De overgevoelige Nederlander

Mijn lichaam had nogal eens de gewoonte vreemde fratsen uit te halen, die voor huisartsen niet duidelijk waren. Ik belandde dan een aantal dagen voor de zekerheid in het ziekenhuis, ter observatie. Ik schrijf had, want de laatste twee, drie jaar mocht ik na een foto of onderzoek meteen weer haar huis, en dat wil ik graag zo houden. Afkloppen.

     Natuurlijk schrikt de hele goegemeente bij zo'n opname, tot ze naast mijn bed staan en begrijpen, dat het weer eens niets voorstelt. Het bezoek bestaat voor een groot deel uit kankerlijers. Dus toen Susanne binnenkwam, de laatste keer, verwelkomde ik haar met een grote lach: 'Hé, nog zo'n kankerlijer!' riep ik haar toe  (want mijn broer en een andere vriendin waren er al) en we omhelsden elkaar warm. Het bezoek aan de overkant van de zaal keek geschokt en boos in onze richting. Dat is kennelijk geen taal.

     Over kanker doe je zwaar! We mogen het woord inmiddels uitspreken, maar voor de rest is het een serieuze zaak en moet je er niet mee spotten. Dat zo langzaamaan een op de vijf mensen kanker krijgt en het een volksziekte is, dat maakt niet uit. Wij Nederlanders lijden graag en komen het liefst met ons verhaal op de televisie. Meestal zijn dat juist de overlevers, die god op hun knieën mogen danken dat ze hun verhaal nog kunnen doen. De echt lijdende terminale patiënten hoor je niet (meer). Shit, verkeerd grapje.

     Theo Maassen maakt ook van die 'verkeerde' grapjes, die de gevoeligheid van de Nederlander raken. Zo had hij het over de massaal op de PVV stemmende Volendammers, terwijl de enigen met een afwijkende huidskleur in die gemeente de slachtoffers van de cafébrand zijn. Humor is een kwestie van smaak, maar ik hoor dat liever dan die teksten over poep, pis en neuken, die bewijzen dat de cabaretier in een vroeg ontwikkelingsstadium is blijven hangen. Daar bezondigt Theo zich ook aan, daar niet van, maar hij heeft toch ook wel rake grappen en observaties. En die over de huidskleur in Volendam is absoluut leuk. Leuk omdat hij relativeert. Theo weet echt wel, dat niemand op een verbrand lijf zit te wachten, maar als we over de narigheid in het leven geen grap meer mogen maken, dan kunnen we net zo goed direct in onze kist gaan liggen. Hoe zwaarder je trekt aan je eigen sores, hoe erger het wordt. Lach mee en bedenk, dat dergelijke grappen een verbrand uiterlijk bespreekbaar maken, dat er acceptatie is, en wees blij dat de verminking niet stiekem, achter je rug om wordt befluisterd. Wees trots op je narigheid, die laat zien wat jij hebt doorgemaakt en hoeveel kracht je had om dat allemaal te verwerken. Het is een verademing als iemand de boel eens relativeert.

     Pauw en Witteman dachten de cabaretier te moeten onderwerpen aan een kruisverhoor over zijn grappen, zoals zij een politicus ondervragen over zijn standpunten. Vreemd genoeg ging Theo Maassen nog serieus op alle vragen in ook. Waar was zijn humor ineens gebleven? Kennelijk zit die niet spontaan in zijn hoofd, maar is dat een zwaar denkproces. Ik zie ineens geen man meer staan, die zijn geestigheden en spitsvondigheden uit zijn mouw schudt, maar iemand die een jaar lang zit te blokken op 'grappig zijn'. Misschien verklaart dat ook, waarom ik zelden naar cabaret kijk. Ik vind het allemaal te gemaakt. Ik zat te wachten tot Theo zou zeggen, dat hij toch wat uitkijkt met grappen over de Islam, omdat hij geen zin heeft om nu al die andere Theo achterna te gaan. Bovendien, hij is tegen persoonsbescherming, liet hij weten. Valt allemaal op zijn plek. Nou maar hopen, dat de Volendammers hem niet kielhalen.