadenken, voor je kan vergoelijken, dat je trots bent op zo'n onderscheiding. Zeg het dan gewoon: 'Ik ben trots!' Dat mag best.
Wat het is, die eerbied voor koninklijke zaken en mensen, dat weet ik niet. Het schijnt dat bepaalde mensen zich verheven voelen in het bijzijn van beroemdheden van allerlei pluimage. De beroemdheid schijnt op hen af te stralen, hen even te verheffen tot hetzelfde niveau, maar toch...het is en blijft een vluchtig moment en er verandert niets in je leven. Margriet kan niet zeggen, dat ze mij in het echie heeft gezien! Dan had ze om zich heen moeten kijken. Een gemiste kans, Margriet! En dan al die andere interessante aanwezigen, u heeft echt veel gemist! Ik heb haar wel in het echie gezien en dat hoeft absoluut niet weer: ik heb een absolute afkeer van hooghartigheid.
No comments:
Post a Comment