Haarlemmers

Gistermiddag had ik het genoegen politici in Haarlem een nieuwjaarshandje te schudden. Een van hen, van de eigen partij, had ik al wat vaker ontmoet en zoals gebruikelijk in het IJmuidense stadhuis, gaf ik de man drie zoenen. Maar we waren niet in IJmuiden. Nog voordat de zoenen op zijn wangen waren geplakt (ik kon met goed fatsoen niet meer terug), zei hij: "Oh, gaan we zoenen?"

Nieuwjaarsreceptie 2012 Velsen

        Na verloop van een uurtje begon me te dagen, dat Haarlemmers wel een stuk anders in elkaar zitten dan ik, maar vooral dan Velsenaren. Het was zo'n beetje mijn zesde nieuwjaarsreceptie, de tweede onder Velsen. Nou zijn veel politici al behoorlijk op leeftijd (de groep waar ik mezelf ook toe schaar), maar dat wil niet zeggen, dat gezelligheid ontbreekt. En zeker hartelijkheid niet. In Haarlem kon ik die niet terugvinden. Je moet daar wel van heel goede huize komen, wil je een blik waardig zijn. Alleen de politicus die tevens de vader van mijn buurvrouw is, vertoonde een oprechte hartelijkheid. Maar ja, zijn dochter woont dan ook in Driehuis en daar zal hij het hebben geleerd.

Franc Weerwind

        Hier in Velsen lebberen we zelfs onze grootste politieke opponenten af tijdens feestjes en partijen, want kennelijk vindt toch iedereen, dat een mening los staat van goede verstandhoudingen. Wij vrouwen zoenen de burgemeester en inmiddels ook zijn vrouw, die met deze gemeente feitelijk niets te maken heeft. Wij zoenen onze wethouders en gemeente secretaris, de griffieren, de bodes, kortom, er wordt wat afgezoend. In ben van mening dat drie zoenen nog steeds ontzettend overdreven is en zou kunnen worden gereduceerd tot één, maar zo is het nou eenmaal. Na iedere receptie denk ik weer: toch wel een familie, die politiek, dat stadhuis.

Ook de ouwehoeren zijn op de receptie van harte welkom

        Naar mijn mening komt dit door de aard van de Velsenaar en die bevalt me prima. Misschien omdat ik de eerste dertig jaar van mijn leven in Zandvoort woonde en de Zandvoorters ook direct, open en hartelijk zijn, zodra ze jou een beetje kennen. Ikzelf ben een open boek, soms wel wat té open, een soort rondslingerend dagboek zonder slotje. Maar ik ben gelukkig geen Haarlemmer. In dit kader durf ik toch te zeggen: Doe eens normaal, man!