Het 'wie' is duidelijk, mijn ouders: een lieve, naïeve en zeer waarschijnlijk autistische moeder en een potentaat. Tegen het eind van zijn leven schreeuwde die vader tegen die moeder "Als je dat nog een keer doet, dan sla ik je dood." Wat hij in de voorgaande vijfentachtig jaar allemaal schreeuwde, zal ik u besparen. Het 'wat' is nu denk ik ook duidelijk.
Vluchten kon, maar het was niet makkelijk, want potentaten hebben de macht in handen. Zijn grootste macht was mijn moeder, zonder dat hij het zich realiseerde. Alleen om haar zat ik iedere zondag op de bank in hun naargeestige, gedateerde huis. Alleen om hem smeet ik de keukendeur de helft van de keren dat ik vertrok hard achter mij dicht. 'Hij had het niet getroffen met zijn kinderen', vond hij. Omgekeerd bestond die vraag niet.
Omdat de Rietveld Academie niet mocht, werd het de Grafische MTS. Die maakte ik niet af. Ik ging naar Athene, kwam weer terug en ging naar Wenen, kwam weer terug en ging naar Rome, werd model en au pair. Ik werd aangenomen op de Academia di Belle Arti, maar zonder de kinderbijslag was dat niet mogelijk en dus ging het feest niet door. Het lukte mijn tweelingzus wel dat geld los te peuteren en die vervolgde haar studie Frans wijs in Wenen. Ze kwam niet meer terug. Mijn broer zou diplomaat worden, had pa bedacht, en dus studeerde hij Arabisch. Na zijn eerste reis naar die contreien bleef hij bij een prachtige Italiaanse in Rome steken. Ook hij kwam niet meer terug.
Ik liep tijdens een pauze in Nederland tegen een barkeeper aan en maakte daar negen jaar later twee kinderen mee. Ik had beter moeten weten en wat meer moeten geloven wat er gezegd werd, maar het zullen de Italiaanse invloeden zijn geweest die mij lieten denken, dat 'mijn Romeo niet zo was'. Of misschien was ik net zo naïef als mijn moeder.
Dat 'mijn Romeo nog erger was' bewees hij met een dubbelleven. Twee gezinnen in de dezelfde stad. Dat was mijn eigen schuld, vond mijn vader. "Je zal het er wel naar gemaakt hebben." En verder vond hij het ook geen probleem, want monogamie was absoluut niet 'zijn ding'. Hij nam acht jaar lang onze buurvrouw mee op vakantie en stak 's avonds in Zandvoort in pyjama de straat over, voor wat wel 'zijn ding' was. Soms had de buurvrouw een blauw oog. Bij ons thuis braken er voornamelijk bierflesjes en huisraad en was veel bestek verbogen.
De goede dingen in mijn leven worden vaak niet begrepen: kanker, hartfalen, een gehandicapte dochter. De rijkdom van de ervaring. De weg naar het mens zijn. Als er een God bestaat, is hij wel een beetje met mij aan het klungelen geweest, maar hij heeft dat rechtgezet. Dat vind ik lief. Ik denk dat hij me heeft willen leren, waar het allemaal om draait en dat is hem vast gelukt, anders was Ernst nooit mijn man geworden.
Het is windstil buiten en de stralen van een kleine ochtendzon vallen als zichtbare warmte op al het blad in onze tuin. Even geen herfstige aanblik, maar het is te koud voor ons favoriete koffieplekje bij de vijver. Irma zegt dat ik daar een winterse vervanging voor moet zoeken, maar het zijn juist de vissen en de bloemen, die dat plekje zo prachtig maken. De kop van oude Piet die in het water staat en de mannen van brons, die elkaar de hand vasthouden. Blauwe, groene en rode libellen, waterjuffers en de kikker, die met gespierde slagen onder het blad van een waterlelie verdwijnt. Dat leven mis ik in de winter. De lange zit is weer begonnen, wachtend op de eerste knoppen. Heeft de oleander het overleeft, en de canna en de olijf? Wanneer zitten we weer op die gammele stoeltjes bij de vijver en start het leven opnieuw, zoals het een doorstart maakte in 2003 en in 2007? Zal ik bang zijn, dat ik die dag niet haal?
Ik heb de potentaten en de leugenaars achter me gelaten. Misschien noemen ze dat wel 'God vinden': weten wie je bent. Die God zit in mijzelf en controleert mijn sprongen, spreekt me aan, maar waarschuwt ook voor valsheid en bedrog. Jammer, soms hoor ik niet zo goed. Het is vreemd, bedenk ik me nu, dat mensen met 'Zo waarlijk helpe mij God almachtig' de eed afleggen. Als zij dan niet eerlijk zijn, is dat kennelijk de schuld van God.
No comments:
Post a Comment