De waardeloze excuses van een Marokkanen-foob

Politici en andere publieke functionarissen hebben er een handje van: excuses maken als ze een verkeerde uitlating de ether in hebben gegooid. Van Woerkom, kandidaat voor de positie 'nationale ombudsman' zegt in een onbewaakt ogenblik, dat hij geen taxi durft te nemen, omdat er wel eens een Marokkaanse bestuurder in zou kunnen zitten. De publieke opinie valt en masse over hem heen en dan komt er zo'n excuus. Kous af? Nee!
   Iemand die dergelijke kwalijke zaken uitkraamt, moet in het hoofd gekeken worden. Wat bezielt iemand om zo'n uitlating te doen? Het antwoord is simpel: hij vindt dat Marokkanen crimineel zijn en hij is dus bang voor Marokkanen. Hoeveel Nederlanders zullen, als zij een taxi nodig hebben, van tevoren overwegen deze wel of niet te bestellen, omdat de nationaliteit of komaf van de bestuurder wel eens Marokkaans zou kunnen zijn? Hoeveel Nederlanders denken dat het nemen van een taxi een gevaar kan opleveren? Hoe vaak is een taxiklant in Nederland door een taxichauffeur beroofd, mishandeld of van het leven beroofd? Dergelijke denkbeelden en angsten komen de meeste Nederlanders niet in hun kop op.
   De aard van het beestje komt boven als kwalijke uitspraken door de mond naar buiten glippen. Vreemd genoeg is dat op momenten, dat half Nederland de beestjes gadeslaat. Ieder mens, ook een Marokkanen-foob, kan zich bedenken dat de publieke opinie hem dan zal kraken, maar niettemin ontglipt hem de onzin. Dan zit het wel diep geworteld. Je kan niet anders bedenken, dan dat dit soort uitlatingen in privé sfeer nog vele malen vaker en erger naar buiten komen. Daar hoeft de Mfoob zich immers niet te beheersen.
   De excuses na zo'n uitlating stellen helemaal niets voor. Man (of vrouw) heeft een positie te verdedigen en dus flapt dat excuus er net zo gemakkelijk uit als de opmerking zelf. Wat kan het schelen, wat je eruit flapt? Als die baan en dat inkomen maar behouden blijven. Hoeveel wees-gegroetjes moet je opzeggen, om alsnog in de hemel terecht te komen?
   De vraag is, waarom een mens überhaupt excuses aanbiedt voor het verkondigen van zo'n mening. Ging het om een mening, die werd ingegeven door een op zich staande misvatting naar aanleiding van te weinig achtergrondinformatie, dan is een excuus met verklaring acceptabel, maar daar gaat het in dit geval niet om. Het gaat om een algemene mening over een bevolkingsgroep, een vooringenomen beeld, dat niets met een individu of een specifieke situatie te maken heeft. Het gaat om de aard van de persoon, zijn denkwereld.
   Excuses maken voor de eigen denkwereld is de grootste kolder, want die denkwereld verandert er absoluut niet door. En afgezien daarvan is het laf. Als men dan een mening heeft en deze bovendien en plein publique verkondigd, sta er dan ook pal achter of doe er geen uitspraken over. Gelukkig vallen velen regelmatig door de mand en kan de buitenwereld getuige zijn van de ware aard van de spreker, want kennelijk hebben deze mensen toch altijd weer de hoogmoed dat hun gedachtegoed door een meerderheid zal wordt gedeeld.

Naar Turkije, weg uit de pietluttigheid!

De crisis in Nederland heeft veel gaten geslagen in onze samenleving. Op ons is ook een meteoriet gevallen. Zo eentje die je niet zag of hoorde aankomen, maar die een geweldige puinhoop veroorzaakte. Ik ben wel vaker door meteorieten geraakt en dat leerde me al snel, dat vooral creativiteit een absoluut vereiste is om de chaos te herstellen: een krakend denkproces.

   Mijn hoofd wordt al sinds een jaar of vier in beslag genomen door onnozele, onuitvoerbare en hoopvolle ideeën. Enkele weken geleden kwam daar een nieuwe bij, afgeleide van een oeroud idee met iets ander scenario: emigreren. De ouderdom van het eerste idee stamt uit mijn jeugd, toen ik 17 was. Toen vluchtte ik weg uit Nederland en voegde mij bij mijn vriendje in Athene. Een jaar later was het Rome en weer een jaar later Wenen. Als ik niet verliefd was geworden op mijn Nederlandse ex, dan was ik nooit in dit land gebleven. Ook ex en ik hadden de wens naar het buitenland te gaan, dachten aan een pannenkoekenhuis is Fethiye, maar ik wilde niet weg bij mijn ouders. Ik was het enige kind, dat nog in Nederland woonde. Vond het maar sneu voor hen, vond ze toen al oud, terwijl ze nog dertig jaar in prima staat doorleefden. We hadden de stap toen moeten zetten, maar we deden het niet.

   In 2012 stonden Ernst en ik in een huis in Göcek en hadden het direct willen kopen, zei het dat ik mijn dochter Lina niet in Nederland wilde achterlaten. We vroegen haar 'Wil me mee?', maar ze antwoordde 'Nee' en dat was het. Geen probleem. Het was maar een droom, en dromen zijn ook mooi als ze dromen blijven. Een paar weken geleden, anderhalf jaar na dat voorspelbare antwoord, vraag ik het haar weer. De situatie is anders, zij heeft nu een flat waar ze altijd naartoe terug kan. Vindt zij het daar niets, dan gaan we ook terug. We kopen geen huis, maar we huren er gewoon een. Geen vastigheden, gewoon proberen. En waarempel, er komt een twijfelachtig antwoord. Een paar weken later begint ze zelfs enigszins uit te kijken naar zo'n spannende stap in haar leven. Met de dag slaat het idee meer aan en krijgt ze steeds meer het gevoel dat dit wel eens een leuke ervaring zou kunnen worden.

   Daarmee staat vast, dat we toewerken naar een vertrek ergens rond 1 augustus. Het beheerst inmiddels mijn hele hoofd. Alles is gericht op weg uit Nederland. Eindelijk weg uit Nederland. Weg uit het land, dat alles voor zijn burgers wil bepalen, of ze roken, wat ze eten, wanneer ze mogen drinken en hoeveel. Uit het land, dat met talloze witte lijnen op de grond mijn weg aangeeft. Uit het land, waar initiatief wordt vermoord door regeltjes, waar de AOW eerdaags wordt gekort als je door je kinderen verzorgd wordt, waar de zorg voor elkaar een ondergeschikte rol speelt, waar de belasting blijft innen, ook al valt er niets meer te halen, waar dom volk de cultuur van allochtonen minacht, waar de jeugd geen respect meer voor ouderen heeft en iemand op zijn 50ste wordt uitgerangeerd. Weg uit dat land.

   Aan Turkije mankeert veel, maar het klimaat is goed, het tempo relaxed, de natuur onaangelegd en er is een absoluut gebrek aan pietluttigheid. Dat is het goede woord: Nederland is pietluttig, tenenkrommend pietluttig! En dat wordt steeds erger, want iedere politicus moet iets nalaten en naait een extra element aan het dwangbuis.

   Den Haag ziet Nederland als een tuin, die in perfectie moet worden aangelegd, maar nooit af is. De een plant een roos, de volgende een boom die de roos haar licht ontneemt. Niemand komt op het idee om de boom te snoeien, om onderhoud te plegen, iedereen gaat voor zijn eigen nieuwe plant, die zijn ego vertegenwoordigd. Ze willen allemaal als 'van Houten' in de geschiedenisboekjes worden vermeld. En zonder het op te merken kan niemand meer ongehinderd door de tuin lopen, maar loopt letsel op, struikelt keer op keer of wordt bestraft vanwege vernieling.

   Wij gaan weg.

De paradox van links

Ik ben geen mens met een goede opleiding, maar slechts met een goede ontwikkeling. Kennis werd me met de paplepel ingegoten en misschien vaker met een stamper door mijn strot geramd. Er kwamen jaren, dat ik geen enkele behoefte had aan kennis en wetenschap. Ik wilde een simpel bestaan, mijn brood verdienen en voor de rest smurfen kijken op de tv. De opvoeding van kinderen was al ingewikkeld genoeg en de relatie met hun vader was een regelrechte slangenkuil.
   Toch begon dat bestaan knagende aspecten te vertonen. Ik begreep de wereld om mij heen steeds minder en als ik me opwond over de politiek, nationaal of internationaal, dan vroeg ik me af, waarom ik machteloos toezag op veel onzin. Al tijdens de ontsnapping uit de slangenkuil ging ik weer lezen. Nu geen aardige verhaaltjes, maar boeken waar je wijs van wordt, die je aan het denken zetten. Filosofie en psychologie hadden mijn voorkeur, want daarin kom je het hele reilen en zijlen van de wereld om je heen, in notendoppen gevat, tegen.
   Van lezen ging ik over op doen. Asociaal gedrag van veel mensen zette me aan tot bijzonder sociale gedachten en ik werd lid van GroenLinks. Ik ben nu voorstander van nivellering tot op zeker niveau, van goede sociale voorzieningen, van een gezond milieu, van een duurzame leefwijze en van nog veel meer van die utopische doelstellingen. Ik wil dat iedereen een acceptabele levensstandaard heeft en dat de voedselbank overbodig wordt. Ik ben ervan overtuigd, dat ik het goede wil voor ieder mens in dit land (en daarbuiten, maar daar heb ik minder vat op).
   Als links politicus kom ik niet alleen op voor mensen zoals ik zelf, maar meer nog voor een grote groep, die mijn taal totaal niet spreekt. Mensen, die bijgod niet begrijpen wat ik zeg, bedoel of wil. Het zijn de mensen, die weinig hebben geleerd, nooit iets zinnigs lezen en per definitie kakken op de politiek, laat staan op politici. Het zijn de mensen, die mijn 'soort' uitkotsen en liever luisteren naar populistische oneliners, omdat ze die begrijpen. Mensen die voor geen enkel argument openstaan en zich niet verdiepen in achtergronden, geen kennis van zaken hebben en denken, dat alle rottigheid in hun land even simpel kan worden opgelost door bijvoorbeeld buitenlanders eruit te gooien of te schelden op iedereen, die anders denkt dan zijzelf. Zij maken keuzes op basis van een onderbuik gevoel, dat alleen voor veel aanhang en macht wordt bevestigd door de populisten, die juist geen enkele oplossing bieden.
   Waarom zet ik me in voor de rechten van dit volk, dat in veel gevallen niet eens door heeft, dat ik het doe? Mijn eigen soort heeft me niet nodig. Die kunnen, als ze dat willen, prima voor zichzelf opkomen. Ik ben blij met hem als kiezer, maar de man uit de grachtengordel heeft, op milieu en duurzaamheid na, mijn inspanningen niet nodig. Die consumeert wel. Het gaat me juist om de mensen, die niet of nauwelijks kunnen consumeren. Om die mensen, die mijn taal niet begrijpen en voor wie ik me zo ontzettend moeilijk verstaanbaar kan maken.