Taki en Mr. Dick

Vannacht was ik op reis met mijn vader. Waarom hij zonder het te melden naar Griekenland reed, weet ik niet. Ergens in de jaren tachtig stopten de vakanties naar Griekenland. Misschien omdat Wilma inmiddels in Turkije woonde en hij dat land wilde bekijken. Soms ging hij nog naar Rome, naar mijn broer. Mijn moeder zat naast hem in de auto en liet zich gedwee vervoeren naar zijn bestemmingen.
   Griekenland anno 1961, de eerste keer dat de reis werd ondernomen. Oorspronkelijk zoekend naar een leuke stek in Italie, maar hoe zuidelijker hij kwam, hoe droger en platter het land. Eenmaal in Brindisi kwam hij op het idee om de boot naar Corfu te nemen, de Egnatia. Dat was het begin van heel veel lange en leuke vakanties op dat eiland. In de jaren tachtig verziekten de Engelse bierzuipers inmiddels ons ooit zo pittoreske dorpje en olijvenbos. We schoven wat op, iets verder af van het strand, maar ineens was er het jaar, dat Corfu het zonder ons moest stellen. De tent en alle kampeerspullen lagen nog opgeslagen bij vrienden. Ze zijn nooit meer opgehaald. Het eind van een episode.
   In 2004 wilde ik mijn dochters mijn tweede vaderland laten zien, waar ik mijn jeugd had doorgebracht. Ik huurde een apartement aan zee en een auto. Ik werd door veel mensen herkend, want ik lijk redelijk veel op mijn moeder. We brachten een bezoek aan Kavos, ons dorpje van ooit. Restaurant Florida (English spoken and Holland) bestond nog steeds en Taki, Katina, Noula...ze waren er nog allemaal, behalve de oude opa en oma. De bierzuipende Engelsen konden de Griekse prijzen niet meer betalen en de vele horecagelegenheden zagen er armzalig leeg uit.
   Zodra de weg zich van de kust verwijderde was Corfu nog Corfu van toen. Kleine dorpjes, slechte wegen, vrouwen in klederdracht. Alsof de tijd had stilgestaan. Terug in Nederland vertelde ik mijn ouders over onze reis en liet hem foto's zien, maar ik merkte, dat zij dat eigenlijk niet wilden. Het was de pijn van een voorbije periode in hun leven, van de ouderdom, die nooit meer teruggeeft wat was. Griekse muziek, eens zo populair in ons ouderlijk huis, werd nooit meer gespeeld. Waar zij vroeger zo vrolijk van werden, bezorgde mijn ouders enkel nog diep verdriet.
   Vannacht reden we richting Griekenland, pa en ik. Ik stelde geen vragen, maar liet hem begaan. Bij aankomst in Kavos reed ik hem in een rolstoel het terras van Florida op. Taki staarde hem een tijd aan  voor hij hem herkende. Toen liep hij op Mr. Dick af en omhelsde hem. Beiden zeiden niets, maar de tranen liepen over hun wangen en hun omhelzing duurde.
   Ik vraag me af of Taki en Mr. Dick elkaar vannacht inderdaad ontmoet hebben. Dat zal ik nooit weten. Mijn vader overleed in 2005.