De paradox van links

Ik ben geen mens met een goede opleiding, maar slechts met een goede ontwikkeling. Kennis werd me met de paplepel ingegoten en misschien vaker met een stamper door mijn strot geramd. Er kwamen jaren, dat ik geen enkele behoefte had aan kennis en wetenschap. Ik wilde een simpel bestaan, mijn brood verdienen en voor de rest smurfen kijken op de tv. De opvoeding van kinderen was al ingewikkeld genoeg en de relatie met hun vader was een regelrechte slangenkuil.
   Toch begon dat bestaan knagende aspecten te vertonen. Ik begreep de wereld om mij heen steeds minder en als ik me opwond over de politiek, nationaal of internationaal, dan vroeg ik me af, waarom ik machteloos toezag op veel onzin. Al tijdens de ontsnapping uit de slangenkuil ging ik weer lezen. Nu geen aardige verhaaltjes, maar boeken waar je wijs van wordt, die je aan het denken zetten. Filosofie en psychologie hadden mijn voorkeur, want daarin kom je het hele reilen en zijlen van de wereld om je heen, in notendoppen gevat, tegen.
   Van lezen ging ik over op doen. Asociaal gedrag van veel mensen zette me aan tot bijzonder sociale gedachten en ik werd lid van GroenLinks. Ik ben nu voorstander van nivellering tot op zeker niveau, van goede sociale voorzieningen, van een gezond milieu, van een duurzame leefwijze en van nog veel meer van die utopische doelstellingen. Ik wil dat iedereen een acceptabele levensstandaard heeft en dat de voedselbank overbodig wordt. Ik ben ervan overtuigd, dat ik het goede wil voor ieder mens in dit land (en daarbuiten, maar daar heb ik minder vat op).
   Als links politicus kom ik niet alleen op voor mensen zoals ik zelf, maar meer nog voor een grote groep, die mijn taal totaal niet spreekt. Mensen, die bijgod niet begrijpen wat ik zeg, bedoel of wil. Het zijn de mensen, die weinig hebben geleerd, nooit iets zinnigs lezen en per definitie kakken op de politiek, laat staan op politici. Het zijn de mensen, die mijn 'soort' uitkotsen en liever luisteren naar populistische oneliners, omdat ze die begrijpen. Mensen die voor geen enkel argument openstaan en zich niet verdiepen in achtergronden, geen kennis van zaken hebben en denken, dat alle rottigheid in hun land even simpel kan worden opgelost door bijvoorbeeld buitenlanders eruit te gooien of te schelden op iedereen, die anders denkt dan zijzelf. Zij maken keuzes op basis van een onderbuik gevoel, dat alleen voor veel aanhang en macht wordt bevestigd door de populisten, die juist geen enkele oplossing bieden.
   Waarom zet ik me in voor de rechten van dit volk, dat in veel gevallen niet eens door heeft, dat ik het doe? Mijn eigen soort heeft me niet nodig. Die kunnen, als ze dat willen, prima voor zichzelf opkomen. Ik ben blij met hem als kiezer, maar de man uit de grachtengordel heeft, op milieu en duurzaamheid na, mijn inspanningen niet nodig. Die consumeert wel. Het gaat me juist om de mensen, die niet of nauwelijks kunnen consumeren. Om die mensen, die mijn taal niet begrijpen en voor wie ik me zo ontzettend moeilijk verstaanbaar kan maken.