Oranjebitter

Verloren. Bert van Marwijk, holle ogen en desolate blik, druipt af. Ik kan er niet om huilen, want ik behoor niet tot die oranjemeute, die Nederland verstikt met plastic rommel, waarschijnlijk gemaakt middels uitbuiting van kinderen ergens in Azië. Een meute die een voetballer naar mijn mening al laat falen voordat hij zijn eerste wedstrijd kan spelen. Ik zou er niet aan moeten denken om miljoenen fans te hebben, die allemaal van me verwachten dat ik top presteer. Die me al op een voetstuk hebben gezet voordat ik moet presteren en me eren zolang ik het goed doe, maar me massaal laten vallen als ik verlies. Ik zou met zo'n meute achter me aan, me volgend tot in de uithoeken van de wereld, een heel klein, donker holletje opzoeken. Zelfs vijf jaar met mijn vader in een Duits bos gaan wonen.





     Anderzijds, ik verdien geen miljoenen en ik word ook niet verhandeld voor miljoenen. Maar wat bezielt je, om jezelf te laten verhandelen? Wat bezielt je, om te denken dat het normaal is, dat je miljoenen verdient met een spel? Wat draag je in godsnaam bij aan de samenleving? Geen zier! Als jij morgen als topvoetballer niet meer bestaat, mist onze samenleving helemaal niets. In tegendeel, misschien wordt het dan weer leuk, zo'n voetbalwedstrijd. Misschien genieten we dan weer gewoon van een spelletje, dat niet escaleert in allerlei vormen van geweld, dat geen politiemacht op de been brengt en misschien blijven de straten heel.

     Misschien ook zien we dan weer een gulle lach als er gescoord wordt, in plaats van die agressieve grimassen, die we tegenwoordig mogen aanschouwen na een goal. 'Ha', was het vroeger. Een verbeten 'Yeh', is het tegenwoordig, vergezeld van een rij tanden en gebalde vuisten, die 's mans kracht moeten tonen. Geen blijdschap, maar de overwinning van een krijger op zijn prooi. Voetbal is jacht, zo niet oorlog.

     Van Marwijk heeft holle ogen en een desolate blik. Mooi! Eindelijk kan hij zijn arrogantie laten varen. Hij kan afdruipen, maar ondanks dat zal hij nog wel een interview geven, waarin hij weer niet in staat is (zoals alle coaches), om een camera of interviewer aan te kijken. De vragen zullen weer verkeerd zijn en de man zal zich wel weer ergeren. Wat is dat toch, met al die van Marwijkjes en Advocaatjes? Waarom kunnen die figuren niet gewoon een aardig interview afgeven? Nee, een coach draait bij uitstek om de boel heen, geeft geen antwoorden, zit als een arrogante macho langs een camera te kijken en werpt af en toe even een vernederende blik op zijn interviewer. Coach staat overal boven. Waarboven? Wat bezielt zo'n man om zich zo'n air aan te meten? Heeft hij ooit een leven gered? Het zal het IQ zijn. Met het dalen daarvan stijgt automatisch het eigenbeeld.

     De oranje prullaria kan weer in de kast. Liever niet de afvalbak, want het is bij een volgend toernooi nog bruikbaar! Plastic vergaat niet, zelfs niet in zee. De Bavariajurkjes passen helaas de volgende keer niet meer. Komt door oranje tompoezen, oranjebier, oranjebollen, oranje frikandellen of gewoon omdat de dames over vier jaar zijn getrouwd. Oranjebitter! En... halleluja...de TV kan weer over op...van mijn part zwart/wit! Gistermiddag werd 'De koe en de gevangene' (Fr. 1959) uitgezonden, nee niet met Frikandel maar met Fernandel. Nooit van gehoord? Ja, als je langs de lijn staat of luistert, dan gaan dit soort ikonen aan je voorbij.