Als ik het goed begrijp gaan mijn dochters ooit rond hun 71ste met pensioen. Het vrouwzijn werkt in hun voordeel, want hun levensverwachting is hoger dan die van mannen. Hier zie ik wel enige positieve discriminatie, maar als ik dan bedenk dat zij de kans lopen hun partner (tenzij die ook vrouwelijk is) in zijn laatste jaren te moeten mantelverzorgen (komt eerdaags in de Dikke), dan wordt dit verschil gevoelsmatig misschien weer teniet gedaan.
Ik mag pas met 67,5 jaren met pensioen, ongeacht het feit dat mijn chirurg zei 'dat ik er geen tachtig mee zou worden'. Dat is niet fair, vind ik zelf. Ik vond het ook niet fair, dat hij dat zei en ik heb hem nooit kunnen vragen waarop hij die stelligheid baseerde. Maar goed, ik kan me zo voorstellen dat meer mensen weten, dat ze niet oud zullen worden. Misschien een genetische aanleg, misschien omdat ze altijd al een zwak gestel hadden, misschien omdat net als bij mij, ziekten eerder in het leven toch schade hebben aangericht (denk bijvoorbeeld aan bestraling en chemo). Als het moment komt, dat iemand niet meer in staat is te werken, dan geldt dat ook voor een actieve vrijetijds besteding. Misschien vergaat mijn droom om na mijn pensionering met een kleine camper door Europa te reizen. Misschien zit ik over 12,5 jaar mijn leven uit te zitten op de bank, achter de geraniums. Dat is niet wat ik mij voorstelde van mijn oude dag.
Mensen mogen steeds ouder worden, maar het lichaam takelt niettemin af. We leven gemiddeld langer omdat we kanker voor 50% kunnen genezen, omdat we bloed verdunnen, omdat we aderen en heupen vervangen en omdat we overal pillen en poeders voor hebben. Ons langere leven hebben we niet te danken aan het feit, dat een mens sterker wordt. In tegendeel. Onlangs werd bekend, dat steeds meer dieren kanker krijgen. Aangezien ik een kat of hond nog nooit heb zien roken en drinken, spuiten of slikken, moet ik er vanuit gaan, dat dit te maken heeft met ongezonde levensomstandigheden. De lucht? Rotzooi als hormonen, antibiotica of pesticiden in het voer? Wat krijgen we allemaal binnen, waarvan we nog absoluut niet weten hoe slecht het is?
Een jaar of twee langer werken vind ik best, maar dat mijn dochters tot na hun zeventigste moeten blijven werken gaat me flink te ver. Een vijftiger krijgt al te maken met de aftakeling van het lijf. Ik ben vrouw dus ik kan het weten, want ik word goed op de hoogte gehouden van alle kwalen. Het zijn de ongemakken, die in eerste instantie niet veel voorstellen, maar dan worden ze blijvend, gaan ze knagen. Eerst vertonen de gewrichten alleen bobbeltjes, na verloop van tijd gaan ze pijn doen. Eerst is het moeilijk om na de film uit je bioscoopstoel te komen, maar na een jaar kan je de film gewoon niet meer af zien. Eerst doet die schouder pijn als je de ramen lapt, maar een paar maanden later wordt ramen lappen een onmogelijke klus.
Niet ieders levensverwachting is hetzelfde en niet ieder lichaam gedraagt zich hetzelfde. Als de politiek van mening is, dat het er niet toe doet in wat voor lichamelijke staat we ons pensioen in gaan of dat iemand nog vijf of vijftien jaar te leven heeft, dan is de koppeling aan de levensverwachting juist. Maar als het ook nog de bedoeling is om gepensioneerden te laten genieten van hun laatste jaren en dat aantal jaren iets moet voorstellen, dan zal er naast die levensverwachting ook een ander criterium moeten gelden, dat bepaalt op welke leeftijd iemand met pensioen gaat. Zoals we nu trachten om de WMO individueel in te richten, zo zouden ook bij bepaling van de pensioenleeftijd individuele aspecten een rol moeten spelen. Dan kom je er niet met beroepen te kwalificeren als zwaar of niet zwaar. Wat de een aan kan, is voor de ander een onmogelijke opgave. Heeft een vrouw tien kinderen gebaard, dan zou zij wel eens een kortere levensverwachting kunnen hebben dan een vrouw met twee kinderen.
Een bijkomend aspect van een pensioenleeftijd op basis van levensverwachting is ook, dat een mens zich steeds vaker moet afvragen, of hij wel 'juist' leeft. Als hij van zijn pensioen wil genieten, moet hij dus zien, dat hij de gemiddelde levensverwachting haalt. Hoeveel druk zet dat op een leven? Een dag of wat geleden vertelde een filosoof op de televisie, dat 'gezond Nederland' voortdurend bezig is met 'gezonder worden', zonder dat men zich afvraagt, of het ook daadwerkelijk gezonder is. Pillen, afslankers, vitaminen, zuren, allerlei supplementen worden geslikt, waarvan het resultaat nooit is bewezen. Mensen kijken van elkaar de therapieën af en voelen zich slecht, als ze niet meedoen aan de manie. In plaats van acceptatie van het feit, dat een leven eindig is, holt men letterlijk een marathon voor de dood uit en vergeet te leven zoals het hoort: genietend. De druk van het 'gezondheidsdoel' is bij veel mensen al zo groot, dat het een tegenovergesteld effect heeft: stress (absoluut ongezond).
No comments:
Post a Comment