Henk Krol plakt niet aan pluche, dus stapte met het grootste gemak op toen bekend werd, dat hij geen pensioenpremie voor het personeel van de Gay Krant had afgedragen. De man, die ik tot op het moment dat dit bekend werd aanzag voor een integer politicus, donderde met geweld van zijn voetstuk. Zijn aangename stem en krachtig pleidooi voor een goede Nederlandse pensioenregeling, zaken die veel ouderen ertoe bracht om voor 50Plus te kiezen, zijn ineens van het veld verdwenen. Het laat hen verward achter.
Krol heeft zijn falen met dezelfde stem en kracht om trachten te zetten tot iets positiefs: 'Ik plak niet aan pluche'. Daarnaast gaf hij grif toe, dat er fouten gemaakt waren, natuurlijk niet door hem, maar hij was wel verantwoordelijk. 'Kijk eens hoe schappelijk ik ben,' lijkt hij te zeggen. 'Ik neem de boel voor mijn rekening.'
Waarom is een goed politicus goed? Omdat hij met woorden zo weet te spelen, dat hij alles recht kan breien. Geen argument is veilig, alles is bruikbaar. Wat tegen je gebruikt kan worden, kan je ook voor jezelf inzetten. 'Plakken aan pluche' is een verwijt van mensen, die denken dat een politicus alleen status en geld nastreeft. Ze zullen er zijn, maar het merendeel van de politici geef ik nog steeds het voordeel van de twijfel. Zij doen aan politiek omdat ze zich ergeren aan zaken en inzien, dat ze dan beter hun handen uit hun mouwen kunnen steken, dan op de zijlijn te blijven kankeren. Zo begint het op raadsniveau in ieder geval wel. Als het om status en geld gaat, biedt het bedrijfsleven veel meer opties. Nog afgezien van het feit, dat dan niet alle ogen van een land op je gericht zijn om je te berechten. Wel zo rustig.
Krol maakte een goede keuze door direct op te stappen. Als hij dat had gedaan met de woorden 'Ja, mijn fouten in het verleden zijn niet te verenigen met mijn politieke positie,' dan had ik nog respect voor hem kunnen opbrengen, maar niet nu hij zichzelf als de barmhartige opvoert. Een niet nader genoemde secretaresse, waar niemand in is geïnteresseerd, is volgens hem feitelijk schuldig. Op een enkeling na zal ook niemand geloven, dat een secretaresse zeggenschap heeft over de afdracht van pensioenpremies, en al helemaal niet dat ze eigenhandig de behoefte voelde om deze maar eens niet af te dragen. Flauwekul. De snelheid waarmee Krol de politieke arena verliet doet ook anders geloven. Als hij van de boel niets had af geweten, zou hij van stomme verbazing toch eerst een onderzoek hebben ingesteld. Wist hij het wel, dan had hij bij voorbaat de politiek niet in moeten gaan. Wist hij het wel, waarom heeft hij die secretaresse dan niet ontslagen, laten vervolgen en getracht de schade te herstellen?
Het pluche onder Krols kont werd ineens te heet. Daar plak je inderdaad niet graag aan, dan neemt je een spurt van jewelste en laat kiezers uit het veld geslagen achter. Het is jammer, hij kwam er niet mee weg, maar het had ook anders kunnen lopen. Pech. Dat is minachting voor de kiezer, die in een soort vacuüm achterblijft en wel uitkijkt om nog eens in de mooie woorden van een politicus te geloven. Hij beseft ineens naar een toneelstuk te hebben gekeken, naar een goede acteur, en realiteit en fictie door elkaar te hebben gehaald. Hoe stom kon ik zijn, denkt hij, ik ben toch geen kind meer? Nee kiezer, u bent geen kind meer. De onvolwassene is de politicus zelf, die bluffend het politieke kaartspel speelt.
No comments:
Post a Comment