Misbruik

2011 was een jaar waarin de kwetsbaarheid van jongeren volop naar boven kwam. Robert M. werd ontmaskerd, het seksueel misbruik binnen de Katholieke kerk kwam naar buiten, een meisje werd vermoord door haar buurman, een moeder vermoorde haar vier babies, een vader gooide zijn peuter uit het raam. Nederland koestert haar kinderen, verwent ze en gunt ze alles, op een aantal individuen na. Mensen die juist in de situatie verkeren, dat kinderen ze zouden moeten kunnen vertrouwen. Een crèche medewerker, een pastoor, een buurman, een zwemleraar, een vader en een moeder.

     Het gevaar voor kinderen komt zelden van de straat, zelden van de groepen, die veel mensen zo beangstigend vinden, zoals daklozen of hangjongeren. Ouders zijn bang wanneer hun kind alleen over straat fiets, maar zijn gerust als hun kind zich in een huis bevindt van een bekende, ofschoon de meeste verkrachtingen juist daar plaatsvinden en de agressor vaak een bekende is.

     Toen ik een jaar of 13 was, ging een vriend van mijn ouders mee op vakantie. Arnold was een klein, bol mannetje met een enorme knevel, een arrogant loopje en een harde stem. Een mannetje, dat ik nu een behoorlijk frustratie zou toedichten. Arnold had het op mij gemunt. Hij was altijd aardig en gaf me veel complimenten. Van die dingen, waar je op die leeftijd erg gevoelig voor bent. In die tijd noemde je meiden van mijn leeftijd ‘bakvissen’ (te jonge vissen, die worden teruggegooid in zee). Geen kind meer, maar ook nog lang geen vrouw. Tijdens de vakantie bleek dat Arnold daar geen boodschap aan had. Op momenten dat mijn ouders elders waren, kwam Arnold naar ons tentenkamp en begon zijn praatjes over hoe mooi ik was, of ik wel eens een vriendje had gehad, of ik wel eens had gekust, of ik wilde weten hoe dat voelde, "Zullen we een kusje doen", waarbij hij mij tegelijkertijd streelde. Gelukkig had in een tweelingzus, die nooit ver van mijn zijde week en dus werd Arnold met regelmaat gestoord in zijn amoureuze praatjes.

     Ik wist dat het niet deugde, maar tezelfdertijd voelde ik me groot. Dat wat meisjes van die leeftijd allemaal wel hebben, denk ik: de aandacht van een man doet je groeien, bewijst dat je nu écht vrouw gaat worden. Wat voor minkukel dat dan is, lijkt bijna niet uit te maken. Nee, ik was nog net zo wijs, dat ik niet op zijn avances inging. Na enige tijd maakte het me kwaad en trachtte ik hem te ontlopen, maar iedere dag zat die man weer bij ons aan tafel. Ik begon hem te pesten en te bespotten, wat weer de boze reacties van mijn ouders uitlokte. Ik vertelde hen niets.

     Ongeveer een jaar of anderhalf later belde Arnold mij op. Hij vroeg me, of ik foto’s wilde maken. Waarvan? “Nou,” vertelde hij “Marjolein, mijn broer en ik vrijen met elkaar en we zoeken iemand, die daar foto’s van kan maken. Jij zou daar prima geschikt voor zijn.” Ik was razend en vertelde het mijn moeder. Ik hoorde haar aan de telefoon met Marjolein praten: “Dat zijn geen voorstellen, die jullie moeten doen. Daar is ze nog veel te jong voor.”

     Een week of wat later kwam ik thuis van school en trof Arnold op de bank aan. Het bloed steeg naar mijn hoofd. Ik begreep niet, hoe mijn ouders zo’n vent te vriend konden houden.

     Het was niet de enige ervaring die ik opdeed met viespeuken. Een andere vriend van mijn vader presteerde het in dezelfde periode om me ineens in mijn kruis te grijpen, toen we samen een lp uitzochten. Ook hij bleef gewoon bevriend. Zijn schoonzoon zou me jaren later in mijn eigen vestibule hard en ongewenst op mijn mond zoenen. Een baas van mijn werk dacht, nadat hij mij na overwerk naar huis had gebracht, meteen het bed met me in te kunnen duiken. Ik heb hem met veel kracht en moeite de deur uit gekregen. Ik was toen al getrouwd. Hij werd ontslagen.

     De gevaren voor meisjes liggen om de hoek. Als ze geluk hebben, zoals ik, dan zijn ze mans genoeg om de leugens te onderkennen, of zich los te rukken. Helaas lukt dat veel meisjes niet. En laat ik de jongens niet vergeten, die in de vorige eeuw massaal zijn misbruikt en met hun verhaal nergens heen konden.
     Doel van dit verhaal: let op de kleine signalen. Ze zijn er absoluut. En neem een kind serieus.