Echte liefde!

Vrijdag 10.00 uur, sms: heb je koffie voor me? Antwoord: Ja hoor. Zij stormt drie minuten later binnen, met worstje op vier poten. Hij heeft veel weg van de chipolata, die ik gisteravond bij de wijn serveerde, ook qua kleur.

        "Ik was hier om de hoek en vond het belachelijk om door te rijden," zegt ze.

Dat beaam ik. Dat zou onvergeeflijk zijn! Ik zet een nespresso neer.

        "Ik moet wel even manlief bellen, want die heb ik voor niets in de Bijlmer afgezet. Da's lullig, die staat nu op zo'n wezenloze vlakte van beton."

Ik trek mijn bovenlip op.

        "Dat was dus voor niets om half zeven op. De enige dag dat ik uit kan slapen wordt maandag. En eigenlijk heb je ook geen avonden meer, want als ik niet om tien uur naar bed ga red ik het echt niet."

Ik geef haar helemaal gelijk. Ik heb het ook zo druk. Waar is de tijd voor jezelf? Kijk eens naar mijn huis, overal hondenharen.

        "Ik heb van Bar een hele dure kam gekregen, geweldig ding. Ik pak hem even."

Ze rent de deur uit. Chipolata accepteert deze scheiding van, wat zal het zijn, 7 meter niet en blaft schel.

        "Kijk, om de vacht uit te dunnen. Het werkt echt geweldig, kijk maar!" en ze wijst op Chipolata. "Wel via internet kopen, want dat is veel goedkoper."

Dat is precies wat ik nodig heb. Ik schrijf de naam van het ding op.

        "Geweldig joh, die blog van jou. Zo leuk geschreven en je hebt ook humor. Vroeger maakte jij je kwaad op de verkeerde momenten, maar nu structureer je het met die blog. Zou een column kunnen zijn."

Ze heeft gelijk. Het geeft me heel veel rust.

        "Ja, ik moet weer gaan. Dit was een mislukte poging tot een bezoek, maar ik was ook zo dichtbij! Ik probeer het echt nog een keer."

We zien elkaar nog zelden. Allebei 'druk, druk, druk'. De vrije avonden willen we niets anders meer dan thuis zijn, rust. 

        In de jaren '90 zaten we bovenop elkaars lip, met kinderen, soms een, dan weer twee mannen en gingen we met z'n allen op vakantie. Rond de jaren '00 werden we vrijwel buren en allebei (vrijwel) manloos. Als het geen koffie was, dan waren het potten thee en na vier uur natuurlijk wijn. De max lag op drie flessen, want anders kwamen we niet meer uit ons woorden en al die woorden, daar ging het om. Er was nooit tijd genoeg om alles te bespreken.

        Anna vertelde later, dat dat de leukste momenten waren in haar kinderleven: 'Dan vonden jullie alles altijd goed!' Het waren altijd ongeplande bezoeken, die per ongeluk uit de hand liepen. Als we ons realiseerden dat het etenstijd was, haalden we snel een paar diepvriespizza's bij de Deka op de hoek. Nic sliep bij Anna in het stapelbed. Zij streek neer op een slaapbank in een klein kantoortje met Banja, de liefste herder in het hiernamaals, op haar voeteneinde. Wouw, dit is nostalgie!

En toen brak de duivel ons leven in tweeën en stortte ons gescheiden van elkaar in een hel, die jaren zou duren. Maar echte liefde overwint zelfs al satans verschijningsvormen!

        Zij was mijn getuige op mijn huwelijk vorig jaar. Zij is mijn beste vriendin, mijn geheugen, mijn heden en verleden, mijn referentiekader, mijn karakter, mijn spiegel, mijn waarheid, mijn warmte, mijn geweten. Zonder haar was en is mijn leven niet compleet, ook al zien we elkaar nauwelijks en dan nog voor de duur van één nespresso.