Wij waren drie jaar, mijn zus Wilma en ik, toen we voor het eerst in Griekenland kwamen. Onze vader wilde tijdens zijn vakanties geen toeristen zien en bovendien zocht hij naar natuur die hij niet kende. Maar dan wel mooie, en de droge vlakten rond Foggia, Bari en Brindisi stonden hem niet aan. En dus reed hij de auto bij Brindisi op de Egnatia en stak over naar Kerkyra (Corfu). Dat deden wij, op een zomer na, zo'n twintig jaar. Die ene zomer sloeg de heimwee toe. Hoe hij toch zo wreed kon zijn ons niet naar Kerkyra te brengen?
Eenmaal ouder ontdekten we een groot deel van Griekenland vanaf onze standplaats Kavos, een paar tenten in een groot olijvenbos, die steeds verder landinwaarts moesten om maar geen toeristen om ons heen te hebben. Onze eerste vriendjes waren natuurlijk Grieks. Wij waren, dachten we, voorgoed griekofielen.
Wilma woont al sinds de scheiding van haar Griek, 1987, in Turkije en verhuurt samen met haar man Hasan 18 jachten: Budget Sailing Turkey. Vanaf haar huis op een berg bij Göcek kan je Rhodos zien liggen. Behalve de Turkse eilandjes en baaien doen de zeilers met een flottielje natuurlijk ook graag wat Griekse eilanden aan, zoals Rhodos, Kastelorizon en Simi. Aan het eind van een middag komen ze met zeven boten aan bij de haven van Simi, maar die is vol. Zij willen de boten dan iets verderop voor anker leggen (met een lijn aan wal), maar als Hasan de eerste lijn overzwemt snauwt een Griek 'If you do that, I will cut it!'. 'Welcome to Simi,' antwoordt Hasan en zwemt terug. De boten varen wat verder naar een andere geschikte plek, vlakbij een restaurant. Dat wordt goede klandizie, zou je denken, maar de eigenaar ziet het helemaal niet zitten en is er als de kippen bij om hen weg te sturen, en daarmee zo'n 30 klanten. Inmiddels is het aarde donker, maar de floot heeft geen andere keus dan over te steken naar Turkije, waar ze hartelijk worden ontvangen en geholpen met aanleggen.
Rhodos heeft een marina, die al decennia vol zit. Om dat probleem op te lossen werd Europees geld beschikbaar gesteld en dat werd natuurlijk gretig aanvaard. In de twintig jaar dat Wilma nu vaart is er niets aan de marina veranderd. Als je er al een plaatsje kan vinden, dan zijn er geen voorzieningen, zoals douches en toiletten. En het geld...daarover is een spotprent gemaakt, vertelt Wilma: een ambtenaar, die hard wegholt met een grote baal onder zijn arm.
In de eilandrijke Egeische zee kon je altijd per goelette van eiland naar eiland varen. Good business, all inclusive, een week eiland hoppen. Kennelijk te vermoeiend voor een Griek, want die hele handel is nu al jaren in handen van de Turken.
Hier zitten we dan, lekker op de berg van zus en zwager, met uitzicht over de baai van Göcek. Eigenlijk wilden we naar Thira (Santorini), omdat we al zo vaak beloofd hebben om eens de tot appartement verbouwde molen van vrienden te bezoeken. Ja, te huur voor drie personen, met privé zwembadje, maar niet aan zee. Om die te bereiken moet je nog een auto huren. In het hoogseizoen kost de molen 480 euro per nacht. Ik ging even rekenen en we besloten voor een tiende van de prijs maar twee tickets naar zus te kopen. Zou die molen nog verhuurd zijn?
We zijn iets minder griekofiel dan vroeger, maar op Kastelorizon word je nog aardig ontvangen en kan je lekker eten voor een normale prijs, hoorde ik. Bij het vrouwtje, waarvan Griekenland vroeger stikte.
No comments:
Post a Comment