Het was geen gelukkige zet van Femke Halsema om bij haar aftreden Jolande Sap naar voren te schuiven als nieuwe leider van GroenLinks. Het paste niet in de democratische aard van de partij, al zijn er argumenten te over voor te vinden. Binnen een fractie weet iedereen optimaal van ieders kwaliteiten en het ligt voor de hand een partijleider te kiezen die bij iedereen goed ligt. Maar wat speelt in een fractie is vaak iets anders dan wat speelt bij de leden van een partij. Zij willen een charismatische leider die tot de verbeelding spreekt, die zichtbaar is. Jolande Sap was dat, tot het Lente-akkoord, allerminst. Een leuke vrouw met een zacht geluid, zou ik zeggen. Niets mis mee, maar misschien vergelijkbaar met Job Cohen, de lieveling van heel veel Nederlanders, maar als leider van de PvdA veel te beschaafd. Dat is Jolande ook: kundig maar super beschaafd.
Gelukkig heeft zij met het Lente-akkoord haar sterke kant kunnen tonen, waardoor zij de spotlights op zich richtte. Dat is de manier waarop een politicus groter groeit: door acties. Die acties liggen niet voor het oprapen, maar dienen zich in de loop der tijd aan. Een goed politicus pakt die op, maakt van de gelegenheid gebruik en ziet zijn ster ineens rijzen.
Er zijn ook politici, die niet kunnen wachten tot hun ster rijst, zoals Wilders en Samsom. Zij hebben zichzelf bestempeld als dé leiders bij uitstek. Zij zullen wel eens even...en dan moet nog maar blijken, wat er van al hun beloften waar wordt gemaakt. Geen greintje bescheidenheid, maar dat hoort bij onze huidige samenleving. Tegenwoordig mag je als mens zelf zeggen, dat je goed bent. Vroeger was dat een arrogante doodzonde.
Tofik Dibi behoort ook tot deze laatste groep uitverkorenen. Hij is ervan overtuigt, dat hij...BAM...wel eens even GroenLinks driedubbel op de kaart kan zetten. Enerzijds kan ik het me wel voorstellen. Het is frustrerend als je het goede gedachtegoed van een partij niet bij de massa kan deponeren en dat dat een verkeerdeling als Wilders wel lukt. Je krijgt de neiging in voetsporen te treden, dát te doen, wat ook die populist doet: schreeuwen, bammen, populistische lege frasen de wereld ingooien, om maar vooral gezien te worden. Maar of dat nou de aard van GroenLinks moet zijn, dat betwijfel ik ten zeerste. Verloochen jezelf niet.
Jolande Sap is inmiddels groter geworden dan Femke Halsema, want het is haar, met D66 en de CU, gelukt te laten zien, dat de Nederlandse bevolking bestaat uit een samenraapsel van verschillend gestemden: conservatief, liberaal, progressief, of zo u wilt: rechts, midden, links, gelovig, atheïstisch...noem maar op. Het Lente-akkoord is het resultaat van een uniek samenwerkingsverband, dat nationaal genoemd mag worden. Nee, we zijn er niet blij mee, want we gaan het voelen, maar dat zou ook het geval zijn met iedere ander bezuinigingspakket.
GroenLinks heeft dus vooral op dit moment geen nieuwe leider nodig. Zeker niet een, die wil gaan bammen, want onze huidige leider heeft zonder enig gebam gezorgd voor het aanzien, dat GroenLinks waardig is. Zij heeft laten zien wat samenwerking is, zij heeft respect afgedwongen en dat allemaal zonder ook maar één schreeuw of bam, maar met dat wat haar kenmerkt: vakkundigheid.
No comments:
Post a Comment