Americans ask it a lot, several times every day for about every event or person that could use some support, some kind of protection or just because they claim the right. Even the president and other American politicians ask it, although church and state are separated since 1791: God bless you, us and America!
God blessed America with 440.095 killings by gunfire in the period of 2004-2014. Or didn't he? It seems to me, that God is not able to bless America, or he does not want to bless America. In case God wanders around somewhere, he was definitely not in Las Vegas some days ago. At least not for the 59 killed and the hundreds of wounded victims, although some of these victims might think he saved their lives.
And where did God wander around during Katrina, Harvey, Irma, José? Perhaps He was busy blessing Trump complementing himself or He was occupied by saving Melania's stiletto's. It seems to me, that God also does a great job saving weapon industries and creating dangerous evil minds. Don't tell me it's the devil, responsabel for their metamorphosis, because they also pray to God. No, if there is a God, he is probably done with America.
Do Americans know anything about real civilization? Something like 'weapons are dangerous and wrong' or 'everyone is entitled to health insurance' or 'refugees are no terrorist'? Being Dutch, Americans seem like underdeveloped humans, mostly only committed with their own little space on this earth; believing ridiculous stories about other countries, like the Dutch killing their elderly.
Does God want to bless America, a criminal like Trump, a people that does not want to verify truth and lies, except for Michael Moore and fans? It's not up to me, to give an answer. It's up to the Americans to figure out if it wouldn't be wiser to stop asking for blessings and start working on a new civilization, one in which people really care for each other.
Showing posts with label god. Show all posts
Showing posts with label god. Show all posts
5.10.17
8.11.13
Wat heeft mij gemaakt?
Het 'wie' is duidelijk, mijn ouders: een lieve, naïeve en zeer waarschijnlijk autistische moeder en een potentaat. Tegen het eind van zijn leven schreeuwde die vader tegen die moeder "Als je dat nog een keer doet, dan sla ik je dood." Wat hij in de voorgaande vijfentachtig jaar allemaal schreeuwde, zal ik u besparen. Het 'wat' is nu denk ik ook duidelijk.
Vluchten kon, maar het was niet makkelijk, want potentaten hebben de macht in handen. Zijn grootste macht was mijn moeder, zonder dat hij het zich realiseerde. Alleen om haar zat ik iedere zondag op de bank in hun naargeestige, gedateerde huis. Alleen om hem smeet ik de keukendeur de helft van de keren dat ik vertrok hard achter mij dicht. 'Hij had het niet getroffen met zijn kinderen', vond hij. Omgekeerd bestond die vraag niet.
Omdat de Rietveld Academie niet mocht, werd het de Grafische MTS. Die maakte ik niet af. Ik ging naar Athene, kwam weer terug en ging naar Wenen, kwam weer terug en ging naar Rome, werd model en au pair. Ik werd aangenomen op de Academia di Belle Arti, maar zonder de kinderbijslag was dat niet mogelijk en dus ging het feest niet door. Het lukte mijn tweelingzus wel dat geld los te peuteren en die vervolgde haar studie Frans wijs in Wenen. Ze kwam niet meer terug. Mijn broer zou diplomaat worden, had pa bedacht, en dus studeerde hij Arabisch. Na zijn eerste reis naar die contreien bleef hij bij een prachtige Italiaanse in Rome steken. Ook hij kwam niet meer terug.
Ik liep tijdens een pauze in Nederland tegen een barkeeper aan en maakte daar negen jaar later twee kinderen mee. Ik had beter moeten weten en wat meer moeten geloven wat er gezegd werd, maar het zullen de Italiaanse invloeden zijn geweest die mij lieten denken, dat 'mijn Romeo niet zo was'. Of misschien was ik net zo naïef als mijn moeder.
Dat 'mijn Romeo nog erger was' bewees hij met een dubbelleven. Twee gezinnen in de dezelfde stad. Dat was mijn eigen schuld, vond mijn vader. "Je zal het er wel naar gemaakt hebben." En verder vond hij het ook geen probleem, want monogamie was absoluut niet 'zijn ding'. Hij nam acht jaar lang onze buurvrouw mee op vakantie en stak 's avonds in Zandvoort in pyjama de straat over, voor wat wel 'zijn ding' was. Soms had de buurvrouw een blauw oog. Bij ons thuis braken er voornamelijk bierflesjes en huisraad en was veel bestek verbogen.
De goede dingen in mijn leven worden vaak niet begrepen: kanker, hartfalen, een gehandicapte dochter. De rijkdom van de ervaring. De weg naar het mens zijn. Als er een God bestaat, is hij wel een beetje met mij aan het klungelen geweest, maar hij heeft dat rechtgezet. Dat vind ik lief. Ik denk dat hij me heeft willen leren, waar het allemaal om draait en dat is hem vast gelukt, anders was Ernst nooit mijn man geworden.
Het is windstil buiten en de stralen van een kleine ochtendzon vallen als zichtbare warmte op al het blad in onze tuin. Even geen herfstige aanblik, maar het is te koud voor ons favoriete koffieplekje bij de vijver. Irma zegt dat ik daar een winterse vervanging voor moet zoeken, maar het zijn juist de vissen en de bloemen, die dat plekje zo prachtig maken. De kop van oude Piet die in het water staat en de mannen van brons, die elkaar de hand vasthouden. Blauwe, groene en rode libellen, waterjuffers en de kikker, die met gespierde slagen onder het blad van een waterlelie verdwijnt. Dat leven mis ik in de winter. De lange zit is weer begonnen, wachtend op de eerste knoppen. Heeft de oleander het overleeft, en de canna en de olijf? Wanneer zitten we weer op die gammele stoeltjes bij de vijver en start het leven opnieuw, zoals het een doorstart maakte in 2003 en in 2007? Zal ik bang zijn, dat ik die dag niet haal?
Ik heb de potentaten en de leugenaars achter me gelaten. Misschien noemen ze dat wel 'God vinden': weten wie je bent. Die God zit in mijzelf en controleert mijn sprongen, spreekt me aan, maar waarschuwt ook voor valsheid en bedrog. Jammer, soms hoor ik niet zo goed. Het is vreemd, bedenk ik me nu, dat mensen met 'Zo waarlijk helpe mij God almachtig' de eed afleggen. Als zij dan niet eerlijk zijn, is dat kennelijk de schuld van God.
Vluchten kon, maar het was niet makkelijk, want potentaten hebben de macht in handen. Zijn grootste macht was mijn moeder, zonder dat hij het zich realiseerde. Alleen om haar zat ik iedere zondag op de bank in hun naargeestige, gedateerde huis. Alleen om hem smeet ik de keukendeur de helft van de keren dat ik vertrok hard achter mij dicht. 'Hij had het niet getroffen met zijn kinderen', vond hij. Omgekeerd bestond die vraag niet.
Omdat de Rietveld Academie niet mocht, werd het de Grafische MTS. Die maakte ik niet af. Ik ging naar Athene, kwam weer terug en ging naar Wenen, kwam weer terug en ging naar Rome, werd model en au pair. Ik werd aangenomen op de Academia di Belle Arti, maar zonder de kinderbijslag was dat niet mogelijk en dus ging het feest niet door. Het lukte mijn tweelingzus wel dat geld los te peuteren en die vervolgde haar studie Frans wijs in Wenen. Ze kwam niet meer terug. Mijn broer zou diplomaat worden, had pa bedacht, en dus studeerde hij Arabisch. Na zijn eerste reis naar die contreien bleef hij bij een prachtige Italiaanse in Rome steken. Ook hij kwam niet meer terug.
Ik liep tijdens een pauze in Nederland tegen een barkeeper aan en maakte daar negen jaar later twee kinderen mee. Ik had beter moeten weten en wat meer moeten geloven wat er gezegd werd, maar het zullen de Italiaanse invloeden zijn geweest die mij lieten denken, dat 'mijn Romeo niet zo was'. Of misschien was ik net zo naïef als mijn moeder.
Dat 'mijn Romeo nog erger was' bewees hij met een dubbelleven. Twee gezinnen in de dezelfde stad. Dat was mijn eigen schuld, vond mijn vader. "Je zal het er wel naar gemaakt hebben." En verder vond hij het ook geen probleem, want monogamie was absoluut niet 'zijn ding'. Hij nam acht jaar lang onze buurvrouw mee op vakantie en stak 's avonds in Zandvoort in pyjama de straat over, voor wat wel 'zijn ding' was. Soms had de buurvrouw een blauw oog. Bij ons thuis braken er voornamelijk bierflesjes en huisraad en was veel bestek verbogen.
De goede dingen in mijn leven worden vaak niet begrepen: kanker, hartfalen, een gehandicapte dochter. De rijkdom van de ervaring. De weg naar het mens zijn. Als er een God bestaat, is hij wel een beetje met mij aan het klungelen geweest, maar hij heeft dat rechtgezet. Dat vind ik lief. Ik denk dat hij me heeft willen leren, waar het allemaal om draait en dat is hem vast gelukt, anders was Ernst nooit mijn man geworden.
Het is windstil buiten en de stralen van een kleine ochtendzon vallen als zichtbare warmte op al het blad in onze tuin. Even geen herfstige aanblik, maar het is te koud voor ons favoriete koffieplekje bij de vijver. Irma zegt dat ik daar een winterse vervanging voor moet zoeken, maar het zijn juist de vissen en de bloemen, die dat plekje zo prachtig maken. De kop van oude Piet die in het water staat en de mannen van brons, die elkaar de hand vasthouden. Blauwe, groene en rode libellen, waterjuffers en de kikker, die met gespierde slagen onder het blad van een waterlelie verdwijnt. Dat leven mis ik in de winter. De lange zit is weer begonnen, wachtend op de eerste knoppen. Heeft de oleander het overleeft, en de canna en de olijf? Wanneer zitten we weer op die gammele stoeltjes bij de vijver en start het leven opnieuw, zoals het een doorstart maakte in 2003 en in 2007? Zal ik bang zijn, dat ik die dag niet haal?
Ik heb de potentaten en de leugenaars achter me gelaten. Misschien noemen ze dat wel 'God vinden': weten wie je bent. Die God zit in mijzelf en controleert mijn sprongen, spreekt me aan, maar waarschuwt ook voor valsheid en bedrog. Jammer, soms hoor ik niet zo goed. Het is vreemd, bedenk ik me nu, dat mensen met 'Zo waarlijk helpe mij God almachtig' de eed afleggen. Als zij dan niet eerlijk zijn, is dat kennelijk de schuld van God.
9.1.13
Als god niet bestaat...
Arnon Grunberg citeert in de Volkskrant van zaterdag 5 januari een uitspraak van W.F. Hermans: 'Niets goeds wordt teweeggebracht door de ene onzin te vervangen door de andere.' Grunberg noemt de geschiedenis van de mens, in een zin samengevat, de ene onzin vervangen voor de andere. Ons daar een voorstelling van maken is niet moeilijk, zeker niet als hij een link legt naar minderheden in ons land en de soms agressieve bestrijding van hun onzin, om daarmee onze eigen onzin aan het oog te onttrekken.
Tijdens een koortsig moment in december vroeg ik mij af, wat er zou gebeuren als werd bewezen, dat goden niet bestaat. Geen enkele god, van Zeus tot Allah. Met een dusdanig onomstotelijk bewijs, dat geen ziel zich aan de waarheid daarvan kan onttrekken. Ik vermoed helemaal niets.
Er zijn talloze mensen op deze wereld, die nog steeds hardnekkig geloven in de schepping van Adam en Eva. Er zijn talloze mensen op de wereld, die niet geloven dat er een man op de maan heeft gestaan, die de holocaust ontkennen of ervan zijn overtuigd, dat de blanke mens beter is dan de gekleurde. Geloof of ongeloof is niet afhankelijk van feiten, maar van de persoonlijke behoeften. Ieder mens creëert zijn eigen waarheden of, zo Hermans zei, onzin.
Mijn vader beweerde, dat het geloof in een god alleen tot narigheid en oorlogen leidde. In die tijd was ik nog te jong om zijn ongelijk te bewijzen en hem te wijzen op het bijvoorbeeld het Nazisme. En ook wist ik niets van enig geloof en van de tien geboden. Nu ik kan onmogelijk zeggen of het fatsoen, dat in veel mensen aanwezig is, voortkomt uit een geloof. Misschien geldt dat voor vroeger tijden, waarin mensen met hel en verdoemenis werden bedreigd om hen op het rechte pad te houden, maar ik geloof niet dat naastenliefde in die tijd meer voorkwam dan nu, in een tijd waarin de kerken massaal leeg lopen. Fatsoen en naastenliefde groeien, als het mensen goed gaat (dat geldt niet voor Gerard Depardieu). Heb je niet te eten, dan kan het je niet schelen van wie je het brood steelt. Het is als met dierenliefde. Pas als je eigen maag gevuld is, is er over voor een dier.
Als Allah bewezen niet bestond, zou een terrorist zichzelf dan nog opblazen, zonder de beloning van maagden in het hiernamaals? Als god niet bestond, zouden alle pastoors dan openlijk voor hun homofilie uitkomen? Of zou de eerder zo godvrezende brave burger zonder pardon zijn lawaaiige buurman vermoorden? Het enige wat bij velen verdwijnen zal is de twijfel in ons hart. Het ietsisme zal plaatsmaken voor het nietsisme: de absolute zinloosheid van ons bestaan, de onzin van dit leven. Filosofie kan worden geschrapt; euthanasie als oplossing voor de diepe levensdepressie.
De atheïst mag zich wijzer dan de gelovige achten, maar hij mist de essentie van het leven: de droom. De droom die ons doet praten met onze dode geliefden, de droom die ons laat geloven dat de kolibrie niets anders kan zijn dan een schepping van een hogere macht, de droom, ach ja, de onzin die ons leven zin geeft.
Subscribe to:
Posts (Atom)