Aan het stigma voldoen

Ik probeer me te verplaatsen in een jihadstrijder. Een jongeman afkomstig uit Nederland. Iemand met een dubbele nationaliteit. Wellicht iemand die de capaciteiten heeft om een MBO opleiding te doen, misschien zelfs HBO. Maar misschien ook iemand, die qua mogelijkheden niet verder zal komen dan een lagere opleiding. De top zal hij niet bereiken, vanwege zijn intellectuele capaciteiten, dan wel omdat hij een buitenlandse naam heeft met daarbij behorend uiterlijk. Iemand die als kind een beschermde opvoeding heeft genoten van liefdevolle ouders met de culturele achtergrond van hun geboorteland. Een kind, geboren in Nederland, dat zich alleen al door zijn uiterlijk van meet af aan nooit echt Nederlander voelde, regelmatig door de omgeving daarop werd gewezen, door de opvoeding van zijn ouders een afstand van de Nederlandse cultuur moest behouden, maar buiten het ouderlijk huis juist volledig moest integreren, geacht werd volledig Nederlander te zijn. Zijn school werd 'zwarte school' genoemd, als het enigszins mogelijk was als de pest gemeden door de 'echte' Nederlanders.
   Maar dat is hij ook, volledig Nederlander, al vindt de autochtone Nederlander onaangenaam vaak van niet. Als hij solliciteert maakt hij minder kans op de baan dan een blanke. Als er iets aan de hand is, zal hij per definitie sneller verdacht worden dan de blanke. Als mensen met dezelfde komaf crimineel gedrag vertonen, wordt hij direct bij die criminelen geschaard, ook al is hij de braafheid zelve. Zijn situatie is het product van het handelen van onze eigen regering, die in de vorige eeuw gastarbeiders naar Nederland haalde om het werk te doen, waar geen Nederlander voor te vinden was. Mensen die in eigen land al weinig perspectief hadden en dachten het hier beter te krijgen. Misschien was dat ook zo, maar een groot deel van het Nederlandse volk beschouwde hen als primitief en ondergeschikt. Kneuzen zonder hersens uit zuidelijke landen, die ons vuile werk opknapten, tweederangs burgers.
   Dat die opinie niet is gewijzigd in de eenentwintigste eeuw bewijst niet alleen de PVV aanhang. Er zijn tal van mensen, die nog altijd neerkijken op de allochtone Nederlander en het bewijs daarvan is regelmatig te lezen in kranten en te horen tijdens gesprekken. Onverwacht kan een buur of kennis ineens meningen uitkramen, die de oren doen klapperen.
   Een mens, dat vanaf de geboorte een stigma krijgt opgeplakt, is in voortdurend gevecht met zijn omgeving. Om dat gevecht te winnen is een pantser nodig, dat iemand opsluit in de eigen wereld, waarin hij als individu tracht een doel te bereiken en zich niet laat beïnvloeden door de vijandigheid en vooroordelen van buiten. Dat lukt menigeen. Dat lukt velen niet. Karakter, capaciteiten, mogelijkheden, misschien ook financiële middelen spelen daarin een enorme rol.
   Degene die het niet lukt blijft rondwaren in de underdog positie. Een uitzichtloze positie, met altijd weer die plakker 'Ik ben anders' op zijn hoofd. En in het andere vaderland is hij dat ook. Het gevecht voor acceptatie zet zich om in een gevecht tegen acceptatie. Als men hem dan toch niet moet, dan zal men ook een goede reden krijgen om hem niet te moeten. Hij zal voortaan voldoen aan datgene wat van hem wordt verwacht, aan wat de sticker op zijn voorhoofd zegt.
   De strijd om als volwaardig Nederlander geaccepteerd te worden heeft hij verloren, de strijd om iets anders te zijn kan hij misschien nog wel winnen. In ieder geval is hij welkom, zal worden gewaardeerd, zal worden vereerd, zelfs dood. Het maakt niet uit, wie hem waardeert, als die waardering er maar eindelijk eens is.

Irak en een broodnodige civilisatie

In de media overheerst de mening, dat de huidige regering in Irak zelf verantwoordelijk is voor het onstaan van het jihadistische ISIS, dat met buitensporig geweld terrein wint. Het is absoluut een feit, dat premier Maliki er grofweg alles aan heeft gedaan om de Soenieten en Koerden tot vijand te maken (of te houden), maar ik betwijfel dat ISIS niet was ontstaan, als hij anders had geopereerd.
   De schuld van de chaos in Irak ligt in de eerste plaats bij de VS. Niet bij die van Obama, maar bij die van Bush. Hij startte een oorlog op basis van een leugen. De toch al gehate VS maakte zich in de islamitische wereld nog gehater en heeft ervoor gezorgd, dat het complete westen wordt gezien als een pot nat. Inmenging van de VS in conflicten is tot daaraantoe, maar een land zonder enige geldige reden binnenvallen, hoe corrupt en misdadig het regime ook is, is vragen om agressie. En niet alleen dat, het is vragen om groepen, die veel macht willen creëren om inmenging van buitenaf te voorkomen en hun geloof en overtuiging veilig te stellen. Dat kan in die ogen alleen met buitensporig geweld. Dit zijn geen mensen die vreemdzaam via de politiek hun doel willen of kunnen bereiken, maar extremisten, zoals er zovelen zijn in de wereld (FARC, Boko Haram, Malinese moslimextremisten, Oekraïense 'vrijheids'strijders). Groeperingen, die niet kunnen praten maar wel met alle gemak een hoofd afhakken. Er is wat dat betreft verschil tussen mensen: de een wil iets en bewandelt daarvoor de geijkte paden, de ander dwingt zijn wens met geweld af.
   Of Maliki met ander gedrag de vorming van ISIS een halt had kunnen toeroepen is de vraag. Of een Soennietische premier het anders had aangepak is te betwijfelen. Een Soenniet, een Sjiiet en een Koerd zijn niet op elkaar gesteld (althans, op leidinggevend niveau) en gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Dat gaat over en weer en zit diep geworteld. Alleen bij de gewone bevolking speelt dit veel minder. Een groot deel weet niet eens of ze Soennitisch of Sjiitisch zijn. Die gaan allen op de vlucht voor het geweld, want hun geloof is niet aan hun uiterlijk af te lezen.
   Bush had uit Irak weg moeten blijven en Hilary Clinton heeft ongelijk met haar mening, dat de VS langer in het land hadden moeten blijven. De VS hebben er niets te zoeken en Amerikaanse soldaten behoren er niet te sterven. Onder Sadam Houssein was de situatie van Irak achteraf gezien nog gematigd in vergelijking met wat er nu speelt en nog zal spelen. In ieder geval wist iedere bevolkingsgroep toen waar het gevaar lag. Door ingrijpen van de VS is het een volkomen chaos geworden en weet niemand meer wie zijn vijand is.
   Het westen bezit een cruciale foute gedachte: Het denkt, dat onze democratie is op te leggen in andere landen, maar gaat volledig voorbij aan de ontwikkelingen die daaraan vooraf zijn gegaan. Een democratie komt uit het volk zelf voort en is niet op te leggen. Democratie is alleen mogelijk als het stenen tijdperk wordt afgeschud, het merendeel van de bevolking geletterd is, begrijpt waar het om gaat en de vooroordelen over andersdenkenden verdwijnen. Zolang een Sjiïet een Soenniet als vijand ziet en andersom, is democratie een luchtkasteel. De civilisatie, een mens moet in die delen van de wereld eerst als levend wezen waarden en rechten krijgen. Zolang zijn geloof of ras bepaald of hij het leven waardig is of niet, zal een democratie onmogelijk zijn. Onder andere Egypte heeft bewezen, dat zelfs na een volksopstand en zoveel hoop op een democratie, het volk er nog niet klaar voor is... Het blijft hangen in de machtsdrang van de groep, of het nou om politiek, geloof of verkrachting van vrouwen gaat, eenvoudigweg omdat het merendeel van de bevolking nog te primitief denkt en te beïnvloedbaar is. En in Nederland is dat eigenlijk niet anders: Wilders roept wat en een groot deel van het volk vreet de onzin. Verdiep je in de agressie die allochtone Nederlanders te verduren krijgen en je voelt je een paar eeuwen in de geschiedenis teruggezet.

De grootste vijand van de mens

Het niveau van toppers waar half Nederland bij kwijlt, of dat nu in de showbizz, voetbalbizz de semi-overheidbizz of ex-overheidbizz is, is volkomen gelijk. Een villa in Spanje, winkelen in de PC, golven op de Canarische eilanden, kitsch aangevuld met echte kunst voor een volwaardig aanzien, dikke auto, zwembad, Prada of Chanel. Poeners noemt mijn soort dat soort. De omhoog gevallen kinkel, die denkt dat rijkdom aanzien verschaft, maar vergeet dat 'het oude geld' doorgaans hoorde bij een denkniveau, een prestatie, een mentaliteit, een studie. (Ja, ook bij oud geld komen poeners voor, misschien door teveel inteelt.) Hersens zijn niet te koop, maar die hebben ze naar eigen zeggen ook niet nodig voor de domme spelletjes op de tv, voor het schoppen tegen een bal en getuige de verklaringen van de Vestia functionarissen voor de enquete-commissie (alleen een gouden pen voor de handtekeningen).
   In plaats van een kritische houding ten aanzien van deze poeners, adoreert half Nederland deze figuren en imiteert ze met imitatie, te koop bij Wibra en Action of op een vliegveld in Turkije, slaat ze gade op tv als ze met elkaar spelletjes doen en hun blote billen tonen en maakt zich niet druk om de tonnen, soms zelfs met nog drie nullen meer, die worden besteed aan overbodige luxe. Deze mens wil altijd meer, heeft nooit genoeg, behalve als het om kennis gaat.
   Gisteren draaide ik me in de Action om, omdat iemand hard 'Hé Wilma!' zei. Automatisme (mijn zus heet zo). Die Wilma vroeg of deze vrouw, fatsig, blozend billenhoofd met rechtopstaande witte hanenkam en bijna oranje flanken, geperst in een legging en met felle kleuren bedrukt T-shirt, samen met dito dochter, u weet wel, met die dijtjes die de knieën twintig centimeter verder uit elkaar zetten, benen in x-stand, nog ergens heen gingen deze zomer. De eerste bestemming van het komende weekend ben ik vergeten (Heemskerk?), maar daarna werd het de camping in Friesland. Voldoet volledig aan mijn verwachtingspatroon. Past precies bij mijn ergernis. Zelfs de winkel klopt.
   Het zijn de mensen, die alles wat allochtoon is eng en vies vinden, ofschoon ze het broodje kebab wel weten te vinden. De tussensoort, waar ik tegenaan liep toen ik de Action binnen ging, vrouwen en mannen met enorme buiken, dijen en borsten waar geen passend kledingstuk meer voor te koop is,  zelfs niet bij de Action, boekt wellicht een 8-daagse reis all-inclusive naar Turkije, niet wetend waar dat ligt. Met moeite kunnen ze de naam van het vliegveld onthouden en áls ze een naam uitkramen, dan heet het 'Marmááris, Koesedáásie, Kapedóósie of iets in die geest. Teruggekomen hebben ze een top vakantie gehad: mooi hotel, prachtig weer, geweldige zwembaden, non-stop voer en bier uit plastic, lekker veel Nederlanders met gillende kinderen in overvloed. 's Avonds muziek en als typisch Turkse noot een buikdanseres. Vergeet de bingo niet. Enige klacht: een georganiseerde tocht van tien minuten lopen naar het strand: doodvermoeiend en je kreeg zand tussen je tenen, bovendien was het water zout.  Maar de afscheidsavond was helemaal toppie! Verkleed, beschilderd, lakens van het bed gerukt voor de toga's...gelachen dat we hebben!
   Turkije hebben ze niet gezien, Turken wel. Die staan achter de self-service, die ruimen de lege bekertjes en plastic borden op, die maken de kamers schoon, die rapen het vuil. Een beeld waaraan ze volledig gewend zijn geraakt in Nederland. Het vertier zit hem niet in zien en doen, maar in vreten, zuipen, bruin worden, veel lol en vooral niets doen. Een all-inclusive, een Nederlandse enclave, beschermd door hekken met een slagboom, waar het pendelbusje naar de dichtstbijzijnde bebouwde kom het merendeel van de tijd stil staat of met slechts een enkel stel een ritje maakt. Het is ook erg heet in zo'n dorp of stadje.
   Deze vorm van vertier is volkomen vergelijkbaar met die van de hordes die Ibiza aandoen en zich daar een stuk in coma zuipen of balkonspringen, net zo vergelijkbaar met de infantiele feestjes van studentenverenigingen. Ik voel me een bedreigde, uitstervende soort. Dat klopt ook wel, bevestigt een Amerikaans onderzoek: De simpele mens produceert meer kinderen en zal daarom in aantal toenemen. Kan dat niet alles verklaren in deze wereld? Het groeiend terrorisme, groeiende vreemdelingenhaat, de graaiende topfunctionarissen, de overkill aan domme spelletjes van domme BNers op tv.
   Misschien is het zo: Toen we allemaal evenveel kinderen kregen, voor de pil en het condoom, bleven kinderen uit een welgesteld milieu (en dus met betere opleiding en kansen) langer in leven dan die uit arme milieus. Daardoor steeg het gemiddelde IQ. De gezondheidszorg werd beter en het socialisme deed de rest. In de welgestelde milieus werden door de anticonceptie minder kinderen geboren (want een studerend kind is duur), terwijl in de minder bedeelde gezinnen een kind nog steeds een inkomen inhoud: hoe meer hoe beter. En dus daalt het gemiddelde IQ weer, met alle genoemde gevolgen van dien. Het is maar een gedachte. Grof? Als ik zie, wat mensen overkomt in deze wereld, dan is domheid de grofste en dodelijkste vijand van de mens.

De hersenloze top

Erik Staal, Marco Noorlander, Kees Wevers, Piet Klopt, Peter Noordanus, Siwart Kolthek...de top van Vestia. Inkomens, die onze stoutste verbeeldingen overtreffen en gouden handdrukken als ze vertrekken. Het zijn de functies, die wij allen misschien ambiëren, maar waar we de hersens niet voor hebben. Denken te hebben!
   Vergelijk het met de politiek: ministers, staatssecretarissen, wethouders...ze zijn allen afhankelijk van de kennis van hun ambtenaren. Die ambtenaren hebben ieder hun eigen kennisgebied en tezamen produceren ze een plaatje van de feiten. Dat hoop je dan. Eén zwakke schakel en het plaatje klopt al niet meer. De vraag is of ze elkaar kunnen controleren of blind gaan op dat wat een ander aanlevert, of ze überhaupt weten wat de ander aanlevert. De politicus, met vakgebied 'Handig praten en kiezers plezieren', pakt het plaatje op en gaat ermee aan de wandel. Verstand van alle verschillende onderdelen, waaruit het plaatje is ontstaan, kan hij niet hebben. We mogen van een politicus niet verwachten, dat hij tien studies heeft afgerond.
   Zo kan het gebeuren, dat een wethouder (ik neem even een eenvoudig voorbeeld) het OZB-tarief voor 2014 laat vaststellen op basis van een geldontwaarding, die voor dat jaar helemaal niet opgaat. Tijdens het debat over die vaststelling is er al bijna sprake van deflatie in plaats van inflatie, "maar tijdens de peildatum nog niet en die hanteren we, want dat hoort zo," roept de wethouder. Het merendeel van de raad leest de financiële pagina's van de krant niet en weet begod niet waar het over gaat en wil zich trouw houden aan 'wat hoort', dus de veel te hoge inflatie wordt in het tarief opgenomen. Burger de dupe.
   Bij Vestia spelen vergelijkbare zaken, maar dan op miljarden-niveau. De superbaas begrijpt niets van derivaten en dus vertrouwd hij blindelings op zijn 'ambtenaar financiën', die op zijn beurt een aards optimist is of bij voorbaat al wist dat hij er zelf vooral rijk van zou worden. Mede-bestuurders met controlerende functies hebben helemaal geen kaas gegeten van de financiële wereld, getuige het feit, dat ze dachten dat het helemaal goed zat bij Vestia. Zelfs achteraf, als de bom onder Vestia al lang is ontploft, zouden ze het niet anders hebben gedaan. Omdat het ze 'toen' aan kennis ontbrak.
   Met dat gegeven kan je twee kanten op. Of het interesseerde ze niet, of het ontbrak ze echt aan kennis. Of zou het beide zijn? Zolang er flink wat tonnen per jaar op je bankrekening worden gestort, maakt het niet veel uit, wat er mis is. En moet je vertrekken, zelfs wegens wanbeleid, dan krijg je toch nog wat tonnen extra mee uit de zaak, want dat was afgesproken en afspraak is afspraak. Fatsoen staat los van beloningen. Flinke villa in Spanje, omringd door mede graaiers en een vrouw uit het Amsterdamse nouveau riche circuit, die altijd al hamerde op een indoor zwembad, een Maserati en die witte leren bank van twintigduizend euro, en je komt je oude dag wel door met de gestolen tonnen.
   Wat een politicus beter maakt dan een topfunctionaris is het feit, dat de politicus in al zijn idealisme denkt het goed te doen en dat hij zelf geen steek rijker wordt van mogelijke fouten. Daarom kan ik een politicus zijn eventuele domheid vergeven. De man (of vr...) zit netjes op of onder de Balkenende-norm en na vier jaar mogen we hem afrekenen op zijn beleid. Dat geldt zo u al weet niet voor de topfunctionaris. Die heeft de schaapjes voor de toekomst al bij zijn aantreden met lucratieve contracten op het droge geplaatst. En voor het uitvoeren van zijn taak hoeft hij alleen handtekeningen te zetten onder brieven, die hij niet heeft gelezen of die zo ingewikkeld zijn dat het geen zin heeft om ze te lezen. Kennis van Word hoeft hij niet te hebben en dus kan hij teksten niet op toevoegingen en wijzigingen controleren, want op de knop 'print' drukken is bijzonder ingewikkeld.
   De moraal van het verhaal komt hierop neer: Als topfunctionaris, bestuurslid, directeur, manager of welke naam je ook wilt geven aan zo'n tonnenberoep, moet je vooral dom zijn, niet lezen, niet printen, geen cruciale informatie delen en weinig begrijpen. Je hoeft alleen maar handtekeningen te zetten. Het is een feit! Het is wat ze zelf beweren als ze voor een enquete-commissie moeten verschijnen. Al die vaardigheden, waar de gemiddelde Nederlander met een lullig salaris op wordt beoordeeld, gelden niet voor de topper. Hersens zijn niet te koop, maar die hebben ze naar eigen zeggen ook niet nodig.

De waardeloze excuses van een Marokkanen-foob

Politici en andere publieke functionarissen hebben er een handje van: excuses maken als ze een verkeerde uitlating de ether in hebben gegooid. Van Woerkom, kandidaat voor de positie 'nationale ombudsman' zegt in een onbewaakt ogenblik, dat hij geen taxi durft te nemen, omdat er wel eens een Marokkaanse bestuurder in zou kunnen zitten. De publieke opinie valt en masse over hem heen en dan komt er zo'n excuus. Kous af? Nee!
   Iemand die dergelijke kwalijke zaken uitkraamt, moet in het hoofd gekeken worden. Wat bezielt iemand om zo'n uitlating te doen? Het antwoord is simpel: hij vindt dat Marokkanen crimineel zijn en hij is dus bang voor Marokkanen. Hoeveel Nederlanders zullen, als zij een taxi nodig hebben, van tevoren overwegen deze wel of niet te bestellen, omdat de nationaliteit of komaf van de bestuurder wel eens Marokkaans zou kunnen zijn? Hoeveel Nederlanders denken dat het nemen van een taxi een gevaar kan opleveren? Hoe vaak is een taxiklant in Nederland door een taxichauffeur beroofd, mishandeld of van het leven beroofd? Dergelijke denkbeelden en angsten komen de meeste Nederlanders niet in hun kop op.
   De aard van het beestje komt boven als kwalijke uitspraken door de mond naar buiten glippen. Vreemd genoeg is dat op momenten, dat half Nederland de beestjes gadeslaat. Ieder mens, ook een Marokkanen-foob, kan zich bedenken dat de publieke opinie hem dan zal kraken, maar niettemin ontglipt hem de onzin. Dan zit het wel diep geworteld. Je kan niet anders bedenken, dan dat dit soort uitlatingen in privé sfeer nog vele malen vaker en erger naar buiten komen. Daar hoeft de Mfoob zich immers niet te beheersen.
   De excuses na zo'n uitlating stellen helemaal niets voor. Man (of vrouw) heeft een positie te verdedigen en dus flapt dat excuus er net zo gemakkelijk uit als de opmerking zelf. Wat kan het schelen, wat je eruit flapt? Als die baan en dat inkomen maar behouden blijven. Hoeveel wees-gegroetjes moet je opzeggen, om alsnog in de hemel terecht te komen?
   De vraag is, waarom een mens überhaupt excuses aanbiedt voor het verkondigen van zo'n mening. Ging het om een mening, die werd ingegeven door een op zich staande misvatting naar aanleiding van te weinig achtergrondinformatie, dan is een excuus met verklaring acceptabel, maar daar gaat het in dit geval niet om. Het gaat om een algemene mening over een bevolkingsgroep, een vooringenomen beeld, dat niets met een individu of een specifieke situatie te maken heeft. Het gaat om de aard van de persoon, zijn denkwereld.
   Excuses maken voor de eigen denkwereld is de grootste kolder, want die denkwereld verandert er absoluut niet door. En afgezien daarvan is het laf. Als men dan een mening heeft en deze bovendien en plein publique verkondigd, sta er dan ook pal achter of doe er geen uitspraken over. Gelukkig vallen velen regelmatig door de mand en kan de buitenwereld getuige zijn van de ware aard van de spreker, want kennelijk hebben deze mensen toch altijd weer de hoogmoed dat hun gedachtegoed door een meerderheid zal wordt gedeeld.

Thomashuizen

In het kader van de wens tot uitroeiing van het PGB vanwege (veel) fraude, kwamen de media gisteren met het bericht, dat Thomashuizen PGB gelden gebruiken voor de financiering van de huisvesting. Dit zou de bedoeling niet zijn. Huisvesting wordt daarmee niet als onderdeel van de zorg meegenomen. Misschien is dit wel de grootste miskleun in de zorg.
   Wij weten allemaal, dat ziekenhuizen de afgelopen decennia hun uiterste best hebben gedaan, om de inrichting gezelliger te maken, voor zover dat kan. Een aangename omgeving is van cruciaal belang voor het welbevinden van een mens en dus voor zijn herstel. Kinderafdelingen doen er alles aan om kleur en gezelligheid te creëren, zodat de patiëntjes zich enigszins op hun gemak voelen.
   Zodra we naar de permanente zorg voor verstandelijk gehandicapten overstappen, dan geldt die wens kennelijk niet meer. De huisvesting moet goedkoop en dus zijn de panden vaak kil en zakelijk gebouwd of matig opgeknapt. Alles in aanwezig en daarmee is de kous af. Het concept 'Thomashuis' wijkt hier volledig van af. De Thomashuizen bevinden zich in mooie panden, waarin acht (slaap)kamers voor de cliënten aanwezig zijn en verder gezamenlijke voorzieningen, zoals woonkamer, eetkamer, keuken en badkamers. Daarnaast hebben de beheerders ook een volwaardige eigen woning in het pand. Zij wonen bij de cliënten. Het laatste woord zou ik beter kunnen vervangen door 'familieleden', want allen bij elkaar vormen zij de 'Thomas-familie'.
   Na enkele jaren verblijf in andere instellingen, verhuisde mijn dochter drie jaar geleden naar het Thomashuis in IJmuiden. Van een paar kleine eengezinswoningen in Nieuw-Vennep, die binnen met elkaar verbonden waren en een vreemd doolhof maakten van gangen en trappen, verhuisde ze naar een kapitaal pand op de Koningin Wilhelminakade. Toen ze voor het eerst de hal inkwam, glunderde haar hele gezicht. Dit was eindelijk een woonhuis, geen instelling. Op de trap lag zelfs een mooie rode loper en in het raam zat glas-in-lood. Een woonkamer met leuke grote banken, een grote houten eettafel, een ruime eetkeuken en een gezellige erker met chaise longue en planten.
   Die glunderende blik na de eerste stap over de drempel zal me altijd bij blijven. 'Moeder overste' Bianca Kaptijn straalde net als het pand de warmte uit, die hoort in een thuis. Een vrouw, die met hart en ziel haar enorme zware taak uitvoert, want het is niet niks om (op twee 'vrije' dagen en vakanties na) elke dag acht verstandelijk gehandicapten en een eigen tiener om je heen te hebben. Ik werd van mijn enige eigen vaak al heel moe. Mijn dochter kreeg er weer een echt thuis en werd veel rustiger. Geen wisselende begeleiders in ploegendienst, geen (koel)kasten op slot, maar een gewoon gezinshuis, waar de aandacht en de begeleiding op niveau 'moeder-kind' werden gegeven.

   Of deze huisvesting wel of niet gedeeltelijk uit een PGB wordt betaald, dat zal me een zorg zijn. Als dat niet uit een PGB mag, dan zal de overheid een andere pot moeten maken voor deze huisvesting, want het zou schandalig zijn, als het concept 'Thomashuis' moet verdwijnen. Dat zou veel 'families' bijzonder ongelukkig maken.
   Mijn dochter betaalde ongeveer € 300 huur per maand. Niet veel, de faciliteiten in overweging nemend. Voor de meeste kamers met gebruik van... betaal je € 450 of hoger (en dan hebben we het over IJmuiden!)  Een hoger bedrag zou de Thomashuis-bewoner niet kunnen betalen (vanwege de hoogte van de Wajong uitkering) omdat iemand niet voor huursubsidie in aanmerking komt als het gehuurde niet volledig zelfvoorzienend is (badkamer, keuken), maar aan een eigen keuken hebben de gehandicapten in het Thomashuis niets. Een badkamer delen zij doorgaans met z'n tweeën of drieën. Welk gezin niet? Regels in Nederland zijn zo star, dat enige afwijking van het geijkte direct problemen oplevert en mensen buiten de boot vallen. Zo ook met Thomashuis-bewoners.
   Alvorens dan ook de Thomashuizen aan te vallen op oneigenlijk gebruik van PGB gelden moet men zich eerst afvragen, of de warme omgeving die de huizen bieden al dan geen vorm van 'zorg' zijn. Naar mijn mening begint zorg daar juist en is het welbevinden van de bewoners het uitgangspunt. Ik stel het anders: wilt u uw kinderen graag opbergen in een kille klinische instelling, waar van 7.00 uur tot 15.00 uur een begeleider aanwezig is, die zijn/haar dienst dan overgeeft aan de volgende begeleider, die vervolgens weer plaats maakt voor de nachtdienst?