Een mens kan allerlei kleuren hebben, zoals haar verschillende kleuren heeft. Dat leerde ik als kind uit een oeroude atlas met tekeningen van mensen met schaaltjes in hun mond, Eskimo's, Indianen, Chinezen, Pygmeeën, het negroïde ras, het kaukasische- en het mongoloïde ras. Ik vond negers mooi, omdat ze er niet zo naakt wit uitzagen, geen huid hadden met allerlei vlekken.
Slavernij was in mijn jeugd geen issue. Dat was een verleden waarvoor Nederland zich moest schamen, maar niemand wist meer wie dat dan moest doen, want de boosdoeners leefden al lang niet meer. Het gebeurde in een andere tijd, toen ons volk nog een volkomen ander wereldbeeld had en onwetend was. Een tijd die je nu nog tegenkomt in andere delen van de wereld, waar mensen die hun eten moeten stelen of vrouwen die verkracht zijn de doodstraf krijgen. Waar handen worden afgehakt. Landen met donkere mensen, waar wij van gruwelen, omdat onze beschaving nog niet tot ze is doorgedrongen. Waar slavernij nog voorkomt, zelfs van kinderen.
In de loop der jaren, met de komst van zwarte mensen en Turkse gastarbeiders naar Nederland, ontstond er weer iets als racisme. Ging het om de kleur van die mensen of om het feit, dat zij een andere cultuur hadden? De Nederlander werd geconfronteerd met het onbekende en dat leek zijn veiligheid te verstoren. Ook toen ontstond er weer een leerproces, all men are equal. De een heeft daar meer moeite mee dan de ander, vooral afhankelijk van zijn achtergrond, opvoeding, ruimdenkendheid. Wilders heeft ons daarbij geleerd, dat je de out-group gemakkelijk de schuld kan geven van alles wat maar verkeerd gaat in het leven. Zoals Hitler de joden de schuld gaf. Het ontloopt elkaar totaal niet.
Een ander deel van Nederland gaat volledig de andere kant op en heeft een voortdurend schuldgevoel naar iedere minderheidsgroepering, zoals Pascal Bruckner dat beschrijft in zijn (overigens hopeloos leesbaar) boek 'De tirannie van de schuld', met als ondertitel 'Het masochisme van het Westen'. Nou, die twee titels zeggen genoeg, dunkt me. De ratio ligt in het midden.
Ik denk, want ik ben niet zwart en heb geen zwarte vriendenkring, dat ook de beleving van racisme bij donkere mensen net zulke verschillen vertoont. Het woord 'smeerlap' kan voor de een gewoon een viespeuk zijn en voor de ander doelen op zijn huidskleur. Niet ieder donker mens zoekt in alles racisme, maar begrijpt dat blanken net zo vaak worden uitgescholden als zijzelf. Is dat zo? Ja. De racistische Nederlander is mijn soort niet. Behalve zijn bekrompenheid ten aanzien van kleur, is hij ook op andere vlakken zo bekrompen, dat ik hem als blanke ook regelmatig tegenkom als opponent. Hij is intolerant en grof, hij scheldt graag en hij dreigt niet alleen, hij mept erop. Ik zeg 'hij', maar dat moet hij/zij zijn. Van een 'zij' kreeg ik ooit als vanuit het niets een klap in mijn gezicht. Mijn ex werd door twee 'hij's' van zijn fiets geramd en in elkaar geslagen, omdat hij vroeg of hij er langs mocht.
Verkeerde mensen bestaan en van verkeerde mensen heeft iedereen last. Verkeerde mensen hebben geen bepaalde kleur, geen bepaalde cultuur of een bepaald geloof. Verkeerde mensen missen vooral fatsoen in hun brein. Zo'n verkeerd mens noemt de moeder van Quincy Garlo een zwarte piet. Zo'n verkeerd mens noemt een gehandicapte een debiel. Een normale bleekscheet vindt een neger net zo'n normaal mens als hij zelf en velen vinden hem zelfs mooier. Racisme leeft niet in Nederland. Racisme leeft alleen bij verkeerde Nederlanders.
Van een zwarte piet kan een kind hooguit (nog) leren, dat zwarte mensen ook leuk en aardig zijn. Geen kind uit de groep die nog gelooft in sinterklaas weet ook maar iets van de vroegere slavernij en geen kind ziet zwarte piet als slaaf. Daarvoor zijn ze nog veel te jong. Zwarte pieten zijn kindervrienden. Een zwarte piet wit maken duidt erop, dat zijn zwarte kleur niet goed is. Een groter racistisch statement kan je bijna niet maken.
Zolang zwarte mensen voortdurend de nadruk blijven leggen op hun huidskleur, zien zij zichzelf blijkbaar niet als normaal mens. Hoe moeten wij blanken dat dan voor elkaar krijgen? Quincy Garlo trekt zichzelf als zwart mens uit de massa omhoog en vestigt de aandacht op zichzelf met een mening, die onze Nederlandse cultuur geweld aandoet. Hij zegt dat hij anders is, niet wij. Hij verbindt zaken aan elkaar, die niets met elkaar te maken hebben. Daar gaan we weer! We doen als blanken weer iets verkeerd, wij vereren de zwarte piet. Ga je schamen, je bent blank en vereert een zwarte! Deze piet-nijd heeft niets te maken met een beledigd gevoel, maar alles met het profileren van zieligheid.
Arnie Heinze, een andere gast bij Pauw en Witteman, liet zijn kind op school een spreekbeurt houden over de slavernij en de zwarte pieten, die slaven verbeelden. Hij mocht ook meedelen, dat Sinterklaas niet bestond. Dat zullen de ouders van de andere kinderen hem niet in dank hebben afgenomen. Feest verknalt door een man, die in de 17de eeuw is blijven hangen. Het is grof lef om zo je zieligheid ergens vandaan te moeten halen. Kennelijk is het niet de bedoeling van deze twee critici, dat wij de zwarte mens als gelijk beschouwen. Kennelijk raken ze dan teveel in de vergetelheid en worden zij net zo gewoon als wij bleekscheten. Ik neig deze twee zwarte mensen ook te scharen bij 'de verkeerde mens', want ik heb last van ze. Ze zijn niet van mijn soort. Niet door hun kleur, maar door hun mentaliteit.
No comments:
Post a Comment