"Nee Mien, ik wil me ergeren...

...laat mij nou voor de buis. Daar is die bolle hufter weer! Hoe heet'ie? Willem O. Duys. Dat vind ik toch zo'n druiloor, met die vissen in die kom. Nou heeft hij weer een leeuw op schoot, wat kijkt die vent tot stom!"

Sorry Willem, niet mijn tekst!

        Een stukje tekst uit een liedje van Lennaert Nijgh, geschreven voor de musical 'De Kleine Johannes', ter ere van het zoveeljarig bestaan van het Kennemer Lyceum in Overveen. Ik was dertien en deed mee in de eerste akte. De musical werd drie dagen achtereen opgevoerd in de Haarlemse schouwburg, ergens in 1972 denk ik.
        Dat 'Nee Mien, ik wil me ergeren' is altijd blijven hangen. Ik vind het heerlijk om me soms wild te ergeren. Me te ergeren aan de reclames op de tv, aan het weer, aan de politiek, aan kranten, aan winkelpersoneel, aan blaffende honden, schreeuwende kinderen, aangebakken aardappelen, stof op de zwarte stereo installatie, het geslurp van mijn man, het gemauw van mijn kat, aan plat Nederlands, aan stom rijgedrag, aan dingen die niet lukken, spullen die uit je handen vallen of de pisspetters van kerels op het toilet. Niet te vergeten tandpastaspatters op het glazen plankje en haren in het putje van het bad, het omgevallen zoutvaatje, de uitgebloeide bloemen met de drap in de vaas. Er is genoeg om je aan te ergeren. En er zijn dagen, dat je je gewoon mag ergeren, vind ik.
        Het is ook helemaal niet moeilijk om je in Nederland te ergeren, want alles is matig. Nederland is één vergaarbak van matigheid. Het zomerweer is altijd matig. Het winterweer net zo. We zijn alleen maar goed in herfst en lente en dat zijn gematigde weertypen. De politiek? Maaaatig! Zelfs Wilders is matig rechts! Dus ook hem uitkafferen kan slechts met matigheid. Zo meteen krijgen wij ook nog een matige koning, als het aan de matige ideeën van links Nederland ligt. Niet géén koning, niet één koning, maar een halve! Rutte bezuinigt en daarmee wordt Nederland nog matiger. Matige zorg, matige kunst en cultuur, matige vermindering van CO2 uitstoot. De matige mens ontvangt eerdaags nog maar matig zorg en kan dan wegkwijnen in een kamertje van maatje twee bij twee, met matige tv programma's en matig eten van tafeltje dekje of iets eenders.
        Nou, zo kan'ie wel weer. Ik ben zelf ook matig. Niets komt van de grond, niets komt af, niets loopt op rolletjes. En sinds de kapper eigenwijs dacht 'dat het eens anders moest' zie ik er ook niet uit en matig ik mezelf maar niet aan, dat ik wel eens gelijk zou kunnen hebben.