Vissen voeren

        "Ik ben Bert, een, twee, ik ben Bert, een twee, ik ben....", zei Bert tegen de vis in de kom van oma. Mijn dochters keken hun vader verbaasd aan.

        "Een vis heeft een geheugen van twee seconden", beweerde hij.

        Ik had niet veel met vissen. Natuurlijk hadden mijn kinderen daarna ook een paar jaar een vissenkom, net als muizen, konijnen en hamsters. De vis van Anna heette Marie Antoinette, haar hamster had een prachtige Franse voornaam met de familienaam 'de Jambon'. Passend. De hamster van Lina heette Koe. Hij was zwart/wit. Het is voor ouders een zegen, dat die beesten niet al te lang leven, want verzorgen doen kinderen hun dieren nooit. Alleen konijnen bereiken een respectabele leeftijd. Ik heb ze altijd goed verzorgd, maar toen de eerste dood ging, had ik toch de wat gruwelijke gedachte "two to go!"

De enige dieren die bij ons volkomen deel uitmaakten van het gezin waren de talloze katten, waarvan Kato de laatst overgeblevene is, en de drie hondjes, die ook nog gezellig om mij heen lopen.

        Maar wat doe ik? Ik trouw met een man met voorliefde voor vijvers en ga bovendien wonen in een huis met een mega lekke vijver in de achtertuin. Een jaar lang is manlief hard aan het werk om de vijver in ere te herstellen en dan komen de vissen. Eerst een paar kleine goudvissen, dan wat grotere, dan de goudwindes, vervolgens de shubunkin, de zilverwindes en twee ghost koi. Een jaar later hadden we onze eerste 'eigen leg', zwarte goudvissen, waarvan er nu een aantal langzaam oranje worden.
        Ze kunnen het niet beter hebben, die vissen. Prachtig helder water, mooie planten, en 's winters een net over de vijver als de reigers weer komen. Iedere ochtend wachten de vissen op mijn komst. Ik strooi wat voer in het water en plak wat van die snippers op mijn hand, die er dan kietelend worden afgehapt. Als een van ons zich op een ander moment aan de rand van de vijver vertoont, komt de hele schol snel onze richting op. Je weet maar nooit of er nog meer te halen valt. Ik heb heel veel met onze vissen. Het zijn echte huisdieren geworden. Soms kan ik ze zelfs aaien.

        Een vis heeft dus geen geheugen van maar twee seconden. Een jaar kan ik ze ook niet toeschrijven, want na de winter moeten ze weer opnieuw getraind worden, maar een dag of vier redden ze zeker. Langer probeer ik maar niet uit, al zullen ze niet verhongeren, dat gaat me toch teveel aan het hart.