Vicieuze Cirkel

Sciopero, het was een van de eerste woorden die ik in het Italiaans leerde, veertig jaar geleden. Want in Italië werd veel gestaakt. In de meeste gevallen ging de staking om geld, net als in Nederland: de salarisverhoging van een branche, want als individueel valt er weinig te staken. Het klonk mij altijd redelijk in de oren, immers, het leven wordt duurder en als het loon achterblijft, dan voelt dat al snel als armer worden. Iets ouder dan achttien realiseerde ik mij, dat Nederland decennia lang aan prijscompensatie deed (en in veel gevallen nog doet). Prijscompensatie is niet genoeg. Er zijn altijd mensen met een hoger inkomen, die zich meer kunnen permitteren. Een goede reden om afgezien van een index ook nog wat extra verhoging los te peuteren. Nog steeds een doelstelling die ik begrijp, omdat iedereen nou eenmaal snakt naar meer geld. De vraag is of dat ook een rijker leven biedt. Ik negeer nu even de gedachte, dat een rijker leven weleens niets met geld te maken kan hebben. Ik bedoel echt rijker, in de zin van een dikkere beurs. Elke keer, dat een beroepsgroep meer verdient, wordt haar product of dienst duurder. Om het product of de dienst te kunnen afnemen is dus ook meer kapitaal nodig, logisch. Dat wil zeggen, dat veel anderen buiten deze beroepsgroep tegelijk ook dezelfde salarisverhoging moet krijgen. Gebeurt dat niet, dan kunnen minder mensen het product kopen of de dienst betalen. Dan prijst de bewuste branche zich buiten de markt en vallen er ontslagen. Wie deze vicieuze cirkel oppakt, komt tot de conclusie, dat de salarisverhoging van de een in direct verband staat met de koopkracht, en dus de salarisverhoging van de ander. Dat geldt al voor prijscompensatie, maar nog meer voor een gewone salarisverhoging. Behalve dat aspect, waarvan kan worden gezegd dat het lood om oud ijzer is, is er nog een adder onder het gras. Dat zijn de prijzen van de multinationals, waaronder ik natuurlijk ook de farmacie schaar. In een land met lage lonen, leveren de multinationals hun producten voor lage prijzen, want hogere zijn eenvoudig niet te betalen. De prijzen, die in Nederland voor producten worden betaald, zijn in Turkije buitensporig hoog. Niemand zou zich bijvoorbeeld een pijnstiller kunnen permitteren, vrouwen zouden geen tampons kunnen gebruiken en een boormachine zou een luxe product zijn. Maar dat is niet zo. In Turkije zijn de prijzen van deze merkartikelen veel lager. En dan is dat 'veel' vaak een derde, een vierde of zelfs een fractie van het bedrag dat een Nederlander moet neerleggen. In de uitvoerende gezondheidszorg geldt hetzelfde. Een MRI in een privaat ziekenhuis in Turkije kost 320 Tlira. Omgerekend is dat € 107, terwijl voor dezelfde scan in Nederland € 400 (Prescan) wordt gevraagd. Een röntgenfoto kost Tlira 75 (€ 25), maar in Nederland € 55,81 (Spaarnziekenhuis). Goed, het arbeidsloon in Nederland is vele malen hoger, maar een MRI van de nek duurt tien minuten en een röntgenfoto maar een paar minuten. In dit geval kan ik toevoegen, dat dergelijke onderzoeken in Turkije aan de lopende band worden uitgevoerd, op dezelfde dag dat de noodzaak daarvan wordt vastgesteld, terwijl in Nederland een MRI onderzoek in drievoud met zes handtekeningen moet worden bedongen en de patiënt vervolgens nog weken moet wachten, vanwege een wachtlijst. Het zijn zaken waar ik geen verklaring voor heb. Je zou iedereen adviseren om een MRI te laten maken in Turkije, want de scan wordt bovendien in een keurig mapje met CD meegegeven. Later even declareren bij de zorgverzekering. Dat ik al een jaar of drie geleden door drie specialisten in Nederland werd onderzocht en te horen kreeg, dat de helse pijnen in mijn armen peesontstekingen waren, terwijl een Turkse arts-fystiotherapeut (alleen fysiotherapie bestaat niet in Turkije) na vijf minuten al een nekhernia vermoedde en dat een paar uur later, na de MRI, kon bevestigen, zal ik nu maar even buiten beschouwing laten. Dan dwaal ik af van het onderwerp. Loonsverhoging lijkt voor iedereen de goede manier om het leven te verbeteren, maar dat wat lijkt is verdraaid bedrieglijk. Met iedere loonsverhoging wordt het leven duurder, voor iedereen. Het enige wat wordt bewerkstelligd is een duurder leven, dat vraagt om een volgende loonsverhoging. Een spiraal, die geen einde kent. Onze euro wordt er in Nederland geen cent meer door waard, hij wordt enkel onbetaalbaar voor het buitenland, net als onze goederen. Het is daarom dat wij kleding uit Bangladesh invoeren, dat de druk van boeken naar China verplaatst en een Nederlander liever in Azië onderneemt, dan in zijn eigen land. Nu nog de politieke partij met een paar goede economen, die van Nederland weer een gezond land maken. Een partij, die niet lukraak snijdt in allerlei voorzieningen, maar het hele systeem verandert. Want het buitenland bewijst, dat het anders kan, in de zorg, in het openbaar vervoer, in de handel.

Kraaiend volk

Als het volk weer kraait, is het over vluchtelingen, over zwarte Piet of over de Islam, en met de meest waardeloze meningen, de grootste geschiedvervalsing en de grootste onwetendheid mijn rustige leven op zijn kop zet, dan wil ik gillen, krijsen dat het anders is. Ik laat me overhalen tot reacties en het delen van de juiste berichten op Facebook, maar weet al, dat het volk deze berichten niet leest, niet wil lezen of gewoonweg niet begrijpt. Met een beperkte grijze massa in de schedel komt nou eenmaal veel niet binnen of kan niet verwerkt worden zoals zou moeten. De grijze massa moet van enig kaliber zijn om meer aan te kunnen dan een huishouden en een voetbalwedstrijd en helaas is dit kaliber het merendeel van de wereldbevolking niet toebedeeld. De narigheid in de wereld wordt verdubbeld door de domheid van het volk, dat grensoverschrijdend, in de hele wereld, te vinden is. Het zoekt niet naar oplossingen, het is xenofoob en egocentrisch. Een muur in Israel, prikkeldraad in Hongarije. Sinds de jaren 40 is de wereld niet veranderd. Poetin richt jeugdbewegingen op. De Nederlandse politiek is populairder dan ooit, draait om niets meer dan stemmen. Gematigde PVV-uitspraken moet het huidige kabinet vrijwaren van een al te groot stemmenverlies bij de volgende verkiezingen.'Opportunisme werd vervangen door pragmatisme', een greep uit Gerrit Komrij's Morgen heten we allemaal Ali. Het volk fatsoen bijbrengen, opvoeden, is al decennia een schande. Komrij: 'Mijn generatie wordt bedankt. Ze begeleidde niet alleen de uitverkoop van de laatste resten beschaving, ze schafte ook de idee af dat het wenselijk zou zijn beschaving bij te brengen. Ze voerde daarvoor een stille campagne, want inmiddels was ze belanghebbende geworden. Een campagne waarin woorden als 'elitair' belachelijk werden gemaakt.' Het volk is niet meer te genezen. Terug naar een tijd, waarin het respect had voor 'meneer de dokter' of 'meneer de burgemeester' is niet mogelijk. Bejaarden worden op straat uitgescholden voor 'ouwe lul' door kinderen van acht jaar oud, gesteund door hun ouders omdat ieder kind tegenwoordig heilig is. Een corrigerend pak op de broek wordt gelijkgesteld aan mishandeling. De media bieden voornamelijk onbenulligheid en voor het nieuws kiest iemand eerst kleur en dan pas inhoud. Meest frustrerend is wel, dat het volk de meeste kinderen baart. Onderzoek in Amerika heeft aangetoond, dat de mens niet steeds intelligenter wordt, maar steeds dommer, vanwege de foklust van het volk. Dat is een enge gedachte. Steeds meer volk belandt op posten, die hun grijze massa niet aankan, de volksvertegenwoordiging! Dat geldt niet alleen voor de politiek, maar ook voor het bedrijfsleven. En als die post eenmaal door zo'n vertegenwoordiger wordt vervuld, dan schreeuwt de rest van het volk om fatsoen, omdat het niet mee kan graaien. Onze wereld gaat langzaamaan kapot omdat de elite is afgeschaft, vermorzeld, monddood gemaakt door populair '(politiek) correct gedrag', respect voor lege hoofden. En is het niet dat, dan is het het oude wapen: grof geweld, eveneens puur volks. Misschien wel de grootste fout van de geschiedenis is, dat respect nooit is uitgegaan naar wat een mens was, binnen zijn eigen kader, binnen zijn eigen mogelijkheden, maar wat hij niet was. Zo stuurde de emancipatie van de vrouw aan op tewerkstelling van de vrouw, in plaats haar te waarderen in haar werk als moeder en huisvrouw. Het liet geen keuzemogelijkheid, want als huisvrouw was je een loser. De kinderen van een timmerman moesten naar de universiteit, wilden ze wat meer aanzien of inkomen, ongeacht hun capaciteiten. Er was niets mis met timmeren, behalve dat inkomen en de denigrerende kijk op een handwerksman. Onderwijs werd naar beneden aangepast om iedereen op masterniveau te krijgen en al decennia weten we ons met alle masters geen raad, vooral niet in de vakken, die tot het vroegere MMS pakket behoorden. Dezelfde fout maakt onze maatschappij nu door respectloos om te gaan met hulpbehoevenden, met gehandicapten, met bejaarden. Waar de graaier er met miljoenen vandoor gaat, weten deze mensen amper hoe zijn hun leven op de rails houden. Zieken betalen zich blauw aan verzekeringen en bijkomende kosten, alsof zij als graaiers van de maatschappij maar eens een les moeten leren. De onvrede groeit, uitgeleefd op allochtonen, asielzoekers, vluchtelingen. Waar komt het geld vandaan? Pure jaloezie en begrijpbaar, maar gespeend van inzicht. De wildste argumenten moeten worden aangerukt om gelijk te krijgen, je kan ze zo gek nauwelijks verzinnen. Een regering, die niet goed zorgt voor zijn eigen volk en rijk rijker laat worden, stuit op asociaal gedrag, maar daarin (deels) meegaan is nog erger. Dan verloochent Nederland haar reputatie. Ik kan respect voor het volk opbrengen, als dit zich bij zijn leest houdt, maar dat doet het niet, dankzij onze politiek, die het naar de bek praat om stemvee te vergaren. Ik blijf gillen en krijsen, niet voor de dovemansoren, maar voor miljoenen slachtoffers, lost generations, overal ter wereld.

No knowledge, no compassion

Somewhere, surfing around, I read the comment, that a refugee was seen wearing an Armani shirt. The woman wrote 'They are all rich! I can't afford a shirt like that!'. The other reactions on a very hateful blog about refugees, written by a Dutch 'thinker', ashamed me to much to repeat them here. Holland at it's narrowst, we call that, but in this case I prefer 'The Dutch clay-people'. They mostly never leave their country, visit campingsites in Drenthe (a province) during their summer-weekends and holidays, do not understand this blog, even if it were written in Dutch. I would like to go on, calling them names, just like they talk and write about refugees, but it's no use, because they are deaf and blind.
   Although it does not apply to everyone, traveling abroad is one of the most important things to expand the mind. Getting to know other cultures, meeting people with different habits, different colour, other food, experience their climate, watch their children playing just like ours... Traveling teaches that there is no difference between people all over the world, because they all have one goal: to be happy, to be able love and feed their children, to get respect and grow old.
   What thoughts are going on in the minds of those hateful people, writing about there own species as if it were garbage? Is it fear, or just egoism, not willing to share anything with a stranger? If it were fear, they would have lost it decades ago, since The Netherlands opened its borders for the guest workers and since many people from the former colonies came to Holland. I do not believe in fear. This is to easy and probably a socially correct leftwing opinion.
   Egoism then! The same egoism we find sticking on the hands of the rich nowadays. Oscar Wilde would never have written 'Individualism and Socialism' if he would have known that his call for individualism (the individual development of man in order to enrich the mind and social circumstances) turned out to be the main cause of our present problems in the world. He saw mankind during a period wherein respect was a common thing. Knowledge, education, decency were achievements and respected instead of dismissed as nonsense, like nowadays. It was Gerrit Komrij (Dutch author) who wrote, that people need a leader with common sense instead of populism, that just tries to gain votes. And with populism he meant all political decisions caused by a screaming population.
   In order to think properly, one needs knowledge. It does not want to say that we should all have the same oppinion, but without (correct) information and knowledge, any opinion is based on thin air. We should be able to trust the media (which we mostly can not, because it prefers to be sensational) and we should be able to trust our politicians (which we mostly can not, because they just want many votes). As long as this does not change, we can not expect people to think wise, to think broad-minded.
   If the woman I mentioned before would have been in Turkey, she would have known that brand shirts are for sale on any market in the country, and I guess also in Syria, for just a few lira's, because they are all fake!

Çalış

Fethiye is langs een baai gebouwd. Het gedeelte waar wij als eerste doorkomen, op weg naar het centrum, is de laatste decennia uit de grond gestampt sinds het toerisme Turkije heeft ontdekt. Afgezien van de All-inclusive oorden, waar de rechtgeaarde zonaanbidder met zijn kinderen de hele vakantie rond het zwembad consumeert, zijn er ook huizen, heel veel huizen. Deze worden gevuld met toeristen, die meer geld hebben en vaak langere vakanties houden. En natuurlijk zijn er dan nog de zeilers, die een of twee weken een boot huren. Tot slot heeft Fethiye een talrijke groep 'overzomeraars', die vanaf de prille warmte in mei tot ergens eind oktober hun vaste stek in Fethiye opzoeken, meestal in een eigen huis.
   Tot nu toe woonde iedere Engelsman of -vrouw die ik sprak in Çalış. Dit spreekt men uit als Tjalusj. Als je dat een Turk hoort uitspreken, dan klinkt het gewoon Turks, maar spreekt een Engelstalige het uit, dan klinkt het ineens superplat. De a wordt gerekt, de l wordt rond en de u wordt diep. Nou zijn Engelstaligen ook niet wonderbaarlijk goed in het uitspreken van buitenlandse woorden, maar het kan eraan liggen, dat deze Engelsen ook hun eigen taal wat deformeren. Tenminste, het klink niet zoals ik het leerde op school. Het klinkt ook niet zoals Morse het uitsprak en zeker niet zoals Roger Moore het deed.
   Een attent oog hoeft niet te weten waar Çalış ligt, begint of eindigt, dat ziet het direct. Op een terras op de hoek van de hoofdweg met een zijstraat zitten ineens een aantal schaars aangeklede Engelsen bier te drinken. Daar begint Çalış! En als dat beeld ophoudt, dan is Çalış weer voorbij. Tussen die twee punten valt een mens als ik van de ene verbazing in de andere.
   Ik wist dat Engelse vrouwen een voorkeur hebben voor lieve bloemetjes en strikjes, roze of lichtblauw, eigeel misschien, maar ik wist niet, dat ze er het liefste uitzien als een meisje van drie. Ondanks het feit, dat hun lichaam na de eerste baby in omvang met de macht vier is toegenomen, hun benen minder vorm hebben dan een Griekse pilaar en hun borsten met gemak een theeservies kunnen dragen, persen ze zich in zoete mini-jurkjes met spaghettibandjes. Ik ben altijd blij als ik hun kruis niet kan zien. Een nieuw fenomeen is het gordijntje! Kent u dat al? Dat is een bikini-bovenstukje met een gordijntje, een gerimpeld stukje stof, dat over de borst hangt. Lief dingetje, als een jonge meid met een bescheiden frontje dat aantrekt, maar stel u dat eens voor op een voorfront dat zo'n dertig centimeter naar voren steekt en waaronder vervolgens drie knalrode 'zwembanden' zichtbaar zijn, die omhoog worden gehouden door een stukje doorzichtige stof, dat om de heuppartij en de enorme dijen is gedrapeerd! In Çalış is dat mode. En in Çalış is het warm, in heel Fethiye overigens, dus loop je zo door wijk en stad.
   Meestal zijn deze vrouwen in gezelschap van magere mannetjes, met rode benen en te korte korte broeken. Ja, witte sokken en sandalen, goed geraden! Ze sjokken gedwee achter hun stevig doorpotende eega aan, die in 'The English Home Shop' nog een dekbedhoes met roze roesjes moet kopen, want dat staat zo leuk 's ochtends, bij de ongeschoren rode baard van haar man. Deze mannen drinken denk ik te weinig bier.
   De overige Engelsmannen hebben daar geen moeite mee, hun naakte buiken doen dat althans vermoeden. Ongegeneerd wordt die met veel trots aan het publiek getoond. Navels zo groot als kokosnoten doen de onwillende toeschouwer snel zijn blik afkeren. Zij zwoegen zich puffend en hijgend een weg door de stad, op weg naar het volgende terras, waar hun maten, met de halve liters voor zich, al zitten te wachten. Hun vrouwen zijn van gemiddeld tot mager postuur en ofschoon de uitdossing overeenkomt met het modebeeld van Çalış, levert hun aanblik helaas minder stof tot onbehoorlijk gestaar. Hooguit kan ik melden, dat die magere vrouwtjes vrijwel allemaal een mond zonder lippen hebben, waaruit een voortdurend lispelend geluid komt. Ik merkte dat pas op, toen ik mijn hoorapparaten weer eens droeg. Ik wilde krekels horen, maar in plaats daarvan hoorde ik steeds een soort vogelgekwetter, dat bij nader inzien van de tafel achter ons kwam.
   Als het laatste terras met ontblote Engelsen aan ons voorbij is gegaan, dan zie ik een Turks meisje van een jaar of achttien, met lange rok en hoofddoek. Ze heeft prachtige amandelvormige ogen en een gaaf, welgevormd gezicht. Aan haar zijden, met de armen aangehaakt, lopen haar vriendinnen. De ene heeft een loei strakke driekwart broek aan en een leuke mannenhoed op. De andere laat een paar prachtige bruine benen zien vanonder een super kort rokje.

Çalış Beach

Tsipras is a hero

One of the most irritating things during my four years in local politics was the fact, that I could not be myself. Too emotional, too direct, this or that was 'not done'... I felt as if I could not be a normal human being, but had to confirm myself to the political standard, which was invented by clowns from the past. Clowns, because these people refused to show their real faces. Their ambition was just to show a false, superior face towards the world, the people. They possessed knowledge and the people had to listen, had to show respect, had to believe, had to follow.
   It is not that strange, that most politicians have a severe anxiety for the referendum. Apart from the fact, that they might lose their grip on the state of affairs, it is able to finish their political career in one day. Passé!
   Tsipras had the guts to ask the people's opinion on a very complex matter. Not only did he take the risk to lose his job instantly, he decided not to be the arrogant clown with all the knowledge and answers. Tsipras' respect for the Greek people is unprecendented. Tsipras' respect for democracy as well.
   Apart from reasons, truth, lies, consequences, power, fear, all those matters on which leading economists have had their say, and all those matters on which none of them came to te same conclusion, the outcome of this referendum is a victory. It tells the whole world, that established power can be blown away just like that, by uniting people. And the most imposing of it all: it happend in Greece, where democracy was born. Legendary!

Armoede of rijkdom?

Over een half uur wordt een jongedame door de minibus Cogmen-Dalaman (ik kan even niet bij de Turkse letters) opgehaald. Schuin voor ons huis, pal bij het nieuwe kippenhok van de buurman, dat van allerhande wasrekjes, stukken gaas en bedbodems in elkaar is gezet. Als ze eens te laat is, wat niet vaak voorkomt, dan wacht het busje op haar. Vanaf mijn stoel, achter de nieuwe tafel die gisteren werd geleverd, sla ik het vrijwel iedere ochtend gade.
   Het is al een wat ouder busje, zou zo 15 jaar kunnen zijn. Iedereen doet hier erg lang met zijn spullen. De Turk staat erom bekend, dat hij geweldig kan repareren. Zo repareerde onze Turkse garage in Haarlem een peperduur euvel met een simpel ijzerdraadje. Het houdt al een aantal jaren.
   Ik ben jaloers op die mentaliteit. Ik ben in Nederland gebakken, het speculaasvrouwtje geworden, dat broodnodig een nieuw iPad zou moeten, alleen maar omdat die op de markt is. Nee, het is mijn eerste stoere daad: ondanks een gebroken touchscreen heb ik mijn nr. 2 niet vervangen. Een energie-verkoopster op de markt in IJmuiden vroeg me een jaar geleden, wat voor iPad ik had. "Een 2!? Oh, wat archaïsch, wat een drama! Als u overstapt op 'huppeldepup' dan kan ik u de Air kado doen!"
   Dat tekent de mentaliteit die wij hebben. We willen het beste, het nieuwste en dus ook het duurste. En omdat daarvoor geld nodig is, moet ons salaris steeds omhoog, stellen wij eisen, waarvan het grootste gedeelte van de wereldbevolking nog nooit heeft gehoord. Ons leven dient perfect te zijn, net als onze omgeving. Braak liggend terrein wekt ergernis: er moet iets mee! Maar hier zet men er gewoon een kippenhok van wasrekjes op. Het onkruid tiert welig en daarom kijk ik nu naar prachtige witte schermbloemen. Dit alles kost niets en is gewoon 'gezellig'. En hier klaagt niemand over kraaiende hanen, pollen waarvan men moet niezen.
   Het grootste deel van onze Nederlandse ergernis wordt veroorzaakt door torenhoog arbeidsloon. Het is te hoog om een bus te laten rijden voor twintig man, het is te hoog om een tafel te laten maken bij een timmerman, het is te hoog om gehandicapten dagbesteding te bieden. Maar het is ook te hoog, om goedkope medicijnen te kopen, want MSD, Bayer en al die concerns weten heel goed, dat onze verzekeringen vergoeden wat zij vragen. Dezelfde pillen en poeders worden in landen als Turkije verkocht voor een spotprijs. Een doosje pijnstillers? Dertig cent. Ook Acer weet dat. Een leuk laptopje kost hier tweederde van de prijs. Gereedschap? Een kwart, als het niet minder is.
   Moeten we dus blij zijn, met een hoger inkomen? Ik denk het niet. Als ons BNP stijgt, stijgen de prijzen evenredig. Zeker als je kindertjes hebt die alleen merkkleding willen dragen en ook als je vrouwen in Bangladesh wilt ontzien. Een gelijker verdeling van inkomen is niet eens een oplossing, want hoe meer wij kunnen kopen, hoe hoger te prijzen worden en de topsalarissen kunnen ook na enige nivellering nog smijten met geld.
   We worden geleefd door de multinationals. Ik ben zeker niet de eerste, die dat roept, maar het contrast tussen Nederland en Turkije, met name als het gaat om medicijnen en noodzakelijke levensbehoeften, is schrijnend. Dat wil niet zeggen, dat de Turkse markt zelf de kracht van onmisbare levensbehoeften niet heeft uitgevonden. Ook hier is kaas erg duur en vlees zelfs nog erger. En laten we eens naar zaken kijken als kaarsen en lampenolie, een noodzakelijke levensbehoefte: behoorlijk duur, want de stroom valt regelmatig uit.
   Nederland heeft nog een enorm ergerlijk kantje dat kapitalen kost: het aanharken. Een land met nog zo weinig natuur weet het te presteren, om niets zijn gang te laten gaan. Er is bijna geen plek te vinden, waar geen asfaltpad doorheen is gesmolten. Er ligt amper een stoeptegel verkeerd. Er is geen straat te vinden zonder een wirwar van witte strepen. Geen berm is puur natuur, geen boom staat op eigenhandig neerstorten. Alles is onder controle.
   Tot slot het Nederlandse materieel: nieuw, nieuwer, nieuwst. Openbaar vervoer: wij moeten goed zitten, mogen geen herrie horen, niet schudden en shaken. In het buitenland functioneren de bussen na onze afdanking nog dertig jaar. Vervoermiddelen van de overheid: een jaar, hooguit twee in gebruik en inruilen de handel. Vuilniswagens: glanzend strak in de lak, het visitekaartje van de onderneming, waarvoor de bevolking afvalrechten betaalt. De ontvangsthal van uw bank: een kunstwerk waarom niemand heeft gevraagd. Oranje brievenbussen in het hele land, omdat de rode niet overeenkwamen met de kleur van de nieuwe onderneming.
   Als alles perfect moet, aangeharkt, glanzend, geen ouderdomsverschijnselen mag vertonen (net als mensen zo'n beetje), een merk moet zijn en status moet uitstralen (lang leve de nep-industrie), dan kost ons leven ontzettend veel en zal ons salaris altijd te laag zijn. Want gaat dat een half procent omhoog, dan gaan de prijzen dat ook. De multinational is niet op zijn achterhoofd gevallen.
   Het is een systeem, maar ieder systeem is gebaseerd op en gemaakt door mensen en hun wensen. Als miljoenen mensen morgen zeggen, dat ze geen nieuwe iPhone meer nodig hebben tot hun oude kapot is, dan wordt het ding een stuk goedkoper. Als niemand nog geeft om een merkje in zijn kleding, dan wordt de prijs lager en heeft de nep-industrie niets meer te doen.
   Onze mentaliteit heeft een systeem gecreëerd en houdt dat in stand. Het is niet de wereld om ons heen, die ons dwingt te zijn zoals we zijn. Wij zijn zelf verantwoordelijk voor onze hang naar luxe en status. Iedereen weet, dat de Prada-tas, die over de Lange Nieuw loopt geen echte is. De echte loopt namelijk in de PC Hooft.
   Het huis, waar we over een paar weken zullen wonen, zat vol houten maaksels. Twee lage 'bedden' om op Turkse wijze te zitten, een tafeltje naast de voordeur, een kastje met groene en gele deurtjes, een wandrek voor borden, een salontafeltje. Alles zelf gemaakt door de vorige eigenaar Richard. Een man die hield van eenvoud en de natuur. Het was juist de uitstraling van dat oude Turkse huis en zijn eigenhandig gemaakte meubilair, dat ons zo aantrok. Zoals een toerist niet kan stoppen met het maken van foto's van pittoreske huisjes in Spanje of Griekenland. Prachtig allemaal, maar als de toerist weer thuis is, is hij de schoonheid van de eenvoud weer vergeten en komt terug in zijn dagelijkse leven, dat moet voldoen aan al die eisen van de moderne westerse maatschappij, waarin eenvoud gelijk wordt gesteld met armoede. Maar is het armoede of juist rijkdom, als je tevreden bent met eenvoud?

Even huizen kijken

   "Zo'n oud Turks huis in een klein dorp. Wit met een pannen dak, een veranda en een stuk tuin eromheen, dat zou ik wel willen huren."
   "Ik heb laatst in Inlice zo'n huis gezien. Ik dacht nog, dat is nou een perfect huisje en geweldig voor de honden, antwoordt Wilma.
   "Echt? Zullen we gaan kijken?"
   Een half uur later, ongeveer drie uur, zitten we in de auto en rijdt Ernst ons naar İnlice. Het is even zoeken, want Wilma kwam er toevallig langs, omdat ze verkeerd was gereden.
   "Nee, we moeten hier terug. Volgens mij was het dat huis," en ze wijst naar een klein wit huis met rood pannendak.
   We stoppen voor het hek, op een onverharde landweg. We lopen om het hek, dat met een hangslot is afgesloten. Het is een klein, traditioneel huis met veel grond erbij. Op een lager gedeelte lopen drie schapen. Wilma staat een minuut of vijf later met een paar mannen te praten.
   "Dit huis wordt niet verhuurd, maar dat daar verderop wel. Daar moet alleen veel aan gedaan worden."
   "Kunnen we daar kijken?"
   Ze vraagt het de mannen, die direct op weg gaan. Het huis is inderdaad niet af. Het dak lekt volgens de mannen en de meeste muren zijn niet gestuukt. De bovenverdieping is van buiten met een trap bereikbaar. Die is 'nieuw', in die zin, dat hij niet zo oud is als het onderhuis. Dat heeft, als we door de ramen kijken, nog de o