Naar Turkije, weg uit de pietluttigheid!

De crisis in Nederland heeft veel gaten geslagen in onze samenleving. Op ons is ook een meteoriet gevallen. Zo eentje die je niet zag of hoorde aankomen, maar die een geweldige puinhoop veroorzaakte. Ik ben wel vaker door meteorieten geraakt en dat leerde me al snel, dat vooral creativiteit een absoluut vereiste is om de chaos te herstellen: een krakend denkproces.

   Mijn hoofd wordt al sinds een jaar of vier in beslag genomen door onnozele, onuitvoerbare en hoopvolle ideeën. Enkele weken geleden kwam daar een nieuwe bij, afgeleide van een oeroud idee met iets ander scenario: emigreren. De ouderdom van het eerste idee stamt uit mijn jeugd, toen ik 17 was. Toen vluchtte ik weg uit Nederland en voegde mij bij mijn vriendje in Athene. Een jaar later was het Rome en weer een jaar later Wenen. Als ik niet verliefd was geworden op mijn Nederlandse ex, dan was ik nooit in dit land gebleven. Ook ex en ik hadden de wens naar het buitenland te gaan, dachten aan een pannenkoekenhuis is Fethiye, maar ik wilde niet weg bij mijn ouders. Ik was het enige kind, dat nog in Nederland woonde. Vond het maar sneu voor hen, vond ze toen al oud, terwijl ze nog dertig jaar in prima staat doorleefden. We hadden de stap toen moeten zetten, maar we deden het niet.

   In 2012 stonden Ernst en ik in een huis in Göcek en hadden het direct willen kopen, zei het dat ik mijn dochter Lina niet in Nederland wilde achterlaten. We vroegen haar 'Wil me mee?', maar ze antwoordde 'Nee' en dat was het. Geen probleem. Het was maar een droom, en dromen zijn ook mooi als ze dromen blijven. Een paar weken geleden, anderhalf jaar na dat voorspelbare antwoord, vraag ik het haar weer. De situatie is anders, zij heeft nu een flat waar ze altijd naartoe terug kan. Vindt zij het daar niets, dan gaan we ook terug. We kopen geen huis, maar we huren er gewoon een. Geen vastigheden, gewoon proberen. En waarempel, er komt een twijfelachtig antwoord. Een paar weken later begint ze zelfs enigszins uit te kijken naar zo'n spannende stap in haar leven. Met de dag slaat het idee meer aan en krijgt ze steeds meer het gevoel dat dit wel eens een leuke ervaring zou kunnen worden.

   Daarmee staat vast, dat we toewerken naar een vertrek ergens rond 1 augustus. Het beheerst inmiddels mijn hele hoofd. Alles is gericht op weg uit Nederland. Eindelijk weg uit Nederland. Weg uit het land, dat alles voor zijn burgers wil bepalen, of ze roken, wat ze eten, wanneer ze mogen drinken en hoeveel. Uit het land, dat met talloze witte lijnen op de grond mijn weg aangeeft. Uit het land, waar initiatief wordt vermoord door regeltjes, waar de AOW eerdaags wordt gekort als je door je kinderen verzorgd wordt, waar de zorg voor elkaar een ondergeschikte rol speelt, waar de belasting blijft innen, ook al valt er niets meer te halen, waar dom volk de cultuur van allochtonen minacht, waar de jeugd geen respect meer voor ouderen heeft en iemand op zijn 50ste wordt uitgerangeerd. Weg uit dat land.

   Aan Turkije mankeert veel, maar het klimaat is goed, het tempo relaxed, de natuur onaangelegd en er is een absoluut gebrek aan pietluttigheid. Dat is het goede woord: Nederland is pietluttig, tenenkrommend pietluttig! En dat wordt steeds erger, want iedere politicus moet iets nalaten en naait een extra element aan het dwangbuis.

   Den Haag ziet Nederland als een tuin, die in perfectie moet worden aangelegd, maar nooit af is. De een plant een roos, de volgende een boom die de roos haar licht ontneemt. Niemand komt op het idee om de boom te snoeien, om onderhoud te plegen, iedereen gaat voor zijn eigen nieuwe plant, die zijn ego vertegenwoordigd. Ze willen allemaal als 'van Houten' in de geschiedenisboekjes worden vermeld. En zonder het op te merken kan niemand meer ongehinderd door de tuin lopen, maar loopt letsel op, struikelt keer op keer of wordt bestraft vanwege vernieling.

   Wij gaan weg.