Naar Turkije, weg uit de pietluttigheid!

De crisis in Nederland heeft veel gaten geslagen in onze samenleving. Op ons is ook een meteoriet gevallen. Zo eentje die je niet zag of hoorde aankomen, maar die een geweldige puinhoop veroorzaakte. Ik ben wel vaker door meteorieten geraakt en dat leerde me al snel, dat vooral creativiteit een absoluut vereiste is om de chaos te herstellen: een krakend denkproces.

   Mijn hoofd wordt al sinds een jaar of vier in beslag genomen door onnozele, onuitvoerbare en hoopvolle ideeën. Enkele weken geleden kwam daar een nieuwe bij, afgeleide van een oeroud idee met iets ander scenario: emigreren. De ouderdom van het eerste idee stamt uit mijn jeugd, toen ik 17 was. Toen vluchtte ik weg uit Nederland en voegde mij bij mijn vriendje in Athene. Een jaar later was het Rome en weer een jaar later Wenen. Als ik niet verliefd was geworden op mijn Nederlandse ex, dan was ik nooit in dit land gebleven. Ook ex en ik hadden de wens naar het buitenland te gaan, dachten aan een pannenkoekenhuis is Fethiye, maar ik wilde niet weg bij mijn ouders. Ik was het enige kind, dat nog in Nederland woonde. Vond het maar sneu voor hen, vond ze toen al oud, terwijl ze nog dertig jaar in prima staat doorleefden. We hadden de stap toen moeten zetten, maar we deden het niet.

   In 2012 stonden Ernst en ik in een huis in Göcek en hadden het direct willen kopen, zei het dat ik mijn dochter Lina niet in Nederland wilde achterlaten. We vroegen haar 'Wil me mee?', maar ze antwoordde 'Nee' en dat was het. Geen probleem. Het was maar een droom, en dromen zijn ook mooi als ze dromen blijven. Een paar weken geleden, anderhalf jaar na dat voorspelbare antwoord, vraag ik het haar weer. De situatie is anders, zij heeft nu een flat waar ze altijd naartoe terug kan. Vindt zij het daar niets, dan gaan we ook terug. We kopen geen huis, maar we huren er gewoon een. Geen vastigheden, gewoon proberen. En waarempel, er komt een twijfelachtig antwoord. Een paar weken later begint ze zelfs enigszins uit te kijken naar zo'n spannende stap in haar leven. Met de dag slaat het idee meer aan en krijgt ze steeds meer het gevoel dat dit wel eens een leuke ervaring zou kunnen worden.

   Daarmee staat vast, dat we toewerken naar een vertrek ergens rond 1 augustus. Het beheerst inmiddels mijn hele hoofd. Alles is gericht op weg uit Nederland. Eindelijk weg uit Nederland. Weg uit het land, dat alles voor zijn burgers wil bepalen, of ze roken, wat ze eten, wanneer ze mogen drinken en hoeveel. Uit het land, dat met talloze witte lijnen op de grond mijn weg aangeeft. Uit het land, waar initiatief wordt vermoord door regeltjes, waar de AOW eerdaags wordt gekort als je door je kinderen verzorgd wordt, waar de zorg voor elkaar een ondergeschikte rol speelt, waar de belasting blijft innen, ook al valt er niets meer te halen, waar dom volk de cultuur van allochtonen minacht, waar de jeugd geen respect meer voor ouderen heeft en iemand op zijn 50ste wordt uitgerangeerd. Weg uit dat land.

   Aan Turkije mankeert veel, maar het klimaat is goed, het tempo relaxed, de natuur onaangelegd en er is een absoluut gebrek aan pietluttigheid. Dat is het goede woord: Nederland is pietluttig, tenenkrommend pietluttig! En dat wordt steeds erger, want iedere politicus moet iets nalaten en naait een extra element aan het dwangbuis.

   Den Haag ziet Nederland als een tuin, die in perfectie moet worden aangelegd, maar nooit af is. De een plant een roos, de volgende een boom die de roos haar licht ontneemt. Niemand komt op het idee om de boom te snoeien, om onderhoud te plegen, iedereen gaat voor zijn eigen nieuwe plant, die zijn ego vertegenwoordigd. Ze willen allemaal als 'van Houten' in de geschiedenisboekjes worden vermeld. En zonder het op te merken kan niemand meer ongehinderd door de tuin lopen, maar loopt letsel op, struikelt keer op keer of wordt bestraft vanwege vernieling.

   Wij gaan weg.

Dare to be different!

Een 'representatief onderzoek' van Maurice de Hond gaf als uitkomst, dat 43 procent van de Nederlanders 'minder Marokkanen' in Nederland zou willen. De vraag werd beantwoord door 2500 mensen. Als deze 2500 respondenten een a-selecte groep Nederlanders betrof, dan zou de groep groot genoeg zijn voor een representatieve uitkomst van de steekproef van de Hond. Maar zo zit het niet.
   De Hond laat mensen via internet reageren op een vraagstelling. Dan ontstaat direct al een selectie: het zijn mensen, die graag hun mening geven. De volgende selectie ontstaat op basis van de inhoud van de vraag: iemand die fel gekant is tegen Marokkanen zal dat graag eens aan de wereld laten weten. Wie weet beïnvloedt de uitkomst van de enquete ook wel andere politici!
   Vergelijkbaar slecht onderzoek doen heel veel andere organisaties op internet; 'beantwoord de vragen en u krijgt x punten. xxx Punten is zoveel waard!' Het is mij opgevallen dat veel moeders van wat minder bedeelde gezinnen mij hebben gewezen op die lucratieve onderzoek sites. Er valt namelijk wat de verdienen. De uitkomst van de onderzoeken zijn onbetrouwbaar, want er heeft al direct een selectie plaatsgevonden, waardoor de respondenten niet meer representatief zijn voor de Nederlandse bevolking.
   Het 'Polen-meldpunt' van Wilders was net zo onbetrouwbaar. Natuurlijk is het mogelijk om duizenden Nederlanders te vinden, die gretig het knopje 'weg met de Polen' indrukken, maar hoeveel mensen mijden de site van de PVV en hoeveel mensen willen niets met dat Polen-meldpunt te maken hebben? De respondenten vertegenwoordigen dus in de verste verte de Nederlandse bevolking niet. Het was terecht, dat andersdenkenden de Nederlander opriepen, om vooral wel het meldpunt te bezoeken om een andere mening te laten horen, maar daarmee kom je er nog steeds niet.
   Een werkelijk representatieve steekproef bestaat niet, tenzij een a-selecte, qua aantal representatieve groep Nederlanders wordt gedwongen tot deelname. En dan nog moet in die groep iedere typische en a-typische Nederlander vertegenwoordigd zijn. Dus niet alleen Henk en Inge, maar ook de 'Ouwe Hoeren'.
   Het is bijzonder triest dat uitkomsten van onbetrouwbare onderzoeken in de media worden aangehaald als representatief. Het zet de kijker/lezer op het verkeerde been en beïnvloedt de publieke opinie op negatieve wijze. De mens is namelijk een kuddedier en sluit zich graag aan bij de grootste groep met de grootste 'gemene deler'. Dat geeft zekerheid, een veilig gevoel van herkenning. Hoe intelligenter de mens is, hoe minder behoeft hij heeft aan de veiligheid van de massa. Dat uit zich in afwijkende kleding, afwijkende inrichting van een huis en afwijkende meningen. Daarvoor is behalve intelligentie ook durf nodig. De moed om jezelf te verdedigen, om vaak alleen te staan, om de uitzondering op de regel te zijn.
   Schone voorbeelden van kuddegedrag zie je overal: twee identieke vazen voor het raam, 'kunst' uit Ikea aan de muur, het 'wat zij hebben moet ik ook' aankoopgedrag, de 'plantenmode' van huis & tuin, de Boeddha's, 'schilderijen' in de tuin en ja, de mode! Het is de smaak afkijken van anderen en vooral aantrekken wat een ander draagt.
   Dare to be different!
 

Hij bestaat niet meer

De werkloze man is van de kaart verdwenen, van iedere kaart in het systeem. Hij bestaat niet meer, behalve voor de fiscus. Daar is hij een man, waar nog iets geïnd moet worden uit een voorgaand jaar. Er valt niets meer te halen, maar dat is geen issue.
   Drie jaar na het verlies van zijn werk, dat hij zesentwintig jaar naar tevredenheid verrichtte, is hij uitkeringstrekker af en wordt zijn digitale dossier in ZIP gearchiveerd. Zijn tot vijftig procent gereduceerde inkomen vervalt volledig en niemand valt hem meer lastig met verplichtingen. Hij kan zelf bepalen of hij solliciteert, of hij hele dagen verslagen naar de geraniums staart of zijn dagen vult met onnozele klussen. Zijn huis staat al twee jaar voor anderhalve ton minder te koop, drie kijkers, zijn auto is niet meer gekeurd en zijn versleten broek verving hij bij Noppes voor vier euro.
   Hij krijgt niets, want zijn vrouw heeft een WAO, genoeg voor een persoon, maar niet in dit huis, dat aan de straatstenen niet kwijt te raken is. De man kijkt graag naar plantjes, maar solliciteert ook zonder dwang gewoon door. Hij vult inmiddels digitale formulieren in, soms vier per dag, want voor simpeler banen is een brief niet meer nodig. Het voordeel daarvan is, dat er altijd een negatieve reactie komt, daags erna. Op brieven wordt merendeels niet gereageerd. Driehonderd sollicitaties, twee gesprekken.
   Hij zit niet meer in de statistieken. Hij is man, leeft en woont, meer niet. Uitgerangeerd terwijl hij nog negen jaar moet werken tot zijn pensioen. Wat hij in zijn leven heeft opgebouwd, is geluidloos maar snel als een kaartenhuis ineen gezakt. Misschien nog een paar maanden, dan veilt de bank zijn huis en blijft hij zitten met een restschuld. Zijn plannen voor de toekomst gaan in rook op en dat wat hij de dochters wilde nalaten bestaat niet meer.
   Zijn trots is geminimaliseerd, bestaat nog alleen uit de woorden van zijn vrouw, die hem verzekerd dat het niet aan hem ligt, maar aan vakkundig politiek wanbeleid. Zij kriebelt door zijn korte baard, die zij hem ooit zelf opdroeg en vindt hem nog steeds super mannelijk, maar hij ziet in de spiegel alleen nog de grijze haren op die kin en weet dat het pigment, net als de kans op een baan, voorgoed is verdwenen. Hij is weer terug bij af, drieëntwintig, blut, maar het spiegelbeeld klopt niet en er zit geen reverse op de tijd om nog toekomst te creëren.

Nederland op zijn reet / Asscher, lik me reet!

De volkomen logica van het UWV is 150 extra handhavers inzetten om werklozen een schop onder hun kont te geven, want er zijn veel teveel werklozen. Eerste en waarschijnlijk enige pluspunt daarvan is de tewerkstelling van die 150 mensen. Daarmee wordt het UWV voor ons belastingbetalers duurder, maar op die gelukkige dag zullen de media geen ruim 400 werklozen extra vermelden, maar 'slechts' ruim 250. Want zo hard gaat het: ruim 400 per dag!
   Iemand wordt naar mijn mening werkloos en krijgt WW als zijn baan verdwijnt, als zijn baas hem niet meer kan betalen of als hij zijn werk niet naar behoren uitvoert, niet omdat hij zelf opstapt en ook niet omdat hij graag zonder werk zit en zijn inkomen ziet slinken tot 70 en in veel gevallen zelfs 50%. Zo'n ontslag is, zeker als iemand al jaren bij een bedrijf werkt, een enorme klap die het leven volkomen overhoop gooit. Alle zekerheden die het werk en het inkomen boden zijn ineens foetsjie. Een paar maanden met een uitkering is waarschijnlijk nog net te overbruggen, maar duurt het langer, dan komen huis en haard in gevaar. En hoe het is gesteld met de verkoop van huizen, dat weet u al, dat behoort u te weten.
   Een logische denkwijze is naar mijn mening, dat als er iedere dag ruim 400 werklozen bijkomen, er ook iedere dag ruim 400 banen verdwijnen. In veel gevallen is dit structureel, blijvend. Een failliet bedrijf bestaat niet meer en komt niet plotseling over twee jaar weer terug. Een reorganisatie bij multinationals is een inkrimping, die niet een jaartje later ineens weer ongedaan wordt gemaakt. Gesloten filialen heropenen zich niet. Ik heb nog nooit een verdwenen bankkantoor weer terug zien komen. En last but not least: een robot zal zijn plaats nooit meer afstaan aan een man van vlees en bloed.
   Enige oplossing is, dat er sectoren moeten zijn of bijkomen, die werkgelegenheid bieden. Zo'n sector zou de zorg zijn, want Nederland vergrijst. Maar nu het kabinet heeft besloten, dat de zorg enorm moet besparen, lijkt een groei van arbeidsplaatsen ook daar niet voor de hand te liggen. Immers, we moeten participeren. Dat wil zeggen, dat wij zelf onze ouders moeten verzorgen, tot ze zo dement en onzindelijk zijn, dat het een onmogelijke opgave wordt. In dat idee zit veel kinder- en naastenliefde, maar gelijktijdig moeten echtparen werken en kinderen verzorgen. Ik kan u vertellen: dat is een flinke klus. Dan wordt er bovendien van vrouwen verwacht dat ze een betaalde baan hebben (nog afgezien van het feit, dat dat meestal voor de financiën nodig is), want de emancipatie heeft nou eenmaal bepaald, dat je als vrouw alleen dán volwaardig functioneert. Ouders zijn verplicht hun kinderen door anderen op te laten voeden, volkomen tegennatuurlijk, maar zo is het nou eenmaal door de politiek bepaald. Het respect dat mijn moeder in de jaren zeventig wilde voor haar zware werk als huisvrouw en moeder van drie kinderen heeft de emancipatie haar nooit gebracht.
   De zorg voor kinderen, gehandicapten en ouderen blijft ondanks alle strijd om respect, altijd een bezigheid, die geen aanzien heeft en die tussen neus en lippen door effe moet worden verleend. Dit kabinet heeft dat zelfs verheven tot een plicht van het volk, die geen cent waard is. In tijden dat 55-plussers en mensen met een arbeidsbeperking nog amper aan een baan komen, heeft dit kabinet de pensioenleeftijd verhoogd en bezuinigt het zwaar op de mogelijkheden voor gehandicapten.
   Maar de grootste logica komt nog: Die pensioenleeftijd moest omhoog, omdat de mens steeds ouder wordt en de werkende bevolking de AOW niet zou kunnen opbrengen. Nu zijn er dus relatief minder AOWers maar meer werklozen. Na 25 jaar werken krijgt een vijftiger eerdaags nog een jaar WW en dan, als zijn partner geen inkomen heeft, verdwijnt hij in de bijstand. AOW of bijstand, wat maakt het verschil? Heeft de partner wel een inkomen, dan verdwijnt de WWer tot zijn AOW uit de statistieken. Dat is prettig voor de overheid, want zo'n statistiekloos persoon bestaat niet, kost niets, is niet in cijfertjes te duiden en dus kan een kabinet ook niet worden aangesproken op die steeds grotere groep kansloze werklozen, die de armoede inlazeren en/of hun hele oudedagsvoorziening opvreten, voor ze werkelijk oud zijn. Alles voor niets opgebouwd. Niets om aan de kinderen achter te laten. Waarom deden we het allemaal?
   En als reactie op dit alles zegt Asscher ('sociale' zaken) nu, dat de vergrijzing niet zal zorgen voor tekorten op de arbeidsmarkt, door verhoging van de pensioenleeftijd minder personeelstekorten zullen optreden dan verwacht. Kortom, wij hoeven ons niet druk te maken om te worden verdrongen door de vergrijsden. Waar hij deze godsliederlijke onzin vandaan haalt mag Joost weten. Voor al die grijze mensen is geen werk en anders wil niemand ze hebben, Asscher, dus logisch dat ze geen tekorten zullen opleveren. Die ouderen blijven waar ze waren: oud, uitgerangeerd, maar nu vaak inkomensloos. Als Asscher de inkomenslozen, die uit alle statistieken zijn verdwenen zou meerekenen, dan ziet zijn plaatje er volledig anders uit.
   Maar Asscher gaat nog verder: Er zal veel werk verdwijnen door automatisering of omdat bedrijven verkassen naar lagelonenlanden. Hij vreest daarom dat ook de werkgelegenheid van de middenklasse onder druk komt te staan. Hij zegt dus feitelijk: er komen nog werklozen bij, ongeacht leeftijd. En met al deze wetenschap ziet onze goede meneer Asscher geen problemen en gaat stug door met zijn beleid. Dat vind ik knap dom.
   En omdat er steeds minder banen te vergeven zijn, moeten Nederlanders langer werken en schaft het UWV 150 controleurs aan om ervoor te zorgen dat er gesolliciteerd wordt. Wat een logica! Dat een werkloze na 100 sollicitaties en een halve reactie de puf niet meer kan opbrengen om weer een zinloze brief te schrijven, weer een zinloze 'contacten-meeting' of ridicule workshop bij te wonen, dat gaat er niet in bij de werkende UWVers. Dat Nederland op zijn reet ligt, dringt alleen door bij de mensen, die werden getroffen door dit wanstaltige regeringsbeleid, de automatisering, de crisis. Mensen die gefrustreerd thuis zitten en zich in wanhoop afvragen, wat ze nog kunnen ondernemen om niet alles kwijt te raken waar ze een leven voor hebben gewerkt. De uitzichtloze situatie creëert  depressies en fatalistisch gedrag, maar schop gerust door UWV, geef de werkloze vooral de schuld en veel straf!