Een lopend buffet

In Oekraïne vraagt zelfs een 15-jarig jochie met een knuppel 'papieren!'. In Nigeria worden met regelmaat blanken ontvoerd. Waar was het, waar een groep meisjes werd ontvoerd om te worden verkocht als bruid voor 18 euro? Ik weet het niet meer. Ons 'kinderpardon' deugt niet, waardoor veel kinderen alsnog Nederland moeten verlaten. Een greep uit het nieuws. Ik weet niet meer, waarom gisteravond mijn bek tijdens het late nieuws openviel. Ik kan het niet meer opslaan. Ik weet nog wel dat ik tegen Lina zei, dat er zoveel idioten in de wereld zijn, dat het vreemd zou zijn als er niet een of twee ook in je eigen familie zitten.
   Lina was er, omdat ze verdrietig was over het gedrag van haar vader. Gedrag dat ik ook niet kan rijmen met dochterliefde, maar ieder mens zit nou eenmaal anders in elkaar. Mensen veranderen lijkt een onmogelijkheid. Een kind kan je misschien nog volstoppen met wijsheid en goedheid, met een moraal en deugdelijke omgangsvormen, maar een volwassene niet meer. Dat hopeloze gevoel, dat je niet tot iemand door kan dringen leidt bij mij tot een leeg en gelaten gevoel. Ik heb vier jaar in de politiek mijn zegje kunnen doen en weet nu, dat ik geen snars heb veranderd in deze wereld. Ik schrijf blogs, maar ook daar verander ik geen snars mee, want de enigen die erop reageren zijn de mensen, die het met me eens zijn. Mijn 'tegenstanders' blijven mij een idioot vinden, zoals ik hen idioot vind.
   Ik moest mijn dochter dus vertellen, dat mensen zijn zoals ze zijn. Zie een persoon als een lopend buffet. Je pakt was je lekker vindt en laat de dingen die je niet lust, of die je te veel zijn, gewoon liggen. Dat doet een ander ook met jou. Hij geniet van jouw leuke kanten. De minder leuke dingen mag je houden, daar wil hij niets mee te maken hebben. Niemand is perfect, iedereen heeft zijn rottige kantjes. Accepteer ook de tekortkomingen van mensen, maar mochten die te overheersend worden, verbreek dan de relatie.
   Met familie is dat moeilijk, want je houdt per definitie van een vader of dochter. Maar zoals mijn vader altijd zei: familieleden horen bij elkaar, maar passen zelden bij elkaar. Naarmate ik ouder word moet ik hem steeds vaker gelijk geven. Ik verbrak het contact met mijn broer, ofschoon ik erg veel van hem houd, maar zijn rottige kantjes lieten de weegschaal behoorlijk doorslaan. Dan vergt een relatie alleen nog negatieve energie en wordt doodvermoeiend. Die energie kan ik wel ergens anders voor gebruiken.
   Mijn vader zei ook: denk eerst aan jezelf en dan aan een ander, want een ander denkt ook niet aan jou. Ik vond dit altijd het typische voorbeeld van de instelling van mijn vader, egocentrisch. Maar inmiddels weet ik beter. Op een enkeling na is een mens inderdaad eerst met zichzelf en zijn eigen heil bezig. Ik zou absoluut niet kunnen zeggen in hoeverre ik wat dat aangaat egocentrisch ben. Is daar een meetlat voor? Het is uiterst moeilijk om naar jezelf te kijken en en met welke ogen moet je dat dan doen, met die van je vrienden of die van je vijanden?
   Vooral negatieve ervaringen zijn wat mij betreft een enorme leerschool. Een kankertje of een andere rottige ervaring in je leven leert je, dat het leven voor geen enkel mens een rozentuin is. Het zijn ervaringen die veel mensen milder maken, hun ogen openen en doen inzien, dat er veel leed in de wereld is, ook al weet je het niet. Dat je niet bij voorbaat mag oordelen en veroordelen, omdat er wel eens veel sores aan ten grondslag kan liggen. Zo twitterde iemand ooit, dat ik met een dronken kop in de raad zat te bazelen, twee dagen nadat onze beste vriend was overleden. Ik was niet dronken, maar had veel gehuild en mijn kop stond niet ingeschakeld op 'politiek'.
   Er zijn mensen, die absoluut eens een traumaatje moeten oplopen om menselijk te worden. Er zijn mensen, die eens een flinke klap in hun gezicht nodig hebben om te beseffen, dat hun snelle oordeel heel pijnlijk en misplaatst kan zijn. En zelfs de mensen, die al een eind op weg zijn, zoals ik, gaan nog geregeld in de fout. We blijven altijd aanmodderen met onze tekortkomingen, want perfectie bestaat echt niet.
   En dan zijn er mensen, die nooit iets leren. Die alles en iedereen verachten en nooit enig respect kunnen opbrengen voor anderen, voor anders denkenden. Die door hun macht, of dat nu in de vorm van een wapen of van geld is, altijd de sterksten zijn en denken dat de pijn en de narigheid die zij anderen aandoen zich nooit tegen hen zal keren. Mensen als Sadam Houssein, Hitler, hun aanhangers,  de Taliban, Poetin. Onmensen, roofdieren.
   Nu ik zelfs de strijd moet aangaan met een idioot in de familie heb ik besloten, dat ik alle idioten buiten de familie maar laat voor wat ze zijn. Waarom zou ik me druk maken over al dat onrecht in deze wereld, waar ik 'als mier' toch helemaal niets aan kan veranderen? Het lukt me niet eens met een enkele idioot, die zijn liefhebbende dochter zo behandeld, dat ze al dagenlang van slag is.